Alice Cooper

Οι τρεις προηγούμενοι στούντιο δίσκοι του Alice Cooper παρότι απείχαν μεταξύ τους τρία χρόνια έκαστος, όχι μόνο είναι από τους καλύτερούς του της νέας χιλιετίας αλλά επιπλέον (ή ακριβώς για αυτό) τον βρήκαν να έχει αποδεχτεί έναν συγκεκριμένο ήχο και να έχει ενσωματώσει μία ταυτότητα στη μουσική του που καταφέρνει ταυτόχρονα να δείχνει τις ρίζες του από τη δεκαετία του '70 (κυρίως) αλλά και χωρίς να αρνείται τις εμπορικές στιγμές της (ας πούμε) metal εποχής του. Ο δε ακομπλεξάριστος χαρακτήρας του, η τρέλα που έτσι κι αλλιώς κουβαλάει και το ακαταλόγιστο της ηλικίας τον οδήγησαν και σε ενδιαφέροντες πειραματισμούς με pop και χορευτικούς ήχους στο "Welcome 2 My Nightmare". Το "Paranormal" συνεχίζει το ίδιο κλίμα και αυτό είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για ένα καλό αποτέλεσμα.

Η παραγωγή του επί σειρά ετών συνεργάτη του Bob Ezrin είναι σχεδόν trademark ως προς την καθαρότητά της και αυτό βοηθάει στο να αναδεικνύεται η σφραγίδα του Alice Cooper με όλα τα στοιχεία της. Τα φωνητικά που μεταφέρουν την ελεγχόμενη παράνοια σε ρεφρέν που νοούνται ως πιασάρικα (σε στιγμές ό,τι πιο κοντινό στο "Trash" ειδικά με τις δεύτερες και sing along φωνές) ισορροπούν άψογα με τις κιθάρες που φυσικά δεν έχουν τίποτα πλέον από τη «βρωμιά» του Detroit. Ο μόνος που φέρνει έναν πιο έντονο κιθαριστικό χαρακτήρα είναι ο Billy Gibbons (των ΖΖ Top ντε) στη μοναδική συμμετοχή του. Παρόλα αυτά το "Paranormal" «φωνάζει» από μακριά ποιανού δίσκος είναι και το rock 'n' roll στοιχείο είναι ακριβώς όπως το όρισε ο ίδιος. Μάλιστα στα καλύτερά του στοιχεία είναι ακριβώς αυτό, απλό rock 'n' roll παραπέμποντας σε μερικά από τα αριστουργήματά του.

Αν δηλαδή είχαμε μερικά ακόμα τραγούδια όπως το "Dynamite Road" και το "Private Public Breakdown", εθιστικά μέσα στην απλότητα και την ταπεινότητά τους θα μπορούσαμε να μιλάμε για έναν διάδοχο (στο πλαίσιο του δυνατού) ενός "Love It To Death" ή "School's Out". Από την άλλη, όχι όμως και το "Rats" που, με τα ίδια υλικά, παραείναι τραγούδι του κιλού ακόμα και για τον Alice Cooper στα 69 του. Εξίσου μέτρια αποτελέσματα όταν προσπαθεί είτε να επενδύσει στον λυρισμό τύπου "Ballad Of Dwight Fry" (όπως το "The Sound Of A") είτε στα μεγαλεπήβολα, θεατρικά άσματα τύπου "Billion Dollar Babies" (όπως το "Paranormal") μάλλον φαίνεται μικρός στη σύγκριση με τον εαυτό του. Ακόμα και τα δύο τραγούδια που παρουσιάζονται ως bonus και τον βρίσκουν να συνεργάζεται με την αυθεντική σύνθεση της Alice Cooper Band μάλλον δείχνουν γιατί ένα πλήρης κλίμακας reunion δεν είχε συνέχεια.

Και σε αυτά, όπως και στον υπόλοιπο δίσκο που θα χαρακτηριζόταν ως «κανονικός», από τη στιγμή που θυμίζει τόσο καλά το στυλ (ή καλύτερα ΤΑ στυλ) που ο ίδιος έχει καθιερώσει, είναι σχεδόν απίθανο σε κάποιον οπαδό του να φανεί κακός. Κυλάει γρήγορα και ευχάριστα με ελάχιστες στιγμές που ίσως κάνουν κάποιους να στραβώσουν το στόμα τους, ανάλογα με το ποια περίοδο του Alice θεωρούν καλύτερη. Από την άλλη περνάει και υπερβολικά εύκολα, σχεδόν δε σε αγγίζει. Η αίσθηση που μένει στον ακροατή στο τέλος είναι ότι άκουσε έναν generic δίσκο του Alice Cooper, μια παρουσίαση του τι μπορεί να κάνει, σαν ένα βιογραφικό. Ενδιαφέρον μεν αλλά δεν υπάρχει λόγος πλέον, έτσι δεν είναι;