ProgSession #38: Egg

Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, έναν δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 38:

Egg - The Polite Force
Deram Records
1971

Τι ορίζει το κλασικό στον προοδευτικό ήχο των '70s; Η εμπορική ανταπόκριση, η διαφήμιση και η υστεροφημία, ή τελικά οι πειραματικές διαθέσεις των μουσικών της εποχής να φτάσουν το rock εν γένει ηχητικό πλαίσιο στα άκρα; Και αν το τελευταίο υπερτερεί σε τέτοιο βαθμό για μπάντες που ξεπήδησαν από το Ηνωμένο Βασίλειο και κέρδισαν την ετεροχρονισμένη αναγνώριση, τότε οι πρωτοπόροι Egg της φημισμένης πρώιμης προοδευτικής σκηνής της Αγγλίας και περιχώρων, είναι ένα από τα πάμπολλα παραδείγματα που έλαμψε παράλληλα με την γέννηση μια εξαιρετικά παραγωγικής μουσικής περιπέτειας με αμέτρητα άλμπουμ.

Με το δεύτερο άλμπουμ τους, "The Polite Force", οι Egg κατάφεραν να προσεγγίσουν πτυχές του ήχου σχεδόν ανεξερεύνητες και να θέσουν τα θεμέλια μιας πιο prog jazz επιρροής à la Soft Machine και να προσδώσουν μια πιο instrumental επίσης χροιά στις περίπλοκες συνθέσεις τους. Εν αντιθέσει, με το πιο ψυχεδελικό dream pop ντεμπούτο τους, αυτά που ακολουθούν με το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι τα στοιχεία που θα τους εντάξουν μετ’ ευκολίας στην κλειστή συνομοταξία των εξαιρετικών μαέστρων του ήχου και θα τους χαρίσουν την αναγνώριση για την συνεισφορά τους στην προσέγγιση νέων ηχοτοπίων.

Σχεδόν παράλληλα με τους Emerson, Lake & Palmer, οι επίσης Βρετανοί Egg θα καθιερώσουν τον επιφανή prog trio ρόλο στην σύνθεσή τους και θα παραδώσουν εν ολίγοις τα σκήπτρα του όψιμου συνθετικού πρωταγωνιστή στα πλήκτρα και τα ηχητικά παραπλήσια πεδία. Έτσι θα δοθεί και η απαραίτητη ευφυής δίοδος στα πνευστά να διεισδύσουν στις περίπλοκες συνθετικές δομές και να αναδείξουν τις jazz καταβολές του πρώιμου αυτού υβριδίου. Με μια επιμελημένη μικρή στροφή από τον σαφώς πιο Canterbury ήχο τους, οι Egg από την έναρξη του "The Polite Force" δημιουργούν νέους ήχους και θέματα, με κυρίαρχα τα σχετικά βαριά μέρη των πλήκτρων καθ' όλη τη διάρκεια. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση της συγκέντρωσης στην ανάπτυξη των συνθέσεων, μέσα από τις λεπτομέρειες και την σαφέστατη προσοχή στην επιμέρους και συνολική δομή και συνοχή των κομματιών.

Η πρώτη πλευρά του βινυλίου αποτελείται από τρεις συνθέσεις πιο «συμβατικές», μικρότερης διάρκειας και με μια είδους σύνδεση με τις αντίστοιχες του πρώτου άλμπουμ, ενώ η δεύτερη περιέχει το "Long Piece No.3" και το οποίο εν ολίγοις αναπτύσσει μεγαλειωδώς το όραμα και τις φιλοδοξίες των Egg και να πρωταγωνιστήσουν ως πρωτοπόροι. Τα τέσσερα επιμέρους κομμάτια που το απαρτίζουν, κυλάνε αρμονικά και αναδεικνύουν την ενορχήστρωση και την σοφιστικέ άποψη του γκρουπ. Παρόλα αυτά, ακόμα και στο "Contrasong" φερ' ειπείν, το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι, οι χρόνοι και τα μετρήματα παραδίδουν μια σύνθεση που ακροβατεί μεταξύ προοδευτικού πειραματισμού και jazz αυτοσχεδιασμού. Επίσης, η ικανότητα του Campbell να τραγουδάει ενώ παίζει ασυνήθιστα τεχνικό μπάσο και εναλλάσσει τους ρυθμούς, είναι που οδηγεί και το τρίο να ακούγεται δεμένο και ικανό να μεταδώσει το ταλέντο του μέσω της εκτελεστικής του δύναμης.

Φυσικά, τα μέλη των Egg (Brooks, Campbell, Stewart) είχαν δώσει από την αρχή της καριέρας τους και στα πρώτα τους βήματα (Arzachel) το στίγμα της μουσικής τους ευφυίας, έχοντας από δίπλα και τον Steve Hillage, μετέπειτα γνωστό από την σόλο καριέρα του και την παρουσία του στους Gong. Βασικοί λοιπόν συντελεστές και τύποι που βρέθηκαν από την αρχή στο προσκήνιο της ψυχεδελικής, προοδευτικής έκρηξης στην Μεγάλη Βρετανία, κατόρθωσαν με το "The Polite Force" να φτάσουν τον ήχο τους σε ένα επίπεδο ικανό ώστε να προσδώσει την υστεροφημία και την αναγνώριση που άξιζε. Μετά από ένα ακόμα άλμπουμ, "The Civil Surface", οι Egg διαλύθηκαν και ο καθένας ακολούθησε τον δικό του δρόμο, με τον Stewart να γίνεται μέλος των Hatfield And The North.

Συνολικά, ένα εξαιρετικό άλμπουμ από ένα γκρουπ το οποίο παρέμεινε στα πλαίσια του «obscure underground» ακόμα και για τα εν γένει «obscure» δεδομένα της πρώιμης '70s παραγωγής τέτοιων δίσκων και παραμένει διαχρονικά ένα αυτόφωτο αρχετυπικό δείγμα της Canterbury σχολής, χωρίς να περιορίζεται αυστηρά σε αυτήν. Jazz, avant garde και μαγευτικές πινελιές από organ, mellotron και πνευστά, παραδίδουν ένα αψεγάδιαστο παράδειγμα της ευφυούς καλλιτεχνικής φύσης των μελών των Egg.

Τον επόμενο μήνα, γερμανική παραπομπή με άρωμα ανατολής.