Αγοραφοβικό Φεστιβάλ: Κώστας Τουρνάς, Nekrotsoulithra, Ντίνος Σαδίκης κ.ά. @ ΠΛΥΦΑ, 26/09/25

Line up: Κώστας Τουρνάς / Nekrotsoulithra / ΤΑΚΙ ΤΣΑΝ & DJ ALX / Ντίνος Σαδίκης / Veslemes x Trichromi / Kalliopi Mitropolou x Nikos Veliotis / Soma / Chraja / Κτίρια τη Νύχτα / Tsolimon / Ραστώνη / Oytekan

Παρασκευή απόγευμα, κάτι ανάμεσα σε friyay και υφέρπουσα αγοραφοβία. Κλείνω το laptop της δουλειάς - μαύρα, γκλίτερ, ξεκινάω για ΠΛΥΦΑ.

3^η χρονιά του Αγοραφοβικού Φεστιβάλ και ήδη οι αναμνήσεις των δύο προηγούμενων έχουν χτίσει ένα hype. Όχι ότι χρειαζόμουν κάτι ιδιαίτερο για να πειστώ, αφού στη σύντομη παρουσία του, το ΑΦΦ μας έχει δώσει δυνατά sets, φορτισμένες στιγμές - και πάνω απ' όλα έχει καταφέρει να πει κάτι (σε αυτό θα επανέλθω στο τέλος). Την επιμέλεια της φετινής διοργάνωσης έχει αναλάβει η Sci-Fi River, με το αποτέλεσμα να είναι ένα line-up από τα πιο πολυσυλλεκτικά ή και ετερόκλιτα που έχουμε δει - και περιμένω με ενθουσιασμό να δω πώς θα λειτουργήσει.

Έχει πάει 20:00, μπαίνω στη Γ7. Στη σκηνή η Ραστώνη, στο τέταρτο της live όπως μας παραδέχεται, με το ντεμπούτο άλμπουμ της "Πάνω Απ' Τη Στάχτη/Κάτω Από Τα Κύματα" να έχει κυκλοφορήσει πέρσι. Η υπέροχη φωνή της, η μελωδικότητα των συνθέσεων, οι στίχοι με μια μελαγχολία του βιώματος και της φροντίδας (ή μια φροντίδα της μελαγχολίας) με βάζουν στο κλίμα. Παρόν ένα ζεστό κοινό, υποστηρικτικό, που μοιράζεται την ενδοσκόπηση και σωματικά τον ρυθμό, ξεχωρίζω το "Προβλέψιμο", ξεχωρίζουμε τα "Άπλυτα". Όμορφο ξεκίνημα στις αθηναϊκές σκηνές για την Ραστώνη, από την οποία σίγουρα περιμένουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά στο μέλλον.

Βγαίνω έξω, είναι πλέον ξεκάθαρο και στον καιρό ότι το καλοκαίρι έχει φύγει κι αυτό. Ο αέρας και η μουσική με παρασύρουν στην αυλή. Οι SOMA, "σαν μια κοφτερή αστραπή", σε μια άψογη μουσικά εμφάνιση που μας ζεσταίνει. Rock με στοιχεία punk και ψυχεδελικού ήχου, rock όπως πρέπει να είναι. Με ένταση και ενέργεια στις κιθάρες, στίχο (ελληνόφωνο) αυθάδικο, ενίοτε και καθρέφτη, και σκηνική παρουσία που σε βγάζει από την ακινησία. Ο αέρας τα έχει πάρει όλα, ακόμη και τις setlists και συνειδητοποιώ ότι θα τραγουδάω την "Συννεφιά" και τον "Ξένο" για πολύ καιρό.

Τα μουσικά φεστιβάλ είναι εκείνο το μέρος που ελπίζεις να μπορούσε να οριστεί διαφορετικά ο χρόνος, ή έστω να διασταλεί για να μπορείς να βρεθείς σε πολλές σκηνές ταυτόχρονα. Μέχρι να γίνει αυτό, αποδέχομαι ότι μέσα μου (συν)υπάρχουν περισσότεροι από δύο λύκοι και οδεύω (οριακά τρέχω) στην Α7 - έχει Κτίρια τη Νύχτα.

Πώς μιλάς για την Αθήνα χωρίς λέξεις; Πολλές φορές κάνω αυτή την ερώτηση. Στη μεγάλη εσωτερική αίθουσα βρίσκεται η απάντηση ανάμεσα σε καπνό, χαμηλό φωτισμό και visuals που θέτουν τους χρόνους, έναν υπαρξιακό ρυθμό. Ο ήχος που δένει αυτό το κολάζ, κινείται άναρχα, χωρίς να δεσμεύεται - είναι ambient, ηλεκτρονικός, pop, avant-garde. Από τη "Bελόνα", στη "Σειρά που βγαίνουνε τα αστέρια" ή το "Glitch", το κολάζ βρίσκει τις λέξεις του σε έναν αστικό χάρτη συναισθημάτων επί σκηνής. Χορεύουμε μόνες από τη μία, από την άλλη χαμόγελα και "τι θα πάθεις αν κρατήσει πιο πολύ η αγκαλιά σου". Όλα υπάρχουν. Το κοινό δεν θα μπορούσε να είναι "Οπουδήποτε αλλού". Θυμάμαι όλους τους λόγους για τους οποίους τα Κτίρια τη Νύχτα είναι για μένα ένα από τα πιο ξεχωριστά μουσικά project, που νομίζω δεν θα χορτάσω ποτέ.

H σκηνή στην αυλή γεμίζει για την εμφάνιση του Κώστα Τουρνά. Σχολιάζει, αρχικά, αυτό που μπορεί να ήταν για κάποιους "προφανές" - ότι δηλαδή όταν δέχτηκε την πρόσκληση του ΑΦΦ αναρωτήθηκε αν εκείνος και το σχήμα του "χωράνε". Την απάντηση που ανέφερε ότι του δόθηκε, πώς "χωράμε όλοι", ήρθε να επιβεβαιώσει ένα κοινό ηλικιακά αλλά και μουσικά ανομοιογενές, που τραγουδούσε με μια φωνή hits από την εποχή των Poll, τις ροκ φάσεις του, τις synth και disco. Ένας άνθρωπος-μια μουσική ιστορία, του οποίου την πρωτοποριακή και πειραματική ματιά μπορείς να καταλάβεις μέσα από ένα τέτοιο ολοκληρωμένο set.

Το έμπειρο και ταιριαστό μουσικό σχήμα που τον πλαισίωνε σίγουρα ενίσχυσε το αποτέλεσμα, από το "Κυρίες και Κύριοι", το "Δεν Mετανιώνω", μέχρι τον "Αχιλλέα απ' το Κάιρο". Ακούγοντας το τελευταίο μετά από χρόνια, και συνειδητοποιώντας ότι ο Τουρνάς πήρε την επιλογή μέσα στη δεκαετία του 1980 να μιλήσει για την συμβίωση ενός gay ζευγαριού στην Αθήνα, η σκέψη μου πήγε στο σήμερα και στο πόσο δύσκολα μας φαίνονται τα βασικά, αρκεί να μην διαταραχθεί η ηρεμία μας. Επανήλθα σύντομα. Κάνοντας ένα έμμεσο, αλλά σαφές σχόλιο για όσα συμβαίνουν, ο Κώστας Τουρνάς αποχαιρέτησε το κοινό με το "Άνθρωπε Αγάπα" για να ακολουθήσει θερμό χειροκρότημα.

Συνεχίζοντας την (ανοιχτή) παρένθεση για την φύση των μουσικών φεστιβάλ, συνειδητοποιώ ότι κάθε σκηνή του Αγοραφοβικού είναι ένας μικρό(ς)κοσμος. Κάθε stage έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο που αν αφεθείς (και δεν περάσεις επιφανειακά ή λόγω FOMO) σε ρουφάει στη μουσική εμπειρία που θα σου προσφέρει.

Ακόμη και χωροταξικά η διαμόρφωση των σκηνών, ενισχύει το αίσθημα μιας ηχητικής κατάδυσης. Είμαι ήδη πίσω στην Γ7, για ένα set που θέλω να προλάβω έστω και λίγο. Βεσλεμές και Δεσποινίς Τρίχρωμη, με πιο πρόσφατη συνεργασία τα "Θαύματα", ένα ντουέτο ιδιαίτερο, μελωδικό και σκοτεινό, ηλεκτρονική, synth pop που δίνει νέο υλικό στη σκηνή. Στριμωχνόμαστε στην εσωτερική αίθουσα και ο φωτισμός δίνει τον τόνο. Modular synth set με κλιμακούμενη την ένταση, κλειστά μάτια και χορός. "Αγάπη, Αγκάθι…Δείξε μου κάποια μέρα που να μην έχεις υποφέρει.

Η κατάδυση συνεχίζεται με νέα αλλαγή σκηνικού - η Α7 είναι τώρα σαν flashback από κάποιο συναυλιακό υπόγειο - νιώθω σαν στο σπίτι μου. Βαριά rock, punk ατμόσφαιρα. Ο Ντίνος Σαδίκης, ένας προσωπικά αγαπημένος δημιουργός, κομμάτι της ψυχής όχι μόνο της μουσικής, αλλά και του τρόπου ζωής της rock σκηνής, είναι on stage και αυτό που θα ακολουθήσει δεν το περιμένει κανείς, όσες φορές κι αν τον έχει δει live. Φωνή, κιθάρα, μπάσο, ντραμς, όλα σε έναν ωμό ηχητικό παροξυσμό που επιβάλλεται. Έτσι κινούμαστε ανάμεσα στο ροκ των Εν Πλω, σε ηλεκτρισμένο πανκ και ρεμπέτικο. "Αντιλαλούν Οι Φυλακές", κομμάτια από το ιστορικό album "Εν Πλω", "Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι" και το κοινό, που δεν έχει βρεθεί από τύχη στην Α7 ξεσπά σε άγριο χορό. Ο χρόνος που ήλπιζα να διασταλεί, τώρα περνάει απνευστί. Ο Σαδίκης και η μπάντα μας χαιρετούν, το κοινό χειροκροτά και φωνάζει εκστασιασμένο ελπίζοντας σε encore - δεν φεύγουν παρά ελάχιστοι. It's the hope that kills you, τα φώτα ανάβουν, το Φεστιβάλ συνεχίζεται.

Στον έξω κόσμο "Θανάτω, θάνατο, πατήσια" και τελειώνει το set των Nekrotsoulithra. Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό του κοινού, η trashy discopunk έχει τη γοητεία της και πιάνει αυτό το 90s μουσικό vibe που βρίσκει συνδέσεις pop, μουσικές, αισθητικές. Αν αυτή η δόση νοσταλγίας καταφέρνει να κάνει και relate στο σήμερα, ή αν αυτό το act έχει τη δόση ενός ειρωνικού καθρέφτη, δεν το έχω απαντήσει ποτέ. To όμορφο με τα μουσικά φεστιβάλ είναι πώς κάθε άτομο μπορεί να ζήσει μια κοινή, αλλά και ταυτόχρονα ξεχωριστή εμπειρία.

Βρισκόμαστε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, κι όσα άτομα έχουν μείνει κινούνται ξανά στην τροχιά βύθισης. Σκοτάδι, κόκκινο φως και καπνός στη σκηνή. Η Καλλιόπη Μητροπούλου, παρούσα στο Αγοραφοβικό από την πρώτη χρονιά του, μαζί με τον Νίκο Βελιώτη ετοιμάζονται να παρουσιάσουν το "Between", το πρώτο solo album της. Οι μουσικές τους πορείες δημιουργούν προσδοκίες, οι οποίες επιβεβαιώνονται και με το παραπάνω. Οι συνθέσεις τους βρίσκονται σε έναν ηλεκτρονικό, ambient χώρο, με τα έγχορδα να δίνουν παλμό. Ο στίχος με τον συναισθηματισμό του σε αιχμαλωτίζει, ισορροπείς ανάμεσα στην απώλεια και την πληρότητα. "You fry my eggs, While the world ends" τραγουδάει η Καλλιόπη στο "Egg Fryer" και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ την τραγική ειρωνεία που κουβαλάει κάθε τέλος, μικρό ή μεγάλο. Ας είναι. Για όσα αφεθήκαμε σε αυτό το τελευταίο set, η περιγραφή θα ήταν: σε παραπάνω από "40 τετραγωνικά, ένα σύμπαν δικό μας».

Και γράφω όσα, γιατί κάποιες στιγμές έχει ενδιαφέρον να επιστρέφουμε στη συζήτηση της συναυλιακής "ιεροτελεστίας", όχι με την συντηρητική λογική των ιερών και των όσιων, αλλά με αυτή του τελετουργικού, μιας πρακτικής που διαφοροποιείται από την κατανάλωση. Εν τέλει αυτού του βιώματος που μπορείς να το ζήσεις, να το αφουγκραστείς, να γίνεις κομμάτι του και να πάρεις κάτι από αυτό, όχι να το έχεις στο παρασκήνιο.

Τι μένει από την πρώτη μέρα του Αγοραφοβικού;

Αρχικά, ένα ξεκάθαρο ναι για τις επιλογές της ομάδας του και της φετινής επιμελήτριας Sci-Fi River. Δημιουργήθηκε (και πέτυχε) ένα ηχητικό και μη πεδίο με μαζική απεύθυνση, χωρίς όμως εύκολες λύσεις και τετριμμένες. Με επιλογές που αποτυπώνουν το φάσμα του εναλλακτικού ήχου σε ένα συνεχές, με πολλαπλές γεωγραφίες και με θάρρος που αμφισβητεί βεβαιότητες και μονοθεματικές συζητήσεις περί μουσικών genres. Η συνταγή κάθε σκηνή και άλλες μουσικές, είχε ως αποτέλεσμα έναν συναυλιακό κόσμο που να χωράει πολλούς, ενώ δίνει τη δυνατότητα για μια διαρκή ανακάλυψη και ενθουσιασμό, μια εξοικείωση με το άλλο - που ίσως δεν είναι και τόσο άλλο τελικά.

Θέλει αντίληψη και οπτική να διαμορφώσεις ένα φεστιβάλ με τρόπο τέτοιο που δίνει βήμα σε νέες/ους δημιουργούς, που αφουγκράζεται πραγματικά τις ανάγκες ενός εναλλακτικού κοινού, ενώ παράλληλα μπορεί να δώσει χώρο και φωνή στο βίωμα και την ταυτότητα - χωρίς να κάνει exploit το φύλο ή τη νοσταλγία, αλλά ενισχύοντας για παράδειγμα την fem και την queer έκφραση ή μια ειλικρινή σύνδεση με την μουσική ανάμνηση στο σήμερα. Ακόμη περισσότερο, λόγω της μουσικής ανομοιογένειας του φετινού line-up, αυτή η συνειδητοποίηση αποκτά μια ακόμη πτυχή: πόσες ταυτότητες υπάρχουν παράλληλα σε ένα προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο. Είμαστε μωσαϊκά όσων ζήσαμε και όσων ακούσαμε.

Το αγοραφοβικό, πετυχαίνει σε πολλαπλά επίπεδα. Προσφέρει στο κοινό του ένα πεδίο σύνδεσης (όπως θα την όριζε το Kae Tempest), θυμόμαστε ότι νιώθουμε. Αλλά πέρα από αυτό, προσφέρει μουσικά - έχουμε ανάγκη από τέτοιες διοργανώσεις. Τα λέμε στο επόμενο.

Φωτογραφίες: Ελπινίκη Βερεκέτη