[7]: Μουσικές στη μικρή οθόνη για το πρώτο μισό του 2025

Ξανά εδώ, φίλες και φίλοι. Άλλο ένα καλοκαίρι. Άλλη μία ματιά πίσω στις στιγμές από το περασμένο εξάμηνο που η μουσική πάγωσε στιγμιαία το χρόνο στις αγαπημένες μας σειρές, και μας βύθισε ακόμα περισσότερο σε ό,τι βλέπαμε. Άλλη μία φορά που καταφέρνουμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας μαζί με εκείνα αυτού του μικρού αφιερώματος την ώρα που ο καυτός φεστιβαλικός ήλιος βρίσκεται στην κάθοδο, με χαρακτηριστική καθυστέρηση από τις αντίστοιχες μουσικές midyear ανασκοπήσεις. Αλήθεια, περιμένατε κάτι διαφορετικό;

Δυστυχώς για τα "Apple Cider Vinegar" και "Invincible" δεν περίσσεψε χώρος, κι ας έπαιξαν σωστά τα χαρτιά τους με Olivia Rodrigo και Nine Inch Nails στα φινάλε τους. Ο αναγεννημένος Daredevil και το "Love, Death & Robots" του David Fincher δεν έφτασαν ποτέ αληθινά κοντά. Οι Pearl Jam και η Ashley Johnson από τη μεγάλη επιστροφή του "The Last Of Us" έχασαν στο νήμα. Δίπλα τους, ο Seth Rogen με την κουστωδία του και τους πληρωμένους Stones για το μονοπλάνο στο "The Studio" δεν πήραν αυτό που ήθελαν, κόντρα στα προγνωστικά.

Όπως κάθε χρόνο, οι επιλογές έγιναν απολύτως υποκειμενικά κι έχοντας κατά νου το πάντρεμα ήχου και εικόνας. Η παρουσίαση γίνεται αλφαβητικά. Ο πειρασμός της post-credit οψιόν παραήταν μεγάλος για να αντισταθούμε. Ακολουθούν μικρά, και ορισμένα ελαφρώς μεγαλύτερα, spoiler.

1

Aurora - "Through The Eyes Of A Child"
στο "Adolescence"

Δύσκολο πράγμα το hype. Δυσκολότερο στην εποχή της γρήγορης τηλεοπτικής κατανάλωσης. Ακόμα περισσότερο όταν μιλάμε για περιπτώσεις που δεν στοχεύουν στη διασκέδαση. Το δημιούργημα των Jack Thorne & Stephen Graham πατάει γερά στη γη. Τα κινηματογραφικά τραβήγματα σε πρόσωπα, περιστατικά και διαλόγους δίνονται με προσοχή. Ο τρόπος που στήνεται κάθε επεισόδιο είναι μαεστρικός. Το δέσιμο της μίνι-σειράς παρομοίως. Τα αστυνομικά κλισέ εξαφανίζονται γρήγορα. Η γραφή δεν χαλαρώνει δευτερόλεπτο. Ο βρετανικός αέρας ξεχειλίζει. Τα μονοπλάνα δεν χρησιμοποιούνται απλά για εντυπωσιασμό. Η ηθοποιία, από τους βασικότερους μέχρι τους μικρότερους ρόλους, λάμπει. Η κορύφωση με τη φωνή της αγαπημένης Aurora λίγο πριν την αυλαία, παρασέρνει τα πάντα. Οι ερωτήσεις έχουν τοποθετηθεί. Οι απαντήσεις αφήνονται ανοιχτές.

2

R.E.M. - "Strange Currencies"
στο "The Bear"

Οι φωνές καταλάγιασαν. Οι ήχοι της κουζίνας συνεχίζουν ακάθεκτοι. Χρόνο με το χρόνο, η συνταγή άλλαξε και δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι πολύ διαφορετικό, για καλό ή για κακό. Η δυσλειτουργική οικογένεια των Bears μέσα σε τέσσερα χρόνια έχει φτάσει πολύ μακριά από το σημείο που ξεκίνησε. Αν χρειάζεται μεμονωμένη απόδειξη, το γαμήλιο επεισόδιο τη συμπυκνώνει σε μία ανέλπιστα γλυκιά, ήπια ώρα. Ο Carmy του Jeremy Allen White και η Sydney της Ayo Edibiri παραμένουν στο κέντρο της μεγάλης εικόνας. Το υπόλοιπο καστ ακολουθεί ως συνήθως από κοντά. Οι σκηνοθετικές ματιές διατηρούν ακέραιη την προσωπικότητά τους. Τα περάσματα των εκλεκτών προσκεκλημένων είναι ένα κι ένα. Η λίστα με τις μουσικές μεγαλώνει σε βαθμό που δικαιολογημένα θα σηκώσει μερικά φρύδια. Το "Strange Currencies" ήταν απολύτως απαραίτητο.

3

The Stone Roses - "Fools Gold"

στο "Black Mirror"

Χωρίς να έχουν πλησιάσει ποτέ στα όρια του μετρίου, οι δυστοπίες από το ανθλογικό σύμπαν του Μαύρου Καθρέφτη είχαν καιρό να ενθουσιάσουν πραγματικά. Η έβδομη σαιζόν, παρά τις όποιες περιστασιακές μουτζούρες, επανέφερε τα στάνταρ σε παλιά, ψηλά επίπεδα. Ανάμεσα στην συντριβή, με την καλύτερη δυνατή έννοια, για καλησπέρα του "Common People" και τον χολλυγουντιανό αέρα της δεύτερης εμφάνισης του USS Callister, το "Eulogy" υπενθύμισε με πλέον προσγειωμένο τρόπο τις βάσεις πάνω στις οποίες μια φορά κι ένα καιρό κερδήθηκε ο κόσμος. Μία ιστορία τόσο απλή αλλά τόσο έντονη. Ένας πέρα για πέρα ανθρώπινος κεντρικός χαρακτήρας. Ένα γουστόζικο τουίστ επιστημονικής φαντασίας. Μια ερμηνεία όλα τα λεφτά· Paul Giamatti, αφού.

4

Coldplay - "Viva La Vida"
στο "Mo"

Οι Coldplay μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι στον αφρό της επικαιρότητας για όλους τους λάθος λόγους, όμως φέτος η μουσική τους έντυσε μία απ’ τις καλύτερες σειρές που θα βρείτε εκεί έξω, το "Mo". Ο Μο είναι ένας συμπαθής αλητάκος, που προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην στην Αμερική ως Παλαιστίνιος πρόσφυγας. Δημιούργημα του stand-up κωμικού Mohammed Amer, που πρωταγωνιστεί ως ο ομώνυμος ήρωας, η σειρά επιχειρεί να δείξει τη ζωή προσφύγων και μεταναστών στις ΗΠΑ, με βαρυτικό κέντρο τον ξεριζωμό των Παλαιστινίων. Το χιούμορ είναι ισόποσο με την συγκίνηση, και σε μία απ’ τις πιο κομβικές αποφάσεις που παίρνουν οι ήρωες στη δεύτερη και τελευταία σεζόν (no spoilers!) ακούγεται το "Viva La Vida", στο οποίο οι καμπάνες της Ιερουσαλήμ χτυπούν προειδοποιητικά για τον έκπτωτο μονάρχη. Ο δε τίτλος του κομματιού είναι παρμένος απ’ τον τελευταίο πίνακα της Frida Kalo, κι ο οποίος δείχνει μία πανδαισία καρπουζιών. Το τέλειο κομμάτι από άποψη μουσικής, στίχων, και γενικότερο συμβολισμό.

5

Mel Tormé - "The Windmills Of Your Mind"
στο "Severance"

Ο δεύτερος κύκλος του "Severance" είχε μουσικά highlights που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων ένα ολόκληρο marching band που έφερε ο Milchick για... λόγους, αλλά το αποκορύφωμα πιθανότατα βρίσκεται στο φινάλε. Ο κύκλος κλείνει με μια επιλογή του Mark S., η οποία τον οδηγεί να τρέχει σε (άλλον) έναν διάδρομο, χέρι-χέρι με τη Helly R., υπό τους ήχους του "The Windmills Of Your Mind" σε εκτέλεση Mel Tormé. Το κομμάτι αυτό επιλέχθηκε ακριβώς επειδή έχει παράξενο ήχο και στίχους. Σύμφωνα με τον Ben Stiller, το αντικείμενο της σειράς είναι ακριβώς αυτό: 'The circles that you’ll find in the windmills of your mind'. Η σκηνή κλείνει με ένα freeze-frame που θυμίζει άλλες εποχές (βάζοντας άλλο ένα λιθαράκι στο χρονικά αμφίσημο ύφος της σειράς) και ένα σταδιακό fade-to-red, ανοιχτό σε ερμηνείες. Πού θα πάνε αυτοί οι άνθρωποι μετά;

6

Khruangbin - "Maria Tambien"
στο "The White Lotus"

Καμία Χαβάη, καμία Σικελία. Η αλήθεια βρίσκεται στην Ταϊλάνδη. Υπερβολές; Ίσως. Η αλήθεια όμως είναι πως το ταξίδι στα βάθη της Ασίας ήταν τόσο πετυχημένο που ακόμα και οι πιο παράξενοι οφείλουν να το παραδεχτούν. Το χιούμορ μαυρίζει περισσότερο από ποτέ. Τα νέα πρόσωπα φτιάχνουν ένα φανταστικό ρόστερ. Το ζεύγος Walton Goggins & Aimee Lou Wood κλέβει κάθε σκηνή που εμφανίζεται. Η τριάδα Michelle Monaghan / Carrie Coon / Leslie Bibb είναι αγνή απόλαυση. Τα δράματα της οικογένειας Ratliff παίζουν μπάλα δίπλα στα πιο ακραία του παρελθόντος. Για το Frank του Sam Rockwell τα λόγια ωχριούν. Η επαναφορά ανολοκλήρωτων storylines γίνεται πανέξυπνα. Η χρήση του άσματος των Khruangbin στο άνοιγμα των πρώτων δύο επεισοδίων δίνει τον τόνο, χωρίς πολλά-πολλά.

7

Radiohead - "Exit Music (For A Film)"
στο "Yellowjackets"

Ήταν πρακτικά δεδομένο. Το πράγμα είχε φανεί από το αδιαφιλονίκητο nü τρέιλερ του 2025. Η τρελή κοριτσοπαρέα δεν είχε απογοητεύσει ποτέ, και δεν υπήρχε λόγος για να χαλάσει το σερί τώρα. Οι εναλλαγές από το παρόν στο παρελθόν και ξανά πίσω παραμένουν σήμα κατατεθέν. Τα υστερικά ξεσπάσματα παραμονεύουν στις γωνίες. Η σεναριακή ομάδα δεν χάνει την άγνοια κινδύνου της. Τα σύντομα περάσματα της Ella Purnell ως Jackie μοιράζουν απλόχερα jumpscares. Οι Sophie Thatcher και Christina Ricci, ως Natalie και Misty αντίστοιχα, έχουν κερδίσει επάξια το θρόνο της σειράς. Οι Melanie Lynskey και Sophie Nélisse κόβουν και ράβουν ως Shauna. Οι μουσικές πέφτουν βροχή. Εύφημος μνεία στη χωρίς-λόγο-ή-αιτία-με-κομμένα-φρένα-υπεράνω-περιγραφής-did-it-all-for-the-nookie σεκάνς. Μετράμε ήδη αντίστροφα για τα επόμενα.

+1

Evanescence - "Afterlife"
στο "Devil May Cry"

Βραβείο «τα zeroes κρατάνε ακόμα», ξεδιάντροπα και αναμφίβολα. Τα έντονα χρώματα, ο φρενήρης ρυθμός, οι χαοτικές σκηνές δράσης, τα πάντα εδώ μέσα ουρλιάζουν βιντεοπαιχνίδι. Κι αν στα πλαίσια της μεταφοράς κάτι χάνεται από το πρωτότυπο υλικό, ας είναι. Έχουν συμβεί πολύ, πολύ όμως, χειρότερα. Ο Adi Shankar έπιασε το συναίσθημα κι αυτό είναι που μετράει στο τέλος της μέρας. Η συμμετοχή του αξεπέραστου Kevin Conroy χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Το mixtape soundtrack είναι γεμάτο χιτάρες από τις μέρες του PlayStation 2. Σε πρώτη ανάγνωση, οι γελοιωδώς άψογοι τίτλοι αρχής με πίτσα, διαόλια και Limp Bizkit θα έμοιαζαν σαν την πιο προφανή επιλογή. Το σπάσιμο της ροής στο "The First Cycle" με Amy Lee σε ρόλο κρυμμένου άσσου κέρδισε άνετα.

+2

Fontaines D.C. - "Starburster"
στο "Mobland"

Βραβείο «γιατί δηλαδή να μη βάλουμε αυτό για theme song;», απροβλημάτιστα και αδιαπραγμάτευτα. Λειτουργώντας σαν κομμάτι του άτυπου τηλεοπτικού εγγλέζικου μοντέρνου γκανγκστερικού σύμπαντος, μετά τα "Gangs Of London" και "The Gentlemen", ο Ronan Bennett χαμηλώνει κάπως τις ταχύτητες αλλά κρατάει το σασπένς και τα διακυβεύματα ψηλά. Σχετικά με το star power, το όνομα του Tom Hardy από μόνο του θα έφτανε και περίσσευε. Προσθέτοντας στα δεξιά του τον Pierce Brosnan και την Helen Mirren, και στα αριστερά ένα μικρό στρατό από σπουδαίους ρολίστες (βλ. Paddy Considine, Lara Pulver, Toby Jones), τα περιθώρια σχολιασμού εξαφανίζονται. Η ηχητική επένδυση δια χειρός Matt Bellamy προσθέτει επιπλέον πόντους. Τα σκασίματα Prodigy μερικούς ακόμα. Από το πρώτο 'it may feel bad', το αποτέλεσμα είχε κλειδώσει.