[7]: Μουσικές στη μικρή οθόνη για το πρώτο μισό του 2024

Αρκούδες και νουάρ, τζέντλεμεν και δυστοπίες

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 25/07/2024 @ 17:48

Ατελείωτος καύσωνας. Αυστηρά παγωμένα αφεψήματα. Φεστιβαλικά χανγκόβερ. Θερινά και παραλίες. Βομβαρδισμός από αθλητικές διοργανώσεις. Χαμένες ημερομηνίες. Χαμένες διορίες. Χαμένα μυαλά. Διακοπές να αχνοφαίνονται κάπου στον ορίζοντα. Ίσως. Brat summer? Ας σοβαρευτούμε, εδώ είναι βαλκάνια. Σε κάθε περίπτωση, έστω και με υπερβολική καθυστέρηση ακόμα και για τα δικά μας δεδομένα, δεν θα χάναμε ποτέ των ποτών το ετήσιο ραντεβού για τη R! σύνοψη των μουσικό-τηλεοπτικών τεκταινόμενων του περασμένου εξαμήνου.

Ιδιαίτερη μνεία στις γενναίες λίστες των "3 Body Problem", "Baby Reindeer" & "Eric", γιατί να το κρύψωμεν κυρίως στο πρώτο ελέω Λάνας, και στην καλησπέρα με 'god save the queen/the fascist regime!' του Billy Butcher και των Αγοριών του. Καρδιές στο βασικό-αλλά-πάντα-καλοδεχούμενο Blondie needle drop των "Bandidos" και στις στερεοφωνικές The Go-Go's του "Resident Alien". Μη ρωτήσεις γιατί έμεινε εκτός η παγωμένη επιστροφή του "True Detective", δεν έχουμε στοιχειωδώς πειστική απάντηση να σου δώσουμε.

Ως συνήθως, οι επιλογές έγιναν με βασικό κριτήριο το ταίριασμα ήχου και εικόνας, οι απουσίες είναι δεδομένες και η σειρά παρουσίασης αλφαβητική. Ακολουθούν μικρά, και μερικά ελαφρώς μεγαλύτερα, spoiler. Okey dokey!

Refused - "New Noise"
στο "The Bear"

Όταν πατάς play και επί ενενήντα δευτερόλεπτα τα μοναδικά πράγματα που ακούς είναι κοφτές ανάσες, κόρνες αυτοκινήτων, κλήσεις που δεν παίρνουν απάντηση και τα εισαγωγικά γρατζουνίσματα του "New Noise", ξέρεις ότι η σφαλιάρα που βλέπεις να έρχεται σε αργή κίνηση θα είναι μόνο η πρώτη για το προσεχές μέλλον. Το σήμα κατατεθέν του Bear χρησιμοποιείται ολόσωστα, προσθέτοντας άλλο ένα φορτισμένο τουίστ στη ροή της αφήγησης. Η παρουσία της Jamie Lee Curtis ως Donna είναι συνταρακτική. Η Abby Elliott ως Sugar στέκεται πανάξια δίπλα της. Η συνύπαρξή τους ξεχειλίζει συναίσθημα με τον πιο αβίαστο τρόπο. Το χειροκρότημα στο γύρισμα σε Ronettes έρχεται χωρίς να το καταλάβεις. Ένα πραγματικό showcase.

Twin Temple - "Let's Have A Satanic Orgy"
στο "Extraordinary"

Με διαφορά η πιο «τι έπαιξε λέει» στιγμή του πρώτου εξαμήνου. Σε μεγάλες οθόνες, σε μικρές οθόνες, σε οθόνες κινητών, παντού. Το εναλλακτικό σούπερ Λονδίνο με τη Jen, την Carrie, τον Jizzlord και την παρέα τους, βγάζει όλη τη δροσιά που περιμέναμε. Το αφιερωμένο στο Halloween μισάωρο ταιριάζει καλύτερα απ' όσο ήλπιζαν και οι πιο αισιόδοξοι. Το ότι κάπως επιλέχθηκαν Twin Temple για να δέσουν μία από τις πιο υστερικές γατοσκηνές στην πρόσφατη μνήμη, είναι από μόνο του ένας μικρός θρίαμβος. Το ότι - σπόιλερ - λίγο αργότερα η Siobhán McSweeney, η μέγιστη Sister Michael από τις Derry Girls, κάνει μια από τις τελειότερες απόπειρες εξορκισμού, προσθέτει κερασάκι στην κολοκυθότουρτα.

Johnny Cash - "So Doggone Lonesome"

στο "Fallout"

Για όλες τις πίκρες που έχουμε καταπιεί ανά τα χρόνια στον χώρο των gaming adaptations, εμφανίζεται κάθε τόσο μία εξαίρεση που μας θυμίζει πως το όλο πράγμα μπορεί να γίνει σωστά. Τα μόνα που χρειάζονται είναι άνθρωποι που να έχουν αίσθηση κι από τις δύο κουλτούρες, μεράκι, σεβασμός στο πρωτότυπο υλικό, γράψιμο που να προσαρμόζει τις ιδιαιτερότητες στη λογική ενός παιχνιδιού σε εκείνη της τηλεόρασης... εντάξει, η λίστα είναι πρακτικά ατελείωτη, αλλά τι να κάνουμε. Ο Jonathan Nolan έκανε ξανά το θαύμα του. Από τους μικρόκοσμους των Vaults ως την απεικόνιση της δυστοπίας στην επιφάνεια κι από τη lawful good μέχρι τελικής πτώσης Lucy MacLean της Ella Purnell ως τα πληρωμένα περάσματα του Άντρα με τα Μαύρα, το σύνολο πλησιάζει επικίνδυνα το ιδανικό.

The Allman Brothers Band - "Whipping Post"
στο "Fargo"

Κάθε νέα σαιζόν περιμένουμε να σπάσει το σερί, αλλά όχι. Κάθε επιστροφή στο Fargo είναι απλά τόσο άψογη. Κάθε φορά οι προσδοκίες βρίσκονται στο ταβάνι, και κάθε φορά ο Noah Hawley τις σκίζει σε χίλια κομμάτια χωρίς να σηκωθεί από την πολυθρόνα του. Κι αν η συνταγή ανανεώθηκε στον τέταρτο κύκλο, αυτή τη φορά η δοσολογία επανέρχεται σε κάτι πιο γνώριμο. Η παγωμένη ατμόσφαιρα κυριαρχεί. Οι ματωμένες κηλίδες στο χιόνι ξεχωρίζουν με γυμνό μάτι. Η Juno Temple δίνει ρεσιτάλ καριέρας. Το δίδυμο Jennifer Jason Leigh & Richa Moorjani ακολουθεί από κοντά. Ο Sam Spruell κλέβει την παράσταση. Για τον Jon Hamm τα λόγια περιττεύουν. Η επιλογή ανάμεσα στους Allmans και το έπος του "Toxic" ήταν πιο δύσκολη απ' όσο θέλουμε να παραδεχτούμε.

Delilah Bon - "I Wish A Bitch Would"
στο "The Gentlemen"

Τα πρόσωπα και οι λεπτομέρειες αλλάζουν. Η ουσία παραμένει ακλόνητη. Μουντά βρετανικά τοπία, όπλα, ναρκωτικά και υπόκοσμος. Όλα τα καλά. Όλα ακριβώς όπως τα είχαμε αφήσει στην κινηματογραφική εκδοχή των Gentlemen, το μακρινό 2020. Οι ατάκες πέφτουν βροχή. Το δεξί πόδι γαργαλάει το γκάζι ακριβώς όσο πρέπει. Τα ημισουρεάλ σκηνικά σκάνε απροειδοποίητα. Η χημεία ανάμεσα στον Theo James και την Kaya Scodelario είναι να την πιεις στο ποτήρι. Στη δεύτερη γραμμή, οι Vinnie Jones και Giancarlo Esposito κάνουν το κομμάτι τους κι ανεβάζουν τα πάντα δύο σκαλιά ψηλότερα. Καλές οι χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, οι Β' ΠΠ και ό,τι άλλο· όταν όμως ο Guy Ritchie παίζει εντός έδρας, δεν αγγίζεται.

Roy Orbison - "In Dreams"
στο "Ripley"

Από τις σειρές που βρίσκονται σε αυτό το μικρό αφιέρωμα, δεν υπάρχει ούτε μία που να μην είναι τεχνικά άρτια ή καλοφτιαγμένη. Το να δοθεί όποιος από αυτούς τους δύο χαρακτηρισμούς στη μεταφορά του κλασικού βιβλίου της Patricia Highsmith, είναι τουλάχιστον υποτιμητικό. Το γράψιμο και η σκηνοθεσία του Steven Zaillian χτίζουν έναν απολαυστικά σκιώδη κόσμο. Η φωτογραφία μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως συγκλονιστική. Η αφήγηση ξεδιπλώνεται σε υπνωτιστικούς ρυθμούς, με την καλύτερη δυνατή έννοια. Οι ερμηνείες, ιδιαίτερα του Andrew Scott και της Dakota Fanning, τραβάνε το σύνολο σε δυσθεώρητα επίπεδα. Η ηχητική επένδυση του Jeff Russo ταιριάζει σαν γάντι με την εικόνα. Ο Roy Orbison προσθέτει λίγο παραπάνω μαύρο στο ξεκίνημα του ταξιδιού.

Iggy Pop - "The Passenger"
στο "Sugar"

Το τέλος κάθε ιστορίας είναι παράξενο. Ξέρεις ότι θα έρθει, κι όμως, έχεις περάσει ώρες μαζί της, γελώντας και κλαίγοντας. Ξαφνιάζεσαι βλέποντας τους τίτλους τέλους. Αργά ή γρήγορα, ωστόσο, συνειδητοποιείς ότι πρέπει να γυρίσεις στην πραγματικότητα. Ο άγραφος κανόνας για τις σινεσκοπήσεις μας λέει «όχι σάουντρακ, όχι τραγούδια τίτλων». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, κάνουμε μία μεγάλη υπόκλιση στον Mark Protosevich και την ομάδα του, γιατί πολύ απλά έκαναν το παιχνίδι τους και κέρδισαν. Στέλνουμε τα σέβη μας και στον Colin Farrell, επειδή ναι. Αν θέλεις να ρίξεις αυλαία, κλείνοντας το μάτι στους θεατές σου, το κάνεις έτσι. Ένας γουστόζικος, χρωματιστός φιόγκος σε ένα νουάρ αριστουργηματάκι. Απαραίτητη αναφορά στο "Cherry" των UFO, δια στόματος Amy Ryan, που έμεινε εκτός την τελευταία στιγμή.

Yes - "Owner Of A Lonely Heart"
στο "Dead Boy Detectives"

Αλήθεια τώρα, νόμιζες ότι θα έβγαινε το άρθρο χωρίς αναφορά στο "Supernatural"; Σίγουρα, το υλικό εδώ έρχεται από αλλού και οι εποχές έχουν αλλάξει. Την ίδια στιγμή, δεν γίνεται να έχεις έστω κι ελάχιστη επαφή με τις μέρες και τα έργα των αδερφών Winchester, και να μη νιώσεις οικειότητα βλέποντας τις πρώτες περιπέτειες ετούτης της μικρής, ιδιότροπης ομάδας. Το υπερφυσικό στοιχείο παρουσιάζεται με τον πιο άμεσο, τηλεοπτικό τρόπο. Η σύνδεση με το σύμπαν του Sandman παρότι υπάρχει, στέκει τόσο διακριτικά που δεν θα ξενίσει τους μη γνωρίζοντες. Οι χαρακτήρες και οι αλληλεπιδράσεις, πίσω από την αναμενόμενη γκριζάδα, αφήνουν μια παλαιάς κοπής αίσθηση. Κάθε 'boys!' της Ruth Connell κερνάει χαμόγελα. Η υπόθεση του στοιχειωμένου σπιτιού φωνάζει 'Mystery Spot'.

Αντώνης Μαρίνης

Κομπιούτερς, αριθμοί και μουσικές. Προτιμά το ροκ του σκοτεινό και έξυπνο. (Συνήθως.) Εκτιμά εξίσου ιδιότροπες και πιασάρικες μελωδίες. Πιστεύει ότι η ιδανική ακρόαση δίσκου γίνεται συνοδεία booklet....