Plisskën Festival: Day 1 (Acid Pauli, Νεκροτσουλήθρα, Viagra Boys, Billy Nomates, Bar Italia κ.α) @ Πειραιώς 260, 13/09/24

Καθώς βαδίζουμε με αργούς ρυθμούς προς πιο φθινοπωρινές θερμοκρασίες κι αποχαιρετάμε τους εξωτερικούς συναυλιακούς χώρους, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο κλείσιμο καλοκαιριού από αυτό που ζήσαμε στο Plisskën Festival. Δεν είναι εξάλλου υπερβολή να υποστηρίξουμε πως, ανεξαρτήτως γούστου, το Φεστιβάλ αποτελεί, εδώ και χρόνια, έναν πολύ σημαντικό θεσμό στον οποίο δίνουν το παρών κάθε λογής μουσικόφιλοι. Και αυτό το οφείλει κυρίως στον τρόπο με τον οποίο οι διοργανωτές του επιλέγουν κάθε χρονιά τα ονόματα που θα συμμετέχουν.

Έτσι και φέτος λοιπόν, το Plisskën Festival μας επιφύλασσέ ένα άκρως ενδιαφέρον και πολυσυλλεκτικό line-up που ικανοποίησε όλους (και ήμασταν πολλοί) όσους παρευρεθήκαμε το βράδυ της Παρασκευής στην οδό Πειραιώς 260, που αποτελεί και την έδρα του Φεστιβάλ Αθηνών. Σε ποιο άλλο event εξάλλου θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον Goya Gumbani να ανοίγει την βραδιά; Και μπορεί το Aquarium Stage να μην είχε πολύ κόσμο στις 19:00, όταν ο κατά 50% Αμερικανός, 50% Βρετανός ράπερ ανέβηκε στη σκηνή, όμως, όσοι ήμασταν εκεί, ξέραμε γιατί βρεθήκαμε εκεί από νωρίς. Πόσο συχνά εξάλλου μας δίνεται η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από κοντά ένα από τα πιο "καυτά" ονόματα της underground hip-hop σκηνής του σήμερα; Και δικαιωθήκαμε πλήρως για την επιλογή μας. Όμως, σιγά-σιγά είχε έρθει η ώρα να κατηφορίσουμε προς τα έξω. (Α.Α.)

Αγαπήσαμε πάρα πολύ η αλήθεια είναι εδώ στο rocking.gr τον τρίτο δίσκο των Slift, "Ilion" και σίγουρα η συμμετοχή τους στο φεστιβάλ του Plissken ήταν μια ιδιαίτερα ευχάριστη και πολλά υποσχόμενη προσθήκη. Όπως μας μοιράστηκαν άλλωστε και οι ίδιοι, ήταν κάτι για το οποίο ανυπομονούσαν. Το σκοτάδι ιδανικά είχε απλωθεί ήδη στο χώρο, και σε αυτό οι Slift καταλαμβάνουν την κεντρική σκηνή του φεστιβάλ και με εντυπωσιακά visual και ακόμη πιο εντυπωσιακό ήχο, η τριάδα από τη Γαλλία βγήκε έτοιμη να αποδείξει τι αξίζει. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν τους προτιμώ στα πιο αργά, ψυχεδελικά τους σημεία, αλλά όταν αγριεύουν και ο ήχος και η κιθάρα σκληραίνουν, νομίζω ότι μπορούν να καταπιούν ολόκληρο γαλαξία με το παίξιμό τους. Ευτυχώς, η εμφάνισή τους στάθηκε περισσότερο στη δεύτερη, πιο τερατώδη μορφή τους, κι έτσι νομίζω πως οι Slift κατάφεραν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εμφανίσεις του διημέρου και σίγουρα κέρδισαν πολλούς νέους οπαδούς. Με χαρακτηριστική άνεση στη σκηνή μας ζέσταναν για μια βραδιά που είχε πολλά ακόμη να δώσει.

Μετά από αυτή την ένεση αδρεναλίνης, επιβαλλόταν η μεταφορά μας στην εσωτερική συναυλιακή σκηνή του Aquarium όπου θα εμφανιζόταν ένα συγκρότημα από το οποίο περίμενα πολλά - και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Bar Italia. Το πολύγραφο indie rock σχήμα από την Αγγλία που πέρυσι κατάφερε να κάνει το 2/2 με τα "Tracey Denim" και "The Twits", παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον κι έχει κερδίσει τον κόσμο του τα λίγα χρόνια ύπαρξής του. Συνεπώς, είχα πολλές προσδοκίες να εκπληρωθούν από τη συγκεκριμένη εμφάνιση. Δυστυχώς θα πω ότι παρόλο που προσπάθησαν πάρα πολύ να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, λίγο η ζέστη η οποία επικρατούσε στο χώρο, αλλά ακόμη περισσότερο πως το βασικό τους στοιχείο, δηλαδή τα φωνητικά, έμοιαζαν να χάνονται στο βάθος του ήχου, στέρησαν πολλά από τη συνολική εμπειρία. Βλέπετε, το γεγονός πως τα υπόλοιπα μέλη των Bar Italia εναλλάσσονται στα φωνητικά με τη βασική τραγουδίστρια του σχήματος, Nina Cristante, είναι χαρακτηριστικό του ήχου τους και είναι όλα δομημένα με τέτοιο τρόπο που συμβάλλουν έντονα στο τελικό αποτέλεσμα. Παρόλο που η τελευταία προσπαθούσε πολύ να δώσει τον καλύτερο της εαυτό και με τρομερή διάθεση και χορευτικές ικανότητες, η ένταση στο μικρόφωνό της έμοιαζε να πάλλεται με τρόπο που το καθιστούσε πολύ δύσκολο να το απολαύσεις. Ας μην απογοητευόμαστε όμως, συνολικά οι Bar Italia έδειχναν ότι έχουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να δώσουν ζωντανά σε κατάλληλες για αυτές που έχουν ανάγκη συνθήκες, κρίμα καθώς ήταν ευκαιρία για περισσότερο κόσμο να τους απολαύσει και να τους θαυμάσει. (Ε.Τ.)

Με αυτά και με αυτά, η ώρα είχε πάει 21:40 και, τηρώντας με ευλάβεια το πρόγραμμα, ένας από τους βασικούς λόγους που παρευρεθήκαμε στο Φεστιβάλ ανέβαινε στη σκηνή του Plissken. Η Billy Nomates μέσα σε λίγα χρόνια δεν μας έχει απλώς παραδώσει δύο πανέμορφες δουλειές (για τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ) που τις κέρδισαν διθυραμβικές κριτικές και θαυμαστές σε κάθε γωνιά του πλανήτη (μεταξύ τους οι κύριοι Iggy Pop και Steve Albini), αλλά έχει καταφέρει να θεωρείται μια από τις πιο ειλικρινείς φωνές του Ηνωμένου Βασιλείου. Δικαίως θα πούμε εμείς καθώς η Tor Maries, παρόλο που δεν έχει μουσικούς να την συνοδεύουν, με το που πατάει το πόδι της στη σκηνή καταφέρνει να την γεμίσει. Και αυτό δεν είμαι μια καθόλου εύκολη υπόθεση. Παρά την αλήτικη pop της που συνδυάζει την ευθύτητα των Sleaford Mods με τα χορευτικά synths του Baxter Dury και την τσαχπινιά των Talking Heads, η Billy Nomates ήταν άκρως επικοινωνιακή κι ευγενική με το κοινό, μας ευχαρίστησε επανειλημμένως που ήμασταν εκεί, χόρεψε και χτυπήθηκε χωρίς αύριο, και απέδειξε πως η φωνή της είναι ακόμη καλύτερη live. Με ένα setlist που χώρεσε κομμάτια και από τα δύο άλμπουμ της και με hit-αρες όπως τα "No" και "Hippy Elite", μπορεί η Billy Nomates να μην ξεσήκωσε το κοινό όσο πιθανά να περιμέναμε αλλά αυτό μάλλον είχε περισσότερο να κάνει με το κοινό παρά με την ίδια που έδωσε τον καλύτερο της εαυτό.

Εδώ μπορούμε να πούμε πως έγινε και το πρώτο σπάσιμο του κοινού καθώς, μετά το τέλος της εμφάνισης της, ο κόσμος κατευθύνθηκε και στις τρεις άλλες σκηνές προκειμένου να χορέψει, να πιει το ποτό του και να μαζέψει δυνάμεις για τους headliners της βραδιάς. Εμείς, όπως και η πλειοψηφία εδώ που τα λέμε, θέλοντας να καθίσουμε και λίγο, κινήσαμε για την κλειστή σκηνή του Aquarium όπου οι Kokoko! είχαν ήδη ξεκινήσει να ξετυλίγουν την πειραματική ηλεκτρονική μουσική τους που συνδυάζει αφρικανικά και tribal επιρροές με μετα-industrial στοιχεία και δυναμικά beats. Κουβαλώντας την επιτυχία του δεύτερου δίσκου τους με τίτλο "Butu" που έχει συζητηθεί όσο λίγα άλμπουμ φέτος και σίγουρα θα δούμε σε διάφορες λίστες στο τέλος της χρονιάς, το ντουέτο (πλέον) των Bianko and Thomas, όχι μόνο κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού αλλά, στην πραγματικότητα, ανάγκασε τους πάντες να αφεθούν στο ρυθμό τους, να χορέψουν και, γενικά, να περάσουν καλά προτού επιστρέψουμε στην κεντρική σκηνή για το κυρίως γεύμα της ημέρας. (Α.Α.)

Η σχέση του ελληνικού κοινού με τις Σουηδικές γαρίδες του αναβιωμένου post-punk της νέας εποχής, μοιάζει να χτίζεται με δυνατότερη κόλλα εμφάνιση με την εμφάνιση. Πρώτο σημάδι, ο κόσμος που συνέρρεε στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ για να απολαύσει, άλλοι για πρώτοι, άλλοι για πολλοστή φορά τα ημι-αλκοολικά μας είδωλα. Υπάρχει κάτι στην αυτοσαρκαστική ειλικρίνεια των Viagra Boys να περιγράφουν πραγματικές και φανταστικές, θεότρελες στιγμές της ζωής τους, που παρουσιάζει μια ταύτιση άνευ προηγουμένου, με μια απλότητα και μια ανάγκη για κρυφές παραδοχές που τους κάνει τόσο προσεγγίσιμους και αγαπητούς. Σαν «έλληνες θεοί» όπως συχνά αυτοαποκαλούνται στις εμφανίσεις τους στη χώρα μας, το πάρτυ αρχίζει με τον Sebastian να βγάζει φυσικά τη μπλούζα του, να λούζεται με μία μπύρα, να προσπαθεί να μας μεταφέρει πως πέρασαν τις πρώτες ώρες τους στην Ελλάδα και τέλος, με το "Ain’t Nice".

Είναι σχεδόν σίγουρο, πως κάθε φορά που εμφανίζονται οι Viagra Boys στη χώρα μας, κοινό και συγκρότημα θα γίνουν ένα. Ο χορός ξεκινά και περιμένει ασταμάτητος, κι ενώ με κάποιο μαγικό τρόπο δεν γίναμε σουβλάκι γαρίδας με τα σημαιάκια του φεστιβάλ που κυλοφορούσαν γύρω-τριγύρω, νομίζω πως καταφέραμε όλοι μαζί να αναδείξουμε τη συγκεκριμένη εμφάνιση σε ένα συναυλιακό στιγμιότυπο που κανείς δεν θα ξεχάσει. Λίγο ο υποδειγματικός ήχος, λίγο ο Sebastian σε αψεγάδιαστη φόρμα – όχι αυτή που φορούσε – λίγο τα σορτσάκια του Elias και αυτής της iconic προσωπικότητας Oscar λίγο το σετλιστ που ήταν φορτωμένο με αγαπημένα κομμάτια, όλοι αυτοί οι παράγοντες και άλλοι τόσοι, δεν μας άφησαν στιγμή σε ηρεμία. Πόσο μάλλον όταν ακούμε το "Punk Rock Loser" και το "Troglodyte" το ένα μετά το άλλο. Οι Viagra Boys μανιασμένα και με ελάχιστες παύσεις για τα σύνηθη αστεία τους, εξαπέλυαν το καλύτερο παράδειγμα περνάω-καλά-με-σοβαρή-μουσική που ίσως έχουμε στη διάθεσή μας αυτή τη στιγμή. Μας χάρισαν βέβαια και ένα από τα νέα τους κομμάτια με τίτλο "Man Made Of Meat". Τα πνεύματα ηρεμούν μονάχα, για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί με πάθος "the same worms that eat me, will someday eat you too".

Δεν συμβαίνει βέβαια για πολύ αυτή η παύση πυρός, αφού οι Viagra Boys συνεχίζουν με αλλεπάλληλα χτυπήματα. Αφήνοντας για το τέλος την τριάδα φωτιά "ADD", "Sports" και "Research Chemicals", ήρθαν, είδαν και κατέκτησαν την Αθήνα για άλλη μια φορά. Ο Oscar δεν χάνει την ευκαιρία και με κάποιο μαγικό τρόπο, συνεχίζει να παίζει αλάνθαστα σαξόφωνο ενώ ξαπλώνει στα χέρια μας. Συνοπτικά, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από μία εμφάνιση των Viagra Boys κι εκείνοι μας βγάζουν για άλλη μια φορά ασπροπρόσωπους. Μα τον Όσιρη και μα τον Άπη, θα μπορούσα να βλέπω κάθε δεύτερη εβδομάδα συναυλία τους και να μην βαριέμαι. Περιμένουμε ήδη νέα εμφάνιση και νέο δίσκο, ενώ παριστάνουμε τις γαρίδες στο σαλόνι.

Το συναυλιακό μέρος του Plissken όμως δεν τελειώνει εδώ. Δίπλα στο Aquarium μας περιμένει ένα συγκρότημα-φαινόμενο των καιρών μας που καταλαβαίνω πως διχάζει, προσωπικά όμως βρίσκομαι στη μεριά που η ένοχη απόλαυση των Νεκροτσουλήθρα έχει γίνει σκέτη απόλαυση, μιας που κουβαλούν πάνω τους κάτι από αυτή την αξιέπαινη τρασίλα των 90s που κάποιοι υποτιμούν, ενώ άλλοι τρελαίνονται. Ένα ensemble ανθρώπων, όπως τελευταία βγαίνουν στη σκηνή, μαζί με τα βασικά μέλη του συγκροτήματος, μας περιμένουν στη σκηνή για ένα ξέφρενο πάρτυ. Είναι δύσκολο να περιγράψεις σε κάποιον που δεν έχει επαφή με το ελληνικό cult γίγνεσθαι τι ακριβώς σημαίνει Νεκροτσουλήθρα. Ας πούμε πολλή δόση ειρωνείας, μεθυσμένων ή όχι και τόσο στίχων, Eurodance και disco προερχόμενης από το disco-punk με το οποίο οι Νεκροτσουλήθρα έχουν μια άλφα πρότερη εμπειρία λόγω προηγούμενων ενασχολήσεων τους. Με κομμάτια όπως "Fomo", «Κακό Ταξίδι», «Κακή αισθητική» και το πρόσφατο "Κάμερα με τα μυστικά», δεν θέλει και πολύ να πιάσεις το νόημα. Μοιάζει ξεκάθαρο πως οι Νεκροτσουλήθρα κερδίζουν και τους άσχετους και κάτι από κάτω κινείται ζωηρά. Εγώ σίγουρα ήμουν ζωηρή καθ’ όλη τη διάρκεια.

Για κακή τύχη των Νεκροτσουλήθρα όμως, έχουν επιλέξει να εμφανίζονται με μια χιλιοτσαλακωμένη σαν τα ρούχα μου στην καρέκλα σημαία της ευρωπαϊκής ένωσης, ειρωνικά. Φυσικά, βρέθηκε στο χώρο άτομο που αυτό του κακοφάνηκε τόσο πολύ που έπρεπε να πετάξει μπύρα και να φωνάζει πως «δεν ξέρει όλος ο κόσμος πως αυτό είναι ειρωνικό και προβάλλεται λάθος πρότυπα». Δεν θα αναλύσω την προσωπική μου άποψη για την ευρωπαϊκή πολιτική στο παρόν κείμενο, αλλά μου φαίνεται εξωφρενικό ότι οι Νεκροτσουλήθρα πρέπει να επιδείξουν κάποιου είδους κινηματόσημα ενώ οι επικριτές δεν κοιτάνε πρώτα τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Για να μη γινόμαστε «Το πιο ωραίο ξεφτυλίκι», κι επειδή θέλει και λίγο θράσος να τραγουδάς για «Δεκαπέντε άλφα» ενώ έξω σερβίρουν άλλη μάρκα. Αυτό που κάνουν οι Νεκροτσουλήθρα κάποιους τους ενοχλεί και κάποιους τους εκφράζει και αρκετοί είναι εκεί απλά ως περαστικοί γιατί αυτό που συμβαίνει στα αυτιά και στο σώμα τους είναι ευχάριστο. Ας είναι. Για τους περισσότερους ευτυχώς από εμάς, μας χαρίζουν νύχτες που περνάμε όμορφα και δεν σκεφτόμαστε πως θα μας κρίνουν. Χωρίς να θυμάμαι απόλυτα τη σειρά, σίγουρα μας βρήκε κάπου το «666», ο «Cyberκάγκουρας» τα «Διονύσια» μέχρι και «Το Ξεμάτιασμα της βασίλισσας Σοφίας» και η αυλαία έκλεισε με το «Θάνατο θάνατω Πατήσια». Οι Νεκροτσουλήθρα είναι ένα συγκρότημα που από το πουθενά ήθελε να κάνει τη χαζομαρίστικη φάση του και απ’ ότι φαίνεται, είμαστε πολλοί εκεί έξω που αυτό το έχουμε εξίσου απόλυτη ανάγκη. Μας έπαιξαν κι ένα καινούριο κομμάτι που ελπίζω από αυτά που κατάλαβα να λέγονται πως έρχεται από καινούριο, ολοκληρωμένο δίσκο. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον προς τα που θα πάει αυτό το μουσικό φαινόμενο που από ένα αστείο κατέληξε να είναι ακτ με τεράστιο κοινό. Εγώ πέρασα τέλεια όσο κατευθυνόμουν προς άλλους χώρους του φεστιβάλ. (Ε.Τ.)

Στην κεντρική σκηνή είχε ήδη πάρει θέση ο Acid Pauli ο οποίος, για περισσότερες από δύο ώρες, κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού με ηλεκτρονικές επιλογές που εμπεριείχαν και διασκευές σε ελληνικά κομμάτια όπως π.χ. "Το Μπαρ το Ναυάγιο" της Αρλέτας και το "Σχολείο" των Olympians. Παράλληλα, στο Tunel Stage και στο Republic Stage, ο κόσμος "ξεβιδωνόταν" υπό house, techno και trance ρυθμούς σε ένα πάρτι που διήρκησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Συνολικά, η πρώτη μέρα του Plisskën Festival κρίνεται ως άκρως επιτυχημένη αφού ακούσαμε πολλές και διάφορες μουσικές από καλλιτέχνες με αρκετά διαφορετικά backgrounds. Αυτό όμως το μπλέξιμο που σε άλλα φεστιβάλ μπορεί να αποτελέσει αδυναμία, εδώ, λειτουργεί με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο και δημιουργεί την αίσθηση μιας κοινότητας που υπερβαίνει τα είδη και τις ταμπέλες και είναι εκεί για να βγει από το ηχητικό comfort zone του και να ακούσει νέα ενδιαφέροντα και ποιοτικά πράγματα που, υπό άλλες συνθήκες, πιθανά και να μην το έκανε ποτέ. Και αυτό, χωρίς αμφιβολία, αποτελεί μια τεράστια επιτυχία του Φεστιβάλ.

Φωτογραφίες: Πηνελόπη Γερασίμου, Αργύρης Λιόσης, Ρωμανός Λιούτας