The Haunted, Amken, I See Red @ Gagarin 205, 04/10/25

Οι Haunted ήταν, είναι και θα είναι λατρεία. Είτε με Peter είτε με Aro, είτε με δυο Bjorler είτε με έναν, με Erlanson ή Moller, σε κάθε φάση και κάθε στιγμή της πορείας τους είναι υπέροχοι. Και τα live τους επικά. Η τελευταία φορά εδώ, κάπου δέκα χρόνια πριν, ήταν ισοπεδωτική. Σε παρόμοια φάση με τώρα, αλλά με δυο δίσκους λιγότερους τότε, είχαν πάρει παραμάζωμα όλο το Κύτταρο. Ε, ήταν ξεκάθαρο μόλις ανακοινώθηκε η επιστροφή τους, αυτή τη φορά στο Gagarin, ότι θα ζούσαμε και πάλι τρομερές στιγμές. Αν προσθέσουμε και το καινούργιο άλμπουμ που είναι πολύ δυνατό – το καλύτερο βασικά της τρέχουσας περιόδου τους, το ραντεβού ήταν άχαστο. Μαζί με τους Σουηδούς θα βλέπαμε μάλιστα και τους, «δικούς μας», I See Red και Amken για ντόπιο, σωστό, thrash ζέσταμα! [Β.Λ.]

I See Red
Bandcamp

Πιστοί στο ραντεβού τους, οι Αθηναίοι I See Red ανέβηκαν στην σκηνή ακριβώς στις 8:30. Έχοντας περίπου ένα μισάωρο στην διάθεσή τους, προσωπικά με έπεισαν εύκολα να ασχοληθώ περισσότερο μαζί τους. Πολύ πιθανόν γιατί, ποσοστιαία, το κύριο συστατικό της μουσικής που μας παρουσίασαν ερχόταν από την μελωδική death metal σκηνή του Gothenburg, το οποίο σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας των μελών, άφηνε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Δυστυχώς, ο ήχος δεν ήταν σύμμαχός τους στην αρχή του σετ τους, με τα τύμπανα να υπερκαλύπτουν τα υπόλοιπα όργανα. Θεωρώ, ωστόσο, πως κατάφεραν να κερδίσουν αρκετό κόσμο που είχε μαζευτεί από σχετικά νωρίς για να δει και τα support σχήμα. Θα ήθελα (λίγες) περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την την φάση στην οποία βρίσκονται, αφού στο διαδίκτυο παρουσιάζονται «παγωμένοι» στο 2020 και το “A Drop Of Truth” ενώ στην πραγματικότητα φαίνονται αρκετά δραστήριοι και με όρεξη επί σκηνής.

Amken
Bandcamp

Αρκετά πιο γνωστό το όνομα των Amken που βγήκαν ακριβώς πριν το κυρίως πιάτο με σαφείς thrasy καταβολές. Ακόμα και το παρουσιαστικό/στήσιμο τους στην σκηνή παρέπεμπε εκεί. Στα σχεδόν τρία τέταρτα που μας συντρόφευσαν και με εμφανώς καλύτερο ήχο, οι ταλαντούχοι Αθηναίοι έπαιξαν κομμάτια τόσο από το “Passive Aggression” όσο και από το παλιότερο “Theater Of The Absurd”. Η επιτυχία των Amken έγκειται στο ότι φιλτράρουν ένα αρκετά παλιό ιδίωμα (βλέπε γερμανικό old school thrash) μέσα από το «νεανικό» τους πρίσμα καταφέρνοντας να του δώσουν νέα πνοή. Αν και προσωπικά το συγκεκριμένο στυλ δεν είναι το αγαπημένο μου, μπορώ να πω ότι η μπάντα είναι και τεχνικά άρτια, αλλά και εμπνευσμένη, αφού αυτό που άκουσα ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Και η δεύτερη, λοιπόν, μπάντα που επιλέχθηκε να ανοίξει τους The Haunted θεωρώ πως ήταν μια επιλογή πετυχημένη και ο κόσμος έδειξε την εκτίμησή του χωρίς δισταγμό. [Α.Κ.]

The Haunted

Λίγο μετά τις δέκα παρά είκοσι ανέβηκε η πεντάδα των The Haunted στη σκηνή του Gagarin. Η τρομερή τους ενέργεια έσκασε αμέσως. Από το έμπα ήδη του “Warhead”, που ανοίγει τον καινούργιο τους δίσκο, ήταν ολοφάνερο ότι έχουν σκοπό να πάρουν κεφάλια. Δυστυχώς, στο σημείο που ήμουνα εγώ τουλάχιστον, ο ήχος στα δύο πρώτα κομμάτια δεν ήταν ο σύμμαχος που χρειαζόμασταν. Οι κιθάρες δεν ακούγονταν καθόλου, και το σύνολο ήταν πολύ μπουκωμένο. Χάθηκαν έτσι τα πρώτα τραγούδια του “Songs Of Last Resort”. Κρίμα, γιατί είναι πολύ δυνατά και τα δύο. Άρχισε όμως σιγά σιγά να στρώνει κάπως από το τρίτο και μετά.

Και ευτυχώς. Γιατί εκεί ξεκίνησε ένα σερί κολασμένο. “99”, “Trespass”, “The Flood”, “The Medication” και “DOA”. Η φωνή έκλεισε γρήγορα, ο σβέρκος άρχισε να πονάει και όλο το πάθος για αυτή την μπαντάρα είχε ήδη προσπεράσει προβλήματα σε ήχο, τσιγάρα (που ευτυχώς ήταν λίγα) κι αυτούς τους δύο ψηλούς που έκατσαν μπροστά μου κρύβοντας τη μισή σκηνή. Η μπάντα είναι πολύ δεμένη πλέον, λογικό αποτέλεσμα των τόσων χρόνων που τρέχουν χωρίς αλλαγές σε πρόσωπα. Ο Bjorler έδειχνε ταυτόχρονα την κλάση αλλά και την πόρωσή του για αυτό που κάνει, οι Jensen και Englund κοπανιώντουσαν και πέταγαν ριφάρες με το κιλό, ο Adrian καταιγιστικός και πάλι, κι ο Marco έσκαγε κουτουλίδια στο μικρόφωνο ουρλιάζοντας στίχους και ρεφρέν. Ωραία πράματα, live – όπως πρέπει ένα live των Haunted.

Πέρασμα από τα τρία τελευταία άλμπουμ για τέσσερα κομμάτια, με το “To Bleed Out” να είναι αυτό που ξεχώρισε, δείχνοντας και ζωντανά ότι το καινούργιο τους είναι και το καλύτερο της νέας Aro-εποχής. Και μετά μακελειό. Ένα ατελείωτο, ασταμάτητο πάρτυ κλωτσοπατινάδας με ύμνους επιπέδου best of να πέφτουν στη σειρά. Τι να πρώτο ξεχωρίσεις εδώ; “In Vein”, για την πρώτη αναφορά στο μνημειώδες ντεμπούτο τους; “No Compromise” και “All Against All” από το καταπληκτικό “Revolver” που ξελαρυγγιάστηκε ένα ολόκληρο Gagarin; Ούτε καν στο “Death To The Crown” δεν έπεσαν τα επίπεδα ενέργειας, της μπάντας και του κόσμου, παρά το ότι είναι καινούργιο. Είναι κομματάρα όμως εδώ που τα λέμε, ε!

Η συνέχεια όμως είχε συγκίνηση. Η μπάντα αφιέρωσε το “Hollow Ground” στον τεράστιο Tomas Lindberg. Προσωπικά ακόμα αδυνατώ να συνειδητοποιήσω ότι έχει φύγει ο Tompa. Δεν μπορώ να ακούσω At The Gates, αν και έχω προσπαθήσει να βάλω το “Terminal Spirit Disease”. Μετά την εισαγωγή του “The Swarm” το έκλεισα. Ως εκεί πήγα. Η μουσική τους κληρονομιά είναι από τις σημαντικότερες στο μουσικό μου σύμπαν. Η φωνή του έχει χαράξει τα εφηβικά μου χρόνια και τα μετέπειτα ακούσματα όσο λίγοι. Ευχαριστώ κι αντίο ρε συ.

Πίσω στη liveάρα του Σαββάτου. “Dark Intentions”. Ναι. Εκεί είναι που παίρνεις φόρα, σβήνεις καμία εικοσιπενταριά χρόνια από πάνω σου και μπαίνεις αποφασισμένος στο pit. Όπως τότε, πιτσιρικάς, στο Woodstock. Τί ωραίο ξύλο ρε φίλε που παίζεις όταν ακούγεται το “Bury Your Dead”! Ε, και στα καπάκια πάρε “Hate Song”. Εκεί, να βγάλουμε κάθε σταγόνα θυμού και μίσους που έχουμε στο μέσα μας, για όλα εκείνα που μας πνίγουν. Για όλα εκείνα που δεν αντέχουμε. Σε αυτό το μανιασμένο Die, one hundred thousand times, one million ways to hate, hate, hate, hate, hate, hate, HAAAATE! Αυτά είναι. Και δεν τελείωσε. Είχε ένα ακόμα. Ένα τελευταίο “Bullet Hole”. Για να φτύσουμε το τέλος της φωνής μας και να στάξουμε όλο τον ιδρώτα που περίσσεψε.

Συναυλιάρα. Όσο κι αν ο ήχος δεν έγινε ποτέ άψογος, η απόδοση, το setlist, η ενέργεια, το πάθος του κοινού που γέμισε το χώρο, όλα ήταν τόσο μεγάλα που τελικά ήταν απλά και ξεκάθαρα συναυλιάρα! Κάθε μα κάθε φορά οι Haunted θα είναι ισοπεδωτικοί. [Β.Λ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος