[7+1]: Μουσικές στον κινηματογράφο, Vol. 2023

Νόμιζες ότι το ξεχάσαμε; Ε όχι λοιπόν. Η περίοδος των ατελείωτων λιστών έλαβε τέλος. Οι μεγαλεπήβολες τελετές βραβείων συνεχίζονται. Όπως πάντα, ο στόχος σε αυτό το μικρό αφιέρωμα είναι να μαζέψουμε στιγμές που ο συνδυασμός εικόνας και ήχου μας κέρασε χαμόγελα, με τον τρόπο που μόνο το σινεμά μπορεί. Στο ζήτημα της ταξινόμησης ταινιών που στα μέρη μας παίρνουν διανομή με γενναία διαφορά φάσης από την υπόλοιπη υφήλιο θα συνεχίσουμε τοπικιστικά, χωρίς προφανώς να κλείνουμε την πόρτα στις streaming πλατφόρμες.

Για να σε προλάβουμε, σχετικά με την απουσία της τελευταίας βόλτας των Guardians του James Gunn μη μας ρωτάς, είμαστε ευαίσθητοι σε αυτό το θέμα. Ας πούμε ότι μας κάλυψε η αντίδραση της Florence στο άκουσμα του "Dog Days" κι ας το αφήσουμε εκεί. Πέρα από αυτό, έχουμε μόνο αγάπη για τις 80s βουτιές του "Totally Killer" και τους My Chemical Romance του "Renfield", ενώ από την ανάποδη κρατάμε τους πόντους από τις πινελιές Alan Parsons, The Romantics και Europe στους άνισους αγώνες των "Air", "Five Nights At Freddy's" και "Tetris".

Εύφημος μνεία στο κλείσιμο του "John Wick, Chapter 4" με In This Moment, στο αναπάντεχα σωστό "Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves" με Tame Impala και στο νέο Hunger Games λόγω Olivia Rodrigo. Ξεκάθαρη νικήτρια στην κατηγορία theme song, η Demi Lovato με το "Still Alive" από το τελευταίο Scream. Ξεκάθαρο βραβείο αυτοχειρίας στην εν λόγω σειρά, μετά την απομάκρυνση της Melissa Barrera. Για την Barbie της Greta Gerwig, της Margot Robbie και του Ryan Gosling δε μπαίνουμε καν στον κόπο, τα ξέρεις και τα ξέρουμε.

Η πρώτη επιλογή καρφώθηκε εκεί πάνω το καλοκαίρι και δεν κουνήθηκε από τότε. Μετά από αυτή, η παρουσίαση είναι αλφαβητική. Διατηρώντας την πίστη μας στην παλιομοδίτικη τελετουργία, κρατάμε σταυρωμένα δάχτυλα και μετράμε αντίστροφα για την έλευση του Elvis της Priscilla και της οικογένειας Von Erich. Ακολουθούν μικρά spoiler.

R!

Daniel Pemberton - "Start A Band"
στο "Across The Spider-Verse"

Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη. Η επάνοδος του Spider-Verse είναι ένας θρίαμβος. Ένα πραγματικό επίτευγμα. Οπτικά. Ηχητικά. Αφηγηματικά. Σαν ωδή στην κινούμενη εικόνα. Σαν συνέχεια της κληρονομιάς του λατρεμένου ήρωα. Σαν τα πάντα. Το εισαγωγικό δεκάλεπτο στέκει σαν λαμπρή απόδειξη. Το πρωταγωνιστικό ντουέτο. Οι χαρακτήρες που το πλαισιώνουν. Η απεικόνιση των διαφορετικών κόσμων. Οι διάλογοι κι οι αλληλεπιδράσεις, μέχρι τις πιο μικρές. Τα τόσο-όσο κλεισίματα ματιού. Οι μαγευτικά εξωφρενικές σεκάνς δράσης. Ο τρόπος που οι ήχοι των Daniel Pemberton και Metro Boomin όχι απλά ακλουθούν, αλλά ολοκληρώνουν την ιστορία. Αριστούργημα, χωρίς ίχνος υπερβολής.

1

Bacao Rhythm & Steel Band - "P.I.M.P."
στο "Anatomy Of A Fall"

Σοβαρή υποψηφιότητα για πιο μεγαλοφυές μουσικό πέρασμα από το πανί στη χρονιά που έφυγε. Όχι μόνο γιατί η βελόνα πέφτει στο ξεκίνημα της διαδρομής ή επειδή η ένταση γυρίζει στα τέρματα χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση. Όχι για το μικρό πολιτισμικό σοκ και το τεράστιο «ναι!» στην προφανή ερώτηση που γεννιέται μετά τα πρώτα μέτρα. Όχι για την επανάληψη και την ανάλυση που θα ακολουθήσει αφού οι συνθήκες θα έχουν πια ωριμάσει. Πάρε τα παραπάνω, άθροισέ τα, βάλε δίπλα το πόσο μερακλίδικα παίζει γύρω από το κομμάτι η Justine Triet, και μόνο τότε θα έχεις ολόκληρη την απάντηση. Ή έτσι θα νομίσεις.

2

Boygenius - "Bite The Hand"

στο "The Boogeyman"

Σε τελική ανάλυση, τα μόνα πράγματα που χρειάζεται ένα horror story για να πετύχει, είναι μία γερά στημένη αντίθεση ανάμεσα στο καλό και το κακό, αρκετό σκοτάδι για να σβήσει τα άστρα, και όσο το δυνατόν λιγότερες επεξηγήσεις. Κοιτώντας στο κοντινό και το όχι-τόσο-κοντινό παρελθόν, τα ονόματα που μπορούν να σταθούν έστω κοντά σε εκείνο του Stephen King είναι μετρημένα. Κι αν στο κομμάτι των μεταφορών το πρόσημο δεν κινείται πάντα στα θετικά, η εκδοχή του Rob Savage στο κλασικό διήγημα τα καταφέρνει κάτι παραπάνω από απλά καλά. Η Sophie Thatcher κερδίζει πανάξια το στέμμα. Το boygenius-jumpscare βάζει το κερασάκι στην τούρτα.

3

LCD Soundsystem - "Dance Yrself Clean"
στο "Evil Dead Rise"

Αίμα. Θάνατος. Νεκροζωντανοί. Περισσότερο αίμα. Μαχαίρια. Αλυσοπρίονα. Ακόμα περισσότερο αίμα. Τρίφτης τυριού; Τρίφτης τυριού! Έχοντας δει ένα προς ένα τα βαριά χαρτιά των ταινιών τρόμου να πέφτουν στα ξένα χέρια, οι ανησυχίες για την επιστροφή στον καταραμένο κόσμο που μια φορά κι ένα καιρό δημιούργησε ο μέγιστος Sam Raimi έμοιαζε δικαιολογημένη σε σχεδόν απόλυτο βαθμό. Μετά από πέντε λεπτά και μία από τις πιο επιβλητικές κάρτες τίτλου των τελευταίων άπειρων χρόνων, η ανατροπή έχει κλειδώσει. Το τσιτωμένο guest του πολύ James Murphy λίγο πριν όλα πάνε κατά διαόλου απλά χαρίζει την καλύτερη αφορμή.

4

Hurriganes - "Get On"
στο "Fallen Leaves"

Για όλες τις φανταχτερές παραγωγές και τα γκριζαρισμένα κόνσεπτ, υπάρχει κάτι το αναζωογονητικό στην ακραία προσγειωμένη, καθαρή αισθητική του Aki Kaurismäki. Τέσσερις δεκαετίες μετά την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του, ο Φινλανδός παραμένει ξεχωριστός όσο ελάχιστοι κινηματογραφιστές. Η ματιά του δεν λανθάνει και οι αξίες του διατηρούνται ακέραιες, για μία ακόμα φορά. Η παρουσίαση του κατώτερου άκρου της εργατικής τάξης δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Πίσω από την παγωνιά της επιφάνειας, το σύμπαν του εκπέμπει ζεστασιά και ανθρωπιά. Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς αγάπη, ούτε παρασκευιάτικη έξοδος χωρίς ροκενρόλ.

5

Black Sabbath - "War Pigs"
στο "Gran Turismo"

Τα κακά νέα: επί 2+ ώρες, το "My Favourite Game" δεν παίζει πουθενά. Ούτε στην κανονική διάρκεια, ούτε στους τίτλους τέλους. Σε περίπτωση που σκέφτηκες να ρωτήσεις γιατί, κάνε μας τη χάρη και πήγαινε μέχρι το Nürburgring να δεις αν ερχόμαστε. Τα καλά νέα: κόντρα σε κάθε πολυεθνική λογική και πληρωμένο must, ο Neill Blomkamp κατάφερε να φτιάξει ένα σύνολο που εκτός από κονσόλες και τιμόνια, έχει ψυχή και παλμό. Με την καλύτερη gaming έννοια. Κι όσο αναμενόμενα ο Archie Madekwe ως Jahn Mardenborough τραβάει τα περισσότερα φώτα, άλλο τόσο κουβαλάει ο μόνο-Sabbath-σε-κασέτα Jack Salter του David Harbour.

6

Rayna Gellert, Kieran Kane, Philip Jamison - "Tupelo Blues"
στο "Killers Of The Flower Moon"

Ο αλήτης ο Scorsese τα κατάφερε για ακόμη μια φορά. Το "Killers Of The Flower Moon" ήταν εξοντωτικό και σε διάρκεια, χαρακτήρες, και πλοκή. Οι αντιφάσεις στις προσωπικότητες των χαρακτήρων, προεξάρχοντος του Leo της καρδιάς μας, όρισαν ένα ανθρωποκεντρικό έργο. Οι δολοφονίες εις βάρος του έθνους Osage πέρα από την υπόθεση που σύστησε το F.B.I., ήταν ένα ψυχογράφημα των θεμελίων του αμερικανικού κράτους. Το soundtrack του κορυφαίου Robbie Robertson έδωσε σε πρωτόλεια blues, americana, folk & country έντυσε ιδανικά μια ταινία που εμφανίζονται οι Jack White και Charlie Musselwhite μεταξύ άλλων! Δεν μπορείς όμως, στο τέλος της ημέρας, να μην στιγματιστείς από το πως το συγκεκριμένο up-tempo folk blues άσμα των Gellert, Kane και Jamison ενσωματώνει όλη τη χαρά και την φρίκη αυτής της μουσικής, σε μια εναλλαγή σκηνών που σκίζει κάθε ρομαντική προσδοκία.

7

MGMT - "Time To Pretend"
στο "Saltburn"

'Forget about our mothers and our friends, we're fated to pretend.' Από εκείνες τις φορές που το τραγούδι κουμπώνει σε συγκινητικό επίπεδο με το οπτικό μέρος, από όποια πλευρά κι αν το δεις. Κυριολεκτικά, όποια. Η αφήγηση της Emerald Fennell δεν προσπαθεί ούτε στιγμή να πλησιάσει την κοινή λογική. Τα σετ βγάζουν μάτια. Για κάθε ανατροπή που ξεχωρίζει από χιλιόμετρο, υπάρχει μία μικρότερη κρυμμένη στις σκιές. Το απίθανο ζευγάρι των Barry Keoghan & Jacob Elordi δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Η Rosamund Pike προσθέτει απλά ένα θαυμαστικό. Η πρώτη καλοκαιρινή βόλτα στο κάστρο είναι να την πιεις σε ψηλό ποτήρι με παγάκια.

+1

Όλες οι επιτυχίες των Smiths
στο "The Killer"

Στα χαρτιά, το πείραμα έδειχνε πρακτικά αδύνατο να χάσει. Πριν καν ολοκληρωθεί η πρώτη πράξη, η μόνη απορία που (πρέπει να σου) έχει μείνει, είναι για ποιον ακριβώς λόγο είχες αφήσει χώρο για ενδεχόμενο αποτυχίας στο μυαλό σου. Ο David Fincher είναι αναμφισβήτητα από τους μεγαλύτερους μάστορες στον σύγχρονο κινηματογράφο. Η σφραγίδα που έχει αφήσει στον χώρο των θρίλερ μένει ανεξίτηλη, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ο ρυθμός, οι αφηγήσεις, τα κάδρα, οι παρεμβάσεις των Morrissey, Marr & Co., όλα τοποθετημένα με χειρουργική ακρίβεια. Η σύμπραξή του με τον Michael Fassbender έπρεπε να είχε συμβεί χρόνια τώρα· ας είναι.

+2

Τα πάντα
στο "Tár"

Δεν μπορείς να πεις, το είχαμε δηλώσει χωρίς ντροπές ένα χρόνο πίσω. Περιμέναμε πώς και πώς. Κρατήσαμε επίπεδο και δεν ενδώσαμε στους διαδικτυακούς πειρασμούς. Κλειστήκαμε στη σκοτεινή αίθουσα με την Lydia Tár γνωρίζοντας μόνο τα ελάχιστα δυνατά. Δεν είχαμε ιδέα πού θα μας έβγαζε το ταξίδι της. Η παρουσία της Cate Blanchett μπορεί να περιγραφεί μόνο ως κυριαρχική. Ο Todd Haynes δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Από τους τίτλους αρχής ως το δέος στο πρώτο ανέβασμα πνευστών και εγχόρδων κι από εκεί στο χαοτικό σπιράλ του δεύτερου μισού, τα λόγια ωχριούν. Ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η ιστορία χτυπάει κέντρο ξανά και ξανά και ξανά.