Alice Cooper

Μετά από μισό και βάλε αιώνα καριέρας, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι ο Alice Cooper εξακολουθεί να μην ακούγεται και να μην είναι κορεσμένος. Με το "Welcome 2 My Nightmare" και το "Paranormal" είχε επιστρέψει ηχητικά στα '70s, πράγμα που συνεχίζεται και επεκτείνεται και λίγο πιο πίσωμε τον φετινό δίσκο. Το "Detroit Stories" είναι ένας αφιερωμένο στην πόλη από την οποία κατάγεται τόσο ως άνθρωπος, όσο όμως και ως καλλιτέχνης.

Ο Bob Ezrin παραμένει σταθερός συνεργάτης πίσω από την κονσόλα (συν-παραγωγός του "The Wall"), ενώ μετά από σχεδόν 20 χρόνια ο Alice μας ξαναμοστράρει τα μάτια του σε ένα εξώφυλλο, παραπέμποντας στη Gotham City.

Από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου, εκτός από τον ήχο με εντυπωσίασε και το παίξιμο. Φαίνεται ότι στο πλαίσιο του Detroit-related concept ο Cooper έβαλε κάποιο άτυπο στοίχημα με τον εαυτό του να συνεργαστεί και με αρκετούς μουσικούς από την ευρύτερη περιοχή. Έτσι στα credits θα κάποιος το όνομα του Joe Bonamassa, αλλά δίπλα του θα δει και τον Wayne Kramer, τον Mark Farner, τον Steve Hunter, ενώ μέχρι και οι τρεις από τις τέσσερεις διασκευές του δίσκου είναι από μπάντες της περιοχής.

Μοναδική εξαίρεση, το εναρκτήριο, νεοϋορκέζικο "Rock And Roll" των Velvets. Βαδίζοντας την έκδοση του Mitch Rider και με τον Johnny Badanjek στα τύμπανα και τον Steve Hunter στην κιθάρα (από τη μπάντα του Mitch Rider), καταφέρνει επιτέλους να κάνει τον Bonamassa να ακουστεί βρόμικος για μια φορά! Η έτερη συμμετοχή του Bonamassa είναι στο πολύ διαφορετικό, bluesy "Drunk And In Love".

Το νεανικό "Our Love Will Change The World" είναι διασκευή στους σχετικά άγνωστους Outrageous Cherry και ελαφρώς οικογενειακή υπόθεση, μιας και τραγουδάνε δεύτερα φωνητικά η γυναίκα και η κόρη του Alice. Ίσως και λίγο αυτοαναφορικό, θα πω εγώ, μιας και είναι γνωστό ότι ο Alice και οι Sheryl είναι μαζί κοντά 45 χρόνια. Στο γκαζωμένο "Go Man Go"και στο ρυθμικό "Hail Mary" ξεχωρίζουν οι κιθαριές των Wayne Kramer και Mark Farner, αλλά και τα δεύτερα φωνητικά. Το ίδιο ντουέτο βοηθάει τον Alice να επιφυλάξει μια όχι ακριβώς διασκευή, αλλά θα έλεγα περαιτέρω ανάπτυξη του "Detroit City" από το "The Eyes Of Alice Cooper", ως "Detroit City 2021" – νομίζω είναι η καλύτερη έκδοση του τραγουδιού. Επίσης, μια βρόμικη και εντελώς rock ‘n’ roll διασκευή στο "Sister Anne" των MC5, μέλος άλλωστε των οποίων ήταν ο Kramer.

Στο καταπληκτικό "$1000 High Heel Shoes" μπορεί κάποιος άνετα το brass section, τα γυναικεία φωνητικά, το υποδόριο μπάσο και τα funky licks της κιθάρας να τα αποδώσει σε επιρροές από Motown. Το "Independence Dave" η συνοδευτική φυσαρμόνικα το κλείνει με πολύ κεφάτο τρόπο, ενώ το αργόσυρτο "Wonderful World" είναι το μόνο τραγούδι που ξεφεύγει λίγο ηχητικά προς τα μπροστά και όζει 80ίλα. Το σπαρακτικό "Hanging On By A Thread (Don't Give Up)" αναφέρεται στην αυτοκτονία και μάλιστα ο Alice ακούγεται καθαρά στο τέλος να προτρέπει σε αναζήτηση βοήθειας όποιον νιώθει ότι τη χρειάζεται, δίνοντας και τον αντίστοιχο τηλεφωνικό αριθμό.

Μια ειδική αναφορά θα ήθελα να κάνω στους «παλιούς» Michael Bruce, Dennis Dunaway και Neal Smith. Τα δύο τραγούδια στα οποία παίζουν, "Social Debris" και "I Hate You", είναι από τα καλύτερα του δίσκου - ειδικά το πρώτο. Ο διασημότερος συμμετέχων είναι μάλλον στο πάνκικο "Shut Up And Rock" και είναι ο Larry Mullen Jr., σε μια, αν μη τι άλλο, αναπάντεχη συνεργασία. Ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή Bob Seger, το "East Side Story", ένα κομμάτι ποε έχει και λίγο πομπώδη μέρη, αλλά και ένα δεξιοτεχνικό κιθαριστικό solo.

Αν με ρωτούσε κάποιος τι θα περίμενα να πετύχει ο Alice Cooper με τον εικοστό έκτο του δίσκο πριν καν τον ακούσω, θα έλεγα βασικά, κρίνοντας από το πρόσφατο παρελθόν του, ότι έχω προσδοκίες για καλά τραγούδια. Αυτό σίγουρα πραγματοποιήθηκε και μάλιστα ξεπεράστηκε. Ο δίσκος έχει έντονο '70s και λιγότερο ‘60s feeling, αλλά με ήχο μοντέρνο και σύγχρονο. Δεν είναι αντιγραφή εκείνης της περιόδου, αλλά περισσότερο αναπαράστασή της με σημερινά δεδομένα κι αυτό δεν το λέω με καθόλου αρνητική χροιά.

Ο κατά κόσμον Vincent Furnier και κατά rock κόσμο Alice Cooper έχει γεννηθεί την ίδια χρονιά με πολλά ιερά τέρατα. Ο ίδιος με τον Robert Plant και τον Peter Hammill είναι νομίζω αυτοί που παραμένουν και ζωντανοί, αλλά και όχι σε καθεστώς συνταξιοδότησης. Το "Detroit Stories" είναι ένας καλός και τίμιος δίσκος που, κι όμως, δημιουργεί προσδοκίες για να υπάρξει και επόμενος.