[7+1]: Μουσικές στον κινηματογράφο, Vol. 2021

Αγαπημένοι ήχοι στη μεγάλη οθόνη από το rollercoaster του 2021

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 20/01/2022 @ 19:27

Μέσα στην ατελείωτη μαυρίλα της πανδημίας, η επιστροφή, έστω και με αστερίσκους, στην κινηματογραφική κανονικότητα ήταν από τα μικρά πράγματα που έριξαν φως στον περασμένο χρόνο. Οι επισκέψεις στις αίθουσες δεν ήταν ακριβώς όπως τις θυμόμασταν, ούτε τόσο συχνές. Οι σπιτικές προβολές είχαν ξανά την τιμητική τους. Όποιος ήλπιζε σε κάτι πολύ διαφορετικό, μπορεί να περάσει από τα κεντρικά του ρόκιν για να παραλάβει το βραβείο αισιοδοξίας του. Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα και ο ήχος ήταν εκεί.

Έμειναν εκτός λίστας αλλά αξίζουν αναφορά το μπάσιμο με JLaw x Wu-Tang στο μικρό χάος του "Don't Look Up", οι Priest στο ακόμα μεγαλύτερο χάος του "Godzilla Vs. Kong", το πληρωμένο σβήσιμο με Rage Brass Against The Machine της επαναφοράς του Matrix, οι τίτλοι συνοδεία Kate Bush του "Shadow In The Cloud" και οι από το πουθενά Savage Garden στο "Werewolves Within". Ιδιαίτερη μνεία στις ατελείωτες λίστες από χιτάκια της Cruella και της Fear Street τριλογίας, αλλά και στις αναφορές του "Hotel California" από Shang Chi και "Things Heard & Seen".

Συνειδητά δεν συμπεριλαμβάνονται ως αθέμιτος ανταγωνισμός οι επενδύσεις των "Dune" του Hans Zimmer, "Lamb" του Tóti Guðnason, "The Power Of The Dog" του Jonny Greenwood και το "Inside" του Bo Burnham. Σε παρόμοια λογική το "Summer Of Soul" κάνει μία επανάσταση μόνο του. Μικροί νικητές του 2021 οι Ghost με τη συμμετοχή τους στο Halloween και οι Sparks με το διπλό χτύπημα των "Annette" και "The Sparks Brothers". Η Πίτσα του Paul Thomas Anderson έφτασε αργά, ή νωρίς ανάλογα με την οπτική, οπότε θα τα πούμε εν καιρώ.

Η σειρά παρουσίασης είναι αλφαβητική, αν και η πολύ πρώτη επιλογή θα βρισκόταν στην ίδια θέση ακόμα και υπό διαφορετικές συνθήκες. Οι ταινίες παίχθηκαν στις ελληνικές αίθουσες ή κυκλοφόρησαν σε streaming πλατφόρμες μέσα στη χρονιά που έφυγε. Ακολουθούν μικρά spoiler.

R!
Wire - "Strange"
στο "C'mon C'mon"
Cmon Cmon
Ένα γλυκό, γεμάτο ψυχή έργο τέχνης. Όποιος γεροπαράξενος χρειαζόταν ακόμα απόδειξη για το πόσο τεράστιος ηθοποιός είναι ο Joaquin Phoenix, εδώ μπορεί να βρει άλλη μία απάντηση για να προσθέσει στη λίστα του. Ανάμεσα στον βαθιά ανθρώπινο πυρήνα της ιστορίας, τα περάσματα των συνεντεύξεων και τον τρόπο που απεικονίζεται το αστικό τοπίο, η σκηνοθετική ματιά του Mike Mills είναι τόσο προσγειωμένη όσο και ουσιαστική. Δεν έχει τίποτα το εξεζητημένο. Δεν προσπαθεί ούτε στιγμή να εντυπωσιάσει απλά για να εντυπωσιάσει. Τα καταφέρνει όπως και να 'χει. Με τις εικόνες και τα εμβόλιμα αποσπάσματα και τους ήχους των Aaron & Bryce Dessner. Με το αξιολάτρευτο πρωταγωνιστικό ντουέτο. Με μία λεπτή αλλά αμείωτη αισιοδοξία σε ένα περίπου παράλογο πλαίσιο.
1
Blondie - "Call Me"
στο "The Conjuring: The Devil Made Me Do It"
The Conjuring
Δεν υπάρχουν πολλές σειρές ταινιών εκεί έξω που να ευχόμαστε με όλη μας την ψυχή να συνεχίσουν εις των αιώνα των αιώνων. Στη μικρή άτυπη λίστα, τα Conjuring έχουν κερδίσει με το σπαθί τους μία θέση ψηλά. Τα spin-offs δεν θα μας λείψουν ιδιαίτερα, αλλά αν πρέπει να τα φορτωθούμε για χάρη του ζεύγους Warren, ας είναι. Η πετυχημένη συνταγή από τα πρώτα δύο μέρη αυτή τη φορά αλλάζει. Λίγο η δεκαετία, λίγο ο αμερικάνικος νότος, λίγο η καθιέρωση του franchise, η στροφή ήταν αναμενόμενη. Το σκοτάδι αποκτά διαφορετική υφή. Το μπάσιμο θα τραβήξει και τον πλέον ανυποψίαστο για όλους του σωστούς λόγους. Το τσιτωμένο πέρασμα του ύμνου της Debbie και των αγοριών της σκάει φανταστικά. Η χημεία των Patrick Wilson και Vera Farmiga είναι από άλλο πλανήτη.
2
Cilla Black - "You're My Word"
στο "Last Night In Soho"
Last Night In Soho
Μία τέλεια απάντηση σε κάθε 'τότε που τα πάντα ήταν πιο απλά'. Δίπλα στις γεμάτες αγάπη αναφορές στα '60s χωράνε άλλες τόσες ανατροπές. Ο Edgar Wright κοιτάζει στο τότε χωρίς να προσπαθεί να το αναβιώσει. Ο τρόπος που η Eloise της Thomasin McKenzie βυθίζεται στις αναμνήσεις, μέσα στο όλο πλαίσιο, βγάζει μία φυσικότητα. Η ευκολία με την οποία εξιδανικεύεται το παρελθόν θα ήταν υπερβολική αν δεν συνέβαινε παντού σε καθημερινή βάση. Η ερμηνεία της Anya Taylor-Joy ήταν αρκετή ώστε να κάνει τον George Miller να την επιστρατεύσει για τον διάδοχο του "Fury Road". Το πάντρεμα ήχου και εικόνας είναι να το πιεις στο ποτήρι. Από το πρώτο κατέβασμα της βελόνας μέχρι τη Siouxsie και την τελική επιστροφή στο 0827, η βόλτα στο Σόχο είναι αναμφίβολα στα highlights της χρονιάς.
3
Chvrches - "Cry Little Sister"
στο "Nightbooks"
Nightbooks
A.K.A. Don't Trust The Witch On Apartment 23. Πριν το απορρίψεις ως «παιδικό» κάνε τη χάρη στον εαυτό σου, πάρε μία ανάσα και σκέψου αν όντως θεωρείς ότι υπάρχει ηλικιακό όριο για να εκτιμήσει κανείς μία καλή ιστορία. Αν ναι, το κρίμα στο λαιμό σου. Για τους υπόλοιπους, εδώ υπάρχει ένα υπέροχο all-ages horror με όλα τα καλά. Με μάγισσες, ξόρκια και τέρατα. Με μικρούς ήρωες, απέραντες βιβλιοθήκες και μαγικά τερτίπια. Με κουκλίστικα σκηνικά, ασορτί κοστούμια και προσεγμένες αναφορές στο παρελθόν του είδους. Με φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Sam Raimi, με την Krysten Ritter να δίνει μία καταπληκτική παράσταση και με Lauren Mayberry & Co. επειδή γιατί όχι. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για χαλαρό απόγευμα με ζεστή κούπα καφέ/τσάι/σοκολάτα.
4
Cassandra Violet - "I'm On Fire"
στο "Pig"
Pig
Οι πιθανότητες να απουσίαζε από τη λίστα ο βασιλιάς του σύγχρονου αμερικανικού καλτ ήταν λίγες. Αν τα "Prisoners Of The Ghostland" και "Willy's Wonderland" δίνουν απλά αφορμές για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι πώς κερδήθηκε ο θρόνος, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Michael Sarnoski είναι ένας μικρός θρίαμβος που πηγαίνει το μύθο παραπέρα. Μία ιστορία εκδίκησης από την ανάποδη. Χαρακτήρες που από τη στιγμή που τους καταλάβεις, δεν γίνεται να μην τους νιώσεις. Αλληλεπιδράσεις τόσο προσεγμένες που αχρηστεύουν κάθε νερωμένο δράμα που κυκλοφορεί εκεί έξω. Δεν υπάρχει κανένα ξέσπασμα. Καμία κάθαρση. Κανένα σπάσιμο τον υπνωτιστικό ρυθμό. Μόνο άνθρωποι που προσπαθούν να κρατήσουν εκείνα τα λίγα για τα οποία νοιάζονται.
5
Pixies - "Hey"
στο "The Suicide Squad"
The Suicide Squad
Ίσως να υπάρχουν καλύτερες μουσικές σεκάνς που να βγήκαν το σωτήριο έτος 2021. Πιο καλλιτεχνικές ή πιο οτιδήποτε. Κάποιες μπορεί να βρίσκονται μέσα σε αυτό το μικρό αφιέρωμα και ακόμα περισσότερες έξω από αυτό. Στην δεύτερη μεταφορά της Suicide Squad στο πανί ωστόσο υπάρχουν τουλάχιστον δύο από τις πιο εμβληματικές. Ο James Gunn είναι γνωστός μερακλής. Η ομάδα που τον συνοδεύει πίσω από τις κάμερες παρομοίως. Οι αντιήρωες της Task Force X προσφέρονται απλόχερα για τρελή κομιξίστικη δράση και αγνή μπλοκμπαστερική διασκέδαση. Το ατελείωτο ensemble με μπροστάρηδες τη Margot Robbie και τον Idris Elba είναι απολαυστικό. Υστερική χορογραφία Harley Quinn με "Just A Gigolo/I Ain't Got Nobody" ημίχρονο, boss walk με Pixies τελικό.
6
The Kills - "Doing It To Death"
στο "Titane"
Titane
Στριφνό; Σίγουρα. Βίαιο; Προφανώς. Συμβαίνει-τώρα; Απολύτως. Εξοργιστικό; Πιθανότατα. Αριστούργημα; Χα! Δεν κυκλοφορούν συχνά ταινίες που να συνοδεύονται από τόση φασαρία όπως η δεύτερη δουλειά της Julia Ducournau. Ακόμα περισσότερο αν μιλάμε για έργα που στην πραγματικότητα δεν απευθύνονται στο ευρύ κοινό, αλλά μόνο σε μία μικρή, ιδιότροπη μερίδα του. Όχι, ο χαρακτηρισμός δεν έχει αρνητική χροιά. Ναι, μετά το σοκ του "Raw" και τους φοίνικες ήταν πρακτικά αδύνατο να αποφευχθούν οι προσδοκίες και οι σχεδόν προσχηματισμένες απόψεις. Έλα όμως που κάτω από την ημιχαοτική επιφάνεια, εδώ μέσα υπάρχει κάμποσο περιεχόμενο. Η αλλαγή από Eugene Edwards σε Alison Mosshart είναι μόνο η αρχή. Επαναλαμβανόμαστε; Μικρό το κακό.
7
Run The Jewels - "Love Again (Akinyele Back)"
στο "Zola"
Zola
Καταραμένη Φλόριντα. Παρά τις αρκετές νοητές επισκέψεις τα τελευταία χρόνια, ο συνδυασμός από φως, άθλια μοτέλ και γενικότερη παρακμή συνεχίζει να χτυπάει. Στη δεύτερη μεγάλου μήκους απόπειρα της Janicza Bravo οι πιθανότητες έμοιαζαν στην καλύτερη μοιρασμένες. Το 'βασισμένο σε μία σειρά από tweets' στήσιμο, πέρα από ένα ερωτηματικό δεν άφηνε πολλές υποσχέσεις. Το άνοιγμα φτάνει και περισσεύει για να πάει τα βλέμματα απορίας στο μέγιστο, πριν η ταινία σε βουτήξει για τα καλά στην παράνοιά της. Τα παιχνίδια στην αφήγηση. Τα εκτός λογικής σκηνικά. Η χρήση της τεχνολογίας ως βάση, μέσο και αντικείμενο σχολιασμού. Στο πληρωμένο πέρασμα με El-P & Killer Mike το χειροκρότημα βγαίνει αυθόρμητα. Το δίδυμο των Taylour Paige & Riley Keough είναι τα πάντα.
+1
Jonny Greenwood - "Crucifix"
στο "Spencer"
Spencer
Εσύ που ξεστόμισες τις λέξεις double standards, ναι εσύ, έχεις απόλυτο δίκιο. Αναφέρθηκε το όνομά του στην εισαγωγή, αλλά δεν γινόταν να αρκεστούμε σε αυτό. Ο Jonny Greenwood είναι μία μουσική ιδιοφυΐα και η καταξίωσή του, με τους Radiohead και σόλο, είναι από τα πιο δίκαια πράγματα σε αυτό τον κόσμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουμε εξαίρεση για πάρτη του κι ελπίζουμε να μην είναι η τελευταία. Γιατί "Spencer" και όχι "The Power Of The Dog"; Αν είχαμε μία σαφή απάντηση, θα τη δίναμε. Ίσως είναι η όχι ακριβώς συμβατική προσέγγιση του Pablo Larraín. Ίσως οι λεπτές πινελιές πραγματικότητας στα φανταστικά κάδρα. Ίσως η αναπάντεχη τελειότητα της Kristen Stewart. Ή ίσως ο τρόπος που το score σχεδόν μετατρέπει ένα μοντέρνο δράμα εποχής (sic) σε ψυχολογικό θρίλερ.
  • SHARE
  • TWEET