Into Battle Festival Day 2: Warlord, Crush, Century, Challenger, Knightgost @ Κύτταρο, 27/09/25

Ακόμη ένα Into Battle Festival έλαβε χώρα φέτος, φιλοξενώντας ιστορικά σχήματα και ανερχόμενα ονόματα του ευρύτερου παραδοσιακού μεταλλικού χώρου. Έτσι, μετά την εξαιρετική πρώτη μέρα του, η δεύτερη μέρα θα φιλοξενούσε ένα ακόμη δυνατότερο line-up, με κερασάκι τους κορυφαίους Century και τους arcane metallers Crush, και headline αστερίσκο την τωρινή ενσάρκωση των Warlord. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά τους.

Οι Knightgost από τον τιμημένο Βόλο, είχαν το δύσκολο ρόλο του opening act, σε μια βραδιά που αναμενόταν να μας πρσφέρει μεγάλες συγκινήσεις. Η μπάντα υπάρχει εδώ και μερικά χρόνια (από το 2018) και το επικότροπο heavy/power της παρουσίασε σπουδαίες δυναμικές, με όπλο τις εύμορφες, καλοβαλμένες κιθαριστικές εξάρσεις, και τις ψυχωμένες, ατσάλινες ερμηνείες. Προσωπικά, με κέρδισαν στο απόλυτο, και το ντεμπούτο άλμπουμ τους αναμένεται με ανυπομονησία εντός του 2026 από την Eat Metal Records. Μέχρι τότε, προτείνεται ανεπιφύλακτα να τσεκάρετε τα δύο κομμάτια που έχουν διαθέσιμα στις διάφορες πλατφόρμες.

Για τους Challenger από τη Σλοβενία, τα πράγματα υπήρξαν αρκετά πιο εύκολα. Σαφώς πιο έμπειρη μπάντα επί σκηνής, με ήδη υπαρκτή δισκογραφία, οι heavy/speed metallers μας καλωσόρισαν με τα σπαστά ελληνικά του τραγουδιστή τους, και κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μας για όσο έπαιξαν.

Ανεπιτήδευτοι, με υλικό που ακούγεται ακόμη καλύτερο ζωντανά, φάνταζαν ως μια μπάντα – επιτομή του ανόθευτου πνεύματος του φεστιβάλ. Το "Force Of Nature" άλμπουμ τους είναι από τα κρυφά διαμαντάκια της περσινής χρονιάς, ενώ το κλείσιμο του set τους με το "The Beast" των Δανών θρύλων Randy υπήρξε από τα highlights του διημέρου. Ωραία μπάντα, η οποία αναμένεται να μας απασχολήσει αρκετά και τα επόμενα χρόνια.

Μπορεί οι Σλοβένοι να είναι ανερχόμενοι, αυτοί όμως που μας απασχολούν ήδη και για όλους τους σωστούς λόγους είναι οι Century. Μια κορυφαία μπάντα στην ακμή της, με δύο ατόφιες δισκάρες καθαρόαιμου heavy metal, οι Σουηδοί υπήρξαν ο πιο «συμβαίνει τώρα» λόγος για να επισκεφθεί κάποιος το γνωστό μαγαζί της Ηπείρου αυτό το διήμερο.

Το "Sign Of The Storm" ανήκει στα καλύτερα άλμπουμ της φετινής χρονιάς και ήμασταν τυχεροί να ακούσουμε ένα μεγάλο μέρος του και ζωντανά, όπως και κομμάτια από το ντεμπούτο "The Conquest Of Time". Απίθανοι εκτελεστικά, με περίσσιο πάθος, τρομερές ιδέες και την αίσθηση του αχαλίνωτου να κατακλύζει σκηνή και κοινό, οι Σουηδοί μας χάρισαν μια ασυναγώνιστη εμφάνιση, σίγουρα την πλέον αξιομνημόνευτη της βραδιάς.

Ήδη με το δικό τους κοινό, όπως υποδήλωναν τα πάμπολλα μπλουζάκια που υπήρχαν στον χώρο, ο χαρακτηρισμός ανερχόμενοι μοιάζει περιοριστικός για μια μπάντα που και στουντιακά, και συναυλιακά, γράφει τη δική της ιστορία και είναι δεδομένο πως στο μέλλον θα μνημονεύεται για αυτό. Πιστοί ψυχή τε και σώματι στο πνεύμα του ‘80s heavy, με ονόματα όπως οι Heavy Load και οι Gotham City να έρχονται στο νου για όλους τους σωστούς λόγους, οι Century είναι το παρόν, που βασίζεται στο απόλυτο στις δυνατότητες και τη μουσική του για να προσελκύσει τα βλέμματα.

Από άποψη ιστορικότητας και σημειολογίας, η εμφάνιση των Crush έμοιαζε αντίστοιχης σημασίας με εκείνες των headliners των δύο ημερών. Έτσι κι αλλιώς, το "Kingdom Of The Kings" αποτελεί ένα άφθαρτο κομψοτέχνημα της ελληνικής heavy metal εποποιίας, με τους ιστορικούς metallers να έχουν διανύσει όλη τη διαδρομή από τα δύσκολα ‘80s μέχρι και σήμερα.

Έτσι, η επιβλητική τους παρουσία, με τον πύργο των πλήκτρων να δεσπόζει στα δεξιά της σκηνής, ακριβώς αντιδιαμετρικά από την λυρική κιθάρα, είχε τη δική της, μοναδική υπόσταση. Με τα κομμάτια του άλμπουμ του 1993 να απολαμβάνουν τη θερμή υποδοχή που τους αξίζει, και τα επερχόμενα, παλιά και νέα, από το δίσκο που θα κυκλοφορήσουν (καλώς εχόντων των πραγμάτων) μέσα στο 2026 να προκαλούν εξαιρετικές εντυπώσεις, το arcane metal των Crush έμοιαζε με μια σκοτεινή μυσταγωγία, μια ματιά σε κόσμους παρελθοντικούς και περασμένους.

Προφανώς, λοιπόν, οι ατμοσφαιρικές δυναμικές και η συνολική υπόσταση τους επί σκηνής, δεν θα μπορούσαν να επισκιαστούν από τα μεμονωμένα προβλήματα ήχου, ή την ατυχία της αδιαθεσίας του ντράμερ τους κατά τη διάρκεια του set τους. Αυτά είναι θέματα ανθρώπινα και αντιμετωπίστηκαν ορθώς ως τέτοια από όλους, με την μπάντα να απολαμβάνει την απόλυτη αναγνώριση και αποθέωση από το κοινό, όπως θα της άξιζε.

Φτάνοντας στα τελειώματα της βραδιάς και την επανεμφάνιση των Warlord στην πρωτεύουσα, ομολογώ πως ήμουν διχασμένος. Από τη μία, το ιστορικό και ποιοτικό μέγεθος των συνθέσεων αυτού του ονόματος δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, αποτελώντας ένα αλαβάστρινο κεφάλαιο αυτού που ονομάζουμε heavy metal. Από την άλλη, η παραδοχή της υπόστασης του συγκεκριμένου σχήματος και την ονομασίας του ως Warlord, αποτελεί μεγάλο dealbreaker για ηθικούς και συνειδησιακούς λόγους.

Βλέπετε, δίχως τον Bill Tsamis, η όποια συζήτηση για τη συνέχιση ή την εν γένει ύπαρξη των Warlord θα έπρεπε να είναι προφανής και ξεκάθαρη – δεν υπάρχουν Warlord χωρίς εκείνον. Η όλη συζήτηση κρατάει χρόνια, ο Zonder με τον Giles Lavery μέχρι άλμπουμ τόλμησαν να κυκλοφορήσουν δίχως τον Ελληνοαμερικάνο κιθαρίστα εν ζωή, και η όλη φάση δείχνει έναν εξαιρετικά καταρτισμένο μεν, περιοδεύοντα θίασο δε, ο οποίος ακροβατεί στο σκηνή της τίμηση ή της σπίλωσης της μνήμης εκείνου του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη.

Πραγματικά, η όλη κατάσταση θα κρινόταν εντελώς διαφορετικά αν το σχήμα επέλεγε κάποια άλλη ονομασία που να παραπέμπει στους Warlord, παρά να φέρει αυτό το βαρύ κι ασήκωτο όνομα. Παράδειγμα επ’ αυτού έχουμε, το οποίο τιμάει συχνά – πυκνά και τα μέρη μας, με την Band Of Friends του Gerry McAvoy να έχει μια αντίστοιχα βαριά κληρονομιά στην πλάτη της, αλλά να διαχειρίζεται σωστότερα την υστεροφημία της.

Έτσι, κρίνοντας την μπάντα στην υπόσταση που της πρέπει, ως μιας πολύ καλής tribute μπάντας στους Warlord δηλαδή, τα όσα είδαμε υπήρξαν δεδομένα από αξιοπρόσεκτα ως πραγματικά ανατριχιαστικά. Οι συνθέσεις ήταν εκεί, παρούσες και παρουσιαζόμενες αρκετά πιστά, τα τύμπανα του Zonder προφανώς υπήρξαν ένα εκτελεστικό highlight κι ένας αυτόνομος λόγος να παρακολουθήσει κανείς αυτήν την εμφάνιση και ο Lavery, όσο δεν μιλούσε, έδωσε κάποιες δυνατές ερμηνείες με υψίφωνα peaks.

Σίγουρα, κάποια άστοχα, αμερικανοτραφή σχόλια θα μπορούσαν – και θα έπρεπε – να λείπουν (όπως ο πρόλογος – αφιέρωση στον Charlie Kirk στο "70.000 Sorrows"), αλλά η προϊστορία του Zonder έκανε λίγο – πολύ αναμενόμενες τέτοιες παραφωνίες. Καλώς ή κακώς, το να είναι κάποιος ικανός μουσικός, δεν του δίνει το αλάθητο των επιλογών και απόψεων, με την εποχή των «ιερών αγελάδων» και των άφθαρτων μουσικών ειδώλων να έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Δεν θα μπω στη διαδικασία σύγκρισης των όσων είδαμε, με τα αντίστοιχα συναυλιακά πεπραγμένα των πραγματικών Warlord, όταν ο Tsamis ήταν εν ζωή – έτσι κι αλλιώς δεν θα τιμούσε το τωρινό lineup, που ο κάθε απίθανος εμφανίζεται ξαφνικά ως μπασίστας, και κάποιοι ανθυποάγνωστοι αποδίδουν με πόζα και πρόζα, κιθαριστικά θέματα που στέκουν πιο βαριά από οτιδήποτε θα βρεθούν να παίξουν ή να πράξουν ποτέ. Ως tribute βραδιά στους Warlord και τους Lordian Guard, η εμπειρία κρίνεται διαφορετικά, και η μουσική καθεαυτή υπερβαίνει κάθε σχετική συζήτηση. Ας μείνουμε σε αυτό, και στο γεγονός πως τα τραγούδια αυτού του μοναδικού συνθέτη συνεχίζουν και αποδίδονται ζωντανά, μιλώντας στο θυμικό μας.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης