Neil Young

Ο Neil Young είναι δημιουργός επιπέδου Bob Dylan σε ποιότητα και ίσως ακόμα μεγαλύτερος σε... πολυγραφότητα, με καριέρα άνω του μισού αιώνα κατά την οποία δεν έχει σταματήσει να δισκογραφεί. Η δεκαετία του '70 ήταν γι' αυτόν μια πολύ δημιουργική περίοδος τόσο ποιοτικά, μιας και έχουμε ήδη ακούσει αριστουργήματά του, όσο και ποσοτικά, μιας και ο τύπος μπορεί να έχει στα σεντούκια του άλλους τόσους δίσκους από τότε. Εκτός από το στα όρια του αστικού μύθου και ακόμα ακυκλοφόρητο "Chrome Dreams", το προ τριετίας εκδοθέν και μόλις το ...1976 ηχογραφημένο εξαιρετικό "Hitchhiker" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Φέτος έκρινε ότι ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει μια συλλογή τραγουδιών από τα mid-'70s, πέντε από τα δώδεκα κομμάτια της οποίας έχουμε ήδη ακούσει. Στο υπέροχο "Love Is A Rose" δανείζεται τη μελωδία του δικού του "Dance Dance Dance" και την παντρεύει με σκοτεινούς στίχους - η θεματολογία του δίσκου είναι επηρεασμένη από τη διάλυση της σχέσης του με την Carrie Snodgress. Πρώτα το έδωσε στη Linda Ronstadt που το έκανε επιτυχία και μετά το έβαλε στη συλλογή "Decade". Το "Little Wing" ήταν μια αναλαμπή στο κατά τα άλλα μέτριο "Hawks And Doves", ενώ το πανέμορφο ντουέτο με την Emmylou Harris "Star Of Bethlehem" έκλεισε πολύ όμορφα και καθαρτικά το "American Stars 'n' Bars". Το ομότιτλο "Homegrown" αναφέρεται στη σπιτική μαριχουάνα, σε μια έκδοση με πολύ λιγότερες κιθάρες από αυτή των Crazy Horse. Το "White Line" έχει εμφανιστεί πλήρως εξηλεκτρισμένο στο σημαντικό "Rugged Glory", αλλά εδώ υπάρχει μόνο η κιθάρα του Robbie Robertson που τον συνοδεύει μειλίχια, μα καταπληκτικά.

Ας μιλήσουμε και για τα ακυκλοφόρητα. Το εναρκτήριο "Separate Ways" σε βάζει κατ' ευθείαν στο κλίμα όλου του δίσκου, μιλώντας για το πώς αντιμετωπίζουν δυο εραστές το τέλος της σχέσης τους. Το "Try" έχει μια πιο αισιόδοξη νότα τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά - οι εραστές μας προσπαθούν να επαναδυνδεθούν. Σημειωτέον, στα συγκεκριμένα συμμετέχει ο Levon Helm. Το "Mexico" μου ακούγεται περισσότερο σαν μισοτελειωμένη ιδέα, ενώ το "Florida" είναι μια άσκηση spoken word παρά τραγούδι.

Το μελιστάλαχτο "Kansas" είναι μια όμορφη ακουστική τζούρα αισιοδοξίας, ενώ το "We Don't Smoke It No More" είναι το μόνο τραγούδι που δεν έχει γράψει μόνος του ο Young, αλλά μαζί με τον διαχρονικά και μόνιμα περιστασιακό συνεργάτη του Ben Keith. Ένα αρκετά χαλαρό, bluesy κομμάτι, στο οποίο προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει σταματήσει τα ναρκωτικά. Μάλλον αποτυχημένα, αφού ακούγοντάς το κάποιος λογικά φτάνει στο αντίθετο συμπέρασμα! Άφησα για το τέλος το "Vacancy", το αγαπημένο μου. Ένα κομμάτι στο οποίο ο Neil δείχνει την οργισμένη πλευρά των συναισθμάτων ενός χωρισμού. Απαραίτητο στάδιο η οργή για να ξεπεράσει κάποιος αυτή τη στενοχώρια, αλλά ευτυχώς το κέρδος για εμάς είναι ένα πραγματικό διαμαντάκι.

Ο ίδιος ο Young έχει χαρακτηρίσει τον δίσκο ως τον χαμένο κρίκο στην αλυσίδα των "Harvest", "Comes a Time", "Old Ways" και "Harvest Moon". Βαριές κουβέντες ίσως όταν είναι ειπωμένες από εμάς τους κοινούς θνητούς, αλλά με άλλη σημασία όταν βγαίνουν από το στόμα του ίδιου του δημιουργού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο θείος Neil μας τα λέει μια χαρά, μιας και όντως το "Homegrown" είναι σε μεγάλο βαθμό αυτό, με μόνο αστερίσκο το ότι ενίοτε ορισμένα κομμάτια φαίνεται να ήθελαν ελάχιστες ακόμα πινελιές για να ολοκληρωθούν.

Ο δίσκος είναι 35 λεπτά και κυλάει «νεράκι». Ο Young αφήνει την πίκρα, τον θυμό και την απογοήτευση από τη διάλυση μιας σημαντικής σχέσης να μιλήσουν γι' αυτόν και το "Homegrown" προστίθεται στο παζλ της δισκογραφίας του καλλιτέχνη στο κομμάτι των ακουστικών έργων πιο προσωπικού χαρακτήρα.

Μετά την εμπορική αποτυχία του "On The Beach", ο θρύλος λέει ότι ένα βράδυ ο Young έβαλε σε φίλους του να ακούσουν το "Homegrown". Ήταν έτοιμο να εκδοθεί στον βαθμό που είχε ήδη φτιαχτεί και το εξώφυλλό του, αλλά στο ίδιο reel υπήρχε και το "Tonight's The Night", που το ακούσανε αμέσως μετά. Το δεύτερο άρεσε τελικά περισσότερο σε όλους τους, ο Young αποφάσισε να παρκάρει το "Homegrown" και να βγάλει το "Tonight's The Night" κι έτσι η ιστορία γράφτηκε μ' αυτόν τον τρόπο.

Να πω και την προσωπική μου αλήθεια, προτιμώ που άκουσα φέτος το "Homegrown", παρά να είχα ακούσει φέτος το "Tonight's The Night". Πολύ ωραίο το "Homegrown" και χάρηκα που έφτασε στ' αυτιά μου, αλλά νομίζω ότι πίσω στο 1975 δε θα είχε αποδειχτεί τόσο κομβικό για τον Neil Young όσο αποδείχτηκε τελικά το "Tonight's The Night" και γι' αυτό πιστεύω ότι έκανε τη σωστή επιλογή τότε αναφορικά με ποιον από τους δύο δίσκους θα κυκλοφορούσε. Με το καλό να δούμε κάποια στιγμή σύντομα και το "Chrome Dreams".