Skid Row, Wild Machine, Livestock @ AN Club, 27/11/07
30/11/2007 @ 09:27
«Οι Skid Row του 2007 δε βοηθούν καθόλου τα πράγματα. Καταστρέφουν το όνομα χειρότερα απ' ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν». Δε μπορώ να πω ότι έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα τους Skid Row τα τελευταία χρόνια. Καλώς ή κακώς, ό,τι έβγαλαν μετά το "Slave To The Grind" αδυνατούσε κατά πολύ να φτάσει τις παλιές τους δόξες. Τα χρόνια πέρασαν, η σύνθεση του γκρουπ άλλαξε και οι δηλώσεις παλιών και νυν συντρόφων κατά καιρούς «καυτηριάζουν» ή και σπιλώνουν το όνομα μιας μπάντας, δύο δίσκοι της οποίας έμελλε να της χαρίσουν μία ξεχωριστή θέση στη rock ιστορία.
Κάπου εκεί ανήκουν και οι παραπάνω (σχετικά πρόσφατες) δηλώσεις του Sebastian Bach. Να σας πω την αλήθεια, τις διαβάζω με μία μικρή απάθεια. Δεν έχει να κάνει ούτε με το αντικείμενο των δηλώσεων, αλλά ούτε και με τον αγαπητό Sebastian. Μάλλον φταίει ότι είμαι ακόμα σε παραλήρημα, αφού το βράδυ της Τρίτης είδα μία από τις έως τώρα καλύτερες συναυλίες της χρονιάς. Υπερβάλλω; Δε νομίζω.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο κόσμος τίμησε τη βραδιά με την παρουσία και τον οβολό του, διαψεύδοντας παράλληλα όσους ήθελαν να πιστεύουν ότι το live θα είχε μικρή ανταπόκριση (το λογικό εισιτήριο των 25 ευρώ σίγουρα βοήθησε την κατάσταση). Μπορεί το AN club να μην ήταν και «φίσκα», αλλά τα 400 περίπου άτομα που παρευρίσκονταν δεν είναι μικρό νούμερο, δεδομένου των υπόλοιπων συναυλιών που έγιναν μέσα στο Νοέμβρη. Ξέρω βέβαια ότι για το όνομα των Skid Row είναι λίγο «κατάντια» να παίζουν στο AN μπροστά σε τόσο λίγο κόσμο. Δικαιολογία μάλλον δεν υπάρχει.
Για να πιάσουμε όμως και τους παρευρισκόμενους, στο χώρο υπήρχε κυριολεκτικά «κάθε καρυδιάς καρύδι». Έβλεπες από «πωρωμένους» 18χρονους μέχρι νοσταλγικούς 40άρηδες που δεν έχασαν την ευκαιρία να θυμηθούν παλιές, αγαπημένες εποχές.
Το κλίμα ήδη μας προδιάθετε για μία ωραία εμπειρία όταν ανέβηκε στη σκηνή το πρώτο support act της βραδιάς, οι Livestock. Πρόκειται για ένα hard rock group το οποίο, αν και έχει πολύ καλές ιδέες στα κομμάτια του, δε δείχνει να έχει βρει ακόμα το δρόμο του. Ο τομέας στον οποίο πάσχουν είναι καθαρά τα φωνητικά, τα οποία χρειάζονται λίγο «τσαμπουκά». Οι «δυνατές» τους κιθάρες (αυτό είναι και το ισχυρό τους point στις συνθέσεις) θα κολλούσαν όμορφα με έναν πιο «τραχύ» χαρακτήρα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο drummer, ο οποίος απέδωσε τα μέρη του με περίσσιο κέφι και άνεση. Σε σύνολο πάντως (λαμβάνοντας υπ' όψη τον μέτριο ήχο), η εμφάνισή τους μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερη. Ελπίζω να δουλέψουν τα αδύνατα σημεία τους και να τους ξαναδούμε κάποια στιγμή στο μέλλον...
Δεύτερη μπάντα της βραδιάς: Wild Machine. Το όνομα πιστεύω τα λέει όλα. Ξέφρενο γλέντι με party feeling είναι το βασικό συστατικό της μουσικής τους. Το image τους παραπέμπει σε ένα συνδυασμό Twisted Sister και Poison, η μουσική είναι αρκετά glam, δίχως να λείπουν τα «γκάζια» και η φωνή βγαίνει «σκισμένη» τίγκα στο «γρέζι», κολλώντας άψογα στο όλο μίγμα. Το αποτέλεσμα: τα «σπάσανε» γερά, καθώς έδειχναν να έχουν την απαιτούμενη εμπειρία και το «δέσιμο» επί σκηνής. Η διασκευή Cinderella (δε θυμάμαι δυστυχώς το κομμάτι) κόλλησε πολύ ωραία στο set, ο κόσμος γούσταρε καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους και γενικά τα παλικάρια έδειχναν πως δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αρκετούς επαγγελματίες / live acts του χώρου. Εύγε και εις ανώτερα!
Ήρθε λοιπόν και η ώρα των Skid Row. Τα support acts είχαν τελειώσει, η ώρα περνούσε και ο κόσμος ανυπομονούσε. Το ρολόι σιγά - σιγά πλησίαζε τις 11, όταν τα πρώτα μέλη έκαναν την εμφάνισή τους και ο κόσμος άρχισε σύσσωμος να φωνάζει «hey, ho, Skid Row», με το οπαδικό feeling να είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Κάπου εκεί «χώθηκε» το αντίστοιχο Blitzkrieg Bop των Ramones ως intro, κάτι που τόνωσε το κοινό και τα συνθήματα που ακούγονταν. Το party όπως καταλάβατε είχε ήδη ξεκινήσει και το opening με το "Makin' A Mess", αλλά και η συνέχεια με τα "Piece Of Me" και "Sweet Little Sister", ξεσήκωσαν τους οπαδούς που τραγουδούσαν, φώναζαν, «χτυπιόντουσαν» και παράλληλα επιβεβαίωναν το ρητό «ο παλιός είναι αλλιώς». Όπως και να το πάρει κανείς, τα παλιά «κλασσικά» κομμάτια τους είναι τα αγαπημένα, κάτι που η μπάντα έδειχνε πως γνωρίζει καλά. Μπορεί μεν να παρουσίασαν τραγούδια από όλες τις δουλειές τους, αλλά οι αναφορές στη μετά-"Slave To The Grind" εποχή είχαν περισσότερο τυπικό χαρακτήρα, παρά ουσιαστικό. Γι' αυτό και εξ' άλλου επέλεξαν ένα μόλις κομμάτι από κάθε μεταγενέστερη εποχή. Βέβαια, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο "Psycho Therapy" των Ramones (θα το βρείτε στο "B-Side Ourselves"), το οποίο θεωρώ ως εξαιρετική επιλογή για το set list της βραδιάς.
Τα παλιά τραγούδια λοιπόν διαδέχονταν το ένα τ' άλλο, με την κατάσταση να παίρνει έναν εντελώς «true» και «χύμα» χαρακτήρα. Γι' αυτό κι εκ των προτέρων θεωρούσα το AN club ως καλή επιλογή για το event. Ο μικρός χώρος βοήθησε πολύ στην έξαρση του ενθουσιασμού, καθώς το '80s feeling έμπαινε στο πετσί μας. Η «αρένα» ήταν μικρή, η σκηνή χαμηλή και τα μέλη βρίσκονταν κυριολεκτικά δίπλα μας! Χαρακτηριστικό σκηνικό ήταν η παρουσία του «τσιτωμένου» τρελο-Scotty που έγερνε προς τη μεριά μας, αφήνοντας μας να αγγίζουμε την κιθάρα του. Τα λοιπά μέλη δε σταματούσαν να μας δίνουν το χέρι τους και ο John Solinger έστρεφε συχνά - πυκνά το μικρόφωνο προς τη μεριά μας, παροτρύνοντας μας να τραγουδάμε όλο και πιο δυνατά. Θα βιώναμε κάτι τέτοιο σε ένα club τύπου Gagarin; Αμφιβάλλω. Γι' αυτό και θεωρώ ότι το συγκεκριμένο live συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα της χρονιάς. Ο κόσμος που τραγούδαγε το "I Remember You" (με το μισό κομμάτι παιγμένο ακουστικά, το άλλο μισό ηλεκτρικά), το «κοπάνημα» στο σημείο που απ' το "Disease" το γύρισαν στο "Slave To The Grind" και το σκηνικό με το χαρτόνι που έγραφε "Get The Fuck Out" είναι στιγμές συνυφασμένες με αυτή την «παρεϊστικη» ατμόσφαιρα.
Όσον αφορά το status της μπάντας, οι Skid Row του 2007 όντως έχουν αλλάξει, καθώς ο John Solinger σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να «μιμηθεί» τον «Bas». Η σκηνική του παρουσία είναι κοντά στον χαρακτηρισμό «Texas & Poser», μιας και ενώ είχε το χαρακτήρα που ταιριάζει στον τομέα «poser», δεν παρέλειπε να πετάει και ατάκες που παραπέμπουν σε cowboys και γελάδια. Ξέρω ότι η όλη περιγραφή σας ξενίζει λίγο. Και μένα θα με ξένιζε, αν δε το 'χα δει με τα μάτια μου. Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους, μπορεί να μην έχει την αποστομωτική σκηνική παρουσία του Sebastian, αλλά δεν είναι καθόλου «λίγος» στο ρόλο που του έχει ανατεθεί. Μας ξεσήκωνε κάθε τρεις και λίγο με τον δικό του τρόπο, δείχνοντας πως είναι ένας ενεργός frontman και όχι ένα αντίγραφο / κακέκτυπο που λοξοκοιτά το παρελθόν. Αυτά τα γράφω ως απάντηση σε όσους πίστευαν ότι η συναυλία δε θα άξιζε χωρίς τον Sebastian. Τελικά (δυστυχώς γι' αυτούς) διαψεύστηκαν.
Η συναυλία βέβαια είχε δυο αρνητικά σημεία. Πρώτον, ο "Snake" δεν ήταν παρών στο line up, μιας και αντιμετώπιζε προβλήματα όσον αφορά το tour (υπήρχε νομίζω κάποιο θέμα σχετικό με τη visa του). Γενικά το θέμα πέρασε στα «ψιλά» γράμματα, με την ευθύνη να πέφτει στην ίδια τη μπάντα. Δεύτερον, η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή και η ζέστη σε αρκετά σημεία ενοχλητική. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σε συναυλίες που επίσης έγιναν στο AN κατά τον Ιούνιο και Ιούλιο (π.χ. Isis και Cynic), ο εξαερισμός δούλευε «ρολόι» και δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα!
Στο τέλος, βέβαια, αυτά τα παράπονα μου φαίνονται μικρά, ίσως και αμελητέα. Δε γίνεται όμως να μην τα αναφέρω. Ελπίζω να πήρατε μία πλήρη εικόνα του τι βιώσαμε και για να μιλήσω ξεκάθαρα δε θυμάμαι πόσο καιρό είχα να περάσω τόσο καλά. Ξέρετε την περίφημη φράση «σήμερα ένιωσα πάλι σαν 17 χρονών»; Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου, καθώς οι Skid Row εκτός από ένα «δυνατό» live act, αποδείχθηκαν μία χρονομηχανή που μας γύρισε πίσω σε «εκείνα τα τιμημένα χρόνια», όπως θα έλεγε και ένας συνάδελφος - συντάκτης του site. Μακάρι να ζούσαμε παρόμοιες στιγμές πιο συχνά. Πάντα τέτοια!
Το set list της βραδιάς (δίχως να είμαι σίγουρος για τη σειρά των κομματιών):
Makin' A Mess
Piece Of Me
Sweet Little Sister
New Generation
18 And Life
Monkey Business
Big Guns
Psycho Therapy (διασκευή Ramones)
I Remember You
Disease
Slave To The Grind
----------------------
Beat Yourself Blind
Get The Fuck Out
Youth Gone Wild
Κάπου εκεί ανήκουν και οι παραπάνω (σχετικά πρόσφατες) δηλώσεις του Sebastian Bach. Να σας πω την αλήθεια, τις διαβάζω με μία μικρή απάθεια. Δεν έχει να κάνει ούτε με το αντικείμενο των δηλώσεων, αλλά ούτε και με τον αγαπητό Sebastian. Μάλλον φταίει ότι είμαι ακόμα σε παραλήρημα, αφού το βράδυ της Τρίτης είδα μία από τις έως τώρα καλύτερες συναυλίες της χρονιάς. Υπερβάλλω; Δε νομίζω.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο κόσμος τίμησε τη βραδιά με την παρουσία και τον οβολό του, διαψεύδοντας παράλληλα όσους ήθελαν να πιστεύουν ότι το live θα είχε μικρή ανταπόκριση (το λογικό εισιτήριο των 25 ευρώ σίγουρα βοήθησε την κατάσταση). Μπορεί το AN club να μην ήταν και «φίσκα», αλλά τα 400 περίπου άτομα που παρευρίσκονταν δεν είναι μικρό νούμερο, δεδομένου των υπόλοιπων συναυλιών που έγιναν μέσα στο Νοέμβρη. Ξέρω βέβαια ότι για το όνομα των Skid Row είναι λίγο «κατάντια» να παίζουν στο AN μπροστά σε τόσο λίγο κόσμο. Δικαιολογία μάλλον δεν υπάρχει.
Για να πιάσουμε όμως και τους παρευρισκόμενους, στο χώρο υπήρχε κυριολεκτικά «κάθε καρυδιάς καρύδι». Έβλεπες από «πωρωμένους» 18χρονους μέχρι νοσταλγικούς 40άρηδες που δεν έχασαν την ευκαιρία να θυμηθούν παλιές, αγαπημένες εποχές.
Το κλίμα ήδη μας προδιάθετε για μία ωραία εμπειρία όταν ανέβηκε στη σκηνή το πρώτο support act της βραδιάς, οι Livestock. Πρόκειται για ένα hard rock group το οποίο, αν και έχει πολύ καλές ιδέες στα κομμάτια του, δε δείχνει να έχει βρει ακόμα το δρόμο του. Ο τομέας στον οποίο πάσχουν είναι καθαρά τα φωνητικά, τα οποία χρειάζονται λίγο «τσαμπουκά». Οι «δυνατές» τους κιθάρες (αυτό είναι και το ισχυρό τους point στις συνθέσεις) θα κολλούσαν όμορφα με έναν πιο «τραχύ» χαρακτήρα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο drummer, ο οποίος απέδωσε τα μέρη του με περίσσιο κέφι και άνεση. Σε σύνολο πάντως (λαμβάνοντας υπ' όψη τον μέτριο ήχο), η εμφάνισή τους μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερη. Ελπίζω να δουλέψουν τα αδύνατα σημεία τους και να τους ξαναδούμε κάποια στιγμή στο μέλλον...
Δεύτερη μπάντα της βραδιάς: Wild Machine. Το όνομα πιστεύω τα λέει όλα. Ξέφρενο γλέντι με party feeling είναι το βασικό συστατικό της μουσικής τους. Το image τους παραπέμπει σε ένα συνδυασμό Twisted Sister και Poison, η μουσική είναι αρκετά glam, δίχως να λείπουν τα «γκάζια» και η φωνή βγαίνει «σκισμένη» τίγκα στο «γρέζι», κολλώντας άψογα στο όλο μίγμα. Το αποτέλεσμα: τα «σπάσανε» γερά, καθώς έδειχναν να έχουν την απαιτούμενη εμπειρία και το «δέσιμο» επί σκηνής. Η διασκευή Cinderella (δε θυμάμαι δυστυχώς το κομμάτι) κόλλησε πολύ ωραία στο set, ο κόσμος γούσταρε καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους και γενικά τα παλικάρια έδειχναν πως δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αρκετούς επαγγελματίες / live acts του χώρου. Εύγε και εις ανώτερα!
Ήρθε λοιπόν και η ώρα των Skid Row. Τα support acts είχαν τελειώσει, η ώρα περνούσε και ο κόσμος ανυπομονούσε. Το ρολόι σιγά - σιγά πλησίαζε τις 11, όταν τα πρώτα μέλη έκαναν την εμφάνισή τους και ο κόσμος άρχισε σύσσωμος να φωνάζει «hey, ho, Skid Row», με το οπαδικό feeling να είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Κάπου εκεί «χώθηκε» το αντίστοιχο Blitzkrieg Bop των Ramones ως intro, κάτι που τόνωσε το κοινό και τα συνθήματα που ακούγονταν. Το party όπως καταλάβατε είχε ήδη ξεκινήσει και το opening με το "Makin' A Mess", αλλά και η συνέχεια με τα "Piece Of Me" και "Sweet Little Sister", ξεσήκωσαν τους οπαδούς που τραγουδούσαν, φώναζαν, «χτυπιόντουσαν» και παράλληλα επιβεβαίωναν το ρητό «ο παλιός είναι αλλιώς». Όπως και να το πάρει κανείς, τα παλιά «κλασσικά» κομμάτια τους είναι τα αγαπημένα, κάτι που η μπάντα έδειχνε πως γνωρίζει καλά. Μπορεί μεν να παρουσίασαν τραγούδια από όλες τις δουλειές τους, αλλά οι αναφορές στη μετά-"Slave To The Grind" εποχή είχαν περισσότερο τυπικό χαρακτήρα, παρά ουσιαστικό. Γι' αυτό και εξ' άλλου επέλεξαν ένα μόλις κομμάτι από κάθε μεταγενέστερη εποχή. Βέβαια, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο "Psycho Therapy" των Ramones (θα το βρείτε στο "B-Side Ourselves"), το οποίο θεωρώ ως εξαιρετική επιλογή για το set list της βραδιάς.
Τα παλιά τραγούδια λοιπόν διαδέχονταν το ένα τ' άλλο, με την κατάσταση να παίρνει έναν εντελώς «true» και «χύμα» χαρακτήρα. Γι' αυτό κι εκ των προτέρων θεωρούσα το AN club ως καλή επιλογή για το event. Ο μικρός χώρος βοήθησε πολύ στην έξαρση του ενθουσιασμού, καθώς το '80s feeling έμπαινε στο πετσί μας. Η «αρένα» ήταν μικρή, η σκηνή χαμηλή και τα μέλη βρίσκονταν κυριολεκτικά δίπλα μας! Χαρακτηριστικό σκηνικό ήταν η παρουσία του «τσιτωμένου» τρελο-Scotty που έγερνε προς τη μεριά μας, αφήνοντας μας να αγγίζουμε την κιθάρα του. Τα λοιπά μέλη δε σταματούσαν να μας δίνουν το χέρι τους και ο John Solinger έστρεφε συχνά - πυκνά το μικρόφωνο προς τη μεριά μας, παροτρύνοντας μας να τραγουδάμε όλο και πιο δυνατά. Θα βιώναμε κάτι τέτοιο σε ένα club τύπου Gagarin; Αμφιβάλλω. Γι' αυτό και θεωρώ ότι το συγκεκριμένο live συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα της χρονιάς. Ο κόσμος που τραγούδαγε το "I Remember You" (με το μισό κομμάτι παιγμένο ακουστικά, το άλλο μισό ηλεκτρικά), το «κοπάνημα» στο σημείο που απ' το "Disease" το γύρισαν στο "Slave To The Grind" και το σκηνικό με το χαρτόνι που έγραφε "Get The Fuck Out" είναι στιγμές συνυφασμένες με αυτή την «παρεϊστικη» ατμόσφαιρα.
Όσον αφορά το status της μπάντας, οι Skid Row του 2007 όντως έχουν αλλάξει, καθώς ο John Solinger σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να «μιμηθεί» τον «Bas». Η σκηνική του παρουσία είναι κοντά στον χαρακτηρισμό «Texas & Poser», μιας και ενώ είχε το χαρακτήρα που ταιριάζει στον τομέα «poser», δεν παρέλειπε να πετάει και ατάκες που παραπέμπουν σε cowboys και γελάδια. Ξέρω ότι η όλη περιγραφή σας ξενίζει λίγο. Και μένα θα με ξένιζε, αν δε το 'χα δει με τα μάτια μου. Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους, μπορεί να μην έχει την αποστομωτική σκηνική παρουσία του Sebastian, αλλά δεν είναι καθόλου «λίγος» στο ρόλο που του έχει ανατεθεί. Μας ξεσήκωνε κάθε τρεις και λίγο με τον δικό του τρόπο, δείχνοντας πως είναι ένας ενεργός frontman και όχι ένα αντίγραφο / κακέκτυπο που λοξοκοιτά το παρελθόν. Αυτά τα γράφω ως απάντηση σε όσους πίστευαν ότι η συναυλία δε θα άξιζε χωρίς τον Sebastian. Τελικά (δυστυχώς γι' αυτούς) διαψεύστηκαν.
Η συναυλία βέβαια είχε δυο αρνητικά σημεία. Πρώτον, ο "Snake" δεν ήταν παρών στο line up, μιας και αντιμετώπιζε προβλήματα όσον αφορά το tour (υπήρχε νομίζω κάποιο θέμα σχετικό με τη visa του). Γενικά το θέμα πέρασε στα «ψιλά» γράμματα, με την ευθύνη να πέφτει στην ίδια τη μπάντα. Δεύτερον, η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή και η ζέστη σε αρκετά σημεία ενοχλητική. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σε συναυλίες που επίσης έγιναν στο AN κατά τον Ιούνιο και Ιούλιο (π.χ. Isis και Cynic), ο εξαερισμός δούλευε «ρολόι» και δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα!
Στο τέλος, βέβαια, αυτά τα παράπονα μου φαίνονται μικρά, ίσως και αμελητέα. Δε γίνεται όμως να μην τα αναφέρω. Ελπίζω να πήρατε μία πλήρη εικόνα του τι βιώσαμε και για να μιλήσω ξεκάθαρα δε θυμάμαι πόσο καιρό είχα να περάσω τόσο καλά. Ξέρετε την περίφημη φράση «σήμερα ένιωσα πάλι σαν 17 χρονών»; Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου, καθώς οι Skid Row εκτός από ένα «δυνατό» live act, αποδείχθηκαν μία χρονομηχανή που μας γύρισε πίσω σε «εκείνα τα τιμημένα χρόνια», όπως θα έλεγε και ένας συνάδελφος - συντάκτης του site. Μακάρι να ζούσαμε παρόμοιες στιγμές πιο συχνά. Πάντα τέτοια!
Το set list της βραδιάς (δίχως να είμαι σίγουρος για τη σειρά των κομματιών):
Makin' A Mess
Piece Of Me
Sweet Little Sister
New Generation
18 And Life
Monkey Business
Big Guns
Psycho Therapy (διασκευή Ramones)
I Remember You
Disease
Slave To The Grind
----------------------
Beat Yourself Blind
Get The Fuck Out
Youth Gone Wild
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
