Planet Of Zeus, Khirki @ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 06/09/25

Με το καλοκαίρι να έχει παρέλθει μονάχα στα χαρτιά, η συναυλιακή δράση του πρώτου Σαββατοκύριακου του Σεπτεμβρίου διέθετε δισυπόστατη φύση. Το φθινόπωρο έρχεται, και μαζί του αλλαγές και υποχρεώσεις, αλλά συγχρόνως τα open air συναυλιακά δρώμενα καλά κρατούν. Σε ένα από τα σημαντικότερα εξ αυτών, οι Planet Of Zeus θα εόρταζαν τα 25 χρόνια τους σαν ενεργή μπάντα, χαρίζοντας μας ένα εκτεταμένο, άνω των δύο ωρών show με πολλές εκπλήξεις - αλλά και τους Khirki να επιτελούν άψογα το ρόλο του εκλεκτού opening act σε αυτή τη γιορτή.

Το αθηναϊκό power trio, άλλωστε, στέκεται ως ένα από τα πλέον ραγδαία ανερχόμενα ονόματα της ελληνικής σκηνής, με σπουδαίες δουλειές στο ενεργητικό του και ζωντανές εμφανίσεις που μένουν αξέχαστες στο θυμικό. Έτσι και σε αυτήν τους την παρουσία, έστω και με περιορισμένο χρόνο στη διάθεση τους, απέδωσαν τα προσδοκώμενα με περίσσεια άνεση, δείχνοντας ξεκάθαρα πως το μέγεθος τους σύντομα θα αφορά σκηνές τέτοιου βεληνεκούς.

Θεωρώ μεγάλο επίτευγμα το γεγονός πως οι ίδιοι καταφέρνουν να αποδίδουν τόσο πειστικά και πληθωρικά το υλικό τους και σε ζωντανές συνθήκες, παρά τον όποιο περιορισμό της μίας κιθάρας. Επίτευγμα που πιστώνεται και στα τρία μέλη της μπάντας, με ελάχιστα προεξέχοντα τον Δήμο Ιωάννου, έναν ανεπιτήδευτο frontman με τσαγανό και πηγαίο ταλέντο σε αυτό που καλείται να κάνει. Ξεχωριστές στιγμές σε μια ακόμη εμφάνιση - παράσημο, η τριπλέτα τραγουδιών που έκλεισε το set τους, από το "Μήδεια" (με το όμορφο drum solo), στο Mastodon-ικό "Συμπληγάδες" κι από εκεί, στο καταληκτικό, πικάντικο "Μπούκοβο".

25 χρόνια Planet Of Zeus. Ένα τέταρτο του αιώνα, στο οποίο παρακολουθήσαμε μια μπάντα να κάνει τα πρώτα της βήματα, παίζοντας σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος, να πεισμώνει, να μεγαλώνει, και τελικά να γιγαντώνεται, σε ένα από τα σημαντικότερα εγχώρια σχήματα των καιρών μας. Μια πορεία που υπήρξε δύσκολη, με αναποδιές, με στιγμές που θα λύγιζαν πολλά άλλα σχήματα, αλλά όχι εκείνους.

Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες στο μουσικό κουρμπέτι, ο Planet Of Zeus άξιζαν τη γιορτή που έστησαν μέσα στη Τεχνόπολη - όπως την άξιζαν στο απόλυτο και όσοι τους ακολουθούν αυτά τα χρόνια. Και μια ζωντανή εμφάνιση του αθηναϊκού κουαρτέτου αποτελεί πάντα εγγύηση ποιότητας και διασκέδασης, πόσο μάλλον σε μια βραδιά που έδωσαν ένα εκτενέστατο, εντυπωσιακό show που περιελάμβανε στιγμές από ολόκληρη τη μέχρι τώρα καριέρα τους, τρεις εκλεκτούς προσκεκλημένους επί σκηνής, και την αναμενόμενη συγκίνηση να είναι διάχυτη πάνω και κάτω από το σανίδι.

Σε ένα set σμιλεμένο στην εντέλεια, από την έναρξη του "Macho Libre" μέχρι και το κλείσιμο του encore με το "Vigilante", οι Planet Of Zeus παρουσίασαν κάθε έκφανση της διευρυμένης τους δημιουργικότητας, με τρόπο που θα άρμοζε στην ιστορία και την εξέλιξη τους σαν καλλιτέχνες. Από τα συναυλιακά hit του "Gasoline" και του αγαπημένου "Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself" στην αισθαντική τριπλέτα των "Retreat", "Them Nights" και "Your Song", στα classic "Leftovers" και "The Beast Within", οι ίδιοι απέδωσαν στα κόκκινα, σε μια εμφάνιση που ήθελαν - και ίσως είναι - η σημαντικότερη τους, μέχρι την επόμενη.

Σημειολογικά, πάντως, το παραπάνω φαίνεται να ισχύει, αφού με τον Nate Bergman (που συμμετείχε στο "No Tomorrow"), τον Δάνη των 1000 mods (και το ντουέτο τους στο "Something’s Wong") και, τελικά, το ιερό τοτέμ της εν λόγω σκηνής, τον Αργύρη των Nightstalker ( στο "The Song You Misunderstand") να παρελαύνουν στο σανίδι και να δίνουν άλλη βαρύτητα στην όλη εμφάνιση, τα πάντα φώναζαν ότι γράφτηκε ιστορία. Συνοδευόμενα, δε, από ένα εντυπωσιακό pyro show και έναν ήχο - δυναμίτη που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, καταλαβαίνει κανείς πως η εφετινή έκτη Σεπτεμβρίου αποτελεί πλέον ημέρα - ορόσημο για την Planet κληρονομιά.

Το γνωστό σύνθημα (βλ. «Σεξ και βία, στον Πλανήτη Δία») αντηχούσε σε ολόκληρη τη βραδιά, υποδηλώνοντας την αποδοχή και την προσμονή του κοινού για έντονες συγκινήσεις. Η προσμονή, θαρρώ, εκπληρώθηκε στο ακέραιο, μα οι Planet Of Zeus στέκονται πλέον ως κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύπλευρο, τόσο από άποψη σημασίας και μεγέθους, όσο και από άποψη καλλιτεχνικής δημιουργίας. Μακάρι και στα επόμενα 25 χρόνια τους, να είμαστε εκεί.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής