Γιάννης Αγγελάκας, Νίκος Βελιώτης @ Τριανόν, 02/03/18

Ο Αγγελάκας έχει πια δύο μπάντες με τις οποίες περιοδεύει. Από τη μία μπορεί να τον δεις στη σκηνή με τους 100°C με τους οποίους διοχετεύει τη ροκ ιστορία του μαζί με νέες αναζητήσεις που συμπεριλαμβάνουν και πνευστά. Στην απέναντι όχθη των περιπετειών του βρίσκεται ο Νίκος Βελιώτης, με τον οποίο ξεκίνησαν πάλι τις συναυλίες τον περασμένο Οκτώβριο, με τους Λύκους.

Στη συγκεκριμένη μετενσάρκωση των Λύκων στη σκηνή θα δείτε μόνο τον Αγγελάκα στα φωνητικά και τον Βελιώτη στο ηλεκτρικό τσέλο. Πρόκειται για μία πειραματική συνεύρεση στην οποία απουσιάζουν τραγούδια από τις Τρύπες ή από άλλες πιο πρόσφατες δουλειές του Αγγελάκα. Οι προβολείς πέφτουν στις δύο δισκογραφικές δουλειές που έχει ηχογραφήσει το δίδυμο, "Οι Ανάσες Των Λύκων" και "Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ".

Όπως υποδηλώνει το μινιμαλιστικό σκηνικό που ετοίμασαν οι δύο καλλιτέχνες για τις εμφανίσεις τους στο Τριανόν, η ατμόσφαιρα ήταν σκοτεινή και επιβλητική χωρίς να χωράνε ιδιαίτερες αντιδράσεις από τους θεατές. Η βασική λογική την οποία ακολούθησε ο Βελιώτης στην ενορχήστρωση ήταν να παίζει τον βασικό ρυθμό του κομματιού και αφού τον ηχογραφήσει να τον παίζει σε loop, για να περάσει από πάνω ζωντανά την μελωδία και τους αυτοσχεδιασμούς. Ξεσπάσματα θορύβου και πειραματισμών με ηλεκτρονικά στοιχεία ήταν διάσπαρτα καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, με κορύφωση τους "Παλιάτσους", που συνδέθηκαν με "Τα Μπλε Παράθυρα" του Βαμβακάρη. Τα φωνητικά σε κάποια τραγούδια όπως το "Όπως Ξυπνούν οι Εραστές" ήταν εντελώς ψιθυριστά, μια λίγο διαφορετική προσέγγιση από το δίσκο. Ο Αγγελάκας παρέμεινε καθιστός και λιγομίλητος όπως χρειαζόταν το συγκεκριμένο ηχητικό ιδίωμα, αλλά η ένταση των εκτελέσεων ήταν εμφανής στις κινήσεις του.

Με στοιχεία από performance art συνδυασμένα με μία ηλεκτρισμένη στατικότητα, οι Λύκοι είχαν στο πρόγραμμά τους αρκετά ρεμπέτικα του Βαμβακάρη, του Ζαμπέτα και του Άκη Πάνου. Κάποια λειτούργησαν σωστά, όπως η ψυχεδελική "Πλημμύρα" και ο "Θερμαστής" ενώ άλλα ήταν λίγο πιο μπερδεμένα με αμφίβολα αποτελέσματα - όπως το "Βαθειά Στη Θάλασσα Θα Πέσω". Τα δυνατά στοιχεία της παράστασης παρέμειναν τα τραγούδια που έχουν γράψει και ηχογραφήσει μαζί, ξεχωρίζοντας τα "Μέσα Στη Θάλασσα" και το φινάλε του "Θέλω Να Είμαι Η Μουσική".

Τις ιδιότυπες ηχητικές εικόνες συμπλήρωναν οι παρλάτες "Ανοιξιάτικο Λιβάδι" και "Θα 'ρθει Ο Καιρός Που Θα Σπάσω Την Πόρτα". Το μόνο αμιγώς ροκ κομμάτι ήταν το "Χωρίς Κανόνα" των Εν Πλω. Πιστεύω πως σε μελλοντικές συναυλίες τους θα μπορούσαν να ασχοληθούν και με άλλα ροκ κομμάτια αφού το συγκεκριμένο πέτυχε τον σκοπό του και ταρακούνησε την ομοιόμορφη ροή των υπόλοιπων συνθέσεων.

Στο Τριανόν ένα μέρος του κοινού περίμενε και κάτι άλλο εκτός από το στατικό συναίσθημα και τη μαύρη τρύπα που δημιουργεί ο αυτοσχεδιαστικός θόρυβος του Βελιώτη. Όμως όποιες φωναχτές παραγγελιές ή ρυθμικά παλαμάκια ακούγονταν από τις πίσω θέσεις του κινηματογράφου το μόνο που κατάφερναν ήταν να αλλοιωθεί το concept της παράστασης. Αυτό το πρόβλημα βέβαια το αντιμετωπίζει ο Αγγελάκας από τότε που αποφάσισε να ακολουθήσει μονοπάτια που τον διαφοροποιούν από το παρελθόν του. Όσον αφορά τον ήχο της παράστασης θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ήταν θολός, με αποτέλεσμα κάποια σημεία των τραγουδιών να χάνονται πριν φτάσουν στους θεατές.

Οι Λύκοι είναι μία σύμπραξη που ζωντανά παραμένει ενδιαφέρουσα και εσωτερική. Ένας διαφορετικός Αγγελάκας πιο εκτεθειμένος, με μόνο φίλο στη σκηνή τον Νίκο Βελιώτη, προκαλούν ο ένας τον άλλον να υπερβούν τις μουσικές τους συνήθειες. Σύμφωνα με τους ίδιους αναμένεται και νέα δισκογραφική δουλειά την οποία αναμένουμε με ενδιαφέρον.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά