Release Athens (Amon Amarth, Kreator, Heaven Shall Burn, Bleed From Within) @ Πλατεία Νερού, 28/06/23

Η Τετάρτη 28 Ιουνίου έμελλε να κλείσει πανηγυρικά το καυτό back-to-back metal τριήμερο του φετινού Release Athens Festival. Έπειτα από τα όσα επιβλητικά διαδραματίστηκαν στην ημέρα των Disturbed και την ιστορική, από πολλές απόψεις, βραδιά των Parkway Drive, σειρά είχε η πιο ακραία ημέρα του φεστιβάλ για φέτος. Με τέσσερα ονόματα από το εξωτερικό, συνδυάζοντας παρόν, πρόσφατο και μακρινό παρελθόν μερίδας του extreme metal ήχου, ήμασταν έτοιμα να ιδρώσουμε και να χάσουμε τις φωνές μας. 

Στο τέλος της ημέρας, η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων αναχωρούσε προς την έξοδο του φεστιβαλικού χώρου με χαμόγελα στα πρόσωπα, γνωρίζοντας πως είδε υψηλού επιπέδου εμφανίσεις, με τους headliners Amon Amarth να ρίχνουν αυλαία με εντυπωσιακό και επιβλητικό τρόπο, αλλά κυρίως, πως ανταπέδωσε το μέγιστο στην ενέργεια που εκλυόταν από τη σκηνή καθ’ όλη την ημέρα. Από νωρίς, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω. [Α.Ζ.]

Αν έλεγε κάποιος τον περασμένο Ιούνιο ότι δώδεκα μήνες αργότερα οι Bleed From Within θα έπαιζαν για πρώτη φορά επί ελληνικού εδάφους, μία μέρα μετά από φεστιβαλική headline εμφάνιση των Parkway Drive, η πιο φυσική αντίδραση θα ήταν να χαμογελάσεις αναγνωρίζοντας τις ελάχιστες πιθανότητες. Την ίδια στιγμή, θα είχες κάθε λόγο να σταυρώσεις δάχτυλά. Αν η παραπάνω δήλωση συνοδευόταν από σημείωση ότι οι Σκωτσέζοι θα ξεκινούσαν το σετ τους δέκα λεπτά αφού ανοίξουν οι πόρτες και κάτω από ντάλα ήλιο, οι όποιες ελπίδες θα έφευγαν από τα παράθυρο με συνοπτικές. Να όμως που το τρελό σενάριο πραγματοποιήθηκε.

Από μια άποψη, η αίσθηση έμοιασε να συνεχίζει από εκεί που άφησε την προηγούμενη. Ο ήχος από την πρώτη στιγμή ξεχείλιζε όγκο. Τα κοψίματα στις κιθάρες δεν σταμάτησαν δευτερόλεπτο. Η απουσία μπάσου, λόγω οικογενειακής ανάγκης του Dave Provan, μπαλώθηκε από τη δίκαση. Τα γρυλίσματα κυριάρχησαν. Τα ιδρωμένα πιτ και το ανέλπιστα δυνατό τραγούδι, από τις πρώτες γραμμές και όχι μόνο, έκατσαν σαν κερασάκι στην τούρτα. Από τα σπρωξίματα και το wall of death στο "Pathfinder" ως τη metalcore παρτάρα του "Levitate" και τη βουτιά του Scott Kennedy στο "The End Of All We Know", ο πήχης τοποθετήθηκε ψηλά. [Α.Μ.]

Η ώρα φτάνει και για τους Heaven Shall Burn να ανέβουν στη σκηνή του Release Festival. Η αναμονή μεγάλη μιας που το “Antigone” ήταν από τους πρώτους metal δίσκους που άκουσα ποτέ μου και επιτέλους θα προσέθετα το όνομά των Heaven Shall Burn στη συναυλιακή μου λίστα. Σαν ταυρομάχος, ο Marcus Bischoff με το κόκκινο του πουκάμισο προκαλεί τα ζωώδη ένστικτα του κοινού να θεριέψουν. Πράγματι, τα καταιγιστικά και αλλεπάλληλα riffs των Heaven Shall Burn εξαπολύονται με το συγκρότημα να φαίνεται σε εξαιρετική φόρμα. Η μουσική τους, που παντρεύει άρτια metalcore και melodeath στοιχεία, αποτελεί την ιδανική γέφυρα μεταξύ των Bleed From Within και Kreator και το κοινό ανάβει για τα καλά.

Είναι λίγο κρίμα που ο ήχος δεν ευνόησε τους Heaven Shall Burn – τουλάχιστον εκεί που βρισκόμασταν, από τους πιο μπροστινούς άκουσα άλλα, καλύτερα λόγια – γιατί η διάθεση που είχαν αλλά και μας μετέδιδαν βρισκόταν στα ύψη. Το συγκρότημα, κατάφερε να μετατρέπει τις απαιτητικές του συνθέσεις σε συναυλιακές επιθέσεις που παρέσερναν το προσηλωμένο κοινό, κερδίζοντάς το. Από την πρώτη κορύφωση του “Voice Of The Voiceless” μέχρι και την αναταραχή του “The Weapon They Fear” , οι Heaven Shall Burn μας παρουσίασαν μια μουσειακή συλλογή κιθαριστικής δεξιοτεχνίας και πολύ μα πολύ πάθος, μεγάλο κατόρθωμα κάτω από τον ήλιο να παρασύρεις τόσο πολύ όλους τους παρευρισκόμενους. Έξτρα bonus, αυτό το συναίσθημα του να βλέπεις ένα συγκρότημα που γνώρισες σε πολύ μικρή ηλικία να μεγαλώνει και να ωριμάζει μαζί σου. [Ε.Τ.]

Kreator κυρίες και κύριοι. Ο γερμανικός thrash metal κολοσσός επέστρεψε στη χώρα μας με τις καλύτερες των διαθέσεων, έχοντας στην πραγματικότητα μια co-headlining θέση στο lineup της τελευταίας metal ημέρας του Release και με ένα χορταστικό set που κάλυψε κάθε τους εποχή.

Σε αυτές τις φεστιβαλικές συνθήκες, σε μια μεγάλη σκηνή και με τον αέρα μιας από τις διαχρονικά αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού, οι Γερμανοί μας πήραν και μας σήκωσαν, στην ίσως πιο απολαυστικά thrash metal εμφάνιση το φετινό καλοκαίρι. Ήδη από το “People Of The Lie”, το οποίο έκανε νωρίς την εμφάνιση του και έβαλε φωτιά στην Πλατεία Νερού, τα circle pits ξεκίνησαν και διαρκώς μεγάλωναν, με τη συμμετοχή του κόσμου να είναι άμεση κι εμφατική.

 
Ο Mille Petrozza υπήρξε εμφανώς ευτυχής με την όλη κατάσταση που διαδραματιζόταν μπροστά του, όντας υπέρ του δέοντος επικοινωνιακός – σε σημεία, ίσως και υπερβολικά ομιλητικός, καθώς έκοβε ελαφρώς το φρενήρη ρυθμό τους – και με ένα χαμόγελο μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του. Εστιάζοντας στο καθαρά μουσικό κομμάτι, άλλωστε, οι Kreator είχαν ένα set που σκότωνε, το απέδωσαν στις καλύτερες δυνατές εκτελέσεις, ενώ ο ανά στιγμές προβληματικός ήχος λίγους ένοιαζε, βρίσκοντας να κουκουλώσει τις ατέλειες του στην πιο ορμητική έκφανση της μουσικής των thrash βετεράνων. 

Βέβαια, επί τω έργω και σε συνθήκες ζωντανής εμφάνισης, φάνηκε αρκετά η διαφορά μεταξύ των κλασικών και των νεότερων τραγουδιών της μπάντας, αφού στο σερί από το “Satan Is Real” μέχρι και το “Strongest Of The Strong” η διάθεση μπορεί να παρέμεινε, αλλά η αντίθεση με το τι συνέβαινε πριν (βλ. Μέχρι και το στακάτο “Phobia”) και μετά (από το “Extreme Aggression” μέχρι και το τέλος) ήταν ξεκάθαρη. Όπως, βέβαια, αντίστοιχες υπήρξαν και οι αντιδράσεις, με το καταληκτικό μέρος της εμφάνισης να θυμίζει πεδίο μάχης, καθώς η “Flag Of Hate” ανέμιζε περήφανα κι υπέδειξε τις επικρατούσες συνθήκες. 

Έτσι, το τεράστιο mosh pit πολλών εστιών, τα (αμφιλεγόμενα ή όχι, είναι μεγάλη κουβέντα) καπνογόνα που φώτισαν λίγο περισσότερο το πάθος και τη νύχτα και η ωμή δύναμη της τριπλέτας που όρισε το τέλος (ειδικά στο “Violent Revolution” ακόμη μετριόμαστε και βγαίνουμε λειψοί) υπήρξαν τα απόλυτα επιχειρήματα ότι μια μεγάλη μπάντα δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να θεωρείται ως τέτοια, αν έχει το ταλέντο και το υλικό για να μπορεί να σταθεί. [Σ.Κ.]

Τα απωθημένα καλό είναι κάποια στιγμή να μετατρέπονται σε κεκτημένα, ώστε να επέλθει ισορροπία στη ζωή μας. Μέχρι πρότεινος, μια συναυλία των Amon Amarth αποτελούσε τέτοιο, πλέον τσεκαρίστηκε και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. Δε χωράνε οπαδιλίκια εδώ, φτάνει και περισσεύει μια ψύχραιμη καταγραφή εικόνων και αποτύπωση συναισθημάτων. Row - row μέχρι να λιώσουν οι πάγοι. Efharisto poly Athina, efharisto poly Hellas. Geia mas.

Το σερί από Heaven Shall Burn (αγάπη μεγάλη ντυμένη στα κόκκινα) & Kreator (έτερο απωθημένο), υπήρξε επιθετικό, ανά διαστήματα brutal και δίχως ανάσα. Μια ανάσα απαραίτητη στο κενό που μεσολάβησε μέχρι να βγουν στη σκηνή οι πολυαγαπημένοι Vikings. Κουβέντα με φίλους, αλκοολικός ανεφοδιασμός και ανάκτηση δυνάμεων. Ήταν δεδομένο ότι με δαύτους θα βγάζαμε τα λαρύγγια μας και οι μεσήλικες θα ξαναγινόμασταν εικοσάχρονοι. Row ρε!

Τί κι αν δισκογραφικά τα τελευταία χρόνια δεν αγγίζουν κορυφές του παρελθόντος, τα παληκάρια θερίζουν στη σκηνή. Θαρρώ ότι αυτό το γεγονός τους κρατά επίκαιρους, αγαπημένους των κοινών ανά τον κόσμο και ενδεχομένως να λαμβάνουν «συγχωροχάρτι» για τα όποια ατοπήματά τους. Με πλειάδα συνθέσεων ικανή να δημιουργήσει νέους και αφοσιωμένους οπαδούς, έστησαν το σκηνικό τους (drakkar, θεόρατα κέρατα ως drum kit, εντυπωσιακός φωτισμός) και μας συστήθηκαν ως οι “Guardians Of Asgaard”, καθώς είχε πέσει το σκοτάδι, που τους πάει τα μάλα.

Ο κόσμος έγινε άμεσα συμμέτοχος του σκηνικού, δείγμα της σχέσης του με την μπάντα και ανταποκρινόταν σε κάθε κάλεσμα του Johan Hegg. Είτε με sing along και ρυθμικά παλαμάκια, είτε με τα κλασικά oh oh oh και headbanging, ανάγκασε αυτόν τον εξαιρετικό performer να ευχαριστεί ασταμάτητα και να χαμογελάει. Efharisto poly Athina είπαμε; Ομολογώ πως η πιο επιθετική τους πλευρά με ενθουσίασε, όχι πως το μελωδικό τους πρόσωπο πήγε πίσω. Ίσως να οφείλεται στο προσωπικό δέσιμο με το “Death In Fire”, το οποίο κέρδισε στις λεπτομέρειες το εξίσου αγαπημένο βέλασμα της “Heidrun”. Η αλήθεια να λέγεται πάντως, με τέτοιον ντράμερ (Jocke Wallgren) ακόμα και Abba να έπαιζαν, πάλι χαμό θα έκαναν. Ή mosh pit.

Έχοντας γραπώσει τον κόσμο εξ αρχής, οδηγώντας τον στο γνωστό πολεμικό τους κλίμα, με τη σκανδιναβική μυθολογία πανταχού παρούσα, είχαν σημαντικό σύμμαχο στο πλάι τους. Ο ήχος τους, υπεράνω κάθε προσδοκίας, μεγένθυνε τις αισθήσεις και έδωσε την επιπλέον ώθηση για να μπούμε σε berserker mode. Με σθένος και περηφάνια αφήσαμε την αριστερή γωνίτσα μας, φτάσαμε στο κέντρο κοντά στη σκηνή, είχε φτάσει η ώρα να τραβήξουμε κουπί. Δεν ξέρω αν σπάσαμε κάποιο ρεκόρ (ποιο είναι δηλαδή το υπάρχον;), ξέρω ότι ιδρώσαμε, διασκεδάσαμε και θα το ξανακάναμε. Row επ’ άπειρον.

Καμία «κοιλιά» σε κανένα σημείο της συναυλίας, με μεγάλο κερδισμένο της βραδιάς το “Find A Way Or Make One” από τον τελευταίο τους δίσκο, όπου εκ νέου στα τύμπανα οφείλεται η απογείωσή του. Σύνθεση αντάξια να σταθεί δίπλα στις κλασικές τους. Μιλώντας για τέτοιες, δεν ακούστηκε νότα από το κορυφαίο “With Oden On Our Side”, ελπίζω να μην το φάει και μελλοντικά το μαύρο σκοτάδι. Ένα τεράστιο κέρας έκανε την εμφάνισή του λίγο πριν το τέλος της συναυλίας, ώρα για “Raise Your Horns” με τα χέρια μόνιμα υψωμένα στον αέρα. Δε θα μάθουμε ποτέ αν ο Johan έπινε υδρόμελο ή τοπικό μπυράκι.

Το σκηνικό αλλάζει, οι προβλεπέ ιαχές “Amon Amarth!” τους επαναφέρουν στη σκηνή για τη μάχη του frontman με το Jormugandr. Δε νοείται “Twilight Of The Thunder God” άνευ γιγάντιου Mjolnir και εν μέσω αστραπόβροντων και κάπως έτσι σφύριξαν τη λήξη ενός άκρως διασκεδαστικού σόου, γεμάτου έντασης και κορυφαίας απόδοσης. Τα περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα πολύ και τούτη τη βραδιά. Εις το επανιδείν, skol και γειά μας, τους efharistoume poly! [Π.Ζ]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος