Rival Sons: «Πιστεύουμε ακόμα στην αξία ενός ολοκληρωμένου δίσκου»

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες στους οποίους έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία ως μέσο, κι οι Rival Sons ανήκουν σε αυτή την κατηγορία καλλιτεχνών. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι ίδιοι φροντίζουν να μας δίνουν συνεχώς αφορμές για να δικαιολογούν την αδυναμία που τους έχουμε. Το έκαναν νωρίτερα στη χρονιά, κυκλοφορώντας το εξαιρετικό "Darkfighter" και το επαναλαμβάνουν κυκλοφορώντας το δεύτερο μέρος του συνολικού νέου έργου τους, υπό τον τίτλο "Lightbringer".

Λίγο πριν την κυκλοφορία του "Darkfighter" είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον τραγουδιστή του σχήματος, τον Jay Buchanan, ο οποίος αποδείχθηκε ένας εξαίρετος και πολύ ενδιαφέρων συνομιλητής - διαβάστε όσα μας είχε πει τότε - οπότε δεν θα χάναμε την ευκαιρία να μιλήσουμε εκ νέου μαζί του, λίγες ημέρες πριν την κυκλοφορία του "Lightbringer".

Για μια ακόμα φορά ο Jay εμφανίστηκε καλοδιάθετος και μας μίλησε για το πως έχει λειτουργήσει ως τώρα το εγχείρημα της κυκλοφορίας των δυο επιμέρους άλμπουμ σε μικρό χρονικό διάστημα, για το πως το ένα συμπληρώνει το άλλο και πως εν τέλει διαμορφώνεται η συνολική εικόνα που παρέχουν μαζί οι δυο αυτές δουλειές. Επίσης, μας μίλησε για την επερχόμενη προσωπική δουλειά του, για την εμπειρία του να ανοίγουν για τους Black Sabbath στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους και μας εξήγησε γιατί ακόμα πιστεύει στην αξία ενός ολόκληρου δίσκου ως το πιο πλήρες δείγμα καλλιτεχνικής έκφρασης.

Χ: Γεια σου Jay! Είμαστε πολύ χαρούμενοι που σε έχουμε ξανά μαζί μας, μόλις μερικούς μήνες μετά την τελευταία μας συνομιλία. Πως είσαι;

Είμαι καλά! Βρίσκομαι στο σπίτι για λίγο περισσότερο από μία εβδομάδα, οπότε είμαι απασχολημένος με την οικογένεια μου και ετοιμάζομαι να φύγω για την Ευρώπη την Κυριακή [σ.σ.: η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 4/10/2023]. Είναι πολύ μικρό το χρονικό περιθώριο μεταξύ των περιοδειών.

Χ: Είναι αρκετό για να επαναφορτίσετε τις μπαταρίες σας ή μήπως δεν είναι ποτέ αρκετό;

Είτε είναι είτε δεν είναι, είναι αυτό που κάνω. Πάντα, μπορείς να αξιοποιήσεις λίγο περισσότερο χρόνο στο σπίτι, αυτό είναι σίγουρο Χρήστο.

Δε διαβάζω κριτικές, γιατί αυτό θα με τρέλαινε

Χ: Πώς ήταν τα πράγματα στο στρατόπεδο των Rival Sons στο μεσοδιάστημα από την τελευταία φορά που μιλήσαμε; Ποια ήταν τα σχόλια που λάβατε για το "Darkfighter" και το feedback για τις ζωντανές εμφανίσεις σας;

Από όσο γνωρίζω, η υποδοχή για το "Darkfighter" ήταν φανταστική. Τουλάχιστον, αυτό εξέλαβα όποτε μίλησα με ανθρώπους σχετικά με αυτό... Ξέρεις, δεν διαβάζω κριτικές ή κάτι τέτοιο, γιατί αυτό θα με τρέλαινε. Όμως, οι άνθρωποι με τους οποίους έχω μιλήσει, το λατρεύουν το άλμπουμ. Και προσωπικά είμαι ενθουσιασμένος, και ξέρω ότι το ίδιο ισχύει και για την υπόλοιπη μπάντα. Κι είμαι, επίσης, πολύ ενθουσιασμένος που θα κυκλοφορήσουμε το "Lightbringer" λίγο αργότερα αυτό το μήνα. Ανυπομονούμε το δεύτερο μισό αυτής της συλλογής τραγουδιών να γίνει διαθέσιμο στον κόσμο.

"Όταν ο κόσμος ακούσει το "Lightbringer", το "Darkfighter" θα βγάζει λίγο περισσότερο νόημα

Χ: Σας φαίνεται κάπως περίεργο που κάποιοι άνθρωποι μπορεί να θεωρούν το "Darkfighter" ήδη ένα παλιό άλμπουμ και να περιμένουν το νέο; Ξέρεις, το να αναφέρεται κάποιος στο "Darkfighter" ως «παλιό άλμπουμ» όταν έχει κυκλοφορήσει μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα…

Ξέρεις, το τι θα πει ο κόσμος δεν εξαρτάται από μένα. Το "Darkfighter" κυκλοφόρησε πριν από τέσσερις μήνες, αν δεν κάνω λάθος… Ναι, τέσσερις μήνες αυτή την εβδομάδα... Οπότε δεν έχει περάσει πολύς χρόνος. Ρίξαμε πολλή δουλειά για αυτόν δίσκο. Αλλά, επίσης, πιστεύω ότι μόλις βγει το "Lightbringer" στις 20 Οκτωβρίου, αν βάλεις τα δύο άλμπουμ δίπλα-δίπλα θα παρέχεται ένα πολύ σημαντικό πλαίσιο για τον κόσμο που θα τα ακούσει. Όταν ακούσουν το "Lightbringer" θα βοηθήσει το "Darkfighter" να βγάζει λίγο περισσότερο νόημα.

Χ: Έχουμε το προνόμιο να έχουμε ακούσει και τα δύο άλμπουμ και μπορώ να πω ότι αυτό που αναφέρεις είναι αλήθεια. Ακούγοντας back-to-back τα "Darkfighter και "Lightbringer" ως ένα ενιαίο άλμπουμ, προκύπτει μια ισορροπία, κατά κάποιο τρόπο...

Ναι...

Χ: Όχι ότι το κάθε άλμπουμ δεν είναι ισορροπημένο από μόνο του...

Καταλαβαίνω πως το εννοείς...

Α: Προσωπικά, όταν άκουσα για πρώτη φορά το "Darkfighter" και έγραψα την κριτική -που δεν διάβασες (γέλια)- για να το παρουσιάσω στους αναγνώστες μας, ένιωσα σαν να μην τελειώνει στην πραγματικότητα. Φυσικά, ξέραμε ότι θα ερχόταν άλλο ένα δεύτερο μέρος, αλλά αυτή είναι η αίσθηση που μου άφησε, ανεξαρτήτως αυτού του γεγονότος. Κι όταν άρχισα να ακούω το νέο άλμπουμ μπορούσα να αισθανθώ ότι είναι κάτι που γεννήθηκε από τις ίδιες σκέψεις και από τα ίδια συναισθήματα. Και, φυσικά, η αρχή του άλμπουμ "Lightbringer", με ένα τραγούδι που πήρε το όνομά του από το πρώτο άλμπουμ... οπότε είναι αρκετά προφανές...

Ναι…

Ως καλλιτέχνης δεν είναι η θέση μου να πω στους ανθρώπους να είναι πιο θετικοί, αλλά να δείξω ότι υπάρχει και μια άλλη, ελαφρύτερη πλευρά της ύπαρξης

Α: Επίσης, υπάρχουν τραγούδια όπως το "Mercy" και το "Redemption" που καταπιάνονται με ανάλογα θέματα με αυτά των στίχων του πρώτου μέρους και νιώθω ότι υπάρχει κάτι σαν κάθαρση και λύτρωση μετά από όσα βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, με όλα τα θέματα σχετικά με την πολιτική και την υγεία κλπ. Κι αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα πολύ θετικό μήνυμα που θέλεις να περάσεις. Οπότε, αυτό που ήθελα να σε ρωτήσω είναι αν όντως υπάρχει ένα μήνυμα για τους ανθρώπους να είναι και πάλι περισσότερο άνθρωποι και να είναι πιο θετικοί.

Λοιπόν, Αντώνη, πρώτα απ' όλα χαίρομαι που σχετίζεσαι με το άλμπουμ και που βλέπεις αυτά τα πράγματα. Νομίζω ότι ως συγγραφέας και ως καλλιτέχνης δεν είναι πραγματικά η θέση μου να πω στους ανθρώπους να είναι πιο θετικοί. Αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς...

Α: Δεν είναι ότι άσκησες πίεση σε κανέναν...

Από καλλιτεχνικής σκοπιάς, αυτό που προσπαθείς να παρέχεις είναι μια αποτύπωση των πραγμάτων. Να δείξεις στους ανθρώπους ότι υπάρχει και μια άλλη πλευρά, ότι υπάρχει και μια ελαφρύτερη πλευρά της ύπαρξης και ότι είναι ακριβώς εκεί…

Ανάμεσα στους δύο δίσκους, όταν ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος το άλμπουμ "Darkfighter", έχεις την εντύπωση ότι δεν έχει τελειώσει. Τελειώνοντας με ένα τραγούδι όπως το "Darkside" αφήνει προσμονή. Είναι σαν cliffhanger. Και τελειώνει με μια πολύ μελαγχολική, θλιβερή νότα.

Όμως, βγάζει περισσότερο νόημα όταν παίξεις τα δύο άλμπουμ μαζί. Ερχόμενοι από το "Darkside" στο κομμάτι "Darkfighter" που ξεκινά το άλμπουμ "Lightbringer", αυτό το εννιάλεπτο κομμάτι παρέχει ένα πλαίσιο για ολόκληρο τον προηγούμενο δίσκο, περιλαμβάνοντας όλη την ταραχώδη καταιγίδα και όλα αυτά τα στοιχεία που είχε ο προηγούμενος δίσκος.

Εν συνεχεία, αυτό απεικονίζεται σε συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια όπως το "Redemption" και το "Mercy", πριν πάμε στο "Before The Fire" και μετά ολοκληρωθεί η πορεία με το "Mosaic". Το "Mosaic" σίγουρα μοιάζει με το τέλος της διαδρομής. Μοιάζει σαν το σωστό μήνυμα για να τελειώσει μια μεγάλη συλλογή τραγουδιών, οπότε, το να τοποθετηθεί τελευταίο ήταν μια πολύ εύκολη απόφαση.

Όταν έφερα το "Darkfighter", τόσο η υπόλοιπη μπάντα όσο κι ο παραγωγός μας έμειναν έκπληκτοι

Χ: Πριν φτάσουμε στο τέλος ας πιάσουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή, και να πούμε ότι αν χαρακτηρίζαμε το "Darkfighter" ως είναι ένα απλά εντυπωσιακό κομμάτι θα υποτιμούσε το πόσο καλό είναι. Είναι προφανώς το μεγαλύτερο κομμάτι που έχουν συνθέσει ποτέ οι Rival Sons, καθώς διαρκεί περίπου εννέα λεπτά και είναι ιδιαίτερα περιπετειώδες! Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που συζητήσαμε με τον Αντώνη όταν ακούσαμε το άλμπουμ είναι το πόσο εντυπωσιακό είναι το ξεκίνημά του. Είναι σίγουρα ένα ξεχωριστό κομμάτι και υποθέτω ότι με όλη αυτή την πληροφορία περιλαμβάνει, θα υπάρχουν κάποια πράγματα να μοιραστείς μαζί μας για το πώς προέκυψε και τι σημαίνει για εσένα...

Το κομμάτι "Darkfighter", συγκεκριμένα Χρήστο, ξεκίνησε με ένα κλασικό μέρος πάνω στο οποίο δούλευα για δυόμισι ή τρία χρόνια σχεδόν. Δούλευα πάνω στο εναρκτήριο riff [σ.σ. : Ο Jay τραγουδάει το riff], καθώς και σε κάποια από τα άλλα μέρη [σ.σ.: movenents] του τραγουδιού για καιρό, κι όταν ο Scott και εγώ αρχίσαμε να δουλεύουμε στο δίσκο "Feral Roots", το 2018, του τα έδειξα. Έπειτα γράψαμε για μερικές ώρες με βάση αυτά που είχα φέρει και πιο μετά ο Scott έφερε μερικά ακόμα μέρη στο ίδιο κούρδισμα. Τα συνθέσαμε όλα μαζί, αλλά το αφήσαμε ως είχε, διότι ήξερα ότι δεν ήμουν έτοιμος να ολοκληρώσω τη συγγραφή αυτού του τραγουδιού. Επίσης, ξέραμε ότι αυτό το τραγούδι δεν ήταν σωστό για ένα άλμπουμ σαν το "Feral Roots". Απλά δεν ταίριαζε.

Οπότε, το κράτησα για μερικά ακόμη χρόνια, μέχρι που τελικά έφτιαξα μια ενορχήστρωση και το ξαναέφερα στο συγκρότημα, ολοκληρωμένο με στίχους και τα πάντα. Με βάση αυτή την ενορχήστρωση, ήταν που το παρουσίασα το συγκρότημα. Και τότε, αυτό που έκαναν ήταν να προσθέσουν αυτό το μεγάλο σε διάρκεια τζαμάρισμα ακριβώς στη μέση του τραγουδιού, αυτό το ψυχεδελικό τύπου Shakti/John Williams τζαμάρισμα, όπου τόσο ο Scott όσο και ο Miley παίζουν μερικά από τις πιο δημιουργικά πράγματα τους που έχω ακούσει να παίζουν, από τότε που παίζουμε μαζί.

Αλλά, στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτό το τραγούδι. Υπάρχει η αρχή και το πρώτο μέρος του και στη συνέχεια υπάρχει αυτό το μακρύ τζαμάρισμα που παρέχει ένα ταξίδι ώστε να φτάσει ο ακροατής στο δεύτερο μισό του τραγουδιού. Θα έλεγα ότι είναι αρκετά πλαισιωμένο. Το πρώτο και το τελευταίο του μέρος του είναι πλαισιωμένα κατά αυτόν τον τρόπο.

Πάντως, όταν έφερα το τραγούδι, τόσο η υπόλοιπη μπάντα όσο κι ο παραγωγός μας έμειναν έκπληκτοι, συγκεκριμένα όταν επέστρεψα με την τελική ενορχήστρωση κι αφότου ο Scott και εγώ είχαμε δουλέψει πάνω σε αυτό για λίγο και. Και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος με τον τρόπο που προέκυψε το τραγούδι, αυτό είναι σίγουρο.

Α: Σίγουρα, είναι μοναδικό! Μας είπες ήδη στην πρώτη συνέντευξη, πριν από μερικούς μήνες ότι προσπάθησες να γράψεις διαφορετικά και νομίζω ότι αυτό το τραγούδι, είναι κάτι που το αποδεικνύει. Επίσης, δεν είναι ένα κλίσε τραγούδι... Δεν είναι ένα τραγούδι που περιμένεις μέχρι να υπάρξει ένα κρεσέντο και μετά να μπει το riff και μετά το ρεφρέν... Συνδυάζετε διαφορετικά είδη μουσικής, δεν είναι μόνο rock... Δεν είναι μια τυπική power ballad ή ένα epic rock τραγούδι. Προσπαθήσατε να δημιουργήσετε κάτι νέο. Επίσης, ο συνδυασμός ακουστικής και ηλεκτρικής κιθάρας μου μοιάζει σαν κάτι που δοκιμάζετε για πρώτη φορά με τους Rival Sons. Έμεινα έκπληκτος - με έναν πολύ θετικό τρόπο - με αυτό το τραγούδι, νομίζω ότι είναι κινείται έξω από οποιοδήποτε μοτίβο…

Αυτό μου αρέσει που το ακούω!

Α: Χρήστο, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε...

Χ: Φυσικά! Ως οπαδός του prog-rock, οπότε ό,τι κινείται προς αυτή την κατεύθυνση είναι του στυλ μου…

Ναι, ναι!

Χ: Προχωρώντας παρακάτω, υπάρχει ένα ενδιαφέρον γεγονός. Το "Before The Fire" πέραν από τίτλος ενός τραγουδιού του νέου άλμπουμ, είναι επίσης ο τίτλος του ντεμπούτου άλμπουμ των Rival Sons. Αυτό φέρνει το ερώτημα του πώς συνδέονται το τραγούδι και το άλμπουμ, αν συνδέονται; Επίσης, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο άλμπουμ να έχει δύο τίτλους τραγουδιών που να είναι και τίτλοι από δυο προηγούμενα άλμπουμ της ίδιας μπάντας, όπως συμβαίνει με το "Darkfighter" και το "Before The Fire"... Είναι πρωτιά...

Λοιπόν, είναι ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Συμφωνώ... Δεν υπάρχει, όμως, κάποια κρυφή αναφορά... Δεν προοριζόταν ως κάτι τέτοιο...

Α: Οπότε, δεν υπάρχουν νέα εδώ... (γέλια)

Το "Before The Fire", το ίδιο το τραγούδι, σίγουρα δεν ακούγεται σαν κάτι που έχουν ξανάκάνει οι Rival Sons πριν. Την ίδια στιγμή, το "Before The Fire" είναι πολύ σημαντικό στην πορεία της αφήγησης μετά από όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι να φτάσουμε ως αυτό...

Ξεκινώντας από το "Darkfighter", από το "Mirrors" και περνώντας από όλα τα κομμάτια, από το "Rapture περνάς και το "Horses Breath" μέχρι το "Darkside" που κλείνει το πρώτο άλμπουμ… Και στη συνέχεια, να ξεκινάει το "Lightbringer" με το τραγούδι "Darkfighter"… Κι αφού έχεις περάσει όλα αυτά, περνάς μέσα από το "Mercy" και το "Redemption"...

Κάπως έτσι, όταν φτάνεις στο "Before The Fire", στιχουργικά αυτό το τραγούδι έχει να κάνει με το αντιλαμβάνεσαι ότι τα πάντα, όλα όσα σε προσκολλούσαν στο παρελθόν κι όλες οι δυσκολίες που έχεις περάσει έχουν πλέον καεί. Και είσαι ελεύθερος! Είσαι ελεύθερος από τη δυσκολία, και είσαι ελεύθερος από το συναισθηματικό τραύμα και το άγχος, από τα πάντα... Διότι, το τραγούδι μιλάει για το πώς ήταν τα πράγματα. Αλλά το ρεφρέν πηγαίνει... «Πριν από τη φωτιά, ήμουν μια καρδιακή προσβολή που περπατούσε. Πριν από τη φωτιά, ποτέ δεν πίστευα ότι θα τελειώσει όλο αυτό, αλλά τώρα όλα έχουν χαθεί και ξέρω ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ». Έχεις αυτή την ελευθερία να μην χρειάζεται να είσαι αυτός που ήσουν πριν.

Έχω έναν φίλο. Είναι στενός μου φίλος και μου έλεγε πριν από χρόνια ότι ένα βράδυ ξύπνησε στη μέση της νύχτας και το σπίτι του είχε πάρει φωτιά. Και το μόνο που κατάφερε είναι να αρπάξει μερικά από τα ημερολόγιά του και μερικές οικογενειακές φωτογραφίες και πηδήξει από το παράθυρο του υπνοδωματίου. Και στη συνέχεια στάθηκε εκεί έξω και είδε το σπίτι του να καίγεται. Και μου μίλησε για όλα όσα έμειναν πίσω και πόσο συνταρακτικό ήταν όλο αυτό. Αλλά την ίδια στιγμή μου μίλησε για το πόσο απελευθερωτικό ήταν επίσης όλο αυτό, το να τα χάσει όλα και να έχει την ευκαιρία να ξεκινήσει από την αρχή.

Υπό αυτή την έννοια, το "Before the fire" είναι ένα πολύ-πολύ σημαντικό τραγούδι στην αφήγηση της ιστορίας, γιατί χωρίς το "Before The Fire" να επαναφέρει τα πάντα στην αρχή τους, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένα μωσαϊκό στο τέλος.

Χ: Φτάνοντας σε αυτό, οφείλω να ομολογήσω ότι έχω αδυναμία στα τραγούδια που κλείνουν τα άλμπουμ σας. Από το "Destination On Course" μέχρι το "Shooting Stars" και από το "Darkside" - που είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του "Darkfighter" - μέχρι το "Mosaic", είναι όλα σπουδαία κομμάτια. Και μερικές φορές νιώθω ότι έχουν ένα ιδιαίτερο νόημα. Ισχύει η αίσθηση που έχω ότι δίνετε ιδιαίτερη προσοχή στα τελευταία κομμάτια των άλμπουμ σας; Και αν ισχύει, γιατί είναι τόσο σημαντικά για εσάς, ακόμα και σε μια εποχή που ο κόσμος ακούει μουσική μέσω streaming κι ενδεχομένως πολλοί να μην φτάνουν καν στο τέλος ενός άλμπουμ; Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι ένας από αυτούς, πάντως...

Λοιπόν, όντως λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο... αυτή είναι μια καλή παρατήρηση, Χρήστο. Αλλά πραγματικά, τουλάχιστον για εμάς και για μένα περισσότερο, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργώ είναι με το να γράφω τα καλύτερα τραγούδια που είμαι ικανός να γράψω. Κι έχοντας δουλέψει και γράψει τα τραγούδια για αυτά τα δύο άλμπουμ εδώ και δύο χρόνια, οφείλω να πω ότι ήταν δυο πολύ βαριά χρόνια… Υπήρχαν μεγάλες αναταραχές και υπήρχαν μεγάλες δυσκολίες κατά τη διάρκειά τους.

Θυμάμαι ότι ήμουν στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια το 2021, κάπου στα τέλη του 2021…. Ξύπνησα στη μέση της νύχτας και ουσιαστικά έγραψα το πρώτο verse και το ρεφρέν και εν συνεχεία το δεύτερο verse για το "Mosaic", απλά από το πουθενά... Ήταν ένα από τα τραγούδια που προέκυψαν μέσα σε 30 λεπτά. Και ήξερα μόλις είχα γράψει αυτό το τραγούδι πως είχα γράψει την τελική μου δήλωση για αυτή τη συλλογή των τραγουδιών. Ότι όλα ήταν εντάξει πλέον. Ήταν σαν να ξέσπασε ο πυρετός. Ένιωθα εντάξει, τώρα που αυτό το τραγούδι έχει δημιουργηθεί.

Και μετά το έδειξα στον Scott κι αυτός έγραψε το όμορφο κιθαριστικό μοτίβο στην αρχή του τραγουδιού. Ξέρεις, το μέρος που ξεκινάει το τραγούδι... Το οποίο είναι απλά πανέμορφο. Εγώ έφερα τα δύο μέρη του τραγουδιού που είχα γράψει και σε συνδυασμό με το μέρος που έγραψε λειτούργησαν τέλεια. Αλλά αυτό το τραγούδι, μόλις το έγραψα, ήξερα ότι είχα τελειώσει επιτέλους. Ότι η δήλωσή μου είχε ολοκληρωθεί. Από την πλευρά μου το γράψιμο κι όσα έπρεπε να πω ήταν πλήρη.

Αλλά, επιστρέφοντας στην αρχική σου ερώτηση, νομίζω ότι έχει να κάνει περισσότερο με το γράψιμο των τραγουδιών που νιώθεις «υποχρεωμένος» να γράψεις. Μόλις τελειώσεις να γράφεις ό,τι έχεις να γράψεις, βάζεις όλα τα τραγούδια μαζί και σκέφτεσαι «λοιπόν, αυτό είναι προφανώς ένα κομμάτι για κλείσιμο» ή «Πρέπει να βάλουμε αυτό το τραγούδι τελευταίο, αυτό είναι το καλύτερο για να τελειώσει ο δίσκος». Αλλά, δεν σκέφτομαι ότι είναι το τελευταίο κομμάτι ή ως ένα κομμάτι που θα κλείνει το άλμπουμ καθώς το γράφω. Εκείνη τη στιγμή είμαι απλά απασχολημένος γράφοντας το τραγούδι...

Χ: … Κι αν ταιριάζει να μπει στο τέλος, ταιριάζει...

Ακριβώς. Μόλις ολοκληρώσεις όλη την ηχογράφηση, ξέρεις ποιο τραγούδι θέλεις να μπει τελευταίο και ποιο θα μπει πρώτο…

Πιστεύουμε ακόμα στα ολοκληρωμένα έργα, όπως είναι τα LP, και στο να ακούει κάποιος έναν ολόκληρο δίσκο

Χ: Αυτό που προσπαθούσα να πω πάντως είναι ότι, ίσως αν ήταν μια άλλη μπάντα και είχε ένα κομμάτι σαν το "Shooting Stars" που όταν κάποιος το ακούσει για πρώτη φορά αναγνωρίζει ότι είναι μια πιθανή επιτυχία και ένα σπουδαίο τραγούδι, θα το σκεφτόταν δύο φορές πριν το βάλει τελευταίο στο δίσκο, γιατί ίσως κάποιοι άνθρωποι δεν φτάνουν στο τέλος του δίσκου. Αλλά, για εσάς είναι σημαντικό το τραγούδι να βρίσκεται στο σωστό μέρος που πρέπει να είναι. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο διακυβεύεται η εμπορική πλευρά έναντι της καλλιτεχνικής πλευράς των πραγμάτων. Έτσι προσπάθησα να εξηγήσω τη σημασία που δίνεις στα τελευταία σου κομμάτια...

Καταλαβαίνω. Το καταλαβαίνω αυτό. Ως Rival Sons πιστεύουμε ακόμα στα ολοκληρωμένα έργα (σ.σ: μακράς μορφής), όπως είναι τα LP... Στο να ακούει κάποιος έναν ολόκληρο δίσκο. Ξέρω ότι όλα είναι διαφορετικά τώρα, αλλά αυτός είναι ο τρόπος για εμάς. Έτσι μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε ακούγοντας δίσκους.

Μπορώ να εκτιμήσω το γεγονός πως πλέον με τις ψηφιακές πλατφόρμες... το Apple Music, το Spotify, το Amazon Music, το Pandora, το Tidal, το SoundCloud, το Bandcamp... μπορεί κάποιος να ακούσει οποιοδήποτε τραγούδι θέλει να ακούσει, όποτε θέλει να το ακούσει. Τις περισσότερες φορές όταν άκουγαν δίσκους, οι άνθρωποι ξεκινούσαν να ένα άλμπουμ και αν υπήρχε ένα τραγούδι που δεν ήθελαν να ακούσουν μπορούσαν να το παραλείψουν και να πάνε στο επόμενο. Με τις ψηφιακές πλατφόρμες τώρα μπορεί να δημιουργήσει μια ακριβή λίστα αναπαραγωγής. Είναι διαφορετικά πλέον.

Όμως, η δημιουργία ενός δίσκου μακράς διάρκειας, ενός LP, παραμένει επίκαιρη και, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί την πραγματική καλλιτεχνική δήλωση ενός καλλιτέχνη. Αυτή είναι η συλλογή των τραγουδιών τους. Το αν αυτή η στάση μας θα λειτουργήσει θετικά για εμάς σε επαγγελματικό επίπεδο, το αν θα είναι επωφελής ή όχι για εμάς από επαγγελματικής πλευράς, δεν το ξέρω. Ξέρω μόνο ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούμε. Σαν μπάντα μας ενδιαφέρει να κάνουμε ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές προτάσεις, όπως είναι ένα full length άλμπουμ, γιατί έτσι μεγαλώσαμε κι αυτή είναι η κλασική προσέγγιση, το να βγάλουμε έναν ολοκληρωμένο δίσκο.

Τώρα, προχωρώντας προς το μέλλον, όλες οι επιλογές είναι στο τραπέζι! Δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Δεν ξέρω πώς πάνε τα πράγματα Χρήστο, αλλά προς το παρόν το ενδιαφέρον μας εξακολουθεί να βρίσκεται στο να κάνουμε δίσκους.

Τα "Darkfighter" και το "Lightbringer" μαζί, είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε φτάσει ποτέ σε concept άλμπουμ

Χ: Και το εκτιμούμε αυτό...

Α: Επιτρέψτε μου να το πάω ένα βήμα μπροστά, καθώς υπήρχε μια ερώτηση που σκεφτόμουν πριν. Έχετε σκεφτεί ή μήπως μπαίνετε στον πειρασμό να πάτε ένα βήμα παραπέρα και να κάνετε ένα concept άλμπουμ; Όπως ανέφερες, γράφετε τραγούδια, μαζεύετε τα καλύτερα από αυτά και φτιάχνετε δίσκους ως συλλογές τους. Έχετε σκεφτεί ποτέ να έχετε μια κεντρική ιδέα και να χτίσετε πάνω σε αυτήν; Ή είναι κάτι που έχει ήδη γίνει, αλλά από ένστικτο...

Λοιπόν, Αντώνη, αυτή είναι πραγματικά μια καλή ερώτηση. Νομίζω ότι μπορώ πιθανώς να απαντήσω σχετικά γρήγορα. Νομίζω ότι τα "Darkfighter" και το "Lightbringer" μαζί, είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε φτάσει ποτέ σε concept...

Παλεύω με την ίδια την ταυτότητα μου από μια υπαρξιακή οπτική γωνία... Αμφισβητώ συνεχώς τα κίνητρά μου ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος

Α: Γι' αυτό ρωτάω...

Αλλά δεν το κάναμε με αυτή τη λογική... Για μένα, ως συγγραφέας, δεν το προσέγγισα έχοντας την πρόθεση να το γράψω κάποιο concept… Νομίζω ότι περισσότερο από ποτέ υπήρχε τόση πολλή ζωή στριμωγμένη σε αυτά τα δύο χρόνια. Όλοι αυτοί οι θάνατοι γύρω μου, αλλά και οι γεννήσεις, καθώς απέκτησα ένα ακόμα παιδί. Η μετακόμιση από το Τενεσί και η επιστροφή μου στην Καλιφόρνια, η πανδημία, οι εκλογές, όλα αυτά τα πράγματα... Πολλά από όσα έγραψα έχουν μεγάλη σχέση με την απώλεια της ταυτότητας. Εγώ ο ίδιος παλεύω με την ίδια την ταυτότητα μου από μια υπαρξιακή οπτική γωνία... Αμφισβητώ τα κίνητρά μου ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος. Και αμφισβητώντας τη δική μου σημασία. Νομίζω ότι αυτά ήταν πράγματα που ήταν εγγενή στη γραφή. Η επιμονή και η ιδέα ότι είναι ένα ταξίδι και η γραφή τόσο κοντά στην καρδιά όσο έχω γράψει ποτέ. Για τους Rival Sons, δεν νομίζω ότι έχω γράψει ποτέ κάτι τόσο αυτοβιογραφικό όσο αυτοί οι δύο δίσκοι. Αλλά, δεν ξεκινήσαμε να κάνουμε έναν concept δίσκο. Κατέληξε να διαβάζεται σαν ένας concept δίσκος επειδή υπήρχε μια συναισθηματική τροχιά. Αλλά δεν πιστεύω πραγματικά ότι η καλλιτεχνική μου προσέγγιση θα ταίριαζε στη δημιουργία ενός concept δίσκου, γιατί δεν μου αρέσει να έχω παραμέτρους που πρέπει να αλλάξουν απαραίτητα σε μία ιδέα. Αλλά ποιος ξέρει τον άνθρωπο; Ίσως να κάνουμε ένα concept record. Ίσως αυτός να είναι ο επόμενος δίσκος μας. Δεν έχω ιδέα. Δεν έχω ιδέα τι θα κάνουμε.

Στην καρδιά μου είμαι ένας singer/songwriter καλλιτέχνης. Η rock μουσική είναι κάτι που προέκυψε στην πορεία και στο οποίο κατέληξα να είμαι καλός

Θα είμαστε εδώ για να το συζητήσουμε όταν βγει! Jay, αναφέρθηκες στα αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιλαμβάνει αυτό το άλμπουμ και σκεφτόμουν ότι πίσω στο 2008, λίγο πριν ενταχθείς στους Rival Sons, ολοκλήρωνες το solo album σου, το οποίο έχεις χαρακτηρίσει ως το magnum opus σου. Στην πραγματικότητα δεν είδε ποτέ το φως της ημέρας, οπότε υπάρχει πιθανότητα να το ακούσουμε κάποια μέρα; Και πώς θα περιέγραφες τη μουσική και τα τραγούδια αυτής της δουλειάς;

Χμμ... Λοιπόν, αυτή είναι μια συνέντευξη για το "Lightbringer" και το "Darkfighter", αλλά με ευχαρίστηση μπορώ να μιλήσω για τη σόλο δουλειά μου και το τι κάνω αυτή τη στιγμή στα side projects μου. Η σόλο μουσική μου είναι πολύ διαφορετικό από τους Rival Sons. Η ενορχήστρωση είναι πολύ πιο αραιή και η αφήγηση είναι πολύ διαφορετική. Δεν είναι rock. Το προσωπικό μου project, οτιδήποτε κάνω γύρω από αυτό, ονομάζεται Holy Spirits. Ετοιμάζομαι να κυκλοφορήσω ένα μέρος από τις μουσικές μου, μέσα στο επόμενο έτος, το 2024. Παρόλο που με τους Rival Sons θα είμαστε πολύ απασχολημένοι, οργανώνω έτσι τα πράγματα και τα ετοιμάζω ώστε να είναι έτοιμα να κυκλοφορήσουν. Αυτή την εποχή ηχογραφώ νέα μουσική, ενώ έχω κι εκείνο το παλιό άλμπουμ από το 2008, το οποίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Ονομάζεται "Locust And Wildhoney". Είναι κάτι που αναμένεται να κυκλοφορήσει και μάλιστα δουλεύω πάνω στο εξώφυλλο του άλμπουμ αυτή τη στιγμή. Θα έλεγα πως κινείται πολύ περισσότερο στο στυλ του singer/songwriter. Στην καρδιά μου είμαι ένας singer/songwriter καλλιτέχνης. Η rock μουσική είναι κάτι που προέκυψε στην πορεία και στο οποίο κατέληξα να είμαι καλός. Και οι Rival Sons είναι φοβερή μπάντα! Ξεκίνησα να συμμετέχω σε αυτούς ως side project, αλλά πολύ γρήγορα έγιναν η βασική μου ασχολία, καθώς υπάρχει μια χημεία όταν παίζουμε όλοι μαζί μουσική, η οποία για μένα είναι αναμφισβήτητη. Το γεγονός αυτό μου κατέστησε σαφές ότι πρέπει να βάλω αυτή την μπάντα ως την πρώτη μου προτεραιότητα.

Χ: Θα ήταν καταστροφή αν ο κόσμος της rock μουσικής δεν σε είχε...

Χαίρομαι που το ακούω αυτό! Σε ευχαριστώ!

Οι Black Sabbath μας έδωσαν την ευκαιρία να εκπαιδευτούμε στο πώς να λειτουργούμε ως arena band

Χ: Πίσω στους Rival Sons θέλαμε να σας ρωτήσουμε για κάτι που θεωρούμε ορόσημο για το συγκρότημα. Επιλεχθήκατε ως το support σχήμα για την τελευταία περιοδεία των Black Sabbath! Και τονίζω το επιλεχθήκατε! Πώς νιώσατε γι’ αυτό; Πώς ήταν για εσάς και τι κρατάτε από αυτή την εμπειρία;

Οι Black Sabbath μας έδωσαν την ευκαιρία να ανοίγουμε για αυτούς για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο... για ενάμιση χρόνο, βασικά... Γυρίσαμε όλο τον κόσμο, αλλά δυστυχώς, δεν ήρθαμε στην Ελλάδα. Μακάρι να είχαμε έρθει… Όπως και να έχει πήγαμε σε πολλά άλλα μέρη.

Το να έχουμε την ευκαιρία να παίζουμε στην ίδια σκηνή μαζί τους κάθε βράδυ ήταν κάτι το τεράστιο για εμάς. Οι Black Sabbath μας έδωσαν την ευκαιρία να εκπαιδευτούμε στο πώς να λειτουργούμε ως arena band. Παρόλο που είχαμε περάσει τόσο πολύ χρόνο παίζοντας σε μεγάλες σκηνές, όπως θέατρα και τέτοια μέρη και παρόλο που είχαμε περάσει στο στάδιο του να παίζουμε από μικρά κλαμπ σε μεγαλύτερα κλαμπ κι από μικρότερα θέατρα σε μεγαλύτερα θέατρα... Όλα αυτά είναι πολύ διαφορετικά από όσα λαμβάνουν χώρα σε μια αρένα. Όταν παίζεις σε 20.000 άτομα, υπάρχει μια εντελώς διαφορετική ενέργεια την οποία έχεις να διαχειριστείς. Και η σκηνή είναι πολύ μεγαλύτερη... Το να τα βιώνουμε όλα αυτά και το να εκπαιδευόμαστε από τους Black Sabbath είναι κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Είναι σαν να σε επιλέγει ένα από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα, ένα από τα καλύτερα rock συγκροτήματα που έχουν ποτέ. Το να έρθουν και να μας παραδώσουν τη σκυτάλη είναι μεγάλη υπόθεση και δεν το παίρνουμε ελαφρά τη καρδία. Το να σου δίνεται αυτή η ευκαιρία, από τους ίδιους τους Black Sabbath, μοιάζει περισσότερο σαν κάτι που θα διάβαζες σε ένα βιβλίο ή θα έβλεπες σε μια ταινία. Δεν μοιάζει πραγματικό. Αλλά συνέβη στην πραγματικότητα. Και το απολαύσαμε όσο μπορούσαμε.

Εδώ, όμως, πρέπει να αναφέρω πως είμαστε ένα headlining συγκρότημα. Έτσι, η ιδέα του να ανοίγουμε τις συναυλίες κάποιου άλλου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα... πως να το πω… μπορώ να σκεφτώ άλλα πράγματα που θα προτιμούσα να κάνω. Όμως, όταν σου χτυπάνε την πόρτα... «Ναι, ποιος είναι; Ω, είναι Black Sabbath! Περάστε παρακαλώ»... Φυσικά, όταν οι Black Sabbath έρχονται και σου ζητούν να ανοίξεις την τελευταία τους περιοδεία, λες ναι...

Χ: Μας μένουν μόνο λιγότερο από δύο λεπτά και για άλλη μια φορά δεν καταφέραμε να κάνουμε όλες τις ερωτήσεις που είχαμε στο μυαλό μας. Λίγο πριν κλείσουμε λοιπόν, πρώτα απ' όλα, πρέπει να αναφέρω ότι ο Αντώνης και ο γιος του Μίλτος – δεν ξέρω αν τον θυμάσαι...

Εννοείται τον θυμάμαι που είπε γεια την προηγούμενη φορά ...

Α:... Ερχόμαστε στο Μιλάνο! Θα σας δούμε στο Alcatraz club, οπότε θα σε χαιρετήσουμε από το κοινό!

Α, το Alcatraz! Το Alcatraz είναι ωραίο, θα δείτε ένα δυνατό rock show! Το Alcatraz είναι εξαιρετικός χώρος!

Α: Έχω δει τους BlackBerry Smoke εκεί και ξέρω πόσο καλό είναι! Και πριν το τέλος, υπάρχει πάντα το ερώτημα για την Ελλάδα...

Χ: Θα έρθετε στην Ευρώπη το 2024; Για να ξέρουμε αν υπάρχει ίσως η ευκαιρία να δούμε επιτέλους τους Rival Sons για πρώτη φορά στην Ελλάδα! Πρέπει να πω ότι προσπαθούμε πραγματικά να βοηθήσουμε να συμβεί ...

Ναι! Ακούστε, δεν μπορώ να επιβεβαιώσω κάτι. Αυτό θα ήταν γελοίο, γιατί δεν έχω κάποια επιβεβαίωση. Αλλά… Θα θέλαμε να έρθουμε στην Ελλάδα; Ναι! Θέλουμε πολύ να έρθουμε στην Ελλάδα. Απλά πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να λειτουργήσει. Ο πράκτοράς μας συνεχίζει να προσπαθεί να βρει τρόπο, αλλά για κάποιο λόγο, δεν λειτουργεί. Αλλά θα συνεχίσει να προσπαθεί… Θέλουμε να έρθουμε πολύ εκεί, πιστέψτε με…