Mammothfest Day2: Asphyx, Suicidal Angels, Dead Congregation, Thy Catafalque, Non Est Deus, κ.α. @ Mylos, 12/10/24

Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ κύλησε όσο καλύτερα γινόταν, με φοβερές εμφανίσεις κατά κύριο λόγο από Burst και Hällas. Παρ’ όλο που τη δεύτερη μέρα τα ονόματα ήταν μάλλον λίγο μικρότερου βεληνεκούς σε σχέση και με τις δύο υπόλοιπες, το παράδοξο είναι ότι τελικά τότε ήταν που μαζεύτηκε ο περισσότερος κόσμος. Το Σάββατο αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά καταλυτικός παράγοντας, δικαιώνοντας όποιον υποστηρίζει ότι η προσέλευση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από την ημέρα της εβδομάδας. Ας μην ψέγουμε λοιπόν τους διοργανωτές που την προτιμούνε ως ημέρα διεξαγωγής συναυλιών, μιας και εκ του αποτελέσματος η προτίμηση αυτή έχει βάση.

Στα του φεστιβάλ τώρα, για μια ακόμη μέρα κάναμε πολλές φορές περατζάδα από τον μεγάλο πάγκο με το merch που βρισκόταν στην αυλή του χώρου, ακριβώς δίπλα από την είσοδο. Η μέρα ήταν και πάλι τέλεια κι αυτό μπορεί να ήταν καλό εν γένει, αλλά δυστυχώς συντέλεσε στο να χάσουμε την εμφάνιση των Καβαλιωτών Above Us The Waves που ήταν οι πρώτοι που εμφανίστηκαν το Σάββατο... Επιφυλλασσόμαστε για επόμενη φορά, μιας και μας παρέσυρε η καλοπέραση και φτάσαμε στον Μύλο λίγη ώρα πριν την προγραμματισμένη ώρα λήξης για να διαπιστώσουμε ότι μόλις είχαν τελειώσει.

Στη μικρή σκηνή του Mylos Club, έλαβαν θέση οι ντόπιοι Freefall από τη Θεσσαλονίκη. Έμπειροι μουσικοί με θητεία και σε άλλα συγκροτήματα, μοιράστηκαν τις death metal ανησυχίες τους με πολύ καλό ήχο και με τον drummer Φοίβο να έχει διατηρήσει εδώ και δεκαετίες το ίδιο χιούμορ στα ανέκδοτα που λέει από μικροφώνου. Για να καταλάβετε για τι μιλάμε, το χειμαρώδες "Dead Is the Oldest You Can Get" αφιερώθηκε στον κιθαρίστα τους που κλείνει τα πενήντα του χρόνια και πλέον βρίσκεται πολύ κοντά στον θάνατο. Οι Freefall έπαιξαν και κάποια νέα κομμάτια και μετά από τρία τέταρτα περίπου ξεπέζεψαν και μας άφησαν να πάμε στη μεγάλη σκηνή του Principal.

Εκεί ο κόσμος είχε μαζευτεί για να δει την πρώτη εμφάνιση των Ούγγρων Thy Catafalque στη χώρα μας. Μη ρωτήσετε τώρα ποιους μουσικούς είχε φέρει μαζί του ο Ούγγρος Tamás Kátai, ο ιθύνων νους που βρίσκεται πίσω από τους Thy Catafalque. Με την πλήρη σύνθεση της μπάντας όταν βρίσκεται σε περιοδεία να περιλαμβάνει δύο ανδρικές αλλά και δύο γυναικείες φωνές που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο "Töltés", οι Thy Catafalque κατάφεραν να ξεδιπλώσουν στο σανίδι ένα καλό μέρος της ατμόσφαιρας των δίσκων τους, όπως φάνηκε για παράδειγμα στην ηλεκτρονική γκοθίλα του "Balra a nap" που μας ήρθε στο μυαλό όταν το έπαιξαν. Ωραία ήταν επίσης και το ρυθμικό "Szarvas", όπως και το φετινό single "Babylon" που είναι διασκευή στους συντοπίτες τους Omega.

Ο drummer τους – ναι, πλέον δεν έχουν drum machine, αλλά κανονικό άνθρωπο – είχε πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στον ήχο τους όσο και στην όψη τους, μιας και το kit του δέσποζε σε υπερυψωμένο σημείο στο πίσω μέρος της σκηνής. Ο ήχος των Thy Catafalque ήταν προσεγμένος και οι πολυφωνίες ήταν κάτι αξιοθαύμαστο, ειδικά σε παραλληλισμό με τη σκηνική παρουσία των τραγουδιστών και τραγουδιστριών. Παρουσίασαν και νέο υλικό – ένα οπερετικό κομμάτι στο οποίο τα γυναικεία φωνητικά μπλέχτηκαν με τα ακραία ανδρικά.

Μοναδικό μικρό παράπονο είναι πως από τη στιγμή που η μπάντα ήταν οκτώ άτομα, θα μπορούσαν να έχουν φέρει και έναν μαυροφορεμένο μαζί τους να παίξει τα πλήκτρα, για να αποφύγουμε τα λίγα προηχογραφημένα. Πάντως δε νομίζουμε ότι οι Thy Catafalque άφησαν κάποιον ανικανοποίητο με τη μεστότητα της παρθενικής τους εμφάνισης στην Ελλάδα, ανοίγοντας λογαριασμούς μαζί μας.

Οι Non Est Deus από τη Βαυαρία της Γερμανίας που ακολούθησαν στο Mylos Club δε μας φάνηκαν και ακριβώς ηγέτες της black metal σκηνής στην οποία ανήκουν. Οι λευκές ρόμπες, μάσκες και κουκούλες με τις οποίες εμφανίστηκαν στο σανίδι δημιουργούσαν μια αίσθηση δέους, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Αντίθετα, η σαγιονάρα 4/1 του μπασίστα που φάνηκε όταν σηκώθηκε λίγο η ρόμπα του έδειξε και μια πιο ανάλαφρη, ίσως και σατιρική πλευρά. Το γενικότερο σατανικό και αντιχριστιανικό στυλ στα ενδυματολογικά και στα μουσικά, «έσπαγε» από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες. Ο κόσμος που τους παρακολούθησε ήταν αρκετός και μας έκανε να αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια τι θα γινόταν δύο ολόκληρα slots αργότερα στον ίδιο χώρο για τους Dead Congregation.

Η εισαγωγή από την ταινία "Jaws" άνοιξε την εμφάνιση των δικών μας Suicidal Angels στο Principal αμέσως μετά. Οι Αθηναίοι ήταν πάνω-κάτω όπως τους περιμέναμε κι όπως τους έχουμε δει και προηγούμενες φορές. Μπορεί αυτός ο συνδυασμός Slayer με Iron Maiden που παίζουν να μην είναι τόσο πολύ του προσωπικού μου γούστου, όμως ο κόσμος ήταν αρκετός και φανατικός μπροστά στη μεγάλη σκηνή. Επίσης, η παραγωγή των Suicidal Angels ήταν σχεδόν αψεγάδιαστη, με τα εντυπωσιακά τους σκηνικά να έχουν γεμίσει τον χώρο.

Λίγο πριν το "Purified By Fire" μας ανακοίνωσαν ότι αυτό το κομμάτι θα αποτελέσει το επόμενο βίντεο του συγκροτήματος, το οποίο μάλιστα θα γυριζόταν ακριβώς εκεί, με εμάς να συμμετέχουμε σε αυτό. Ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο και κάπου εκεί άνοιξε το πρώτο pit της βραδιάς. Οι μελωδίες και οι δισολίες έδιναν κι έπαιρναν σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης, με τον lead κιθαρίστα Gus Drax να κλέβει την παράσταση στα δικά μας μάτια και να είναι ο πρωταγωνιστής. Στο "Apocathilosis" έγινε ο αναμενόμενος χαμός, μιας και αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή κομμάτια του συγκροτήματος και κάπου εκεί αποφασίσαμε να πάμε δίπλα να πιάσουμε θέση.

Το "Sharp Dressed Man" των ZZ Top που έπαιζε σε μεγάλη ένταση ως outro μας συνόδευσε πίσω στο Mylos Club για μια ελληνική συμμετοχή που προσωπικά περίμενα με ανυπομονησία, μιας και έβλεπα για πρώτη φορά τους Dead Congregation. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί ήταν πολύς, δείγμα του ότι το death metal των Αθηναίων έχει πέραση και πολλοί ήταν αυτοί που ήθελαν να τους παρακολουθήσουν. Η δικαίωση ήρθε από τις πρώτες κιόλας νότες σε έναν πολύ γεμάτο χώρο και μπροστά σε ένα πολύ ενθουσιασμένο κοινό. Σε έναν χώρο που αποδείχτηκε τελικά λίγο μικρός (όχι όσο στους Ulcerate την επόμενη μέρα βέβαια, αλλά αυτά θα τα πούμε σε άλλο κείμενο), οι Dead Congregation παρέδωσαν μαθήματα, όπως κάνουν εδώ και 20 χρόνια.

Ο Δημήτρης Μακρυνάκης με το αριστοτεχνικό παίξιμό του στα τύμπανα ήταν ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές. Το μόνο που θα θέλαμε, είναι λίγο ψηλότερα τα φωνητικά, αλλά μέσα στον χαμό αυτό δεν είχε τελικά και τόση σημασία. Το κοπάνημα πάνω και κάτω από τη σκηνή πήγαινε σύννεφο, ενώ το νέο κομμάτι "Dismal Realms" έδειξε ότι ο διάδοχος του "Promulgation Of The Fall" δε βρίσκεται απλώς στα σκαριά αλλά έχει ήδη αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Ο αποχαιρετισμός με το "Teeth In Red" μπορεί και να εκληφθεί ως η κατάσταση μετά τη συναυλία. Δόντια μέσα στα αίματα από τα ανελέητα δαγκώματα. Κορυφαία εμφάνιση από μια μπάντα που ηγείται όχι μόνο της ελληνικής σκηνής, αλλά της παγκόσμιας στον χώρο της.

Τον άτυπο ρόλο των headliners για τη δεύτερη μέρα του Mammothfest είχαν αναλάβει οι Ολλανδοί Asphyx, δίνοντας ηχητική συνέχεια στους death metal ήχους που κυριάρχησαν στον χώρο του Μύλου το Σάββατο. Μπορεί πλέον το μοναδικό «παλιό» μέλος να είναι ο τραγουδιστής Martin van Drunen, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να έχει στήσει μια πολύ καλή μπάντα που γκρουβάρει σε υψηλές στροφές.

Ως μπάντα που δισκογραφεί τακτικά από το reunion του 2007 και μετά, οι Asphyx έβαλαν στο setlist τους αρκετά κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους τους "Necroceros" και "Incoming Death". Ο ήχος στον χώρο ήταν εξαιρετικός στο σημείο που καθόμασταν, δηλαδή στο μέσο του club και κοντά στη θέση του ηχολήπτη. Μπορεί έχοντας αυτή τη θέση κάτι να χάνεις από τη δράση στη σκηνή, αλλά κερδίζεις σε αυτό που ακούς.

Όπως ήταν φυσικό, δεν έλειψαν και μερικές βουτιές στο μακρινό παρελθόν και κυρίως στο κλασσικό ντεμπούτο "The Rack", στα κομμάτια του οποίου έγινε μάλλον ο μεγαλύτερος χαμός. Νεότερα τραγούδια όπως το "Deathhammer" όμως, δεν πήγαν και πολύ πίσω σε ανταπόκριση. Το "Death The Brutal Way" το αφιέρωσαν ευγενικά στους Dead Congregation και σε όλες τις υπόλοιπες ελληνικές μπάντες της ημέρας.

Το setlist που είδαμε τελικά μπορεί να ήταν και λίγο μεγαλύτερο από αυτό που οι Asphyx παίζουν συνήθως στις δικές τους συναυλίες, παρ’ όλο που τώρα ήμασταν σε φεστιβάλ. Το σίγουρο είναι ότι πραγματοποίησαν την υπόσχεση που έδωσαν με τα πρώτα λόγια που μας είπαν βγαίνοντας στη σκηνή, ότι δηλαδή ήρθαν για να δώσουνε στη Θεσσαλονίκη και στην Ελλάδα metal. Αυτό ακριβώς μας έδωσαν, γκρουβάροντας μερικές φορές μέχρι τα όρια του death ‘n’ roll. Βγήκανε μεσάνυχτα, αποχώρησαν εβδομήντα λεπτά αργότερα αφήνοντάς μας μια αίσθηση «γεμάτη» από την εμφάνισή τους.

Το κάπως άχαρο έργο του κλεισίματος μιας μεγάλης σε διάρκεια βραδιάς ανέλαβαν οι Psyanide, που εμφανιζόντουσαν εντός έδρας (είναι Θεσσαλονικείς). Οι ίδιοι δήλωσαν ενθουσιασμένοι που πραγματοποιούσανε κάποια από τα όνειρά τους, όπως ας πούμε το ότι έπαιζαν μετά από τους Asphyx ή ότι ήταν στο ίδιο φεστιβάλ με τους Dopelord, που προφανώς αποτελούνε παιδικούς τους ήρωες. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο ενθουσιασμός τους «βγήκε» και πάνω στη σκηνή και παρ’ όλη την κούραση όλης της ημέρας, αρκετοί ήταν αυτοί που καθήσαμε μέχρι το τέλος. Στο τέλος μάλιστα τα παιδιά μας ευχαρίστησαν κιόλας όλους όσοι μείναμε, αλλά πραγματικά το προκάλεσαν οι ίδιοι με την όρεξη που μας μετέδωσαν μέσω του μελωδικού και γκρουβάτου death τους.

Η ώρα είχε πάει δύο μετά τα μεσάνυχτα όταν ακούστηκε η τελευταία νότα για το Σάββατο, σημαίνοντας το τέλος της, δεύτερης ημέρας του φετινού Mammothfest. Ο χώρος του Μύλου πέρασε ένα οκτάωρο στο οποίο και πάλι έσφυζε από ζωή και από χαρούμενα πρόσωπα. Το κλίμα ήταν αρκετά οικείο και οικογενειακό, όλοι έβλεπαν γνωστούς και φίλους, έκαναν «πηγαδάκια», ξεκουραζόντουσαν ή έτρωγαν παρέα, απολάμβαναν ωραίες μουσικές είτε στη μία είτε στην άλλη σκηνή. Στο τέλος της ημέρας, τα ραντεβού δόθηκαν είτε για συνέχεια σε κάποιο στέκι μέσα στην πόλη, είτε για την επόμενη μέρα και πάλι στον Μύλο. Εμείς τιμήσαμε το στέκι μας μέσα στην πόλη και προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά και αλκοολικά για την τρίτη και τελευταία μέρα ενός πολύ γεμάτου φεστιβάλ.

Φωτογραφίες: Τάσος Αγάπης, Γιάννης Βόλκας