All Them Witches, The Steams @ Universe Open Air Stage, 29/10/25

Θαρρείς πως είχε περάσει, μια ολόκληρη ζωή από την τελευταία φορά που είδαμε τους All Them Witches στη χώρα μας. Από τις τρεις διαδοχικές εμφανίσεις το 2016 και 2017 (από δυο την πρώτη χρονιά κι άλλη μια τη δεύτερη), η απόσταση έμοιαζε μεγάλη, μιας που εκείνη η συστοιχία, τους έδεσε άρρηκτα με το αθηναϊκό κοινό. Παρά το γεγονός ότι έχουν να δισκογραφήσουν πάνω από πέντε χρόνια τώρα, αλλά και με την αποχώρηση στο μεταξύ τόσο του πληκτρά τους, Jonathan Draper, αλλά και του ιδρυτικού μέλους του συγκροτήματος, drummer Robby Staebler, έκανε τον ερχομό τους κάπως απρόσμενο, μα κυρίως, καλοδεχούμενο. Οι περιπέτειες του Κάρολου Ουίλιαμς και της Γυναίκας Κογιότ θα επέστρεφαν λοιπόν, με τις αφηγήσεις τους, ξανά στην Αθήνα.

Δραματικά ως όφειλαν, ο χώρος διεξαγωγής της συναυλίας εκκίνησε από τον εσωτερικό χώρο του Universe, αλλά στην πορεία, λόγω αυξημένης ζήτησης εισιτηρίων, μεταφέρθηκε στον εξωτερικό χώρο του Universe όπου προσωπικά δεν είχα παρευρεθεί ως τότε. Μικρό το κακό μεν, γιατί δεν υπήρξε καμία σύγχυση του κοινού μιας που πρακτικά ο νέος χώρος ήταν η αυλή του παλιού, παρ’ όλα αυτά δεν είναι και το αγαπημένο μου να περπατώ μονάχη στα στενά της βιομηχανικής ζώνης των συνόρων Αιγάλεω – Ρέντη. Ο χώρος αισθητικά αποδείχθηκε απλά ικανοποιητικός λόγω των παρακάτω θετικών και αρνητικών που ήρθαν σε ισορροπία: μεγάλη και εντυπωσιακή σκηνή, υπαίθριος χώρος καλού μεγέθους στην Αθήνα, ουρές στα μπαρ, μερικά προβλήματα στον ήχο, δεν εντόπισα ποτέ τις τουαλέτες. Ας είναι, θα πω αφού έφτασα κι έφυγα σε ένα κομμάτι, η θέα του μισοφέγγαρου πίσω από τη σκηνή έστηνε για τους ρομαντικούς, ατμόσφαιρα που σε έκανε να νιώθεις πως άξιζε.

Στα μουσικά μέρη όμως, της βραδιάς. Από νωρίς ο χώρος του Universe έσφυζε από ζωή, πράγμα που ήταν εύλογο μιας που πολύ ταιριαστά, εναρκτήριο σχήμα για το ψυχεδελικό blues βαλς των All Them Witches ήταν οι The Steams, το εγχώριο σχήμα που έχει κάνει αίσθηση με τις ζωντανές τους εμφανίσεις και τις δύο μέχρι τώρα κυκλοφορίες του. Δεν βρίσκονται ακριβώς στους ήχους που διασκεδάζω περισσότερο να ακούω, ωστόσο ζωντανά πάντοτε δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό κι έχουν συγκεντρώσει ήδη αρκετή προσοχή γύρω τους. Φυσικά το σχήμα άδραξε την ευκαιρία για άλλη μία εμφάνιση μαζί με ένα συγκρότημα του εξωτερικού που προκαλεί εντύπωση στους ροκ ήχους, και απέδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο τραγουδιών από τη δισκογραφία τους.

Γλυκόπικρο set βέβαια, καθώς μας ανακοίνωσαν ότι η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν και η τελευταία που θα βρισκόταν πίσω από το μικρόφωνο ο Πάνος Δημητρόπουλος, αρμοδιότητα που θα περάσει υπ’ ευθύνη του μπασίστα τους. Κάπου έχασα την πληροφορία σχετικά με το αν θα συνεχίσει την πορεία του με τους The Steams ή αν απλά θα αφήσει τα φωνητικά, υποθέτω θα μάθουμε σύντομα. Σταθερά επαγγελματική εμφάνιση για τους The Steams, μέχρι να φτάσουμε στο κυρίως πιάτο.

Υπό τους ήχους του “War Pigs”, οι All Them Witches πατούν στιβαρά το σανίδι της σκηνής του Universe, με το ακριβώς μισογεμάτο φεγγάρι να κάνει κύκλους στον ουρανό ακριβώς από πίσω τους. Φώτα προσεγμένα σε βαθμό θεατρικής παράστασης. Και οι γλυκόπιοτες κιθάρες του Michael Parks, σε αντίθεση με το στεντόρεια φωνή του, κάνουν την ιδανική θερμοκρασία γύρω μας σεξουαλικά θα έλεγε κανείς αποπνικτική. Οι All Them Witches κουβαλούν μαζί τους μια κληρονομιά σύγχρονου ροκ, χωρίς όμως ροκστραριλίκια και ψωνισμένο τσαγανό. Αγκαλιάζουν τον κιθαριστικό ήχο με μία εσωστρέφεια σχεδόν ντροπαλή. Έτσι, ενώ η μεγάλη σκηνή τους αξίζει, μοιάζει να μην τους πηγαίνει το ίδιο. Κάτι από τη ζέστη του κλειστού χώρου χάνεται στις ομιλίες του κοινού, παράλληλα όμως η πληθώρα κόσμου μου τους παρατηρεί τραγουδώντας, χορεύοντας ή απλά στο παρασκήνιο της εξόδου της, είναι η επιβράβευση της αναγνώρισης αυτού που κάνουν.

Οι επιλογές κυλούν σε βάθος. Ο γάμος κι ο θάνατος της γυναίκας Κογιότ, τα λαμπρά “Diamond”, “When God Comes Back” και “Workhorse”, τα νεότερα “Enemy Of My Enemy”, αποδίδονται όσο άρτια επιτρέπουν διάφορα μικροθεματάκια. Μπορεί σαν μικρό παιδί που έκλεψε της γόβες της μαμάς, ο Christian Powers να είχε τεράστια παπούτσια να γεμίσει πίσω από τα κρουστά, ωστόσο ίσως και τα χέρια του να κουβαλούν ακόμη περισσότερο ταλέντο. Το σίγουρο είναι πως, ο Allan Van Cleave επιστρέφοντας στο συγκρότημα έκλεβε την παράσταση, ειδικά τις στιγμές που εμφάνιζε το βιολί – λες και ήταν το μοναδικό πράγμα που υπήρχε πάνω στη σκηνή. Θα ήταν όμως ιεροσυλία να μη σταθούμε στους πραγματικούς μουσικούς πρωταγωνιστές της βραδιάς, δηλαδή τις βασικές κιθαριστικές συνθέσεις των Parks και McLeod, που πλέον λειτουργούν στον αυτόματο.

Φυσικά, λάμπει δια της απουσίας του το μοναδικό “Open Passageways”, που ίσως θα έπρεπε το συγκρότημα να σκεφτεί να γίνει το κομμάτι τους που δεν λείπει από τις εμφανίσεις τους. Σε μεγάλο βαθμό, αναπληρώνουν η διασκευή στο παραδοσιακό κομμάτι “Red Rocking Chair” αλλά και το κλείσιμο με το εκρηκτικό “Alabaster”. Γεμάτες σχεδόν δύο ώρες για τους All Them Witches που όσο κι αν μεγαλώνουν, δεν ξεχνούν από που προέρχονται, κάνοντας τα βαθιά δάση των βορείων ΗΠΑ περήφανα. Θα έκρινα πως, αν πρόσεχα τα πρόσωπά τους, οι ίδιοι οι All Them Witches δεν έχουν την ίδια άνεση πάνω σε τόσο μεγάλες σκηνές, μοιάζουν λίγο εκτός των νερών τους αν και όπως προείπαμε, τούτη η αναγνώριση τους αξίζει. Είναι όμως κάτι που το πλήρωμα του χρόνου θα δείξει αν θα καταφέρουν να κατακτήσουν. Η συγκεκριμένη συναυλία τους άξιζε και είναι κάτι που έχτισαν με τα χρόνια, με τη συνδρομή όσων πίστεψαν σε αυτούς. Το μόνο που έχουμε πια να ζητήσουμε είναι ένας νέος δίσκος, εφόσον πια βαδίζουμε σε μια νέα εποχή για τις μάγισσες.