1349, The Ruins Of Beverast, Vitriol, Sarcator @ Fuzz Club, 13/05/25

Ω, ναι. Η άφιξη των 1349 στη χώρα μας για δύο συναυλίες, έχοντας μαζί τους το πλήρες συναυλιακό πακέτο, όφειλε να είναι ένα σημαίνον γεγονός για το εγχώριο extreme metal ακροατήριο. Τόσο οι Νορβηγοί blacksters, ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του υποϊδιώματος στις αρχές του αιώνα, όσο και οι Γερμανοί The Ruins Of Beverast, πιθανώς το πιο επιφανές συγκρότημα της τοπικής black metal παράδοσης, αποτελούν δύο καλλιτέχνες με σημαίνουσα ιστορία για τη σκηνή. Η πλαισίωσή τους από τους σύγχρονους Vitriol και Sarcator, συνδέει το έμπειρο παρελθόν με το ελπιδοφόρο παρόν του ακραίου ήχου, και εμείς οφείλαμε να παρευρεθούμε από νωρίς στο Fuzz.

Ή τουλάχιστον, προσπαθήσαμε. Με το πρόγραμμα να τηρείται, ορθά, κατά γράμμα, οι Σουηδοί Sarcator ανέβηκαν στη σκηνή στις 19:00. Οι συνθήκες βέβαια στο δρόμο δεν ήταν ιδανικές και έτσι ομολογουμένως απέτυχα να φτάσω στο venue πριν τη λήξη της εμφάνισης του black/thrash συγκροτήματος. Η έρευνα όμως έγινε, και μαρτυρίες παρευρισκομένων επιβεβαιώνουν πως η τετράδα έπιασε φοβερό ήχο, δικαιώνοντας τις σκοτεινές μελωδίες του υλικού της, με το μισάωρο σετ της να βασίζεται αναμενόμενα, στο απολαυστικό φετινό “Swarming Angels & Flies” που κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους. Θετικοί οιωνοί, για μια εξίσου extreme συνέχεια.

Τους Αμερικανούς Vitriol τους εκτιμάμε ιδιαίτερα, για τον ανανεωτικό αέρα που φέρνουν στο σύγχρονο tech-death metal. Ομολογουμένως βέβαια, πιαστήκαμε εξ’ απίνης όταν τους είδαμε ως δυάδα στη σκηνή, με τον ιθύνοντα νου Kyle Rasmussen, να αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου φωνητικά και κιθάρες, έχοντας ως συνένοχο «στο έγκλημα» τον τρομερό ντράμερ Matt Kilner. Το υλικό μοιράστηκε ανάμεσα στα δύο ποιοτικά full lengths της μπάντας, “To Bathe From The Throat Of Cowardice” και “Suffer & Become”, το αξίωμα πως το Portland γεννά μόνο μπαντάρες επαληθεύθηκε, και τα 40 περίπου λεπτά που η δυάδα έμεινε στη σκηνή είχαν το ενδιαφέρον τους.

Με απαραίτητα κάποια προηχογραφημένα ρυθμικά μέρη, παντελή απουσία μπάσου, αλλά και εξαιρετική χρήση εφέ, πεταλιών και υψηλή κιθαριστική αντίληψη, οι Vitriol «γέμισαν» τη σκηνή και με δαιμονισμένη αύρα κέρδισαν το παρευρισκόμενο κοινό. Δεν είναι τυχαίο, ξαναλέμε, πως έχουν και επιφανείς οπαδούς. Μπορεί προς το φινάλε, τα πιο δυσαρμονικά και δύστροπα μελωδικά μέρη να στερούνταν όγκου και να φαίνονταν οι όποιες αδυναμίες του στησίματος, η απαιτητικότητα όμως του σετ των Vitriol και η ενέργεια του αδάμαστου tech-death metal που εξαπέλυσαν, βγήκαν κερδισμένες.

Έπειτα από την ολιγόλεπτη αναμονή, είχε έρθει η ώρα των μεγάλων The Ruins Of Beverast. Το doomy black metal σχήμα αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα των τελευταίων δεκαετιών στη σκηνή, από κάθε άποψη, και έτσι, κάθε εμφάνισή του στα μέρη μας, (οφείλει να) κινητοποιεί τους λάτρεις του ήχου. Το συγκρότημα, παρατάχθηκε στη σκηνή του αισθητά πιο γεμάτου Fuzz και για τα επόμενα περίπου 50 λεπτά έσβησε κάθε αμφιβολία για το εάν θα μπορούσε να ξεδιπλώσει τις ηχητικές του αρετές.

Όγκος, υποβλητικές ατμόσφαιρες, πλούσιος ζωντανός ήχος που τιμάει τις στουντιακές παραγωγές, ολόσωστη απόδοση των μακροσκελών, απαιτητικών συνθέσεων. Αναμενόμενα, το σετ της εμφάνισης βασίστηκε στο προ τετραετίας, πλέον, “The Thule Grimoires”, ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ της χρονιάς του και γενικότερα των τελευταίων ετών. Το “Ropes Into Eden” αποδείχθηκε ένα άψογο εναρκτήριο άσμα για μια τέτοια εμφάνιση, έλκοντας με τη βαρύτητά του το κοινό προς τη σκηνή, για να μαγνητιστεί από την ομορφιά του. Τo “Anchoress In Furs” που ακολούθησε, αναμενόμενα, θα αποτελούσε και την κορυφαία στιγμή της εμφάνισης της μπάντας, με τον ιθύνοντα νου Alexander von Meilenwald να αποδίδει και την διαπεραστική γραμμή των καθαρών φωνητικών στην εντέλεια.

Έπειτα, οι TROB επιχείρησαν μια βουτιά προς το παρελθόν, το οποίο αναμενόμενα λόγω της φύσης της δισκογραφίας της μπάντας αλλά και των συνθέσεών τους, δεν θα καλυπτόταν πλήρως. Το πέρασμα από “Blood Vaults” με το “Daemon” ήταν η πιθανώς πιο βίαιη ηχητικά στιγμή της συναυλίας, οδηγώντας σε μια παρατεταμένη ένταση, η οποία θα απλώνονταν στο χώρο με το επικό εξόδιο άσμα της βραδιάς. Το “Towards Malakia” μέσα από το φοβερό “Exuvia” υπνώτισε με τους ρυθμούς του, πλήκτρα τύμπανα και κιθάρες συντονίστηκαν επάξια, και αναμενόμενα κέρδισε ένα μεγάλο χειροκρότημα. Οι The Ruins Of Beverast πέρασαν από πάνω μας ως οδοστρωτήρες, επιβεβαιώνοντας, την απαιτητική προσήλωση του von Meilenwald, όπως την είχε εκφράσει στην εκτενή και σπάνια συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει, στην λεπτομέρεια. Μεγαλειώδεις.

Όλα ήταν έτοιμα για την απόβαση των 1349 στην Αθήνα. Σε αυτό το σημείο, ας μου επιτραπεί (και εδώ) ένα προσωπικό σχόλιο – αναδρομή στην μπάντα. Μέλη της, 3^ης κατά πάσα πιθανότητα, φουρνιάς νορβηγικών black metal σχημάτων, οι 1349 ήταν ένα από τα, μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού, συγκροτήματα που διατήρησαν τη διάτρητη σημαία του “norsecore” περήφανα υψηλά στις αρχές του 21^ου αιώνα. Προσπερνώντας, αλλά ουχί παραβλέποντας, τη συνεισφορά του Frost στο ηχητικό αποτέλεσμα, που δεν είναι απλά απελευθέρωσή του με ένα blast από τα ρυθμικά δεσμά των ύστερων Satyricon, τα τρία πρώτα άλμπουμ των 1349 ήταν ηχητικές λαίλαπες που τίμησαν την αισθητική της τοπικής σκηνής, δίχως να την υποβαθμίσουν ή να την ξεχειλώσουν.

Έκτοτε, το σχήμα του Ravn, επιχείρησε να πειραματιστεί και ανανεώσει τον εαυτό του, με ανάμεικτα μεν αποτελέσματα, πάντα όμως υπό το γνώριμο σήμα του φρενήρους, σφιχτού riffing και των ταχυτήτων πολλών οκτανίων. Όλα αυτά, σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου στη μια περίπου ώρα της εμφάνισης των Νορβηγών.

Μπάσιμο λοιπόν με “Riders Of The Apocalypse” μέσα από το “Liberation” και τα πράγματα έγιναν ξεκάθαρα. Η τετράδα είχε έρθει με άγριες διαθέσεις, ο ήχος στεκόταν αξιοπρεπής, η μπάντα δεν έχανε νότα ή beat, ο ήχος συμπαγής, όλα έμοιαζαν ιδανικά. To “Ash Of Ages” μέσα από το πρόσφατο “The Wolf & The King” είναι αρκούντως συναυλιακό άσμα, όπως αποδείχθηκε και το αγαπητό στο κοινό “Slaves” από το προ 11ετίας “Massive Cauldron Of Chaos”. Τα κομμάτια έδιναν και έπαιρναν, ο Ravn έστεκε ως εξαιρετικός frontman, η επικοινωνία με το κοινό ήταν λακωνική, και η εμφάνιση είχε πιάσει υψηλά στάνταρ, μέχρι που τα τρύπησε.

Ήταν στην ανακοίνωση του “I Am Abomination” μέσα από το δημοφιλές “Hellfire” που έμοιαζαν σαν όλοι οι εμπλεκόμενοι στη συναυλία να λύνονταν από τα αόρατα, διστακτικά τους δεσμά. Το καταιγιστικό άσμα αποτέλεσε την κορυφή της συναυλίας, και σηματοδότησε ένα δυνατό σερί μέχρι το φινάλε. Το “Inferior Pathways” με τη μνημονικότητά του ξεσήκωσε το κοινό, όπως και το σπασμωδικό “Blood Is The Mortar” μέσα από το προσωπικό αγαπημένο του “Beyond The Apocalypse”, ή το “Striding The Chasm” από το “The Infernal Pathway” του 2019. Στο εν λόγω σερί, ανά στιγμές πραγματικός frontman έμοιαζε ο Frost, ο οποίος με τα παιξίματά του άφηνε το στόμα όλων των παρευρισκομένων ανοιχτό. Μιλάμε για σεμινάριο.

Με μια μικρή παύση για αποχαιρετισμό, οι 1349 έριξαν αυλαία με το υπέροχο “Dodskamp”, ένα κομμάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία για τους ίδιους. Η γενικότερη στάση της μπάντας επί της σκηνής ήταν αβίαστη. Με κοντά 30 χρόνια ιστορίας στην πλάτη, οι 1349 είναι βετεράνοι μεν, αλλά και ένα από τα συγκροτήματα που έχουν εξασφαλίσει τη σελίδα τους στην ιστορία του black metal. Η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική, γεμάτη ουσία όσο και φορτισμένη, μεταδίδοντας στο έπακρο τον συνδυασμό απόκοσμου και οικείου που είναι το ευθυτενές μεν, απρόσιτο συχνά όμως μες την κλινικότητά του, black metal τους. Το βράδυ της Τρίτης και 13, δύο μεγάλα παιδικά συναυλιακά απωθημένα σβήστηκαν με θετικές αναμνήσεις, σε μια άψογη βραδιά. Μακάρι να καθιερωθεί η επίσκεψη, αλλά και η στήριξη του κάθε συναυλιακού πακέτου στη χώρα μας πλήρης, γιατί (και) έτσι μιλάμε και για μουσική του σήμερα, και όχι μόνο μεγαλεία του χθες.Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής