Γιάννης Αγγελάκας & 100°C, Κωνσταντής Πιστιόλης @ Fuzz Club, 18/02/23

Σε αντίθεση με την προηγούμενη φορά που έγραφα για τη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα στο Θέατρο Βράχων, αυτό δεν είναι ένα κείμενο για το τι σημαίνει αυτός ο καλλιτέχνης για μένα. Αυτά, τα έχω καταθέσει πια τόσες πολλές φορές που μάλλον έχουν αρχίσει να καταντούν κουραστικά. Αυτό είναι ένα κείμενο για το τι σημαίνει ο Αγγελάκας για τον κόσμο και το πως καταφέρνει να τον παρασύρει κάθε φορά σε μια γιορτή που όμοια της κανείς άλλος δεν μπορεί να προσφέρει.

Έτσι λοιπόν, κι αυτό το Σαββατοκύριακο στο Fuzz, συνέβη κάτι αντίστοιχο. Με τις συναυλίες να είναι sold-out από μέρες, και την εμφάνιση της Παρασκευής να αναβάλλεται για την Κυριακή λόγω της στήριξης και συμμετοχής στην απεργία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος, το βράδυ του Σαββάτου ο κόσμος γέμισε από νωρίς το Fuzz με αποτέλεσμα ο Κωνσταντής Πιστιόλης, που ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 21:00, να εμφανιστεί σε ένα κατάμεστο συναυλιακό χώρο.

Και παρόλο που αυτό που κάνει μάλλον δεν είναι για μένα καθώς, πέραν των τεχνικών σε επίπεδο οργανοπαιξίας και του τρόπου που λουπάρει ό,τι παίζει, αυτό που παρουσιάζει δεν είναι κάτι ιδιαίτερα καινοτόμο αφού, επί της ουσίας, απλά αναπαράγει την παράδοση χωρίς να την ανανεώνει όπως π.χ. έκανε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, το κοινό τον αποθέωσε κι έστησε από κάτω ένα πραγματικό γλέντι. Αλλάζοντας συνεχώς όργανα και δίνοντας τον καλύτερα του εαυτό επί σκηνής, στα 45 περίπου λεπτά που διήρκησε η εμφάνισή του, ο Πιστιόλης βρήκε μια πολύ ζεστή ανταπόκριση από τον κόσμο που του επεφύλαξε μια αντιμετώπιση σαν να ήταν το main act της βραδιάς.

Με βρετανική ακρίβεια (πωπω, πως τα λέω!), όπως ακριβώς όριζε το πρόγραμμα, στις 22:00 ο Γιάννης Αγγελάκας & 100°C ανέβηκαν στη σκηνή με το "Ποτέ" από τον δίσκο "Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια", ένα αρκετά δυνατό και καθόλου αναμενόμενο ξεκίνημα, για να συνεχίσουν με το "Η αγάπη Ορμάει Μπροστά" και το "Γιαννάκης", τα οποία επίσης είχαμε καιρό να ακούσουμε live. Από εκεί, περάσαμε στο "Ακούω τον Ουρανό να Γελάει" από το περσινό "Έχω Κέφια" από το οποίο επίσης ακούσαμε, για πρώτη μάλιστα φορά αν δεν κάνω λάθος επί Αθηναϊκού εδάφους, το υπέροχο "Πάνω στ’ Αφρισμένο Κύμα".

Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση από την αρχή μέχρι το τέλος της συναυλίας, ήταν το υψηλό επίπεδο του ήχου καθώς όχι απλά ακούγαμε τα πάντα αλλά απολύτως καθαρά. Και αυτό ίσχυε ακόμη και στις πιο θορυβώδεις/ χαοτικές ηχητικά στιγμές της συναυλίας. Ένα άλλο πράγμα όμως που μου έκανε επίσης εντύπωση ήταν το ηλικιακό εύρος που προσήλθε στο live. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να είχαν δει τις Τρύπες στις πρώτες τους συναυλίες, τριαντάρηδες και σαραντάρηδες που μεγάλωσαν με τη μουσική του Αγγελάκα, αλλά και μπόλικοι πιτσιρικάδες με μηδενικό ενδιαφέρον για το rock παρελθόν του καλλιτέχνη. Μάλιστα, κάποια στιγμή ένα νεαρό παλικαράκι πίσω μου σε ένα από τα πάρα πολλά «Μα είναι ωραία στον Παράδεισο» που ακούγονταν όλο το βράδυ και στα οποία ο Αγγελάκας απαντούσε γελώντας «Ρε, τι ήπιατε πριν έρθετε σήμερα;», γύρισε στον φίλο του και ρώτησε με μια γνήσια απορία "Ρε, τι είναι αυτό που φωνάζουν τόση ώρα;".

Και αυτό αγαπητοί μου αναγνώστες σε μεγάλο βαθμό αισθάνομαι πως αποτελεί μια ιδανική εξέλιξη για τον Αγγελάκα που, μετά τις Τρύπες, έτσι κι αλλιώς ήθελε να χτίσει μια καριέρα απολύτως ανεξάρτητη. Αν κρίνω και από τις αντιδράσεις του κοινού μάλιστα, κομμάτια όπως το "Μόνο Από τη Λύπη Σου", το "Πόθοι", το "Δικαιοσύνη" και φυσικά τα "Αιρετικό", "Από Δω και Πάνω" και "Αιρετικό", πιθανά να χαίρουν σήμερα μεγαλύτερης εκτίμησης από τον κόσμο απ’ ότι κάποια τραγούδια που έγραψαν οι Τρύπες. Το Σάββατο βέβαια, σε αντίθεση με το τι συνέβαινε τις εποχές με τους Επισκέπτες όπου νοιώθαμε τυχεροί που ακούγαμε το "Ακούω την Αγάπη" και το "Θα Ανατέλλω", το set του περιλάμβανε ακόμη τα "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι", "Έκτη Αυγούστου", "Γιορτή" και "Ταξιδιάρα Ψυχή", με το οποίο κι έκλεισε η συναυλία, με το κοινό να το τραγουδάει μόνο του, όπως συμβαίνει δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια που το συγκρότημα παίζει live το τραγούδι. Τώρα, αν ρωτάτε εμένα, κι άλλα θα ήθελα ή αφού αυτό δεν γίνεται, θα ήθελα αυτά τα λίγα να εναλλάσσονται και να ανανεώνονται πιο συχνά. Νομίζω πως έχει φτάσει πια η ώρα δηλαδή να ακούσουμε ζωντανά κι άλλα όπως ένα "Εδώ", ένα "Για την Πατρίδα", ένα "Πάρτυ στον 13ο όροφο", ένα " Ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα" ή ένα " Είμαι Ελαφρύς".

Από εκεί και πέρα, έχοντας δει έξι- εφτά φορές πλέον τον Γιάννη Αγγελάκα με τους 100ο C, και καμιά 25αρια συνολικά, κάθε συναυλία του επιβεβαιώνει αυτό που ξέρουμε. Ότι αυτός αποτελεί τον σημαντικότερο εγχώριο performer και πλέον, πίσω του, έχει ένα πραγματικά σπουδαίο συγκρότημα, που και τεχνικά, και σε επίπεδο σκηνικής παρουσίας καταφέρνει να κερδίζει τις εντυπώσεις. Αυτό συνέβη και το βράδυ του Σαββάτου όπου όλοι χορέψαμε, χοροπηδήσαμε, και τραγουδήσαμε μέχρι που δεν μας έμεινε φωνή. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν. Είναι βέβαιο πως δεν θα αργήσει.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά