«A Beginner's Guide»: Rise Above Records
25 χρόνια Rise Above, 25 χρόνια «καταδικασμένοι» στην ποιότητα
Από τους Θεοδόση Γενιτσαρίδη, Γιώργο Ζαρκαδούλα, Κώστα Σακκαλή, Αντώνη Μουστάκα, Γιάννη Χυτήρογλου, Χρήστο Καραδημήτρη, 28/01/2014 @ 11:50
Με αφορμή την συμπλήρωση 25 ετών από την ίδρυση της εταιρείας, αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε μερικούς από τους καλύτερους δίσκους που έχει κόψει τούτο το label. Σίγουρα δεν χωράνε όλα τα διαμάντια, μόνο αν σκεφτείς ότι σχεδόν όλοι οι δίσκοι των Electric Wizard και των Orange Goblin έχουν κυκλοφορήσει από την Rise Above, τι να πρωτοχωρέσεις σε μια λίστα δεκαπέντε κυκλοφοριών; Έτσι επιλέξαμε τέτοιες κυκλοφορίες ώστε να παρουσιάσουμε τα καλύτερα και τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα, αλλά και δίσκους από συγκροτήματα που εξηγούν τους διαφορετικούς ήχους που στηρίζει η δισκογραφική τόσα χρόνια. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι κυμαίνονται από heavy, doom και sludge μέχρι stoner, progressive και psychedelic rock μουσικές.
Ο Lee Dorian (Cathedral), τότε στους Napalm Death, εξ' ου και το όνομα της εταιρίας από το ομότιτλο κομμάτι της μπάντας, κατάφερε να στήσει μια δισκογραφική που παραμένει ακόμα αντισυμβατική και αντιδραστική με τον τρόπο της όπως το ομώνυμο κομμάτι των Black Flag, που μάλλον θα τους ταίριαζε απόλυτα. Αρχικό σχέδιο του για την Rise Above ήταν να εκδώσει μερικά hardcore και grindcore επτάιντσα. Ωστόσο, 25 χρόνια αργότερα, το label έχει ένα σημαντικό παλμαρέ από τεράστιες κυκλοφορίες και ιδιαίτερα ταλαντούχες μπάντες που συνεχίζουν να χαρίζουν εκπληκτικές δουλειές.
Ευχόμαστε χρόνια πολλά και ακόμα μεγαλύτερες κυκλοφορίες, από περισσότερες μπάντες στο μέλλον. Έτσι λοιπόν εδώ απολαμβάνουμε, ακούμε, συλλέγουμε και καταγράφουμε κλασικά άλμπουμ, εκπληκτικές κυκλοφορίες και διαφορετικές ιδέες, για να σας χαρίσουμε έναν οδηγό που τιμά τον Lee, τις μπάντες του ρόστερ του και τον ήχο που αυτές υπηρετούν.
Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι στην Rise Above, έχουν γράψει δίσκους και αξίζουν αναφοράς, οι Ghost, SUNN O))), Goatsnake, Taint, Teeth Of Lions Rule The Divine, Circulus, Sally, S.O.B., Hangnail και Unearthly Trance, εκτός των παρακάτω.
Πρόσφατες προσθήκες στο δυναμικό της εταιρίας είναι οι Troubled Horse με ντεμπούτο κυκλοφορία το 2012. Οι Purson με επίσης ντεμπούτο δίσκο το πρόσφατο "The Circle And The Blue Door". Οι παππούδες μεν αλλά με νέο δίσκο το "South Of The Earth", Iron Man. Oι Horisont που έχουν προλάβει ήδη δύο κυκλοφορίες στο label τα τελευταία δύο χρόνια και οι Hidden Masters που επίσης ντεμπούταραν με το "Of This And Other Worlds" πέρσι.
Σε έναν οδηγό για αρχάριους όπως αυτόν εδώ, αποφύγαμε τα παραπάνω καθώς ακόμα ψήνονται, αλλά και τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες από Cathedral, Moss, Church Of Misery, Uncle Acid και Blood Ceremony για ευνόητους λόγους.
Τιμήστε τους δίσκους και αγαπήστε την δισκογραφική όπως εμείς στο Rocking.gr γιατί τους και της αξίζει.
Official Site - Facebook Page
1. Cathedral - In Memorium
(1994)
Είναι τα demo της μπάντας, ηχογραφημένα περί το 1990. Κυκλοφόρησαν από την Rise Above επίσημα το '94 και σε επανέκδοση με bonus live tracks το '99 με μια μικρή διαφοροποίηση στο όνομα (In Memoriam). Πρωτοποριακό funeral doom metal σε πρώιμο ήχο. Ιστορική κυκλοφορία πέρα ως πέρα. Όπως και να το κάνουμε είναι από τις καλύτερες doom κυκλοφορίες όλων των εποχών. Περιέχει μια διασκευή στο "All Your Sins" των Pentagram και τρεις ακόμα κομματάρες που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Τα φωνητικά του Lee αν και σχετικά ακραία έκαναν την διαφορά και έδωσαν στην μπάντα την σαπίλα που της άρμοζε. Προσοχή αυτές εδω οι συνθέσεις είναι γραμμένες πριν τα "Forest Of Equilibrium" και "The Ethereal Mirror". Είναι ορόσημο της stoner / doom μουσικής και κατέχει το πιο σάπιο ύφος που θα ακούσεις ποτέ. Σκοτεινή, μαύρη, ωμή και άσχημη ατμόσφαιρα με death και crust ύφος που δεν θα βρεις πουθενά. Ιστορικό!
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
2. Mourn - Μourn
(1995)
Δεν είναι πολλές οι φορές που μια μπάντα τυγχάνει αναγνώρισης και σεβασμού με έναν και μόνο δίσκο. Οι Άγγλοι Mourn ανήκουν στην κάστα αυτή, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα εξωσχολικό στοιχείο που να διόγκωσε την ποιότητα του ομότιτλου άλμπουμ τους, ούτε καν τα γυναικεία φωνητικά της Caroline Wilson. Από τις πρώτες κυρίες που τραγούδησαν σε doom metal μπάντα, αν όχι η πρώτη, πολύ πριν γίνει μόδα και με φωνή που γοήτευε με την κουλή μελωδικότητά της. Το "Mourn" είναι παραδοσιακό ως επί το πλείστον, σαφώς κουβαλάει την αγγλική μουντάδα, έχει την μπαλάντα του και στο "Iron Sky" φλερτάρει επιτυχημένα με το επικό στοιχείο. Τίποτα από αυτά όμως δεν στάθηκε ικανό στο να συνεχίσουν την πορεία τους, το διέλυσαν και η Caroline έγινε pop τραγουδίστρια σε τοπικά club.
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
3. Orange Goblin - Frequencies From Planet Ten
(1997)
Το ντεμπούτο των Orange Goblin στη Rise Above είναι ίσως ο πιο ενδιαφέρων και πολυσυλλεκτικός δίσκος τους, με τις ψυχεδελικές τους επιρροές να είναι πιο εμφανείς από ποτέ. Όλο το άλμπουμ είναι ένα τριπαριστό ταξίδι με μαγικό χαλί τη φαντασιακή ποίηση και ένα doom πέρασμα από Tolkien μεριά στο "Saruman's Wish", πάντα μέσα από το ξωτικό instrumental δάσος του "Lothlorian". Από την αρχή του "The Astral Project" είναι εμφανές ότι η μπάντα έχει ανακατέψει το πρώιμο βρετανικό bluesy hard rock με τα μωβ μανιτάρια. Η πολύ καλή παραγωγή, δε, βοηθά στη δημιουργία ενός ατμοσφαιρικού ηχητικού τείχους πριν σε βαρέσουν κατακέφαλα τα riff του "Magic Carpet" και του "Aquatic Fananatic", ενός από τα καλύτερα κομμάτια των Goblin. Η αλήθεια εξάλλου βρίσκεται όταν ο Ben Ward σου τραγουδά άλλοτε γλυκά και άλλοτε με γρέζι και τσαμπουκά «Riding a crystal shell into the deepest sky. Heading into the abyss, watching the watcher's eye».
Γιάννης Χυτήρογλου
4. sHEAVY - The Electric Sleep
(1998)
Οι Καναδοί κυκλοφόρησαν τέσσερις σερί δίσκους με την Rise Above και είναι αλήθεια πως ήταν και οι καλύτεροι της καριέρας τους. Οι πρώην Green Machine είχαν, έχουν και θα έχουν ένα ασήκωτο βάρος, μια τροχοπέδη στις όποιες φιλοδοξίες τους που δεν είναι άλλη από την τρομακτική ομοιότητα της φωνής του S. Hennessey με του Ozzy και που κανα δυο φορές αδικήθηκαν λόγω αυτής. Το "The Electric Sleep" είναι η μία εξ αυτών (η άλλη το "Celestial Hi-Fi"), ένας δίσκος που τους βρίσκει σε μεγάλη φόρμα με συνθέσεις που έχουν γράψει την δική τους ιστορία. Τα "Velvet" & "Savannah" αν και mid tempo με τάση προς μπαλάντα, έχουν το ειδικό βάρος εκείνο να σηκώσουν στις πλάτες τους έναν ολόκληρο δίσκο. Ειδικά το δεύτερο με το riff / αλλαγή στο 05:04, παίζει να είναι και η μουσική τους κατάρα.
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
5. Sleep - Jerusalem
(1999)
Αυτό είναι το stoner metal. 52 λεπτά παραισθησιογόνου μουσικού χείμαρρου. Al Cisneros, Matt Pike και Chris Hakius. Μπορώ να σταματήσω το γράψιμο εδώ. Αυτά τα τρία ονόματα φτάνουν. Το ΜΠΑΣΟ, η κιθάρα και τα τύμπανα των υπερταλαντούχων τούτων ανθρώπων είναι κλασικά, χάραξαν ιστορία που μένει ανεξίτηλη και στοιχειώνει κάθε drone, doom και stoner κυκλοφορία που ακολούθησε. Ένα ταξίδι στους λόφους της Ιερουσαλήμ. Μια αναγέννηση μέσα από τόνους χασίς και σύννεφα καπνού. Ένα καραβάνι μέσα στην έρημο. Ένα ιερό δισκοπότηρο γεμάτο ασήκωτα riff και επικίνδυνο rhythm section. Ένας ναός της μαστούρας και μια απόδραση από την πραγματικότητα. Και όλα αυτά μέσα από έναν και μοναδικό stoner τόνο, ο οποίος παραδόξως δεν γίνεται ποτέ μονότονος και κουραστικός. Αυτό εδώ το διαμάντι είναι το απόλυτο stoner / sludge / doom παραμύθι. Μπορεί ο παλμός του να περάσει από όλα τα μέρη και άκρα του σώματός σου και να σε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο.
Video
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
6. Electric Wizard - Dopethrone
(2000)
Ποιόν δίσκο να πρωτοβάλεις σε ένα τέτοιο αφιέρωμα από αυτά εδώ τα καθίκια... Πρωτόγονες βρωμιές σε κάθε κυκλοφορία τους, αλλά σ' αυτήν εδώ αγγίζουν την τελειότητα. Ο Oborn στα φωνητικά αποδίδει καλύτερα από ποτέ, το στυλ του δεν μπορεί καν να αντιγραφεί. Οι κιθάρες του είναι ένας απέραντος ωκεανός με απεριόριστο βάθος. Ο Bagshaw στο μπάσο ισοπεδώνει και το σινικό τείχος άμα λάχει και ο Mark στα τύμπανα μας στραπατσάρει τα μούτρα. Αργό και χαμηλοκουρδισμένο, είναι ο ορισμός του μαστουρωτικού, βρώμικου και σιχαμένου doom metal που μόνο αυτοί παίζουν. Το "Dopethrone" είναι κλασικό. Αν δεν το έχεις, απόκτησέ το άμεσα. Βαριά μουσική σε ιδεολογία και αισθητική. Κομμάτια σαν τα "Funeralopolis", "Dopethrone" και "I, The Witchfinder" δύσκολα θα ξαναγραφτούν. Επικά, μονολιθικά και άρρωστα πονήματα που αφήνουν πληγές. Προσοχή, αυτό εδώ το αριστούργημα μπορεί να σε καταστρέψει. «Nuclear warheads ready to strike. This world is so fucked, let's end it tonight»...
Video
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
7. Capricorns - Ruder Forms Survive
(2005)
Αυτή η μπάντα είχε τρομερή σχέση με την λήθη και τα πρώην μέλη της ακόμα χαροπαλεύουν να ξεφύγουν από τα τοπικά συναυλιακά δρώμενα. Δεν έχει να κάνει με τον ήχο τους, το post / sludge metal μια χαρά άνθισε και ήταν παρόντες στο ξέσπασμά του, κάτι όμως δεν έκαναν καλά. Το "Ruder Forms Survive" είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους απόπειρα και τίποτα δεν προμήνυε την άτυχη πορεία τους. Το concept με ιστορικές χρονολογίες και συμβάντα, αποδόθηκε εξαιρετικά με το οργανικό τους ύφος και τις μουρμούρες / γρυλλίσματα, έκανε τον κύκλο του κι εντύπωση σε υποψιασμένους ακροατές, το κλικ του όμως συνέβαλε στην κυκλοφορία ενός ακόμα δίσκου και τίποτα παραπάνω εκτός...της βραδιάς εκείνης που στο metal-άδικο της Ιπποκράτους, η ακρόαση του "1440: Exit Wargasmatron" συγκίνησε τον παρόντα manager τους και ανάγκασε τον Lee Dorian να τσεκάρει το μουσικό βαλιτσάκι των Rocking DJs.
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
8. Gentlemans Pistols - Gentlemans Pistols
(2007)
Το ντεμπούτο των Εγγλέζων είναι εκρηκτικό, σφύζει από blues rock των 70s κι έχει συνθέσεις άξιες μιας εκτόξευσης της κλίμακας Graveyard που όμως δεν ήρθε ποτέ. Προφανώς κι εδώ κάτι δεν έγινε σωστά. Μωρέ κι αυτοί ήταν παρόντες στο κύμα αναβίωσης του retro rock, αλλά δεν τους πήρε η μπάλα όπως τόσους και τόσους άμπαλους. Συγκυρίες και λάθη ίσως, που δεν μειώνουν την ποιότητα του πρώτου τους δίσκου, τα 30 λεπτά του οποίου σκόρπισαν χαμόγελα σε λάτρεις των Hendrix, Gallagher και Cream. Jean καμπάνες, μούσια, αμάνικα με αγγλική ταπετσαρία και ιδρώτας, συνθέτουν μια ομάδα που σου δίνει την αίσθηση ότι δεν χάνει πουθενά κι όμως 7 χρόνια μετά ψάχνεις να βρεις μια σπουδαία της νίκη. Οι Gentlemans Pistols μπορεί να έχασαν την ευκαιρία να γίνουν σπουδαίοι και τρανοί, έχοντας όμως εδώ και καιρό τον Bill Steer στις τάξεις τους, ακούγονται έτοιμοι να πάρουν την ανιούσα. Μια ώθηση ρε παιδιά...
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
9. Witchcraft - Τhe Alchemist
(2007)
Ο Magnus Pelander και η τότε παρέα του εντυπωσίασαν ξανά με το τρίτο τους άλμπουμ. Λιγότερο heavy, αλλά με πάντα μεγάλες δόσεις 70s, στίχους αρκετά πάνω από το μέσο όρο και την μελαγχολία της φωνής του προαναφερθέντα να κυριαρχεί, ξετρέλαναν την συντακτική ομάδα του Rocking αλλά και αρκετούς αναγνώστες μας. Το γιατί; Κατάφεραν να θυμίζουν πολλά χωρίς να μιμούνται και να ευχαριστούν το αυτί χωρίς να «αποτίνουν φόρο τιμής», όπως ανέξοδα επιλέγουν εκατοντάδες καλλιτέχνες. Τέλος, κατά ένα περίεργο τρόπο κατάφεραν να μπουν στις καρδιές ανθρώπων με εκ διαμέτρου αντίθετα ακούσματα και γούστα. Πριν λοιπόν αλλάξουν σύνθεση, ήχο, κουρέματα και εταιρία πρόλαβαν να προσφέρουν τραγούδια όπως τα γεμάτα ονειρώδεις αλλαγές "Hey Doctor" και "Samaritan Burden", αλλά και το μονάκριβο ομώνυμο τραγούδι με την ερμηνεία του Pelander να στοιχειώνει τον ακροατή. «I can blow your mind...».
Αντώνης Μουστάκας
10. Grand Magus - Iron Will
(2008)
Ο JB είχε ήδη κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ με τους Grand Magus (όλα στην Rise Above), δείχνοντας μικρά αλλά σημαντικά σημάδια εξέλιξης του ήχου της μπάντας, σε μια πορεία που στηρίζεται στο τρίπτυχο «Epicus, Doomicus, Metallicus», απλά όχι με αυτή τη σειρά. Το "Iron Will" αποτέλεσε το πραγματικό breakthrough άλμπουμ του συγκροτήματος, μεταφέροντας το βάρος στο επικό συναίσθημα και στις πιο παραδοσιακές metal φόρμες, από το doom στοιχείο το οποίο κυριαρχούσε ως τότε στη μουσική της μπάντας. Το"Like The Oar Strikes The Water" και φυσικά το ομώνυμο τραγούδι αποτελούν τις συνθέσεις που ξεχωρίζουν και κατέχουν ως σήμερα ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις των οπαδών, αν και όλο το άλμπουμ στέκεται σε υψηλότατο επίπεδο. Το γεγονός πως τους χάρισε τη μεταγραφή στην Roadrunner αποτελεί τεκμήριο τόσο για την αξία, όσο και για τη σημαντικότητά αυτού.
Χρήστος Καραδημήτρης
11. Diagonal - Diagonal
(2008)
Παρότι πιθανότατα όχι η ειδικότητά της, η Rise Above δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να εντάξει στο δυναμικό της prog rock σχήματα αρκεί να είχαν, φυσικά, ποιότητα αλλά και χαρακτήρα, underground νοοτροπία και μία ...εσάνς (sic) ψυχεδέλειας. Οι Diagonal όχι μόνο πληρούν όλα αυτά αλλά και είναι μία βρετανική μπάντα που ευτυχώς θυμάται ακόμα πώς έπαιζαν οι πρόγονοί. Το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους ήρθε από το πουθενά ακριβώς την εποχή που πλέον το prog rock άρχισε να επιστρέφει ως ισχυρό ρεύμα και αν δεν είχε περάσει τόσος καιρός για να κυκλοφορήσει ο διάδοχός του, το επίσης καλό "The Second Mechanism" (2012), τώρα θα είχαν ήδη καθιερωθεί. Τζαμαριστοί, ρυθμικά πολύπλοκοι και με jazz επιρροές, φέρνουν κάτι από την αυθόρμητη προσέγγιση των συγκροτημάτων της δεκαετίας του '70 στη σύγχρονη εποχή.
Κώστας Σακκαλής
12. Church Of Misery - Houses Of The Unholy
(2009)
Γιαπωνέζοι. Ψυχεδελικοί. Ανώμαλοι. Μπαρουτοκαπνισμένοι. Τρελοί. Παράφρονες. Λασπωμένοι. Εκκεντρικοί... Serial Killers και μαζικές δολοφονίες... Έχουν εμφανιστεί στο Roadburn '08, '09, '10 και '12. Μάστορες του Stoner-ο-doom! Ναρκωτικά, feedbacks, γρέζι και λάσπη. Η μπάντα είναι από τις κορυφαίες του είδους. Αν και κρατάει μια σταθερά και δεν την αλλάζει ποτέ, διακρίνεις ευχάριστες rock 'n' roll παρεμβολές στον ήχο τους και sludge περάσματα που ανατριχιάζουν. Ευχάριστοι, φασαριόζοι, ρυθμικοί και metal. Είναι πιασάρικοι, ελκυστικοί και προκαλούν τεράστιες επιθυμίες για ανάρμοστο και ξεθεωτικό head-banging με συνοδεία τόνων μπύρας! Μπάσταρδοι μάγκες που χαράσσουν Sabbath-ικούς δρόμους στο διάβα τους. Groov-άτο metal από κάμποσα Γιαπώνια που ακούγονται κάργα σαν Αμερικάνοι του Νότου... Από τα καλύτερα doom άλμπουμ εάν αναπολείς γεύσεις, ύφος, ρυθμούς και ήχους των 70s. Ξεκίνα με το επικό "El Padrino" και δεν θα φύγεις ποτέ.
Video
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
13. Firebird - Grand Union
(2009)
Δεν ξέρω αν είναι ότι οι μεταλλάδες του ακραίου ήχου έχουν τελικά γούστο ή απλά κάποια στιγμή βλέπουν το «φως το αληθινό», αλλά (και;) όταν καταπιάνονται με τον vintage 60s ή 70s ήχο ξυπνάει μέσα τους η έμπνευση. Κάπως έτσι και ο Bill Steer των Carcass και κάποτε Napalm Death, έφτιαξε το προσωπικό του σχήμα που επέλεξε να πατήσει στα βήματα του Hendrix, των Grand Funk, των Spooky Tooth και των υπόλοιπων σεσημασμένων hard rock ηρώων των 70s. Η αλήθεια είναι ότι δεν προσέφερε κάτι καινοτόμο, προσέφερε όμως κάτι σημαντικότερο που δεν είναι πουθενά εμφανέστερο από ότι στο "Grand Union": Ένα σύνολο τραγουδιών που σπάνε κόκκαλα, riff από αυτά που ποτέ δεν περισσεύουν και μία ευκαιρία να παίξει αυτή τη μουσική στο σανίδι, εκεί όπου ξεχωρίζουν τα γατάκια από τα ...φλεγόμενα πουλιά.
Κώστας Σακκαλής
14. Uncle Acid And The Deadbeats - Blood Lust
(2011)
Είναι ίσως ο ορισμός της DIY μπάντας που κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό των ακροατών από την μουσική τους και μόνο. Χωρίς φωτογραφίσεις και συναυλίες, οι Άγγλοι έχτισαν την φήμη τους μέσω ήχου στο διαδίκτυο και ξεπούλησαν δις όταν το "Blood Lust" τυπώθηκε σε βινύλιο από την Rise Above. Ο δεύτερος καλύτερος δίσκος για το 2011, έχει τα στοιχεία εκείνα της έκπληξης που αν και γνώριμα ως προς το ύφος, δεν παύουν να ακούγονται πρωτόγνωρα. Τρισάθλια παραγωγή που γουστάρουμε, μια ελάχιστη horror αισθητική στο garage-o-doomάνι τους, με σημειολογική στιχουργία και το συγκλονιστικό "13 Candles" που εξακολουθεί να φέρνει στο νου Bon Scott. Το album αυτό έγινε γνωστό με τις δικές του δυνάμεις, η Rise Above βοήθησε στην μετέπειτα διανομή και κοπή βινυλίου και κάπως έτσι έφτασαν στο σημείο να είναι support στους Black Sabbath. Προσεχώς και στα μέρη μας...
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
15. Αstra - Black Chord
(2012)
Από τα δύο αριστουργήματα των Astra δύσκολο να επιλέξεις πoιό είναι το καλύτερο. Οριακά το "Black Chord" κερδίζει στα σημεία γιατί η διαστημική, ψυχεδελική τροπή που δίνουν στον progressive προσανατολισμό τους εδώ είναι κάπως πιο καλά δομημένη, με σαφέστερη κατεύθυνση, τηρουμένων των αναλογιών και εν γνώσει της υπερβολής του χαρακτηρισμού, είναι πιο song based. Στρώσεις πλήκτρων άλλοτε επιθετικών και άλλοτε ατμοσφαιρικών, ενίοτε και τα δύο ταυτόχρονα, ρυθμικές εναλλαγές που οδηγούν τις συνθέσεις και ασταμάτητες κιθάρες που ακόμα και όταν γίνονται τεχνικές ξέρουν να κρατάνε την ουσία, όπως έχουν διδαχθεί από τον Fripp, αλλά δε διστάζουν να περιδιαβούν και ακουστικά μονοπάτια: Αυτή είναι η πλατφόρμα των Astra.
Κώστας Σακκαλής
Ο Lee Dorian (Cathedral), τότε στους Napalm Death, εξ' ου και το όνομα της εταιρίας από το ομότιτλο κομμάτι της μπάντας, κατάφερε να στήσει μια δισκογραφική που παραμένει ακόμα αντισυμβατική και αντιδραστική με τον τρόπο της όπως το ομώνυμο κομμάτι των Black Flag, που μάλλον θα τους ταίριαζε απόλυτα. Αρχικό σχέδιο του για την Rise Above ήταν να εκδώσει μερικά hardcore και grindcore επτάιντσα. Ωστόσο, 25 χρόνια αργότερα, το label έχει ένα σημαντικό παλμαρέ από τεράστιες κυκλοφορίες και ιδιαίτερα ταλαντούχες μπάντες που συνεχίζουν να χαρίζουν εκπληκτικές δουλειές.
Ευχόμαστε χρόνια πολλά και ακόμα μεγαλύτερες κυκλοφορίες, από περισσότερες μπάντες στο μέλλον. Έτσι λοιπόν εδώ απολαμβάνουμε, ακούμε, συλλέγουμε και καταγράφουμε κλασικά άλμπουμ, εκπληκτικές κυκλοφορίες και διαφορετικές ιδέες, για να σας χαρίσουμε έναν οδηγό που τιμά τον Lee, τις μπάντες του ρόστερ του και τον ήχο που αυτές υπηρετούν.
Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι στην Rise Above, έχουν γράψει δίσκους και αξίζουν αναφοράς, οι Ghost, SUNN O))), Goatsnake, Taint, Teeth Of Lions Rule The Divine, Circulus, Sally, S.O.B., Hangnail και Unearthly Trance, εκτός των παρακάτω.
