In Mourning

Κάποια πράγματα ας ειπωθούν από νωρίς για να ξεκαθαρίζονται: πρώτον, το εξώφυλλο είναι απίστευτο, και πιθανώς το καλύτερο που είχαν ποτέ οι Σουηδοί. Δεύτερον, πολλές φορές το όνομά τους ακούγεται πλάι στους συμπατριώτες τους με το περίτεχνο κεφαλαίο όμικρον, κι αν αυτή η σύζευξη είχε νόημα στο παρελθόν, πλέον μπορούμε να μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει απομακρυνθεί αρκετά απ' τους μιμητισμούς του παρελθόντος.

Το "The Immortal" έρχεται να διαδεχτεί το εξαιρετικό "The Bleeding Veil" του 2021, στο οποίο και αναγνωρίσαμε ότι πρόκειται πια για μία μπάντα που έχει βρεθεί επάξια στην κορυφή του μελωδικού της progressive / melodic death metal. Έχοντας διαγράψει την τελευταία δεκαπενταετία μία σταθερά ανοδική δισκογραφική πορεία - παρ' όλο που υπάρχουν είκοσι πέντε χρόνια - οι In Mourning είναι σίγουρο ότι δεν θα εκπλήξουν με την πρωτοτυπία τους, και επτά δίσκους μετά είναι ίσως παράλογο να το περιμένουμε. Παράλληλα, όμως, δεν θα βρεις κάποια κυκλοφορία τους που να πέφτει κάτω από ένα αρκετά υψηλό ποιοτικό πήχη, και το νέο τους άλμπουμ δεν ξεμακραίνει απ' αυτόν τον κανόνα.

Η γυαλισμένη παραγωγή δίνει όγκο στα riffs, που ξεχωρίζουν απ' τα πιο mid-tempo κομμάτια ("Silver Crescent", "Song Of The Cranes"), μέχρι τα πιο Σκανδιναβικού black metal ύφους "Staghorn", που μπορεί να παραπέμψει σε σύγχρονο Ihsahn. Προσωπικά, με κερδίζουν οι πιο δυναμικές στιγμές, όπως είναι η έναρξη του "The Sojourner" που θα μπορούσε να έχει γραφτεί απ' τους Soen, ή το Katatoniκό "North Star" με τα υψωμένα ακόρντα να σε οδηγούν σ' ένα ήπιο ξέφωτο που σε υποδέχεται η μελωδική φωνή του Tobias Netzell, του οποίου τα καθαρά φωνητικά προσφέρουν και τις πιο ευκολομνημόνευτες γραμμές καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου.

Ο φωνητικός διπολισμός που έχει γίνει πλέον μία απ' τις βασικές πτυχές του σύγχρονου σκληρού ήχου, εδώ λειτουργεί μεν με ευδιάκριτο και κλινικά επεξεργασμένο τρόπο, όμως γι' αυτό στερείται ίντριγκας. Δίχως να περιορίζω την προσοχή μου στα brutals του Björn Petterson, μοιάζει γενικώς η πιο επιθετική και άγρια πλευρά των In Mourning να είναι και η πιο διεκπεραιωτική, ή έστω η πιο γενικόλογη. Αν εξαιρέσουμε τις ωραίες ιδέες στα riff και ορισμένα εντυπωσιακά κιθαριστικά solo ("As Long As the Twilight Stays"), η «σκοτεινή» πλευρά των In Mourning είναι και η λιγότερο ενδιαφέρουσα, κάνοντας τις πιο καθαρές στιγμές τους να ξεχωρίζουν μονομιάς. Περίτρανη απόδειξη το προαναφερθέν "North Star", που ενώ έχει τα φόντα να είναι είναι μία τέλεια συναισθηματική σύνθεση, έρχεται η πιο progressive death πολυπλοκότητα, που σκοντάφτει πάνω στην «αναγκαστικότητά της».

Για τέτοιους λόγους, το τελευταίο πόνημα των In Mourning είναι ένα ακόμη άλμπουμ που θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω τόσο το δικό τους κοινό, όσο και το κοινό του melodeath εν γένει, ειδικά αν αρέσκεται σε πιο επιτηδευμένες συνθέσεις και μελαγχολικές, βορινές ατμόσφαιρες. Ωστόσο, η ίδια η συνέπεια του σχήματος απ' τη Σουηδία, είναι και το ταβάνι τους, αφού μοιάζει να έχουν προαποφασίσει ότι δεν θέλουν να οδηγήσουν τον ήχο τους σε πιο απρόβλεπτα, και γι' αυτό συναρπαστικά, μονοπάτια.

Bandcamp