Toto, Socrates στο Γήπεδο Softball, 12/07/06

Σε αυτό το report δεν πρόκειται να αναλωθώ σε γκρίνιες για τις τέσσερις διαφορετικές συναυλίες σε μία μέρα που βάζουν κάθε μουσικόφιλο σε σοβαρότατους προβληματισμούς. Απλά θα πω ότι για μένα η απόφαση ήταν σχετικά εύκολη...

Η βραδιά δεν άρχισε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων αφού οι πόρτες του γηπέδου Softball άνοιξαν με μιάμιση ώρα καθυστέρηση ενώ περιμέναμε να τελειώσει το soundcheck των Socrates. Φορτωμένος με πλήρη υπομονή πήρα τη θέση μου περιμένοντας την εμφάνιση ίσως του πιο σπουδαίου, για πολλούς, rock συνόλου που είχε και έχει να προβάλει η χώρα μας. Οι κύριοι Τουρκογιώργης και Σπάθας αποτελούν ένα τεράστιο κεφάλαιο σε αυτό που λέγεται ελληνικό rock και πιστεύω ότι είναι από τους λίγους Έλληνες μουσικούς που κατάφεραν να συνδυάσουν την αυθεντικότητα τους με τους rock / blues ρυθμούς που δίδαξαν άνθρωποι όπως ο Hendrix. Λίγο όμως η προσμονή για τους Toto, λίγο η αρκετά μεγάλη καθυστέρηση, δε λειτούργησαν ασφαλώς υπέρ των Socrates.



H μια ώρα και ένα τέταρτο που βρέθηκαν πάνω στη σκηνή έμοιαζε αρκετή για support group αλλά και αναμενόμενη για όποιον είχε προσέξει την αφίσα της συναυλίας. Το group πάντως έμοιαζε να το διασκεδάζει. Δυστυχώς όμως το εκτεταμένο solo στα drums και αρκετές κοιλιές στο setlist και τα solo του, θαυμαστού κατά τ' άλλα, Γιάννη Σπάθα δε δικαιολογούνται από ένα support group, ακόμα κι αν αυτό είναι οι Socrates. Αυτό που θα μείνει πάντως από την εμφάνιση τους είναι ασφαλώς κάποιες καλές στιγμές, όπως ήταν και η πολύ καλή εκτέλεση του "Red House" (Hendrix), και σίγουρα το "Starvation" με το οποίο καληνύχτισαν τον κόσμο. Σπουδαία ιστορία, άσχημες συνθήκες και διάθεση του κόσμου...

3,5 ώρες με τις μουσικές της ζωής μας υποσχέθηκαν οι διοργανωτές και με αυτή τη σκέψη στο μυαλό περίμενα τους Τoto. Το άκουσμα του "Falling In Between" (τελευταίου album) πραγματικά μου είχε δημιουργήσει μια έντονη επιθυμία να δω τους Toto αλλά δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο μετά από 30 χρόνια ύπαρξης του group. Κι όμως έφτασε η στιγμή που θα γινόταν κι αυτό. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω η εισαγωγή του "Falling In Between" έφερε τον ενθουσιασμό και η εμφάνιση του Lukather στο κέντρο της σκηνής σήμανε και την αρχή μιας συναυλίας που περίμεναν πολλοί Έλληνες εδώ και τρεις δεκαετίες. Μια γρήγορη ματιά τριγύρω και αντιλαμβάνομαι ότι ο χώρος γέμισε από 5.000 κόσμο, κάτι που πιστεύω ότι ξεπέρασε και τις προσδοκίες των διοργανωτών, δεδομένων των υπολοίπων live που στην ουσία ανταγωνίζονταν. H progressive διάθεση του "Falling In Between" έδωσε τη σκυτάλη στο επίσης νέο "King Of The World" και εκεί που είμαι έτοιμος να ανατριχιάσω από ενθουσιασμό βλέποντας ζωντανά τέσσερις καταπληκτικούς μουσικούς όπως είναι οι Lukather, Kimball, Porcaro και Phillips να εκτελούν ένα υπέροχο νέο κομμάτι, αρχίσα να αντιλαμβάνομαι την ύπαρξη προηχογραφημένων φωνητικών. Αυτό ήταν ικανό να με προσγειώσει τόσο ανώμαλα που αισθάνθηκα σα να χάνεται η μαγεία από τη μουσική του group και ο δικός μου ενθουσιασμός ταυτόχρονα.

Σαφέστατα, όμως, αυτό το στάδιο της σχετικής απομυθοποίησης δεν ήταν ικανό να σκεπάσει τον απίστευτο Steve Lukather που μας "χάρισε" τα "Pamela" και "Bottom Of Your Soul" ενώ το κοινό έμοιαζε αρκετά ζεστό για να τραγουδήσει το "Hold The Line" και όντως οι μουσικές της ζωής μας ξεδιπλώνονταν μπροστά μας, με τα "Caught In The Balance" και το ακουστικό "Stop Loving You" να συμβάλουν τα μέγιστα στην πορεία του setlist. Η συνέχεια μοιάζει ονειρική μέσω του "I'll Be Over You" που ενισχύει την άποψη μου ότι ο Lukather είναι κι ένας εξαίρετος ερμηνευτής.



Ο Bobby Kimball πραγματικά όταν τραγουδούσε κανονικά και όχι playback (έλεος!) έμοιαζε σε αρκετά καλή κατάσταση, αντίθετα με τις φήμες που τον ήθελαν να μη μπορεί να ανταπεξέλθει πια στις απαιτήσεις ενός live, ενώ σημαντικότατες στιγμές του live που ακολούθησαν ήταν ασφαλώς το solo του Greg Phillinganes που μετρίασε κατά κάποιον τρόπο την απουσία του David Paich πίσω από τα πλήκτρα, ενώ και η παρουσία του στον τομέα των φωνητικών ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική.

Από την υπόλοιπη μια ώρα που ακολούθησε δεν θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω την εκτέλεση του "Rosanna" με την εξαιρετική και αλλαγμένη κατά πολύ ακουστική προσέγγιση του, με τη συνοδεία των πλήκτρων, που οδήγησε στην ηλεκτρική μορφή του όπου και όλοι πλέον άρχισαν και πάλι να τραγουδούν. Ο Lukather δεν έπαψε στιγμή να με εντυπωσιάζει με την τεχνική και τις απίστευτες επιρροές του που βγάζει πάνω στην κιθάρα. Δικαίωσε μάλιστα άλλη μια φορά το ρόλο του ηγέτη των Toto αφού δεν έχανε ευκαιρία να πειράζει τα υπόλοιπα μέλη του group, με κορυφαία στιγμή τη μίμηση του Michael Jackson κοροϊδεύοντας τον Phillinganes. Το "Let It Go" που ακολούθησε αφιερώθηκε από τον Lukather σε όλους τους μουσικούς που βρίσκονταν στο κοινό, για να συγχωρήσουν, όπως είπε, τα λάθη του group. Πραγματικά καταπληκτική εκτέλεση με τις jazz καταβολές όλων των μελών του group να γίνονται ένα με την progressive αισθητική άλλου ενός κομματιού από το "Falling In Between".

H ώρα ήταν ήδη πολύ προχωρημένη και το τέλος του live πλησίαζε με τα "Isolation" και "Gift Of Faith" να οδηγούν στο "Kingdom Of Desire" που ήταν ίσως και η πιο hard rock στιγμή του live, με ένα μάλλον αυτοσχεδιαστικό solo του Lukather να κουράζει λιγάκι, ενώ όλη η προσοχή μου και ο θαυμασμός μου βρήκαν ως παραλήπτη τον Simon Phillips και ένα απίστευτο solo drums μπροστά στο ογκώδες set που έπιανε ενα τεράστιο μέρος της σκηνής, δίνοντας μια εκπληκτική δυναμική στο "Taint Your World" που έκλεισε και τον κύκλο των νέων κομματιών.

Ο εντυπωσιασμός για την άρτια τεχνική και μουσικότητα του group μέχρι εκείνη τη στιγμή έδωσε τη θέση του στη νοσταλγικότητα που σου προκαλεί η μουσική των Toto, η οποία όπως και να το κάνουμε έχει σημαδέψει τόσα χρόνια πολλές στιγμές από τη ζωή χιλιάδων (και βάλε...) ανθρώπων. Μπορώ να πω, λοιπόν, ότι αισθάνθηκα ένα ιδιαίτερο ρίγος στο άκουσμα του "I Won't Hold You Back Now" με τη φωνή του Lukather να ξυπνά καλά κρυμμένες αναμνήσεις που μπορούν να συνδεθούν απόλυτα με το "Goodbye Girl" που ακολούθησε.



Έφτασε η ώρα του encore και όλοι γνώριζαν ποιο κομμάτι δεν είχε ακουστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή... Το "Home Of The Brave" είναι ένα κομμάτι χαρακτηριστικό της μουσικής των Toto και ο Kimball έμοιαζε βγαλμένος από περασμένες δεκαετίες αφού όχι μόνο κουρασμένος δε φάνηκε αλλά ίσως ήταν και το δικό του highlight της βραδιάς. Αν κάποιοι, λοιπόν, ήρθαν στη συναυλία για τα γνωστά κομμάτια των Toto και τελείωνε εκεί το live, θα μιλούσαν για αποτυχία, αρπαχτή και τα λοιπά...

Πως είναι δυνατόν όμως να λείψει το "Africa", το οποίο για μένα αποτέλεσε έναν ιδανικό επίλογο για το live, αφού η εκτέλεση του ήταν απόλυτα ενδεικτική όλης της βραδιάς. Το group σε πολύ καλή διάθεση, μουσικές από τη ζωή μας, μια μπάντα ενωμένη σα γροθιά όπου ανά πάσα στιγμή ο ένας κάλυπτε τον άλλον, ο Greg Phillinganes να έχει βρει για τα καλά το ρόλο του αφού μάλιστα έχει αναλάβει και τα φωνητικά ενός από τα πιο ιστορικά κομμάτια ολόκληρης της μουσικής βιομηχανίας, ευχάριστη διάθεση από το κοινό που τραγουδούσε σε κάθε μεγάλη επιτυχία, ο ήχος αρκετά καλός και η απόλυτη ξενέρα των playback φωνητικών που έκαναν την εμφάνιση τους ακόμα και στο reffrain του "Africa", κάτι το οποίο δε μπορώ να συγχωρήσω από ένα τόσο σπουδαίο group όπως είναι οι Toto.



Οι μεγάλες μπάντες είναι χτισμένες πάνω σε σπουδαίες προσωπικότητες και αυτό το live με έκανε να αντιληφθώ τη σπουδαία μουσική προσωπικότητα που ακούει στο όνομα Steve Lukather. Ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Setlist:
Falling In Between / King Of The World / Pamela / Bottom Of Your Soul / Caught In The Balance / Hold The Line / Stop Loving You / I'll Be Over You / Cruel World / Solo Greg / Rosanna (acoustic) / Rosanna (full version) / Let It Go / Isolation / Gift Of Faith / Kingdom Of Desire / Solo Greg , Simon, Steve / Taint Your World / I Won't Hold You Back Now / Goodbye Girl
Encore: Home Of The Brave / Africa