Λευκή Συμφωνία @ Gagarin 205, 07/12/18

Όταν αγοράζαμε με τον αδελφό μου το "Λευκή Συμφωνία" σε δίσκο ως καινούρια κυκλοφορία (ο πρώτος μας παρακαλώ!), ήταν δύσκολο να φανταστώ ότι έπρεπε να περάσει ένα τέταρτο του αιώνα μέχρι να δω ζωντανά τους Λευκή Συμφωνία! Πέρυσι τέτοιες μέρες δεν βρέθηκα δυστυχώς στο Piraeus Academy για την επιστροφή στη δράση ενός εκ των σημαντικότερων συγκροτημάτων της ελληνόφωνης rock σκηνής, φέτος όμως δεν γινόταν να μην περάσω την πόρτα του Gagarin, μαζί με πλήθος νοσταλγών των '80s και των '90s.

Με τις πόρτες να ανοίγουν στις εννέα και την σπάνια περίπτωση μη ύπαρξης opening act, λογικά το κάτω όριο ήταν στις δέκα και το άνω όριο στις δέκα και μισή, όταν τελικά έσβησαν τα φώτα και οι πέντε μαυροντυμένοι μουσικοί πήραν τις θέσεις τους στην σκηνή. Η συναυλία άνοιξε και έκλεισε με το "Όνειρο Μέσα Σε Όνειρο" (τουλάχιστον τρίτη φορά που εγχώρια μπάντα εμπνέεται από το ποίημα του Edgar Allan Poe "Dream Within A Dream", βλ. Grindstones και Dream Weaver), ενώ για δύο ολόκληρες ώρες ακούσαμε συνολικά 26 τραγούδια και ελάχιστα λόγια από τον Θοδωρή Δημητρίου.

O ήχος ήταν γενικότερα πολύ καλός, αν και στα πιο δυνατά σημεία και κάπου προς το τέλος δεν ήταν τόσο καθαρός, όπως και η ατμόσφαιρα που κάποια στιγμή ήταν ομιχλώδης, προφανώς από την κάπνα. Η απόδοση των μουσικών ήταν εξαιρετική, προεξάρχοντος του τρομερού Βαγγέλη Τσιμπλάκη στα τύμπανα (τρίτος ντράμερ που βλέπω τον τελευταίο μήνα να παίζει με traditional grips!), ο οποίος μαζί με τον παλιό Διογένη Χατζηστεφανίδη έδεσαν ένα πολύ σταθερό rhythm section.

Ο έμπειρος πλέον Σωτήρης Καστάνης ήταν επίσης εξαιρετικός, σε ρυθμικές, arpeggio, εφφέ και solo, όπου μου θύμισε και κάτι από Gallagher (αν αυτό ακούγεται περίεργο, να σας πω ότι οι παλιοί ήταν το '81 στην Φιλαδέλφεια!). Ο νεότερος και ικανότατος, επίσης Θοδωρής Φοινίδης αποδεικνύεται ιδανική προσθήκη, είτε γεμίζοντας τον ήχο, είτε ευρισκόμενος σε πρωταγωνιστικό ρόλο με τα πολύ όμορφα πλήκτρα του. Ο μεγάλος Θοδωρής τέλος, που έπιασε και την μελόντικα προς το τέλος, με πιο βαθιά πλέον φωνή σε αρκετά σημεία, ήταν εκεί για να τραγουδήσει όπως παλιά τους πολύ όμορφους και ξεχωριστούς στίχους που έγραφε.

Τα αρκετά νέα τραγούδια που ακούσαμε κρίνονται εκ πρώτης όψεως αρκετά ενδιαφέροντα, ιδιαίτερα μελωδικά και ως επί το πλείστον σε up tempo ρυθμούς, περισσότερο στο στυλ του "Χρώματα" που ούτως ή άλλως συνδύαζε στοιχειά των τριών δίσκων που προηγήθηκαν, οπότε λογικά θα πρέπει να αναμένουμε κάτι δυνατό. Για τα κλασικά πλέον τραγούδια, από τα post-punk ποτάμα του "Μυστικοί Κήποι" μέχρι τις hard rock θάλασσες του "Λευκή Συμφωνία" υπάρχουν τόσα πολλά που θα μπορούσε να πει κανείς, με κίνδυνο τα λόγια να χάσουν την σημασία τους.

Θα αρκεστώ όμως να πω ότι ξεχώρισαν τα τρομερά φινάλε στα "Κάθε Στιγμή", "Η Βροχή Πέφτει Δυνατά" "Μυστικοί Κήποι" και "Θα Είμαι Εκεί", όπου ο κόσμος που είχε γεμίσει άνετα το Gagarin κράτησε με άνεση μόνος του το τραγούδι, όπως έκανε και στα "Το Φεγγάρι Αιμορραγεί" και "Θα Είμαι Πολύ Μακριά" που έκλεισαν το κανονικό σετ. Η συνολική εμπειρία αποδείχθηκε εν τέλει ανάλογη των προσδοκιών μας και των υψηλών standards απόδοσης που ο Θοδωρής και ο Διογένης πλήρει συνηδείσει μας υποσχέθηκαν.

Από εδώ και πέρα δικαιούμαστε να ελπίζουμε στα καλύτερα που θα έρθουν.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography