SadhuS "The Smoking Community"

Λάσπες, μαστούρα και σκατά. Βρωμιά μπόλικη ρε παιδί μου. Εκεί που η εγχώρια σκηνή, πες το μόδα ή όπως αλλιώς θες, είχε πήξει στις stoner μπάντες και σε οτιδήποτε σκονισμένο heavy rock υπάρχει, τώρα σιγά σιγά γεμίζει με sludge και doom μπάντες. H σκηνή που τιμά Neurosis, Amenra, Yob και γενικότερα Black Sabbath ανθίζει στην πόλη και στην χώρα γενικότερα.  Ευτυχώς οι Sadhus δεν είναι άλλη μία μπάντα. Είναι αυτοί που δημιουργούν τις καταστάσεις. Προσελκύουν και διατηρούν το κοινό τους και φτιάχνουν μουσικές που προφανώς έχει ξεκάθαρες επιρροές αλλά σφύζει από δημιουργία και έμπνευση.

Στο ξεκίνημα με το "Hyper Roller" έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι απροκάλυπτα επιθετικό και μάλλον όχι αυτό ακριβώς που περίμενες. Σκληρό και γρήγορο με σκατένια φωνητικά, κρατάει σταθερό ένα πολύ ωραίο riff και αρκετά αλήτικα ανεβάζει ρυθμούς θυμίζοντας punk συνθέσεις. Σαν ένα σφηνάκι που σου καίει το λαιμό. Το "Flesh" που έρχεται μετά επαναφέρει την τάξη. Σαμπαθικό και σκοτεινό φέρνει ομίχλη και τρόμο. Αργά, έως πολύ αργά περάσματα και τερατώδη γρυλίσματα που γρατζουνάνε. Σου σκίζει την πέτσα. Είναι το πρώτο τσιγάρο. Δεν διαρκεί πολύ, αλλά γεμίζει κάπνα το χώρο. Έχει κάτι λυτρωτικό και σε περνάει όμορφα στο μεγαλύτερο τσιγάρο, συγγνώμη κομμάτι εννοώ, του δίσκου. Αυτό είναι πεντάφυλλο και πάνω.

Επαναλήψεις στα τύμπανα και γυρίσματα απολαυστικά που ανεβοκατεβάζουν τους ρυθμούς. Θόρυβος έντονος στα έγχορδα και ουρλιαχτά σαν σε black metal κομμάτια. Έχει εναλλαγές και εκρήξεις. Είναι κακοτράχαλο αλλά δεν σε διώχνει. Το ομώνυμο κομμάτι μετά, είναι ήρεμο. Κατά κάποιο τρόπο η ψυχεδέλεια του βγαίνει από συνταγές των Electric Wizard. Τιμά τους προγόνους του είδους και παρουσιάζει κάτι επίτηδες φοβιστικό. Τα φωνητικά δεν ακούγονται πολύ ταιριαστά, είτε επειδή καθαρίζουν στο ψιθυριστό, είτε γιατί δεν είναι τόσο απόκοσμα και χειμαρρώδη ως συνήθως. Η σύνθεση όσο προχωράει και συνθετικά και ενορχηστρωτικά γίνεται όλο και καλύτερη. Στον καλπασμό στο τέλος κοπανάς και τις πρώτες μπίρες. Το hardcore που βγάζει το επόμενο "Sobbing Children" είναι νομίζω ότι καλύτερο άκουσα στον δίσκο. Τώρα βγάλαμε και τα bong. Δεν φημίζονται για το hardcor-ιλίκι τους γι αυτό και το κομμάτι μετά την μέση επανέρχεται στα ατμοσφαιρικόψυχεδελικά sludge νερά. Αλλά η αρχή του τους ταιριάζει απίστευτα. Νομίζω ότι αυτό το hardcore δείγμα με ενθουσίασε όσο τίποτα. Το κλείσιμο με το "I.P.S." ακολουθεί τα σφηνάκια ουίσκι, τα τσιγάρα, τις μπίρες και τα bong και τα ξανασερβίρει όλα μαζί με ακόμα περισσότερη κάπνα και λάσπη. Μπορεί σε σημεία να είναι μονότονο, αλλά αυτό είναι και το επίπονο ζητούμενο εδώ. Βάρος, βάθος, αργός ρυθμός και πόνος. Τα εξουθενωτικά βαριά σημεία προς το τέλος είναι άκρως απολαυστικά. Ουρλιαχτά, θόρυβος και βασανισμός.

Η μπάντα παρουσιάζει τον δίσκο, στο Temple, το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου μαζί με τους Their Methlab και Space Slavery. Περάστε μια βόλτα. Θα περάσετε σίγουρα όμορφα. Είναι ένας καλός δίσκος ο οποίος κρατάει τον θόρυβο ψηλά και την λασπωμένη σαπίλα ψηλότερα.

Bandcamp