Ejekt Festival: Korn, Spiritbox, Loathe, Planet Of Zeus @ ΟΑΚΑ Parking P5, 22/07/24

Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για την πρώτη ημέρα του Ejekt, μπορούν να χωρέσουν σε δύο καρέ. Στο πρώτο, ο φακός είναι στραμμένος στα πρόσωπα (και τις ενδυματολογικές επιλογές) του κοινού που γέμιζε από νωρίς τον περιβάλλοντα χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου, μετρώντας αντίστροφα για τη μεγάλη συναυλία. Το δεύτερο θα μπορούσε να παρθεί στο μπάσιμο ή στο ρεφραίν πρακτικά όποιου από τα greatest hits που επέλεξαν να παρουσιάσουν οι Korn. Τραγούδι, γκρούβα, πόζες και σπρωξίματα σα να μην έχει περάσει μέρα από το 1999. Τι κι αν μία διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του κοινού δεν είχε γεννηθεί τότε. Έτσι πάνε αυτά. Η ώρα για την αποκατάσταση της συναυλιακής μουντζούρας του 2005 βρισκόταν προ των πυλών.

Planet Of Zeus

Με τον ήλιο να χτυπάει καρφί στη σκηνή κι ένα σεβαστό ποσοστό του κόσμου ακόμα να βρίσκει τον προσανατολισμό του, οι Planet Of Zeus πήραν τις θέσεις τους ακριβώς στις 18:00. Κόντρα σε κάθε απαισιόδοξο προγνωστικό, ο ήχος έσκαγε ολόσωστα. Ήδη από τα πρώτα μέτρα, η ενέργεια που έβγαζε το κουαρτέτο έδειχνε ικανή για να τραβήξει ακόμα και περαστικούς προς το μέρος τους, όπως και έγινε. Το βγαλμένο από τις μέρες του "Macho Libre" εισαγωγικό σερί έριχνε το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Τα παιχνίδια στο "Leftovers" και το ομώνυμο έσβησαν από νωρίς τις όποιες αμφιβολίες μπορεί να υπήρχαν στα μυαλά των γεροπαράξενων.

Είναι η ίδια μπάντα που κάποτε γέμιζε μικρά κλαμπάκια, αλλά με μερικά χρόνια και κάμποσους τόνους εμπειρίας στην πλάτη. Το στήσιμο, η προσέγγιση, όλα μένουν προσγειωμένα. Κι αν στα χαρτιά έμοιαζαν σχετικά παράταιροι από το υπόλοιπο lineup, η αθηναϊκή ζέστη φρόντισε να κάψει αυτή τη λεπτομέρεια με συνοπτικές. Δεν θα ήταν δα η πρώτη φορά που θα έπαιζαν με αυτούς τους όρους. Κάποιοι έχουν υιοθετήσει τον ήχο των 40°C υπό σκιά. Οι Planet γεννήθηκαν και πλάστηκαν σε αυτόν. Δεν θα έχαναν για κανένα λόγο. Μικρό παράπονο, η απουσία εκπροσώπησης του ντεμπούτου. Καλοδεχούμενο δώρο, το πέρασμα από το επερχόμενο "Afterlife". (Α.Μ.)

Loathe

Ήταν οι ζοφερές μέρες της καραντίνας που με βοήθησαν να ανακαλύψω το αριστουργηματικό "I Let In In And It Took Everything", καλλιεργώντας μια αθεράπευτη λατρεία για τους Loathe έκτοτε. Είναι μεγάλο πράγμα για τους εγχώριους συναυλιόφιλους να έχουν την ευκαιρία να βλέπουν συγκροτήματα στην ακμή τους, εκεί που είναι πλήρως ενεργά και με καλές αποδόσεις. Κατά συνέπεια ήταν τόσο ευπρόσδεκτη έκπληξη όταν το lineup της πρώτης ημέρας του Ejekt Festival συμπληρώθηκε από τους Loathe, αντιγράφοντας το lineup της ευρωπαϊκής περιοδείας των τριών συγκροτημάτων.

"Loathe" θα μπορούσε να ονομαστεί και το συναίσθημα της ζέστης που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε για να απολαύσουμε τους επώνυμους, αλλά άξιζε και με το παραπάνω. Με ενέργεια και χορευτική δεινότητα πλήρως εναρμονισμένη με κάθε ρυθμό, ο βασικός τραγουδιστής του συγκροτήματος, Kadeem France έκλεβε τις εντυπώσεις αλλά και υποστήριζε κυρίαρχα το επικοινωνιακό κομμάτι. Παρόλο που έκτοτε οι Loathe έχουν κυκλοφορήσει και το συμπαθέστατο "The Things They Believe", το καλλιτεχνικό αποτύπωμα του "I Let It In…" είναι εμφανές ακόμη και στις επιλογές τους στα setlists τους, μιας τα κομμάτια από αυτό κυριαρχούν. Η συγκεκριμένη επιλογή όμως φέρει μαζί της μια πολύ μεγάλη δυσκολία: το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δίσκος ηχογραφήθηκε με δύο κιθάρες και πρέπει να αποδοθεί ζωντανά με μία.

Κάπου εκεί εντοπίζω και το γεγονός ότι οι Loathe αντιμετώπισαν εξ αρχής κάποια προβλήματα στον ήχο τους. Πιο συγκεκριμένα, τα φωνητικά του Kadeem βρισκόντουσαν σε πολύ χαμηλές εντάσεις, ενώ κάποιες προηχογραφημένες κιθάρες που αναγκαστικά χρησιμοποιήθηκαν για να καλύψουν το κενό άφηναν στα πρώτα κομμάτια τον ήχο να μοιάζει κάπως ρηχός. Βοήθησε στον αντίποδα αρκετά το γεγονός ότι το αρχικό κομμάτι του σετ είχε πολλά σημεία που αναλαμβάνει τον πρώτο ρόλο των shoegazy φωνητικών ο Erik Bickerstaffe που ακουγόταν λίγο καλύτερα. Τα προβλήματα δεν άργησαν ωστόσο να ξεπεραστούν κομμάτι το κομμάτι – λίγη ένταση θα τη θέλαμε ακόμη.

Το κοινό όμως που βρέθηκε εκεί από νωρίς έμοιαζε να γνωρίζει αρκετά καλά τι βλέπει και γρήγορα μετέτρεψε την πρώτη συναυλιακή εμπειρία των Loathe στην Ελλάδα σε ένα πανέμορφο συλλογικό συναίσθημα. Η ένταση με την οποία απέδιδαν και η σκηνική τους παρουσία μετέδιδε μια ενέργεια ισοπεδωτική και θαυμαστή με τόση ζέστη στην ατμόσφαιρα. Με μάλλον κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους την απόδοση του εκπληκτικού "Screaming", δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε ένα δυνατό club show από τους Loathe, σε κλειστό χώρο, λίγο πιο κοντά και αγκαλιασμένα, με λιγότερο ήλιο που αφαιρεί καλώς ή κακώς λίγη από την αρκετά σκοτεινή αισθητική τους. (Ε.Τ.)

Spiritbox

Πολυσυζητημένοι οι Spiritbox, και η αλήθεια είναι ότι η ανακοίνωση του ονόματός τους στα πλαίσια του Ejekt μας έκανε να χαρούμε ιδιαίτερα που θα δούμε μια από τις πιο "hot" μπάντες του σήμερα. Mε το "The Fear Of Fear" κέρδισαν ακόμη περισσότερο τις εντυπώσεις, κρατώντας την αιχμηρή πλευρά του ήχου τους αλλά ταυτόχρονα μπολιάζοντας τον με pop υφές.

Έτσι λοιπόν με τον ήλιο να έχει αρχίσει να είναι σαφέστατα πιο υποφερτός στη δύση του, ένα μεγάλο μωβ μάτι εμφανίστηκε στις οθόνες της σκηνής, και ένα ατμοσφαιρικό intro πριν μπει η μπάντα "με τα μπούνια" και το ισοπεδωτικό "Cellar Door". Με τα βλέμματα αναμενόμενα να στρέφονται στη δυναμική frontwoman της μπάντας, Courtney LaPlante που παρά το σχετικά χαμηλό ήχο του μικροφώνου της ήταν επιβλητική σαν παρουσία και σαν φωνή από τα πρώτα λεπτά. Το (κατ’ εμέ καλύτερο κομμάτι τους) Jaded ήχησε σαν το "hit" με πολύ κόσμο γύρω μας να τραγουδά το refrain αλλά και να κάνει headbanging με το ρυθμικό του riff.

Με τα μικρά ιντερλούδια μεταξύ των κομματιών να λειτουργούν ως ατμοσφαιρικά διαλείμματα (αλλά και απαραίτητες ανάσες για τη μπάντα) - το σερί των hits συνεχίστηκε δυναμικά, όπως επίσης και το moshpit που έμεινε ζωντανό σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του set τους. Στο "Secret Garden" φάνηκε η απήχηση που έχει και η μπάντα στο (επί το πλείστο νεανικό) κοινό, αφού όλοι γύρω μας φάνηκαν να γνωρίζουν το κομμάτι και να γίνονται συμμέτοχοι σε αυτό. Αξίζει να δώσουμε τα εύσημα και στον Josh Gilbert (μπάσο, φωνή) που φαίνεται να είναι μια μεταγραφή "ματ" για τους Spiritbox, βοηθώντας τόσο στα δεύτερα φωνητικά αλλά και με την ενεργητική του σκηνική παρουσία.

Στο "Circle with me" ο ενθουσιασμός συνεχίστηκε, μάλιστα από τις οθόνες ξεπρόβαλλε και ένα πλακάτ που έλεγε "can I circle with you" και η Courtney τραγουδούσε κοιτάζοντας το άτομο που το κρατούσε, ενώ αργότερα ανέφερε ότι η αγαπημένη της μπάντα είναι οι Loathe, ζητώντας μας να τους χειροκροτήσουμε, αλλά και ότι η δική μας αγαπημένη μπάντα είναι οι Korn, ευχαριστώντας τους για την ευκαιρία που τους έδωσαν για να περιοδεύσουν μαζί τους.

Η τριπλέτα "Secret Garden", "Circle With Me" και το διαβολικό "Holy Roller" μας άφησαν οριακά χωρίς ανάσα, και μάλλον και την Courtney που πηγαινοερχόταν συνεχώς στο πίσω μέρος της σκηνής για να πάρει νερό. Υποδειγματική απόδοση από όλους, αν μη τι άλλο με αέρα μεγάλης μπάντας. Το κλείσιμο με το "Hysteria" μας εξέπληξε λίγο καθώς δεν πρόκειται για ένα από τα δημοφιλή τους κομμάτια, ωστόσο μετά τον πανικό του "Holy Roller" ίσως να μην είχαμε και την ενέργεια για κάτι παραπάνω.

Συνολικά, η παρθενική εμφάνιση των Spiritbox σίγουρα ικανοποίησε τους οπαδούς τους, και πιστεύω κέρδισε και κάμποσους καινούριους. Χωρίς το κάτι παραπάνω, με κάποιες ενστάσεις για τον ήχο αλλά εν τέλει με μια υπόσχεση για την αρχή μιας σχέσης με το κοινό της χώρας μας. Τέτοιες μπάντες θέλουμε να βλέπουμε, επίκαιρες, σύγχρονες, και είναι πολύ αισιόδοξο να βλέπουμε και τη θερμή υποδοχή του κόσμου σε αυτό. (Ν.Κ.)

Korn

Με την προηγούμενη συναυλία τους να είναι τον, μακρινό πια, Οκτώβριο και την προηγούμενή τους στην Ελλάδα το ακόμα πιο μακρινό 2005, υπήρχε στον αέρα αρκετή αγωνία για την επικείμενη εμφάνιση των Korn. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί στο ξέφωτο του ΟΑΚΑ λίγο πριν τις 10 το βράδυ ήταν πια αρκετός και είχε απλωθεί ομοιόμορφα γύρω από τη σκηνή και μέχρι τον πύργο που βρισκόταν στο πίσω μέρος, δημιουργώντας μια μάζα που περίμενε πώς και πώς τους headliners της πρώτης μέρας του Ejekt στη σκηνή.

Η οποία σκηνή, ήταν λίγο υπερπαραγωγή. Μια μεταλλική κατασκευή που έμοιαζε με πυκνό δίχτυ ανεβοκατέβαινε μπροστά από εκεί που θα έβγαιναν οι μουσικοί, αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε για το πώς ακριβώς θα τους βλέπαμε όταν τελικά βγαίνανε. Το "Rotting In Vain" μας πήρε κατ’ ευθείαν από τα μούτρα, για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί ήδη από το δεύτερο κομμάτι, το "Here To Stay".

Στο τρομερό "A.D.I.D.A.S." oι απορίες μας λύθηκαν, μιας και η μεταλλική κατασκευή κατέβηκε για να φανούν πάνω της κάποια πολύ ωραία visuals. Η μπάντα φαινόταν σχεδόν κανονικά από πίσω, ενώ οι δυο μεγάλες οθόνες εκατέρωθεν της σκηνής σχεδόν μαγνητίζανε το βλέμμα, ακόμα κι αν κάποιος καθόταν σχετικά κοντά στη σκηνή. Μεγάλη δουλειά ήταν το γεγονός ότι από τις πρώτες κιόλας νότες ο ήχος ήταν μπόμπα, αλφάδι. Οι κιθάρες των μαλλιαρών Munky και Head ήταν αλάνθαστες, βαριές, ασήκωτες και σε βαρούσαν στο δόξα πατρί.

Μπορεί οι Korn να δισκογραφούν ακόμα τακτικά, αλλά το setlist τους ήταν ίσως και κατά 80% το ίδιο με αυτό της συναυλίας της Μαλακάσας. Η αλήθεια είναι ότι ως κοινό δε θέλαμε κάτι διαφορετικό. Οι γενιές που συναντήθηκαν στα τσιμέντα του ΟΑΚΑ – γιατί είχαμε από μαθητές μέχρι και πενηντάρηδες, έγιναν ένα σώμα και χτυπήθηκαν και φωνάξανε με όλη τους τη δύναμη στο "Clown" ή στο "Good God" με τα "get the fuck out of my face now" να φτάνουν ίσως και μέχρι το κέντρο της πόλης.

Τα ίδια και στο "Blind" με το "are you ready" του άνετου frontman Jonathan Davis να μας ξεσηκώνει και να μας πωρώνει πριν ακόμα ακουστεί μια νότα. Ίσως η πιο έντονη στιγμή μιας βραδιάς που είχε αρκετές κορυφές. Τραγούδι, χέρια, crowdsurfing, όλοι μας στο κοινό δίναμε πόνο. Λίγο μετά, στο "Coming Undone", χώθηκε το "We Will Rock You" των Queen. Μετά από μια περίπου ώρα, ο Davis μας ευχαρίστησε και μας ζήτησε να του δείξουμε όλοι το μεσαίο δάχτυλο του χεριού μας. Τα "fuck that" πρέπει να έφτασαν μέχρι τα γραφεία των μεγαλύτερων δισκογραφικών καθώς ξεδιπλωνόταν το "Y’All Want A Single".

Η αναμενόμενα προβλεπέ ιστορία του encore είχε ολίγη από Metallica, με το "One" να τρουπώνει στο "Shoots & Ladders", με τα "Twist" και "Did My Time" να είναι δύο ακόμα καλά χαρτιά που μας είχαν κρατήσει για το τέλος. Το οποίο δε θα μπορούσε να γραφτεί με κάτι άλλο από το "Freak On A Leash", το πιο γνωστό τους τραγούδι. Η παρθενική εμφάνιση των Korn στην Αθήνα πριν από δυο σχεδόν δεκαετίες δε συνοδεύεται από τις καλύτερες ακριβώς μνήμες και περιγραφές. Εν έτει 2024, οι Αμερικανοί έκαναν μια εμφάνιση η οποία μας άφησε τα ακριβώς αντίθετα συναισθήματα.

Την πρώτη μέρα του Ejekt Festival την ευχαριστηθήκαμε πολύ. Είδαμε τέσσερα πολύ καλά ονόματα, δύο εκ των οποίων μάλιστα είναι άκρως φρέσκα και άκρως επίκαιρα – Loathe και Spiritbox, για εσάς λέμε. Η συνοχή του lineup ήταν πολύ καλή και πρόσφερε ένα τίμιο πακέτο σε όποιον επέλεξε να βρεθεί στη συναυλία. Επίσης, είχαμε την άνεσή μας σε έναν φιλικό, τελικά, χώρο, μπήκαμε και αποχωρήσαμε ξεκούραστα και τιμήσαμε τα μπαρ χωρίς μεγάλες ουρές. Τα περίπτερα των χορηγών ήταν όλα μαζεμένα κοντά στην είσοδο, ενώ σημαντικό ήταν το γεγονός ότι η μέρα «σχόλασε» ανθρώπινη ώρα.

Οι από ακριβές έως πανάκριβες τιμές του merch δε νομίζω ότι είναι και τόσο θέμα του φεστιβάλ. Στα υπόλοιπα που ήταν όντως δικό του θέμα, οι διοργανωτές του τα πήγαν πολύ καλά και μας έδωσαν έναν ακόμα λόγο να περιμένουμε τις δύο επόμενες μέρες με Maneskin και Bring Me The Horizon. Τόπο στα νιάτα ρε! (Π.Κ.)

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος, Μαρίζα Καψαμπέλη