Slift

Από τα γεννοφάσκια του ακόμα, το ψυχεδελικό rock έχει μονίμως ανοιχτές παρτίδες με την επιστημονική φαντασία και το space στοιχείο, πράγμα πολύ λογικό αν σκεφτεί κανείς πως το escapism είναι θεμελιώδες ζητούμενο του συγκεκριμένου genre. Πολλά γκρουπ έσπασαν τα χέρια τους προσπαθώντας να χτίσουν τον δικό τους φανταστικό ηχητικό κόσμο και κάποια το κατάφεραν, διευρύνοντας για λίγο τον χωροχρόνο και την αντίληψη μας περί πραγματικότητας. Και αν συμφωνήσουμε πως πολλά από τα σημαντικότερα psych/space μνημεία υψώθηκαν παλιά στις φασαριόζικες γειτονιές του Λονδίνου, θα πρέπει να αναζητήσουμε το πιο πρόσφατο στην «ροζ πόλη» της Toulouse.

Αν υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί τους Slift από τις αναρίθμητες άλλες μπάντες που παίζουν ένα παραπλήσιο heavy psych στυλ, αυτό είναι το εύρος του οράματος τους - αυτό που στα αγγλικά θα λέγαμε scope. Ένα όραμα που καταφέρνει κάπως να συμπεριλαμβάνει το garage, την ψυχεδέλεια, το stoner κι οποιοδήποτε άλλο είδος βασίζεται στο βαρύ fuzz, τα Ομηρικά έπη, fantasy και sci-fi λογοτεχνικά έργα και μια Αποκαλυπτική ματιά. Το τρίτο τους άλμπουμ "Ilion" αφορά, με δικά τους λόγια, το τέλος της ανθρωπότητας και την αναγέννηση όλων των πραγμάτων κάπου στον χρόνο και τον χώρο, και παίρνει το αλληγορικό όνομα του από την αρχαία πόλη Ίλιον, την γνωστή μας Τροία, εκεί που ένας άλλος παλιός κόσμος κάηκε κάποτε συθέμελα.

Φαίνονται όλα αυτά κάπως ασύμβατα; Απεναντίας, καταφέρνουν να διαμορφώσουν ένα συμπαγές κουβάρι και μάλιστα με τρόπο ακραίο: τα 80 λεπτά διάρκειας θα ήταν ένα εγχείρημα φιλόδοξο για κάθε σχήμα, πόσο μάλλον για ένα power trio (!) όπως οι Slift. Κι όμως, ενάντια σε κάθε λογική, το "Ilion" δεν έχει ούτε μία βαρετή στιγμή. Κάθε μία από τις οκτώ συνθέσεις βασίζεται καταρχάς στα άγρια, αχαλίνωτα, υψηλής καύσης riffs, στα «άτεχνα», βροντόφωνα φωνητικά και στους καταιγιστικούς ρυθμούς που γεννάει το νευρωτικό rhythm section. Επιμένοντας με σχεδόν krautrock προσήλωση για μεγάλα χρονικά διαστήματα στις υψηλές εντάσεις, η μπάντα δημιουργεί σταδιακά την αίσθηση ότι ταξιδεύεις σπάζοντας την ταχύτητα του ήχου κι ότι αγκαλιάζεις το χάος του κόσμου.

Κάπου εκεί όμως παρεισφρύουν οι μεγάλες σιωπές και οι μεγάλες μελωδίες. Εμφανίζονται απρόσκλητες, άλλοτε με synths ("Ilion"), με γυναικεία φωνητικά ("Nimh", "The Words That Have Never Be Heard"), σαξόφωνο ("Confluence") ή γενναιόδωρα post-rock περάσματα. Καλύπτουν όλη την διαδρομή από jazz δάνεια μέχρι πραγματικό doom metal. Μπολιάζουν το rock τους με ισχυρές δόσεις από πράγματα πιο φευγαλέα και πιο «έντεχνα», χτίζοντας την ατμόσφαιρα μιας πραγματικής space opera. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που θα γευτείς το συναίσθημα που θα δημιουργούσε το "End Titles" του Blade Runner αν ήταν παιγμένο με κιθάρες.

Το κυνήγι της αθανασίας είναι μια καταραμένη εκστρατεία, είναι ο στίχος που επαναλαμβάνεται στο "Nimh", οι Slift όμως μοιάζουν αποφασισμένοι να την διεκδικήσουν. Ο δρόμος προς το πάνθεον του ψυχεδελικού rock δεν αφορά το να επιλέξεις αν προτιμάς το ύφος του Hendrix ή των Goat, των Pink Floyd ή των Om, και να το αντιγράψεις. Είναι προτιμότερο - και φαίνεται πως το γνωρίζουν καλά - να διερευνήσεις το νήμα που ενώνει έξι δεκαετίες psych rock και να γίνεις μέρος της μυθολογίας του. Όχι μόνο φαίνεται πως το επιτυγχάνουν αλλά κι ο τρόπος τους φαντάζει μοναδικός και προσωπικός. Και σαν απόλυτη παρακαταθήκη αφήνουν ένα "Weavers' Weft" σαν μνημείο ανθρώπινης κληρονομιάς - και σαν πρώιμο διεκδικητή του τίτλου του τραγουδιού της χρονιάς.

Πάρε το εξαιρετικό "Ummon" και κάθε μία από τις λέξεις που έγραψε προ τετραετίας η Αθανασία Χρυσανθοπούλου, πάρε και την θρυλική εμφάνιση τους στο KEXP και ανέβασε τα όλα ένα επίπεδο. Τόσο ψηλά στρέφει το βλέμμα του το "Ilion" και τόσο επικό και μεγαλεπήβολο φαντάζει, χωρίς να θυσιάζει τον ευθύ rock του χαρακτήρα. Στα τείχη της Τροίας σφάχτηκαν βασιλιάδες, στο "Ilion" όμως είμαστε καλεσμένοι όλοι, είτε γουστάρουμε τους Hawkwind, είτε τους Mastodon, είτε τους space ήρωες του αύριο. Οι Slift μας χαρίζουν ένα εκπληκτικό, επικό έργο που υψώνεται μπροστά στα μάτια μας σαν αληθινό μεγαθήριο.

Bandcamp