Πρόσφατες προσθήκες στο δυναμικό της εταιρίας είναι οι Troubled Horse με ντεμπούτο κυκλοφορία το 2012. Οι Purson με επίσης ντεμπούτο δίσκο το πρόσφατο "The Circle And The Blue Door". Οι παππούδες μεν αλλά με νέο δίσκο το "South Of The Earth", Iron Man. Oι Horisont που έχουν προλάβει ήδη δύο κυκλοφορίες στο label τα τελευταία δύο χρόνια και οι Hidden Masters που επίσης ντεμπούταραν με το "Of This And Other Worlds" πέρσι.
Σε έναν οδηγό για αρχάριους όπως αυτόν εδώ, αποφύγαμε τα παραπάνω καθώς ακόμα ψήνονται, αλλά και τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες από Cathedral, Moss, Church Of Misery, Uncle Acid και Blood Ceremony για ευνόητους λόγους.
Τιμήστε τους δίσκους και αγαπήστε την δισκογραφική όπως εμείς στο Rocking.gr γιατί τους και της αξίζει.
Official Site - Facebook Page
1. Cathedral - In Memorium(1994)
Είναι τα demo της μπάντας, ηχογραφημένα περί το 1990. Κυκλοφόρησαν από την Rise Above επίσημα το '94 και σε επανέκδοση με bonus live tracks το '99 με μια μικρή διαφοροποίηση στο όνομα (In Memoriam). Πρωτοποριακό funeral doom metal σε πρώιμο ήχο. Ιστορική κυκλοφορία πέρα ως πέρα. Όπως και να το κάνουμε είναι από τις καλύτερες doom κυκλοφορίες όλων των εποχών. Περιέχει μια διασκευή στο "All Your Sins" των Pentagram και τρεις ακόμα κομματάρες που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Τα φωνητικά του Lee αν και σχετικά ακραία έκαναν την διαφορά και έδωσαν στην μπάντα την σαπίλα που της άρμοζε. Προσοχή αυτές εδω οι συνθέσεις είναι γραμμένες πριν τα "Forest Of Equilibrium" και "The Ethereal Mirror". Είναι ορόσημο της stoner / doom μουσικής και κατέχει το πιο σάπιο ύφος που θα ακούσεις ποτέ. Σκοτεινή, μαύρη, ωμή και άσχημη ατμόσφαιρα με death και crust ύφος που δεν θα βρεις πουθενά. Ιστορικό!
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
2. Mourn - Μourn(1995)
Δεν είναι πολλές οι φορές που μια μπάντα τυγχάνει αναγνώρισης και σεβασμού με έναν και μόνο δίσκο. Οι Άγγλοι Mourn ανήκουν στην κάστα αυτή, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα εξωσχολικό στοιχείο που να διόγκωσε την ποιότητα του ομότιτλου άλμπουμ τους, ούτε καν τα γυναικεία φωνητικά της Caroline Wilson. Από τις πρώτες κυρίες που τραγούδησαν σε doom metal μπάντα, αν όχι η πρώτη, πολύ πριν γίνει μόδα και με φωνή που γοήτευε με την κουλή μελωδικότητά της. Το "Mourn" είναι παραδοσιακό ως επί το πλείστον, σαφώς κουβαλάει την αγγλική μουντάδα, έχει την μπαλάντα του και στο "Iron Sky" φλερτάρει επιτυχημένα με το επικό στοιχείο. Τίποτα από αυτά όμως δεν στάθηκε ικανό στο να συνεχίσουν την πορεία τους, το διέλυσαν και η Caroline έγινε pop τραγουδίστρια σε τοπικά club.
