The Snake Corps, Convex Model @ Aux Club, 10/10/25

Κάτι που μεταξύ άλλων έχει δώσει στις σκοτεινές ψυχές μας η συναυλιακή άνοδος της dark, post-punk, new wave σκηνής τα τελευταία χρόνια είναι (πέρα από τον εβδομαδιαίο συναυλιακό προγραμματισμό) η δυνατότητα να εκτιμήσουμε δια ζώσης και σε χρόνο ενεστώτα μπάντες ιστορικές και ενίοτε υποτιμημένες. Αντίστοιχα, για πιο κοντινά (με όρους χρόνου ή γεωγραφίας) σχήματα η σχέση με το κοινό μένει θερμή, μπορούμε να παρακολουθούμε νέες κυκλοφορίες και διαδρομές.

Κάπως έτσι, βρεθήκαμε στο Aux το βράδυ της Παρασκευής 10 Οκτωβρίου για το - πρώτη φορά στην Ελλάδα - live των Snake Corps, με support τους Convex Model.

Σε ένα σκοτεινό, με ψυχρό (ταιριαστό) φωτισμό και δυστυχώς όχι γεμάτο εξαρχής Aux, οι Convex Model μας έβαλαν άμεσα στο κλίμα. Με αναλογικό minimal-synth, post-punk ήχο που μοιάζει να έχει βγει από τις καλύτερες στιγμές των 80s, αποτελεί ωστόσο μια σύγχρονη ανάγκη μουσικής έκφρασης, αποδεικνύουν ξεκάθαρα γιατί πρόκειται για μια σωστή επιλογή opening act της βραδιάς. Το setlist πλαισιώθηκε σε μεγάλο βαθμό από το τελευταίο - και προτεινόμενο προς ακρόαση - άλμπουμ τους "In Human Hives", με κομμάτια όμως και από προηγούμενες κυκλοφορίες, όπως το "Illusions Made Of Solid Ice", να μας θυμίζουν ότι η πορεία τους έχει να δώσει υλικό που σε κερδίζει. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και αλλιώς, εφόσον εμπλέκεται ο Νίκος Καπαντζάκης, του οποίου το όνομα έχει συνδεθεί με πολύ ξεχωριστά projects, όπως με τους αγαπημένους Human Puppets.

Τα ζητήματα που προέκυψαν στον ήχο δεν ήταν αρκετά για να επισκιάσουν συνολικά την εμφάνισή των Convex Model - τα συνθεσάιζερ έδιναν τον τόνο στην αίθουσα με τις ψυχρές μελωδίες, τα φωνητικά ήταν καθηλωτικά, το μπάσο έδινε βάθος και τα ντραμς την punk ένταση που ενεργοποιεί έναν σκοτεινό ρυθμικό χορό. «Θα χορέψω στο χάος και μετά θα χαθώ» ακούμε στο synth-punkish "Σ’ ένα Δωμάτιο του Χθες" και συνειδητοποιώ ξανά πώς ένα ακόμη μοναδικό στοιχείο της μπάντας είναι οι στίχοι. Μια υπαρξιακή ποίηση, μια απόδοση αδιεξόδων, ματαιότητας σε έναν σύγχρονο και απελπιστικά οριοθετημένο κόσμο, αλλά και παράλληλα μιας άρνησης της παραίτησης.

Προς το κλείσιμο του set τους το κοινό έχει αυξηθεί - όπως και η σύνδεσή του. Είπαμε, είμαστε ψυχρές ψυχές γενικά, αλλά με φλόγα όταν γυρίσει ο διακόπτης. Αυτό θα γίνει σε λίγο ακόμη πιο έντονο, καθώς ο κόκκινος φωτισμός που κατακλύζει το stage υποδηλώνει την έλευση των Snake Corps.

Δημιουργημένοι από μέλη των Sad Lovers and Giants, με κεντρική φιγούρα τον Μarc Lewis - για την φωνή του οποίου ό,τι και να πούμε θα είναι λίγο - κουβαλάνε αυτόν τον υπέροχο, κλασικό ήχο του βρετανικού post-punk, που προσωπικά δεν θα βαρεθώ ποτέ. Φυσικά, ως μια μπάντα που από τότε είχε να δώσει, δεν ανακύκλωσαν τη συνταγή, αλλά έχοντας μια δημιουργική βάση κινήθηκαν σε μονοπάτια πιο σκοτεινά στιχουργικά και ηχητικά, με ένα κράμα post-punk και indie που είχε εντονότερη την παρουσία της κιθάρας, φτάνοντας σε μια cult indie πλευρά.

Οι πρώτες νότες χύνονται στον χώρο με το "Seagull’s Eye" από το "Smother Earth" και την κιθάρα να θέτει τον τόνο για όσα θα ακολουθήσουν. Ήδη από νωρίς περνάμε σε ένα από τα πολλά highlights της εμφάνισής τους - το "Animals All", όπως και κάθε κομμάτι από το "Flesh On Flesh", ένα άλμπουμ ενδεικτικό του ήχου τους, αυτής της σκοτεινής μελωδικότητας, σκάει δυναμικά στο κοινό. Τα φωνητικά του Marc ξεσηκώνουν, ανατριχιάζουν. Το μπάσο μπαίνει στο επίκεντρο και έχουμε περάσει στο "In Flux" - "feeding the flame for a change". Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωσή μας, με ένα χτίσιμο επιτυχημένο, μια μουσική κλιμάκωση που έχει βάλει το κοινό στον ρυθμό της. Κρίνοντας από την πλειοψηφία, μιλάμε για κοινό μυημένο, με γνώση της ιστορίας της μπάντας, που αυτή την εμφάνιση την περίμενε χρόνια. Τα χαμόγελα, οι φωνές και τα χειροκροτήματα στο τέλος των "Calling You" και "Strangers" είναι η απόδειξη - δεν αξίζει τίποτα λιγότερο σε τέτοια performance, ήδη σημειώνουμε τρία highlights.

O Marc μας προετοιμάζει - θα μπούμε και στο σύμπαν των Sad Lovers and Giants. Μόλις ακούγεται η χαρακτηριστική μπασογραμμή του "Things We Never Did", το κοινό βυθίζεται σε μια συναισθηματικά φορτισμένη συνθήκη. Το εμβληματικό για τη δισκογραφία τους "Science Kills" που θα ακολουθήσει, κορυφώνει τη φόρτιση, δίνοντας μια έντονη γεύση των μουσικών συνεχειών και ασυνεχειών μεταξύ των δύο σχημάτων, με την κιθάρα να παίρνει τα ηνία και να παρασέρνει (ακόμη περισσότερο) κι εμάς.

Τον εσωτερικό, dreamy ήχο του "House of Man", με τα μελωδικά φωνητικά και τα χαμηλού tempo ντραμς, θα ακολουθήσει η πυροδότηση της έντασης με δύο χαρακτηριστικές στιγμές της μπάντας - τα "Victory Parade" και "Testament". Σε όλη τη διάρκεια του set, η χημεία των Snake Corps είναι εμφανής, βλέμματα, χαμόγελα σαν inside jokes, δίνουν την εικόνα των τύπων που επανενώθηκαν (από το 2010) από επιθυμία. Όταν το συναντάμε αυτό, εκτιμάται λίγο έως πολύ παραπάνω.

Μερικά τέτοια βλέμματα μαρτυρούν τη συνέχεια και την επιστροφή στις εποχές των Sad Lovers and Giants. Αυτό το απόλυτα επιθυμητό crossover episode συνεχίζεται με το "Imagination" και επιστρέφουμε σε ένα εγκεφαλικό "inner space" που κάπως όμως συλλογικοποιείται σε έναν κοινό ρυθμό με χορό και το κοινό σε ένα συγκινητικό sing-along.

Η ώρα έχει περάσει και βρισκόμαστε λίγο πριν από το τέλος. "We have a curfew" λέει ο Marc - συνεχίζοντας στο ζεστό και άμεσο κλίμα που έχουν δημιουργήσει μαζί μας - γιατί το κοινό διψάει για encore που θα κρατήσει. To "Some Other Time" με το οποίο μας αποχαιρετούν, είναι με κάθε τρόπο το πιο ταιριαστό κλείσιμο. Ένας μελωδικός, πιο indie γλυκόπικρος αποχαιρετισμός, με ένα πολύ χαρακτηριστικό single τους από τις αρχές των 90s, που αναδεικνύει και την στροφή στον ήχο τους εκείνη την περίοδο.

"Maybe some other time, you will be all mine" - σίγουρα για αυτό το βράδυ, οι Snake Corps το πέτυχαν. Τα φώτα ανάβουν, βγαίνουμε έξω και είναι κοινός τόπος ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, υπάρχουν μπάντες που όχι απλά αξίζει να τις δεις, αλλά αξίζει να επιστρέψεις ξανά στη δισκογραφία τους και να αναζητήσεις το μουσικό τους αποτύπωμα. Κάποιες φορές, σε σχήματα όπως oι Snake Corps, αδικαιολόγητα παραγνωρισμένα, αξίζει ακόμη περισσότερο.

Και κάπως έτσι, κάτι βράδια σαν αυτό, ταΐζουμε (για να παραφράσω έναν στίχο του "In Flux") μια ψυχρή - λόγω ήχου και μόνο - φλόγα που δεν λέει να χορτάσει. Με μπάντες ιστορικές, με μπάντες εγχώριες που έχουν πολλά να πουν, θρέφουμε μια ανάγκη, γεμίζουμε απόθεμα και αναμένουμε τα επόμενα.