«10+1»: Δίσκοι για τη δεύτερη μέρα του New Long Fest

Οι αγαπημένες μας κυκλοφορίες για τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ

Από την Ειρήνη Τάτση, 10/07/2024 @ 16:46

Όπως και στο προηγούμενο μέρος αυτού του άρθρου, η επιστροφή γίνεται για να τιμήσουμε άλλη μια εντεκάδα κυκλοφοριών από τα συγκροτήματα αυτή τη φορά που θα «κατέβουν» στη σκηνή του New Long Festival τη δεύτερη μέρα, Κυριακή 14 Ιουλίου. Για να μην μακρηγορούμε λοιπόν, παρακάτω θα βρείτε δέκα (περίπου) κυκλοφορίες των συκγροτημάτων που θα απαρτίσουν το line-up του φεστιβάλ, και φυσικά στο τέλος την αντίστοιχη playlist που συνοψίζει τα αγαπημένα μας (κατά το δυνατόν, μιας και είναι πολλά) κομμάτια από το διήμερο.

Σίγουρα, κάτι από όλα αυτά θα σε πείσει για να μη λείψεις έστω και για λίγο από την πιο σημαντική γιορτή της εγχώριας σκηνής, δίπλα στη θάλασσα.

Nothing Thrives - Nothing Thrives

κυκλοφορία που δεν αφορά ολοκληρωμένο δίσκο εντός του πλαισίου, ωστόσο, είναι και κάπως λογικό μιας και οι Nothing Thrives έκαναν την εμφάνισή τους ως ολοκληρωμένο σχήμα μόλις το 2022 - κυκλοφορώντας το εξαιρετικό δείγμα garage punk / rock'n' roll του ομώνυμου EP τους. Έχουν καταφέρει πολύ γρήγορα να τραβήξουν ωστόσο τα βλέμματα όλων μας με την πολύ δραστήρια σκηνική τους παρουσία σε κινηματικούς και μη χώρους με αποτέλεσμα σίγουρα να περιμένουμε σύντομα έναν ολοκληρωμένο δίσκο των Nothing Thrives. Ως τότε, η σκηνή τους ανήκει.

Nekrotsoulithra - Disou Aixmira

Εντάξει, ίσως να κλέβουμε κι εδώ λίγο ακόμη. Οι Nekrotsoulithra είναι ένα παράδοξο pop culture φαινόμενο, συνδυάζουν από 80s pop και 90s ελληνικό τρας, πολιτισμικές αναφορές που θα σε σκαλώσουν, synthpunk, disco και ότι τους φανεί. Συνηθίζουν να μας βομβαρδίζουν συχνά με νέα κομμάτια όπως "Thanato Thanato Patissia", "Papathemelis Express" και γενικά μια ατέλειωτη λίστα ευφάνταστων και οριακά βουκολικών στίχων και ρυθμών. Διαλέγω για τις ανάγκες του άρθρου το μοναδικό τους EP, "Disou Aixmira" που και αυτό δεν πάει πίσω σε αναφορές. Θα έλεγε κανείς πως είναι ιδανικοί για κλείσιμο κάθε βραδιάς, εγώ θα έλεγα σίγουρα "To Pio Wraio Kseftyliki".

Primo Bake - Zap

Μπορεί η "γιαγιά με τα γυαλιά" να έφερε τον ελληνικό στίχο αλλά και το λίγο περισσότερο surf στοιχείο στις τάξεις των Primo Bake, είναι όμως το "Zap" του 2019 με το οποίο το σχήμα μας πρωτοσυστήθηκε και άφησε να εννοηθεί πως το ψυχεδελικό του γκαραζορόκ και θα συζητηθεί μα και θα μείνει. Οι χορευτικοί ρυθμοί του "Zap", από τα "Sugar" και "Banana Girl" ως και τις μπλουζιές του "Day To Waste" θα φέρουν σίγουρα ένα κλίμα ερωτισμού στο καλοκαιρινό σου απόγευμα. Μπορεί εκείνοι να δηλώνουν "αντικολλητικό χαρτί", το "Zap" όμως σίγουρα κολλάει.

Gagulta - Gagulta

Από τα ζοφερά βάθη του αστικού ιστού της Αθήνας, οι Gagulta όπως εμφανίστηκαν λίγο πριν το παγκόσμιο κακό, έτσι αυτό τους αποδιοργάνωσε για λίγο, μέχρι να ξαναγυρίσουν με πάρα πολλή θέρμη στις ζωντανές εμφανίσεις. Άφησαν ως παρακαταθήκη τους όμως, τον ομώνυμο πρώτο δίσκο τους, "Gagulta", ο οποίος αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα δείγματα παραδοσιακού sludge doom των τελευταίων χρόνων στην εγχώρια σκηνή. Πως να μην το κατάφερναν άλλωστε, αφού οι Gagulta αποτελούνται από ανθρώπους που έχουν δώσει πνοή σε πολλά ακόμη αγαπημένα σχήματα του είδους. Αναμένουμε νέο δίσκο όσο το δυνατόν πιο σύντομα!

Day Oof - The Vlack Album

Οι Day Oof τραβάνε πολύ πίσω, μάλιστα υπάρχει περίπτωση και να είναι από τα μακροβιότερα συγκροτήματα του φεστιβάλ. Μια προσπάθεια να επανέλθουν το 2020 έγινε αλλά το σύμπαν είχε άλλα σχέδια, φέτος δε φαίνεται να επιστρέφουν για τα καλά με άλλο ένα νέο EP. Είναι όμως το "The Vlack Album" (Metallica fans, μη βλέπετε) το 2016 που τους έβαλε πραγματικά στο χάρτη και πρέπει πάση θυσία να ξαναμπούν. Ένας ποιοτικότατος δίσκος στο επιθετικό, ορμητικό στυλ των NOFX με ακόμη περισσότερη βάση στην κιθάρα, που δεν έχει πολλά να ζηλέψει, μας άφησαν να ζητάμε περισσότερο. Με το καλό να έρθει.

Dramachine - Συγκινησιακή Πανούκλα

Οι Dramachine είναι από αυτές τις όμορφες ιστορίες αυτοεκπληρούμενης προφητείας που φαινόταν από την αρχή, από τα πρώτα τους EP ότι είναι σε τέλεια βήματα για κάτι εντελώς δικό τους. Αυτό ήρθε, λίγο αφότου ο κόσμος έγινε και πάλι δικός μας, με το δίσκο τους "Συγκινησιακή Πανούκλα", όπου το synthwave punk τους ακολουθεί τα βήματα μεγάλων μεγαθηρίων της αυτοοργανωμένης και παντοδύναμης εγχώριας σκηνής, ωστόσο με έναν ήχο, και κυρίως στίχο μοντέρνο, που ακούει τον παλμό της γενιάς του και τον χορεύει σε σκοτεινά σοκάκια. Θυμωμένα, αγχωμένα. Αυτοαναφορικά στο τι όλοι περάσαμε με τα πλήκτρα στο προσκήνιο.

Pirates City - Λωβή

Οι πολυγραφότατοι Pirates City - αφού στα λίγο παραπάνω από δέκα χρόνια ύπαρξής τους μας έχουν δωρίσει ήδη 5 ολοκληρωμένους δίσκους αγνου, πορωμένου punk rock, με τον ελληνικό (κυρίως) στίχο να βοηθάει στο να τσιρίζουμε τα τραγούδια τους λίγο πιο άμεσα, λίγο πιο βιωματικά. Δύσκολο να επιλέξεις λοιπόν από την πεντάδα, μα η περσινή "Λωβή", καλοκαιρινή, με αυτό το ska κομμάτι τους που κάνει τα πάντα αυτόματα πιο καλοκαιρινά και ιδρωμένα, η υπερχιτάρα "Μέρα Ρόζα", τους βρίσκει πιο έτοιμους από ποτέ και ίσως να είναι ιδανική συνοδεία για οποιαδήποτε διαδρομή για μπάνιο μέσα στο καλοκαίρι σου.

Sadhus (The Smoking Community) - The Smoking Community

Λάτρεψα το περσινό "Illegal Sludge"; Είναι το "Big Fish" μια άρτια κυκλοφορία (και συμπτωματικά μια από τις αγαπημένες μου ταινίες); Επίσης ναι. Είναι όμως αυτή η πρώτη, μαύρη, κατηφιασμένη, επιθετική και βίαιη επαφή με τους Sadhus, στο "The Smoking Community", που κυριολεκτικά σε θέτει καμένο από χέρι με τα από τη μία μακρόσυρτα αλλά διαβολεμένα κομμάτια του, ή σου ρίχνει χαστούκια με δίλεπτους πανικούς σαν τα "Colombian Boat Blues" και "Make Me 20 Euros". Οι Sadhus δήλωσαν από πολύ νωρίς τι μπορούν να είναι και το διατήρουν με όλη την εξέλιξη που τους αρμόζει κι ευτυχώς την αντίστοιχη αναγνώριση. Αυτή η πρώτη επαφή όμως, τόσο καλή σε ποιότητα, τόσο ωμή σε συναίσθημα, κερδίζει στο τέρμα, για λίγο ακόμη.

Sun Of Nothing - The Guilt Of Feeling Alive

Για το δέος και τη ρίγη στη ραχοκοκαλιά της δισκογραφικής μα και γενικής επιστροφής των Sun Of Nothing τα έχουμε πει πολλές φορές. Όπως και για το γεγονός ότι το "Maze" είναι από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, ήδη. Είναι όμως κάτι, τόσο συλλογικό, τόσο μαύρο, τόσο πηγαία πονεμένο σε εκείνη τη φορά που νομίζαμε ότι θα είναι η στερνή των Sun Of Nothing, εκείνο το κλασσικό πλέον "The Guilt Of Feeling Alive", εκεί που η μελωδία ήρθε να κοντραριστεί στα ίσια με τις απόκοσμες, απεγνωσμένες κραυγές από την κόλαση που χαρακτήριζαν τον ήχο τους ως τότε στα εξίσου μαγικά "...and Voices, Words, Faces, Complete The Dream" και "...in The Weak And The Wounded", και μας άφησαν άδειους, παγωμένους. Η πραγματική πύλη για τον αληθινό τρόπο του πως βρίσκεις κάθαρση από τους δαίμονες μέσω της μουσικής, γράφτηκε το 2011 από τους Sun Of Nothing και δεσπόζει ακόμη, αναλλοίωτο στο χρόνο να το κοιτάμε με δέος.

Khirki - Κυκεώνας

Ψηφίσαμε το συγκεκριμένο δίσκο ως τον καλύτερο rock για το πρώτο μισό της τρέχουσας χρονιάς γιατί πραγματικά το αξίζει; Αναμφίβολα. Αυτό λέει αρκετά για να καταλάβει ήδη κανείς για τι πραγματικά καλό δίσκο μιλάμε. Οι Khirki βέβαια, δεν ξεκίνησαν από το πουθενά. Με το πρώτο τους παιδί, "Κτηνωδία" να τους τοποθετεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τόσο για την ενέργεια τους όσο και για την ικανότητά τους να γράφουν αρχοντικό heavy rock ως τριάδα, μα και φυσικά τη χρήση της παραδοσιακής μουσικής με έντονη παρουσία εντός των κομματιών τους. Είναι όμως, ο "Κυκεώνας" που τους εκτόξευσε, τους άνοιξε πόρτες για έξω και μας έκανε να καταλάβουμε από τι πάστα είναι φτιαγμένοι. Ζωντανά δε, ίσως λίγοι να τους φτάνουν πλέον.

Chain Cult - Shallow Grave

Αν με ρωτήσεις τι με έσωσε από την καραντίνα, θα σου απαντήσω «νυχτερινό περπάτημα και το "Shallow Grave" των Chain Cult». Αν με ρωτήσεις ποιον θεωρώ έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους για την εγχώρια μουσική μετά το 2000, θα σου πω με άνεση «το "Shallow Grave" των Chain Cult». Ένα συγκρότημα που δεν το χορταίνεις ζωντανά, μια μουσική που δε χορταίνεις να τη χορεύεις, ίσως και πυλώνας της σκληρής αναγέννησης του κινηματικού και μη post-punk. Κομμάτια σαν το "The Uninvited" και το "Witch Hunt". Ένα συγκρότημα με τις πιο ακλόνητες και σοβαρές DIY αξίες σε σχέση με πολλούς γύρω τους και μια κυκλοφορία που έχει σημειωθεί εντός κι εκτός συνόρων ως κλασσική. Μέχρι την επόμενη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Chain Cult που περιμένω με ανείπωτη ανυπομονησία, αυτός ο δίσκος έχει ριζώσει στην καρδιά μου και θα τον ποτίζω μέχρι να γίνει δέντρο. Κοπιάστε.

Rocking Spotify Playlist