Prins Obi: «Καλό το ελληνικό underground αν έλειπαν οι αυτόκλητοι γκουρού»

Οι καλλιτέχνες που δεν περιορίζονται μόνο στο να σου μεταφέρουν συναισθήματα αλλά  προσφέρουν ερεθίσματα ώστε να μπεις και εσύ στο ατέρμονο ταξίδι της τέχνης και να αναζητήσεις διαφορετικές πτυχές στις εικόνες που λαμβάνεις κάθε στιγμή είναι λίγοι. Ο Prins Obi, είναι ένας από αυτούς, ασκεί τα πρωινά το επάγγελμα του φαρμακοποιού και τις υπόλοιπες ώρες δημιουργεί μουσική. Στο ευρύ κοινό έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του ως frontman στο συγκρότημα Baby Guru και αργότερα από την κυκλοφορία των solo δίσκων του, "Notions" και "The Age Of Tourlou".

Μετά από άλμπουμ, soundtracks, live εμφανίσεις και συμμετοχή σε σημαντικά festival αποφάσισε για να διαφυλάξει την σχέση του με τους Baby Guru από την αλλοτρίωση και αποφάσισε να κάνει μια προσωρινή διακοπή στην λειτουργία του συγκροτήματος αναζητώντας αλλού έμπνευση. Σε αυτήν την εξερεύνηση συμμετέχουν οι The Dream Warriors (Sergios Voudris, Pantelis Karasevdas, Kwstas Red Hood, Chris Bkrs) και μαζί με τον Prins Obi κυκλοφόρησαν στις 16 Νοεμβρίου ένα άλμπουμ με τον ομώνυμο τίτλο της μπάντας, του οποίου η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί στις 19 Ιανουαρίου στο Ρομάντσο.

Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος που κυκλοφορείς με σαφείς αναφορές στη ροκ μουσική; Τι σε ώθησε σε αυτήν την ενέργεια;

Obi: Ως γνήσιος freak and geek, μάλλον μια παράλογη παρόρμηση να αναμειχθώ με κάτι που ίσως έχει πεθάνει ή πιο σωστά, έχει περιοριστεί αισθητά.

Γράψε μας λίγα λόγια για την διαδικασία της δημιουργίας του συγκροτήματος Prins Obi and The Dream Warriors.

Obi: Είναι μια μπάντα ετερόκλητων ατόμων που παραδόξως σε μένα (και εύχομαι και σε άλλους) βγάζουν ένα υπερβατικό «όλο» υπό την έννοια ότι 'γλύφουν' επιφάνειες πολλών ειδών αλλά δεν παγιδεύονται από κανένα. Με στιβαρότητα αλλά και αναρχία.

Η μουσική δεν χρειάζεται να περνάει άμεσα μηνύματα, αλλά να κλείνει τον ακροατή σε έναν φαντασιακό χώρο και να τον βάζει να χορεύει boogie με τους αγγέλους και τους δαίμονές του

Το καινούργιο σας άλμπουμ μας χτυπάει ευθεία στην καρδιά με τους στίχους και τη μουσική του ενεργοποιώντας τις ευαισθησίες μας. Ποια ήταν η έμπνευσή σας για τη δημιουργία του; Θέλετε να περάσετε κάποιο μήνυμα μέσα απ’ αυτό;

Obi: Θέλαμε να κάνουμε κάτι πιο ευθύ και άμεσο από το "The Age Of Tourlou" που ήταν ένα μελοποιημένο ανθολόγιο pop κουλτούρας. Περάσαμε πολύ ωραία στα live του προαναφερθέν άλμπουμ και νιώσαμε ότι αυτή η δυναμική θα έπρεπε να αξιοποιηθεί σε ένα στούντιο ηχογράφημα. Η μουσική δεν χρειάζεται να περνάει άμεσα μηνύματα, αλλά να κλείνει τον ακροατή σε έναν φαντασιακό χώρο και να τον βάζει να χορεύει boogie με τους αγγέλους και τους δαίμονές του. Το μήνυμα θα το βρει όταν αράξει εξουθενωμένος στο πάτωμα της δικής του Sangri-La.

Στο τραγούδι-σήμα κατατεθέν του album την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Βασίλης Κατσούπης (aka dipyadeep), γνωστός για την ταινία του "Ο Φίλος μου ο Larry Gus". Ποια ήταν η αφορμή να σκηνοθετήσει τη "Δίνη" και όχι κάποιο άλλο κομμάτι; Τι θέλατε να αναδείξετε μέσα από αυτό το videoclip;

Obi: Τι όμορφη ταινία που έκανε για τον φίλο μας τον μαλακοκάβλη! :) (Μελίδη σε αγαπάω). Είναι τρομερό να φιλμογραφείς το πορτραίτο του κολλητού σου αλλά την ίδια στιγμή να ψυχαναλύεσαι και εσύ παράλληλα κάνοντας εν τέλει μια ταινία για τον εαυτό σου (Ωχ, μόλις μίλησα και για τις ταινίες του Woody Allen). Είναι απίστευτος! Ο Βασίλης είναι πολύ καλός μου φίλος και συνεργάτης εδώ και χρόνια (έχει σκηνοθετήσει τα τρία πρώτα video clip των Baby Guru), οπότε υπάρχει αμοίβαια εμπιστοσύνη του ενός στον όραμα του άλλου. Είναι πολύ ιδιοσυγκρασιακός καλλιτέχνης για να μιλήσω εν ονόματι του (εγώ βάζω το audiο, αυτός το visual) αλλά προσωπικά θεωρώ το video της "Δίνης" ως κλασσίκη 'Κατσουπια', δηλαδή κάτι που βαδίζει με χάρη ανάμεσα στο mainstream και το avant-garde, στο βέβηλο και το στιλιζαρισμένο. Δηλαδή, υπέροχο.

Μια χαρά θα ήταν η underground σκηνή στην Ελλάδα αρκεί να υπήρχε λιγότερη έπαρση, μνησικακία, κομπλεξισμός και αν λείπανε όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι ψευτογκουρού

Αυτοαποκαλείστε ένα αθηναϊκό underground supergroup. Ποια είναι η γνώμη σου για την underground μουσική σκηνή στην Ελλάδα και ποια εγχώρια συγκροτήματα ξεχωρίζεις;

Obi: Μια μέρα που καθόμασταν σε ένα ξενοδοχείο στην Πάτρα, είπαμε με τον Σέργιο ότι είμαστε οι Blind Faith του 'δακτυλίου'. Αν μέναμε μόνιμα στην Πάτρα ίσως να ήμασταν οι Magic Band του λιμενικού. Μια χαρά θα ήταν η underground σκηνή στην Ελλάδα αρκεί να υπήρχε λιγότερη έπαρση, μνησικακία, κομπλεξισμός και αν λείπανε όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι ψευτογκουρού.

Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε για την παραγωγή ενός κομματιού και ποιο είναι το καλύτερο μέρος της;

Obi: Κάθε κομμάτι είναι ένα μικρο-σύμπαν που απαιτεί τη δική του μεταχείριση, οπότε καταλαβαίνεις ότι οι επιλογές και οι προσεγγίσεις είναι άπειρες. Καλύτερο μέρος είναι όταν κάτι άυλο αποκτά ξαφνικά τη δική του ζωή και ταυτότητα.

Ποια είναι τα σημαντικότερα συναισθήματα που σας έχουν εμπνεύσει για να δημιουργήσετε μουσική;

Obi: Η απόρριψη, η έκσταση και η βαρεμάρα.

Σέργιος: Η κατήφια και ο μετεωρισμός.

Τι θα εκτιμούσατε πιο πολύ; Ένα τραγούδι με στίχους που γράφτηκαν πέντε λεπτά πριν την ηχογράφηση γεμάτους ψυχή και αδρεναλίνη ή ένα τραγούδι με δουλεμένους στίχους που παραπέμπουν σε βαθυστόχαστα νοήματα;

Σέργιος: Δεν πρέπει να μας νοιάζει στην πραγματικότητα το πώς δημιουργήθηκε ένα τραγούδι, εκτός και αν ο τρόπος που γράφτηκε αποτελεί μέρος του αφηγήματός του. Είναι μέρος του παραμυθιού πχ να γνωρίζουμε ότι ο πρώτος δίσκος Stooges γράφτηκε βιαστικά λίγο πριν την ηχογράφησή του. Αλλά αν το αφήγημα ξεπερνάει την ποιότητα της τέχνης τότε καταλήγουμε σε ανισορροπίες.

Πιστεύετε πως η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στις στιγμές χάους που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια ο πλανήτης;

Σέργιος: Όχι. Μια χαρά τα πάει ο πλανήτης, έχει περάσει και χειρότερα. Ο άνθρωπος ίσως να μην τα πάει και τόσο καλά και μπορεί να συναντήσει σύντομα το δαρβίνειο τέλος του. Η μουσική ως μέρος της τέχνης και δηλαδή μιας πλευράς του ανθρώπινου περιεχομένου είναι εδώ άυλη και κάνει τη φάση της. Πού και πού τη χρησιμοποιούν κάποιοι για εμβατηριακούς λόγους αλλά γενικά κάνει καλά τη δουλειά της, η τη μη δουλειά της, όπως το δει κανείς.

Πόσο εύκολο είναι να κάνεις τέχνη σε μια εποχή που μάχεσαι καθημερινά για να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες;

Σέργιος: Δεν είναι θέμα ευκολίας. Εύκολο είναι αλλά δεν είναι σημαντικό το αν είναι εύκολο ή δύσκολο. Η τέχνη και η επιστήμη είναι παιχνίδι. O Milton Bradley φταίει που έβαλε από δίπλα το «από 2 έως 92 ετών». Και αυτό που λέω είναι πιθανόν εντελώς ανυπόστατο.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας μέσο να ακούτε μουσική και ποιο προτείνετε στους ακροατές σας για να ακούσουν τη δική σας μουσική;

Σέργιος: Το αγαπημένο μέσο να ακούω μουσική είναι το αυτοκίνητο. Και δεν κάνω πλάκα. Στους ακροατές προτείνω να διαβάσουν την παρτιτούρα.

Πού προτιμάτε να βρίσκεστε περισσότερο; Στο studio ή on stage;  Ποια είναι η καλύτερη στιγμή μιας συναυλίας κατά τη γνώμη σου;

Σέργιος: Προτιμώ να είμαι στο στούντιο κάποιου άλλου και εγώ απλά να παίζω. Η καλύτερη στιγμή της συναυλίας είναι μετά, όταν έχει πάει καλά και αρχίσει η χώνεψη. Έχω ευχαριστηθεί συναυλίες για μέρες έτσι.

Θα τα παρατούσατε όλα για να κάνετε συνεχώς tour σε διάφορες χώρες ζώντας κάθε μέρα σε διαφορετικές πόλεις με διαφορετικούς ανθρώπους και μουσικές σκηνές;

Σέργιος: Αν και είναι πολύ δύσκολη δουλειά το tour που ελάχιστα απέχει από τα μπουλούκια του προηγούμενου αιώνα, έχει τη χάρη του. Δεν είναι ανάγκη να τα παρατήσεις όλα. Που και που ένα tour σου δίνει κάτι καλό, σίγουρα.

Ποια είναι η σχέση σας με την Inner Ear;

Obi: Είναι πολύ ευτυχές να υπάρχουν άνθρωποι που να πιστεύουν και να στηρίζουν τη μουσική σου.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Σέργιος: Θέλω να ηχογραφήσω τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Διονύση Νάνου (κιθαρίστας των Electric Feat) σε ποίηση Λεωνίδα Κύρκου. Είναι η λεγόμενη "θεσσαλική δεκατετραλογία".

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Prins Obi & The Dream Warriors" από την Αθανασία Χρυσανθοπούλου.