Nightstalker, Deus Ex Machina, The Darkstar @ Gagarin 205, 04/04/14

Εάν δεν χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερος λόγος για να βρεθείς και να ξαναβρεθείς σε μια συναυλία των Nightstalker, εφόσον είναι δεδομένο πως θα περάσεις καλά, τότε η μοναδική κυριολεκτικά συγκυρία του εορτασμού των 25 χρόνων του συγκροτήματος είναι σίγουρα μία ευκαιρία που απλά δεν γίνεται να πάει χαμένη. Και δεν ήταν μόνο η διευρυμένη διάρκεια του set ή οι ειδικοί καλεσμένοι που θα βρίσκονταν επί σκηνής. Ήταν μάλλον πολύ περισσότερο η δυνατότητα να τιμήσεις με την παρουσία σου ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά rock συγκροτήματα των τελευταίων δεκαετιών. Την σπουδαιότητα του γεγονότος εκτίμησαν οι πολυπληθείς φίλοι των Nightstalker που εξάντλησαν τα εισιτήρια από την Πέμπτη και έκαναν το Gagarin να φαίνεται πολύ μικρό για να τους χωρέσει.

Μπαίνοντας στο χώρο της συναυλίας λίγο μετά τις 21:00, θυμήθηκα την παροιμιώδη φράση «βρέχει μέσα στο γήπεδο, βρέχει κι έξω απ' το γήπεδο» που ο θρύλος αποδίδει στον Γιάννη Αργυρίου, καθώς έξω απ' το Gagarin υπήρχε πάρα πολύς κόσμος, ενώ ο μέσα ο χώρος ήταν σχεδόν γεμάτος. Αντικρίζοντας δε το σετ τυμπάνων που ήταν στημένο στο εμπρός μέρος της σκηνής, πραγματικά απόρησα μιας δεν είχα αντιληφθεί την ύπαρξη support. Το ανησυχητικό στη προκειμένη περίπτωση ήταν πως από τη στιγμή που δεν υπήρχε ελευθερία κινήσεων, το να βρίσκεται βιδωμένος σε μια θέση για τρεις-τέσσερις ώρες δεν ήταν και η καλύτερη των προοπτικών.

Η απορία μου περί ύπαρξης support λύθηκε όταν στη σκηνή βρέθηκαν οι The Darkstar (πρώην Dear Darkstar), τετραμελές συγκρότημα που παρότι μετράει περίπου δέκα χρόνια ύπαρξης και έχει καταγεγραμμένη παρουσία σε αρκετές σημαντικές συναυλίες (και με τους Nightstalker), κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του "Our Darkest Secrets" πριν από περίπου μισό χρόνο. Το heavy rock 'n' roll ύφος τους, με άρωμα από nu-metal, alternative rock, grunge, industrial και μοντέρνο εναλλακτικό metal, όπως πολύ εύστοχα περιγράφεται από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη στην κριτική του δίσκου, αποδόθηκε εξαιρετικά και επί σκηνής, με τον πειστικό frontman και τον άψογο drummer να ξεχωρίζουν.



Απολύτως θετικά κρίνεται επίσης το γεγονός ότι ο ήχος ήταν επιτέλους, ειδικά για support σχήμα, φοβερός (άκουγες τη μπότα καθαρά βρε παιδί μου). Σε 40 λεπτά της ώρας παρουσιάστηκαν αν δεν κάνω λάθος τα δέκα κομμάτια του δίσκου, με τα πρώτο μισό του set να χαρακτηρίζεται κυρίως από μεσαίες ταχύτητες, το υπόλοιπο από μεγαλύτερη ποικιλία στον ήχο, και τον επίλογο να βάζει το videoclipάτο "This Is Not Love". Παρά τις αντιξοότητες (ζέστη και κάπνα), την ανυπομονησία του κόσμου και το γεγονός ότι τα σχεδόν αποκλειστικά «ακάθαρτα» φωνητικά και η μη κιθαριστική μουσική δεν είναι το στυλ μου, οι The Darkstar τα κατάφεραν αρκετά καλά.



Δεύτερο support της βραδιάς ήταν οι Deus Ex Machina, αδελφό σχήμα των 'Stalker καθώς ξεκίνησαν μαζί και ένα από τα σπουδαιότερα στο αγγλόφωνο punk rock, αν όχι το σπουδαιότερο, που διαθέτουμε σαν χώρα. Έχοντας όντως ξεχάσει πότε τους είχα πετύχει τελευταία φορά σε live, παρακολούθησα την εμφάνισή τους με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έμεινα εν τέλει απόλυτα ικανοποιημένος. Το δυναμικό και μελωδικό mid-tempo punk rock τους δεν έχει ανάγκη ούτε από φτιασιδώματα, ούτε από τον τέλειο ήχο, γιατί ούτως ή άλλως ο ιδιαίτερος χαρακτήρας που έχει η μουσική τους υπερτερεί κατά πολύ των επιμέρους λεπτομερειών στη προκειμένη περίπτωση.



Λαμβάνοντας υπόψη τις αντιδράσεις του κοινού, θα πρέπει να ξεκίνησαν με κομμάτια από τις πιο πρόσφατες δουλειές τους, κρατώντας σοφά τα παλιότερα και πιο αγαπημένα για το δεύτερο μισό του 40-λεπτου σετ τους. Η αλλαγή στην ταχύτητα έγινε πρώτα με το "Inspiration", για να πάρει το Gagarin φωτιά με τα "Insight" και "Streets On Fire". Το τελείωμα δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από το "Execute" (ή όπως αλλιώς γράφεται), με τον Σταύρο να βουτάει τραγουδώντας στο κοινό, και να παραμένει στις πρώτες σειρές μέχρι το τέλος. Ιδανικό φινάλε δηλαδή σε μια επιπεδάτη εμφάνιση και παράδοση σκυτάλης για το αδιάκοπο πάρτι που θα ακολουθούσε.



Λίγα λεπτά πριν από τις 23:30 όλα ήταν πλέον έτοιμα και μετά την παρουσίαση της βραδιάς από έναν συμπαθή κλόουν και το καθιερωμένο intro, ο Αντρέας, ο Τόλης και ο Ντίνος παίρνουν τις θέσεις τους σε μπάσο, κιθάρα και τύμπανα αντίστοιχα για να εμφανιστεί τελευταίος ο Αργύρης μέσα σε γενική αποθέωση. Το ξεκίνημα γίνεται με τα δύο πρώτα κομμάτια από την πιο πρόσφατη κυκλοφορίας των Nightstalker, "Dead Rock Commandos", και το ομώνυμο της προηγούμενης, "Superfreak". Το σκηνικό εδώ θέλει «χεράκια στον αέρα» και τραγούδι στα ρεφρέν, με το καθολικό sing-along στο συνοδευόμενο από την κουδούνα του Αργύρη "Soma" να ξεχωρίζει.



Βουτιά 20 ετών στο «ψυγείο του μουσείου» για τα δύο πρώτα κομμάτια του "Side FX", με τη δημιουργία του πρώτου pit στο άψογα εκτελεσμένο "Spit" και το slap παίξιμο του Αντρέα στον funk δυναμίτη "What Your Name Is" να κλέβουν τις εντυπώσεις. Ένα εξαιρετικό "Voodoo U Do" μας φέρνει μια δεκαετία πιο κοντά στο σήμερα και τα αχώριστα υπερ-δυναμικά "Just A Burn" και "All Around" που καλύπτονται επί σκηνής από κάμερα προκαλούν moshpit από μια παρέα τρελαμένων κοντά στο αριστερό μπαρ. Πρώτος καλεσμένος της βραδιάς είναι ο «Μάγος» στα τύμπανα για το "Mad Prophet", φέρνοντας δίπλα στον Αργύρη τον Ντίνο να παίζει ντέφι και τον Αντρέα να οδηγεί εντυπωσιακά σε ένα φανταστικό jam τελείωμα.



Ο χορός των τραγουδιών από το εμβληματικό "Use" του 1996 ανοίγει με το "Give Me" και τον «Mάιλο» στα δεύτερα φωνητικά, για να συνεχιστεί με τους Lord 13 στο ομώνυμο του δίσκου, όπου οι δισολίες της στουντιακής εκτέλεσης αναβιώνουν θριαμβευτικά. Η συνέχεια ανήκει στα δύο πρώτα κομμάτια του EP "The Ritual", «stepping stone» της δισκογραφίας των 'Stalker. To "Galactic Revolution" αποδίδεται με όλη του τη μεγαλοπρέπεια στο θορυβώδες ψυχεδελικό τελείωμα του, ενώ και το "Hide Your Sun" που το ακολουθεί, με την συμμετοχή των 1000mods, εκτοξεύεται καταρχάς στα ρεφρέν και κατόπιν στα άψογα εναλλασσόμενα solo του.



Το μεγάλο ερωτικό "This Is U" κερνά απλόχερα πόνο στα λόγια και το solo και καλεί τους Αλέξη Καλοφωλιά και Γιώργο Καρανικόλα των Last Drive, το συγκρότημα δηλαδή που έβγαλε τους Νightstalker στο κλαρί σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αργύρη, για το "Line". Argy και Alex K γίνονται ένα σώμα στα φωνητικά, ο Καρανικόλας προσθέτει πανέμορφα lead και το κομμάτι καταγράφεται με βεβαιότητα στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Τα αίματα ανάβουν και πάλι στο εκρηκτικό "Freakland", ενώ ο κακός χαμός συντηρείται και στο επόμενο "Raw", με τον γνωστό από τα credits των δίσκων και αδελφό του Αργύρη, Dodo, στα φωνητικά και τον κιθαρίστα των Darkstar να έχουν αυτή τη φορά τη τιμητική τους.



Το "Keep Knockin'" προλογίζεται ως punk κομμάτι και οι Deus Ex Machina καταλαμβάνουν δικαιωματικά τη σκηνή για την εκτέλεσή του, ως γνήσιοι εκπρόσωποι του κινήματος. Ο Αργύρης εδώ τελικά δεν τη γλυτώνει και μετά από τις έντονες προσπάθειες του Σταύρου βρίσκεται στα χέρια του κοινού για ένα σύντομο σερφάρισμα. Το "The Underdog" απ' το "Dead Rock Commandos" δίνει την ευκαιρία στον Αργύρη να σπάσει κυριολεκτικά το ντέφι και το αναμενόμενο "Trigger Happy" κλείνει άτυπα μέσα σε γενικότερο πανζουρλισμό τον κύκλο των παλαιότερων κομματιών που είχαν τη τιμητική τους, αφήνοντας για το φινάλε τρία κομμάτια από την πιο πρόσφατη περίοδο του group.



Τελευταίοι καλεσμένοι της βραδιάς είναι οι Planet Of Zeus για το "Baby, God Is Dead", κάνοντας πραγματικά όλο το Gagarin να χοροπηδά συντονισμένα. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και στο "Dead Rock Commandos", που έμελλε να κλείσει μέσα σε γενική αποθέωση το main set. Φυσικά κανένας δεν κουνήθηκε από τη θέση του, γνωρίζοντας ότι υπήρχε μια εκκρεμότητα που έπρεπε να τακτοποιηθεί. Μιλάμε φυσικά για το "Children Of The Sun", κομμάτι που παρότι κυκλοφόρησε στο "Dead Rock Commandos", υφίσταται πολλά χρόνια, έχει αποκτήσει τεράστια δυναμική λόγω του video clip και περικλείει στους στίχους του το νόημα της ύπαρξης. Όλοι οι καλεσμένοι, αλλά και πολλοί φίλοι των Nightstalker κατακλύζουν τη σκηνή για μια εκτέλεση που δεν περιγράφεται, παρά μονάχα βιώνεται.



Μετά από δυο ώρες και δέκα λεπτά η μεγάλη γιορτή των Nightstalker έφτασε στο τέλος της, αφήνοντας τους προνοητικούς φίλους τους που γέμισαν το Gagarin πλουσιότερους σε συναισθήματα και βιώματα. Επιμέρους λεπτομέρειες, όπως η κούραση και ο ήχος που δεν υπήρξε σε όλη τη διάρκεια τέλειος, πιθανότατα λόγω των πολλών καλεσμένων που βρέθηκαν στη σκηνή, δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει ότι η συνολική εμπειρία αποδείχθηκε μοναδική, και μεγαλύτερη σημασία πως οι ίδιοι Nightstalker το διασκέδασαν, όπως φάνηκε, με τη ψυχή τους. Άντε και στα επόμενα 25 χρόνια μάγκες. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας, και καλό είναι να θυμόμαστε πως σε αυτό είμαστε μαζί.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com