Agnostic Front, Grade 2, My Turn @ Arch Club, 18/06/24

Δεν είναι και λίγες οι ευκαιρίες που έχουμε το φετινό καλοκαίρι για να απολαύσουμε αγαπημένα συγκροτήματα σχεδόν σε όλους τους ήχους, έχει και το hardcore όμως την τιμητική του. Μετά την χθεσινή εμφάνιση των Integrity, οι αντοχές του Arch Club έμελλε να δοκιμαστούν με την παρουσία των Agnostic Front ένα χρόνο μετά την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας, με την παρουσία επίσης των ιδιαίτερα αγαπημένων μας Grade 2 πέρυσί να ανεβάζει τον πήχη έλξης της συγκεκριμένης συναυλίας κατά πολύ. Τι διαφορές θα βρίσκαμε λοιπόν σε μία συναυλία των Agnostic Front, ένα χρόνο αργότερα; Ευτυχώς, πολλά και μόνο όμορφα έχουμε να πούμε για τη συγκεκριμένη βραδιά.

Η παρουσία των My Turn στο συγκεκριμένο αλλά και σε οποιοδήποτε, τελικά line-up, μόνο καλή εξέλιξη των πραγμάτων μπορεί να είναι. Παρόλο που οι My Turn είναι συγκρότημα αρκετά δυνατό για να καταλήγει ιστορίες σπάζοντας πράγματα γύρω του, το ίδιο καλά μπορούν να καταφέρουν να ανοίξουν το δρόμο για μεγάλες hardcore συγκινήσεις. Πέρα από το μουσικό της υπόθεσης, η αγάπη της εγχώριας σκηνής προς το μέρος τους πηγάζει και από το γεγονός ότι οι My Turn έχουν μαζέψει κάποια γαλόνια βοηθώντας νέα συγκροτήματα και στήνοντας θεσμούς και συναυλίες που έχουν σκοπό να στρέψουν τα φώτα επί αυτής της πολύπαθης σκηνής.

Όταν λοιπόν βρίσκονται στο σανίδι οι ίδιοι, ξέρουν καλά τι θα κάνουν. Ντόπιο χαρκορ, φτιαγμένο από τα καλύτερα παιδιά και υλικά - δεν είναι άλλωστε παράξενο ότι παρά και την καθημερινή αλλά και τη χθεσινοβραδινή συναυλία παρόμοιου ηχητικού ενδιαφέροντος, το Arch έσφυζε από ζωή από πολύ νωρίς. Οι My Turn με ένα πολύ αξιόλογο ηχητικό αποτέλεσμα ως συνήθως στις συναυλίες τους, πέταξαν τις σπίθες τους για να ανάψει η φωτιά αυτή η σκληροπυρηνική που καίει μέσα μας με περάσματα τόσο από την τελευταία τους κυκλοφορία, "Modern Life's Massacre", όσο και μερικές καινούριες νότες που ακούστηκαν από νέα πράγματα που φημολογείται ότι έρχονται σύντομα. Οι My Turn ακούραστοι ως συνήθως έδωσαν ένα μισάωρο σετ λες και δεν τους παρουσιάζει απολύτως καμία δυσκολία και έστρωσαν το δρόμο για πολύ μεγάλες στιγμές. Έχουν καταφέρει όμως κι αυτοί με τη σειρά τους, αυτό το ένα τους κομμάτι που χιλιοαγαπήθηκε και μετρά χρόνια πορείας, από το μακρινό "Athens" του 2012, αυτό το "Ούτε Στιγμή Δεν Σε Ξέχασα" που κάπως, ενώνει με μια κοινή γραμμή όλες τις συναυλίες τους από τότε μέχρι σήμερα. Νομίζω είναι ασφαλές να πούμε ότι δεν τους χορταίνουμε. [Ε.Τ.]

Η προσθήκη των Grade 2 ως guests στην εμφάνιση των Agnostic Front ήταν μια από τις πιο αναπάντεχες εκπλήξεις του συναυλιακού καλοκαιριού. Η τριάδα από το Isle Of Wight αποτελεί ένα από τα πλέον καλά κρυμμένα μυστικά του σύγχρονου punk rock, και η επιστροφή τους έπειτα από 8 χρόνια στη χώρα μας, τους βρίσκει στην καλύτερη φάση της πορείας τους. Το punk rock σχήμα, μετά την κυκλοφορία του περσινού εξαιρετικού ομότιτιτλου δίσκου του, και τέταρτου συνολικά, βρίσκεται σε τροχιά εκτόξευσης, με τις συναυλίες του να αποτελούν σημαντικό μέρος του «ονόματός» τους στη σκηνή. Και για περίπου 45 λεπτά, διαπιστώσαμε το ίδιο δια ζώσης.

Οι Sid Ryan, Jack Chatfield και Jacob Hull παρέσυραν τα πάντα στο διάβα τους. Οι δύο πρώτοι, σε φωνητικά, μπάσο και κιθάρες, άλλαζαν διαρκώς θέσεις, μετέδιδαν μια απλή, λαϊκή δρομίσια αλητεία και θετική αύρα, ίδρωναν και δεν έχαναν τον τόνο στις φανταστικές μελωδικές φωνητικές γραμμές, ενώ κερνούσαν και τρομερό πόνο με τα μουσικά τους όργανα. Ο τρίτος, ήταν το αρχέτυπο του punk ‘n’ roll drummer. Με ένα σετ που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και best of κάποιας εμβληματικής μελωδικής hardcore μπάντας (αλήθεια, απλά φτιάξε μια playlist και άκουσε το), αλλά απλά πρόκειται για το έργο μιας δεκαετούς αφοσίωσης στο πανκ, οι Grade 2 έπαιξαν σαν headliners.

Τα club show πάνε τόσο πολύ σε αυτή τη μουσική, και ειδικά στους Grade 2. Το μπάσιμο με το “Tired Of It” έπιασε λίγο απροετοίμαστο το αμύητο κοινό, αλλά το “Graveyard Island” είναι τόσο μεγάλο κομμάτι που και στην πρώτη σου επαφή με αυτό δεν γίνεται να μην αφεθείς. Οι street punk/oi! καταβολές των Grade 2 λάμπουν όσο και αν καμουφλαριστούν από την ακαταμάχητη γοητεία του μελωδικού hardcore punk rock που πλέον τους αντιπροσωπεύει. Από τη γενέτειρά τους μέχρι τις Η.Π.Α. των μέσων των ‘90s, οι Grade 2 έχουν φτιάξει ένα εκρηκτικό κράμα, και οι καθημερινές τους ιστορίες, με την ενέργεια το πάθος που μεταδίδονταν, μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι.

Ειλικρινά, η σαρωτική εμφάνιση των Άγγλων οφείλει να επαναληφθεί άμεσα, και μακάρι τότε συλλογικά να είμαστε πιο «διαβασμένοι». Ένα από τα πιο καυτά «συμβαίνει τώρα» στο σύγχρονο punk rock το βράδυ της Τρίτης στο κέντρο της Αθήνας μας έκανε να χορέψουμε (“Brassic”), να μπούμε σε πόγκο (“Judgement Day”, “Mr. Industry”), να γίνουμε παιδιά τραγουδώντας Misfits (back to back διασκευές στους θρύλους συνυπολογίζοντας και τους Integrity μια μέρα νωρίτερα), να συγκινηθούμε με την ταξική punk ψυχή του “Only Ones I Trust” σφίγγοντας τις γροθιές μας, να χαμογελάσουμε. Και όταν ήρθε το φινάλε με το “Under The Streetlight”, χάσαμε τη φωνή μας σε ένα από τα μεγαλύτερα punk κομμάτια των τελευταίων ετών. Τι, τόσο καλοί ήταν αυτοί οι Grade 2; Ας κλείσω με αυτό. Σκέψου την ιδανική, από άποψη ήχου, μουσικής και απόδοσης, πανκ ροκ εμφάνιση. Εγώ την είδα να λαμβάνει σάρκα και οστά στα πρόσωπα, τη μουσική και τον ιδρώτα αυτών των τριών φανταστικών τύπων. Και λίγα λέω. [Α.Ζ.]

Μετά και την απρόσμενα για κάποιους, αναμενόμενα για κάποιους άλλους, σαρωτική εμφάνιση των ενεργητικών και συμπαθέστατων Grade 2, ήρθε η ώρα για τα πιο μεγάλα παιδιά να δείξουν πως γίνεται. Οι Agnostic Front δεν χρειάζονται συστάσεις, για να μην πούμε πως αποτελούν και συναυλιακή σταθερά στην καλοκαιρινή Ελλάδα. Αναλογιζόμενη τις ραγδαίες αλλαγές στη ζωή μου από την περσινή τους συναυλία επί της ημερομηνίας των γενεθλίων μου μέχρι και το που φτάσαμε σήμερα, μπορώ να πω πως σε προσωπικό επίπεδο, η εμφάνιση αυτή των Agnostic Front υπήρξε έως και καθαρτική. Σίγουρα όμως, δρασκελισμούς ολόκληρους μακριά καλύτερη σε διάθεση και ποιότητα από την προηγούμενη, μάλλον για την πλειονότητα των παρευρισκομένων.

Υπό τους ήχους του "Pretty Vacant" οι Agnostic Front ανεβαίνουν χαλαρά και φιλικά στη σκηνή του Arch για να κάνουν αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλύτερα: Να μας εξαπολύουν εμβληματικό νεοϋορκέζικο hardcore που οι ίδιοι σε μία στιγμή παραφροσύνης σκαρφίστηκαν. Αν παρατηρήσει κανείς τα επιλεχθέντα κομμάτια των Agnostic Front θα παρατηρήσει πως το setlist τους μοιάζει καθιερωμένο στην πλειοψηφία των τελευταίων τους εμφανίσεων, ωστόσο, τι άλλο να τους ζητήσεις; Ένας υπερπλήρης κατάλογος από όλες τις κορυφές της δισκογραφίας τους, πλήρως μελετημένος για να τροφοδοτήσει μια μεγάλη οικογενειακή συγκέντρωση όπου οι φάπες είναι χάδια αλληλεγγύης. Από τις πρώτες νότες του "AF Stomp", μικροί και μεγάλοι επιδίδονται σε έναν καταιγισμό τραγουδιού, χτυπήματος και φυσικά, moshing. Μικροί και μεγάλοι το εννοούμε, καθώς όλες οι διαφορετικές ηλικιακές ομάδες ήταν παρούσες στη συγκεκριμένη συναυλία - θα επιστρέψουμε όμως ξανά σε αυτό.

Πρώτη κορύφωση της ημέρας αποτελεί με σιγουριά η τριπλέτα "My Life My Way", "Only In America" και "Old New York" όπου τα πράγματα έγιναν προσδοκόμενα βίαια, ενώ Stigma και Miret μας κοροϊδεύουν με το πόσο καλά κρύβουν την πραγματική τους ηλικία όσο παίζουν μουσική. Οι άνθρωποι που πηγαινοέρχονται στο χώρο οριζόντιοι σύντομα γίνονται πολύ περισσότεροι από τους όρθιους, σε ένα όμως πολύ παράτολμο, οικογενειακό πλαίσιο αφού στην ατμόσφαιρα υπάρχει μόνο χαρά και κανένα κακό συναίσθημα, λειτουργεί άλλωστε το κοινό με "For My Family" λογική. Είναι εμφανές σίγουρα στα μισά της εμφάνισης των Agnostic Front ότι κάτι είναι διαφορετικό στην εμφάνισή τους. Σφύζουν όλοι τους από ζωή και ενέργεια με έναν τρόπο αξιοσημείωτο. Συγκρίνοντας τους με προηγούμενες, πρόσφατες φορές, σίγουρα έχουμε να μιλάμε για μια από τις σημαντικότερες εμφανίσεις τους στη χώρα μας.

Πως όμως καταλήγεις σε αυτό, θα ρωτήσεις. Είναι το συναίσθημα όταν είσαι εκεί. Είναι η αύρα της μπάντας, ο κόσμος, ο ήχος, είναι λίγο πολύ όλα που σε κάνουν να νιώθεις πως όλα είναι καλύτερα όταν ένα συγκρότημα επισκέπτεται τα μέρη σου συχνά παίζοντας τα ίδια κομμάτια. Είναι η αγκαλιά που κάνουν στον Stigma όλοι στο κοινό όταν κατεβαίνει από τη σκηνή. Είναι οι πιτσιρικάδες, τα παιδιά των παλιών οπαδών στον εγχώριο ήχο, που γιορτάζουν τα όγδοά τους γενέθλια μαζί με τους Agnostic Front και κάνουν το πρώτο τους stage dive με απόλυτη ασφάλεια όσων τους σηκώνουν στον αέρα, λες και είναι φυλαχτό - όπως και θα έπρεπε. Η αγκαλιά αμέσως αφότου έχεις σκάσει σαν καρπούζι πάνω στον άλλον χωρίς να τρέχει τίποτα. Το ίδιο το "Gotta Go". Δεν θέλω να μείνω στα κομμάτια τόσο, τα οποία λίγο πολύ ο αναγνώστης θα φαντάζεται - είναι άλλωστε γνωστά τα συστατικά μιας καλής ομελέτας, η προσοχή όμως του να την πετύχεις χωρίς να την κάψεις είναι κάθε φορά άθλος.

Με παρόμοιο τρόπο οι Agnostic Front ψήνουν πάντα τις εμφανίσεις τους με συνταγή σχεδόν ίδια, αλλά πάντα αυτές καταλήγουν αφράτες. Οι διασκευές στα "Pauly The Dog", "Crucified" και φυσικά το "Blitzkrieg Pop" που παραδοσιακά κλείνει το set. Τα "Victim In Pain", "Power", "Never Walk Alone" και τόσα άλλα υλικά. Μα κυρίως, τα χαμόγελά μας που δεν έσβησαν στιγμή όλη νύχτα. Για άλλη μια φορά και ίσως εδώ και δεκαετίες την καλύτερη, Agnostic Front σας ευχαριστούμε που δεν σταματάτε να είστε η μπάντα που είστε. [Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης