Sacral Rage

Η ελληνική σκηνή πάσχει γενικότερα από μια ιδιομορφία η οποία «επιτάσσει» την αμέριστη στήριξη των οπαδών σε όλα συγκροτήματα ανεξαρτήτου ποιότητας. Διαφωνώ κάθετα με κάθε τέτοιου είδους αφορισμούς και αναγωγή της αγάπης για την μουσική σε μονομανία και ανούσιο ελιτισμό.

Από την άλλη δεν γίνεται να μην παραδεχτώ πως πλέον υπάρχει αρκετό ταλέντο και ποιότητα με κάποια συγκροτήματα σιγά-σιγά να δείχνουν πως έχουν την δυνατότητα να κάνουν το βήμα παραπάνω ώστε να μπουν στον παγκόσμιο χάρτη, στον δρόμο που χάραξαν οι «παλιοί».

Οι Sacral Rage ανήκουν ξεκάθαρα στην κατηγορία των συγκροτημάτων με δυναμική για πολύ περισσότερα πράγματα και που προσφέρουν συγκινήσεις με τη μουσική τους. Αυτό που αχνοφάνηκε στο EP "Deadly Bits Of Iron Fragments", αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο στην πρώτη full length κυκλοφορία της μπάντας, η οποία μόλις κυκλοφόρησε από την Cruz Del Sur.

Στο "Illusions Of Infinite Void" θα ακούσουμε ένα συγκρότημα με αναφορές σε ένα είδος μουσικής που για αρκετά χρόνια δείχνει να έχει μείνει στην αφάνεια, ελλείψει κυρίως των καλών δουλειών που θα κρατήσουν ζωντανό το ιδίωμα και λιγότερο λόγω απουσίας ενδιαφέροντος από το κοινό. Μπορεί να απασχολεί βέβαια ένα μικρό underground κύκλο, αλλά δεν παύει να υπάρχει.

Με προφανείς αναφορές στους ήρωες Watchtower και Annihilator (της εποχής που ο Waters έγραφε τραγουδάρες), οι Sacral Rage κινούνται σε ένα δύσβατο μουσικό μονοπάτι. Κάπου μεταξύ speed και thrash metal αναφορικά με την ταχύτητα, αλλά και με μια proggy διάθεση που έχει να κάνει με την ανάπτυξη των θεμάτων και τις δομές των τραγουδιών.

Οι εναλλαγές των riff στα τραγούδια είναι τόσο συχνές και κάθε φορά σε πιάνουν απροετοίμαστο, δείχνοντας  ξεκάθαρα πως η έμπνευση στο μυαλό του Πετρόπουλου χτυπάει κόκκινο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προκαλούν σύγχυση στον ακροατή καθώς είναι άριστα τοποθετημένες. Τα τύμπανα του Βαγγέλη και το μπάσο το Σπύρου αλληλοσυμπληρώνονται υπέροχα δημιουργώντας ένα σφιχτό και παράλληλα καταιγιστικό rhythm section, ενώ ο Δημήτρης Καρτάλογλου τραγουδάει σαν να μην υπάρχει αύριο τις παρανοϊκές φωνητικές γραμμές που έγραψε. Δίνει μάλιστα την εντύπωση πως στο μέλλον, «τιθασεύοντας» την φωνή του όταν ανεβαίνει ψηλά και δουλεύοντας λίγο περισσότερο το μεσαίο εύρος της, θα ακούσουμε ακόμα καλύτερα πράγματα από αυτόν.

Μην ψάχνετε για το ποια τραγούδια ξεχωρίζουν στον δίσκο, καθώς με κάθε ακρόαση θα ανακαλείτε λόγω της ποιότητας των συνθέσεων. Σήμερα θα είναι το "Inner Sactum Asylum" (με το μεγαλειώδες Sanctuary-κό συναίσθημα), αύριο θα είναι το thrash-αριστό έπος "A Tyrannous Revolt" και αργότερα θα σε μαγέψει το "Lost Chapter E. Sutratma". Το μοναδικό μειονέκτημα του δίσκου θεωρώ πως είναι η μη ύπαρξη ρεφρέν που θα σου κολλήσουν στο μυαλό, ενώ βρίσκω απόλυτα λογικό να ψάχνουν ακόμη την ταυτότητά τους ως συγκρότημα, οπότε οι πολύ άμεσες ανά στιγμές αναφορές στις επιρροές τους προσωπικά δεν με ενοχλούν.

Οι οπαδοί του είδους πρέπει να επενδύσουν στην απόκτηση του "Illusions In Infinite Void", καθώς πρόκειται για έναν δίσκο που πιστοποιεί πως οι Sacral Rage μπαίνουν στα βαθιά διεκδικώντας την καταξίωση. Δεν είναι αποκλειστικά στο χέρι τους (άγνωσται αι βουλαί του κοινού), αλλά αν δουλέψουν τις αδυναμίες τους, έχουν κάθε λόγο να ελπίζουν σε κάτι τέτοιο, αφού το μόνο σίγουρο είναι πως έχουν ποιότητα στις συνθέσεις τους, μπόλικο μουσικό ταλέντο, έμπνευση και νεανικό ενθουσιασμό.