Profanatica

Ας πάμε κατευθείαν στο ζουμί. Οι Profanatica είναι ένα κεφάλαιο πολύ μεγαλύτερο του αμερικανικού black metal. Από τα demo κιόλας του 1990, το σχήμα του εμβληματικού Paul Ledney φρόντιζε ήδη να διαμορφώνει μια ριζικά διαφορετική οπτική του black metal, την εποχή που ξεπρόβαλλε με μοναδικά προσωπεία ανά τον κόσμο. Η επιρροή και η συνεισφορά τους στη διαμόρφωση ενός ολόκληρου παρακλαδικού, που σήμερα, όχι εντελώς πετυχημένα, περιορίζεται στο βάρβαρο black/death metal, δεν χρειάστηκε σωρεία full lengths για να αναγνωριστεί. Αρκούσε η ηχητική κόλαση που εξαπέλυαν με κάθε βήμα τους οι Αμερικανοί.

Συνεπώς, η άφιξη του διαδόχου του προ τετραετίας "Rotting Incarnation Of God" αποτελεί γεγονός στα δρώμενα του ακραίου ήχου. Το "Crux Simplex", κυκλοφόρησε στα τέλη Σεπτεμβρίου και σε 39 λεπτά, ιδανική διάρκεια δεδομένου του «μονοσήμαντου» του ήχου της μπάντας, υπενθύμισε τι εστί το κτήνος των Profanatica. Όλα τα υφολογικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το σχήμα είναι εδώ παρόντα, υπό μια βάναυση πριμαριστή ξυραφένια παραγωγή. Οι δέκα συνθέσεις του δίσκου, παρά το γεγονός πως, αναμενόμενα, δεν εντυπωσιάζουν με την πρωτοτυπία τους, διακατέχονται από τον αρχέγονο ηχητικό τρόμο που είναι συνώνυμος της μπάντας.

Θα παρέπεμπα να ακούσετε απευθείας το "Compelled By Romans" που βρίσκεται στα μέσα του άλμπουμ. Αυτό το φαρμακερό αμερικανικής κοπής death metal riffing, στυλιζαρισμένο εντός ενός νεκρικού κλίματος, που ως mid-tempo σύνθεση ξεχωρίζει από τις Blasphemy-ικές ταχύτητες του άλμουμ, είναι που καθιστά ακαταμάχητη την πρόταση της μπάντας. Εξαρχής όμως με το εναρκτήριο "Condemned To Unholy Death", η τριάδα δείχνει τις προθέσεις της. Αφιερώνοντας δύο λεπτά σε ένα θεατρικό intro για να εγκληματιστεί το ακροατήριο, όλα ξεσπούν σε πλήρη παροξυσμό. Τα φωνητικά του Ledney γδέρνουν, τα riffs ηχούν όπως θα αναμενόταν, πηχτά και φρικτά, και τα τύμπανα ως ξερά ποδοβολητά που δίνουν αυτό τον πρωτόγονο αέρα σε όλο το κομμάτι. Και έτσι πορεύεται όλο το άλμπουμ.

Με το "Crux Simplex" οι Profanatica δεν αγγίζουν τα επίπεδα δίσκων όπως το "Disgusting Blasphemies Against God" αλλά δεν έχει σημασία κιόλας. Ηχούν, δεδομένων και των σποραδικών ενθουσιωδών κιθαριστικών πινελιών, όπως στο "The First Fall", ανώτεροι από ότι στον προκάτοχό τους, και φυσικά, σταθερά, στα όρια του αταβιστικού, βλάσφημοι. Η αισθητική και η πρόκληση της μπάντας στην τελική, διαφαίνεται από το όνομά της, δεν χρειάζεται καν να ληφθεί υπόψη το εξώφυλλο. Στην τελική όμως, είναι η ίδια η φούρια των συνθέσεων ("The Second Fall") και η ατμόσφαιρα που αυτές δημιουργούν, όπως στο "The Division Of Robes" που κλείνει το δίσκο, η οποία μπορεί δίχως το παραμικρό οπτικό ερέθισμα να ανασυνθέσει ένα βλοσυρό και κολασμένο κόσμο.

Δίσκοι όπως το "Crux Simplex" είναι έργα αφοσίωσης σε μια συγκεκριμένη αισθητική. Δεν επιθυμούν τη διεύρυνση της βάσης απεύθυνσής τους, ούτε τον επαναπροσδιορισμό και την ανανέωση της ταυτότητάς τους. Είναι, ως μουσικά άλμπουμ, ένα ακόμη κεφάλαιο - παρακαταθήκη στην οπτική και το όραμα που υπηρετεί ο δημιουργός τους. Το "Crux Simplex" συνεισφέρει στη διατήρηση της μνήμης της παράδοσης στην εποχή της διαδικτυακής αποδόμησης, αλλά κυρίως, αποτελεί ένα άκουσμα που, με όλες τις επιμέρους ενστάσεις, τιμά το χρόνο που του αφιερώνεται, όντας ειλικρινές.

Youtube
Bandcamp