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
3. Orange Goblin - Frequencies From Planet Ten(1997)
Το ντεμπούτο των Orange Goblin στη Rise Above είναι ίσως ο πιο ενδιαφέρων και πολυσυλλεκτικός δίσκος τους, με τις ψυχεδελικές τους επιρροές να είναι πιο εμφανείς από ποτέ. Όλο το άλμπουμ είναι ένα τριπαριστό ταξίδι με μαγικό χαλί τη φαντασιακή ποίηση και ένα doom πέρασμα από Tolkien μεριά στο "Saruman's Wish", πάντα μέσα από το ξωτικό instrumental δάσος του "Lothlorian". Από την αρχή του "The Astral Project" είναι εμφανές ότι η μπάντα έχει ανακατέψει το πρώιμο βρετανικό bluesy hard rock με τα μωβ μανιτάρια. Η πολύ καλή παραγωγή, δε, βοηθά στη δημιουργία ενός ατμοσφαιρικού ηχητικού τείχους πριν σε βαρέσουν κατακέφαλα τα riff του "Magic Carpet" και του "Aquatic Fananatic", ενός από τα καλύτερα κομμάτια των Goblin. Η αλήθεια εξάλλου βρίσκεται όταν ο Ben Ward σου τραγουδά άλλοτε γλυκά και άλλοτε με γρέζι και τσαμπουκά «Riding a crystal shell into the deepest sky. Heading into the abyss, watching the watcher's eye».
Γιάννης Χυτήρογλου
4. sHEAVY - The Electric Sleep(1998)
Οι Καναδοί κυκλοφόρησαν τέσσερις σερί δίσκους με την Rise Above και είναι αλήθεια πως ήταν και οι καλύτεροι της καριέρας τους. Οι πρώην Green Machine είχαν, έχουν και θα έχουν ένα ασήκωτο βάρος, μια τροχοπέδη στις όποιες φιλοδοξίες τους που δεν είναι άλλη από την τρομακτική ομοιότητα της φωνής του S. Hennessey με του Ozzy και που κανα δυο φορές αδικήθηκαν λόγω αυτής. Το "The Electric Sleep" είναι η μία εξ αυτών (η άλλη το "Celestial Hi-Fi"), ένας δίσκος που τους βρίσκει σε μεγάλη φόρμα με συνθέσεις που έχουν γράψει την δική τους ιστορία. Τα "Velvet" & "Savannah" αν και mid tempo με τάση προς μπαλάντα, έχουν το ειδικό βάρος εκείνο να σηκώσουν στις πλάτες τους έναν ολόκληρο δίσκο. Ειδικά το δεύτερο με το riff / αλλαγή στο 05:04, παίζει να είναι και η μουσική τους κατάρα.
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
5. Sleep - Jerusalem(1999)
Αυτό είναι το stoner metal. 52 λεπτά παραισθησιογόνου μουσικού χείμαρρου. Al Cisneros, Matt Pike και Chris Hakius. Μπορώ να σταματήσω το γράψιμο εδώ. Αυτά τα τρία ονόματα φτάνουν. Το ΜΠΑΣΟ, η κιθάρα και τα τύμπανα των υπερταλαντούχων τούτων ανθρώπων είναι κλασικά, χάραξαν ιστορία που μένει ανεξίτηλη και στοιχειώνει κάθε drone, doom και stoner κυκλοφορία που ακολούθησε. Ένα ταξίδι στους λόφους της Ιερουσαλήμ. Μια αναγέννηση μέσα από τόνους χασίς και σύννεφα καπνού. Ένα καραβάνι μέσα στην έρημο. Ένα ιερό δισκοπότηρο γεμάτο ασήκωτα riff και επικίνδυνο rhythm section. Ένας ναός της μαστούρας και μια απόδραση από την πραγματικότητα. Και όλα αυτά μέσα από έναν και μοναδικό stoner τόνο, ο οποίος παραδόξως δεν γίνεται ποτέ μονότονος και κουραστικός. Αυτό εδώ το διαμάντι είναι το απόλυτο stoner / sludge / doom παραμύθι. Μπορεί ο παλμός του να περάσει από όλα τα μέρη και άκρα του σώματός σου και να σε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο.
Video
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
6. Electric Wizard - Dopethrone(2000)
Ποιόν δίσκο να πρωτοβάλεις σε ένα τέτοιο αφιέρωμα από αυτά εδώ τα καθίκια... Πρωτόγονες βρωμιές σε κάθε κυκλοφορία τους, αλλά σ' αυτήν εδώ αγγίζουν την τελειότητα. Ο Oborn στα φωνητικά αποδίδει καλύτερα από ποτέ, το στυλ του δεν μπορεί καν να αντιγραφεί. Οι κιθάρες του είναι ένας απέραντος ωκεανός με απεριόριστο βάθος. Ο Bagshaw στο μπάσο ισοπεδώνει και το σινικό τείχος άμα λάχει και ο Mark στα τύμπανα μας στραπατσάρει τα μούτρα. Αργό και χαμηλοκουρδισμένο, είναι ο ορισμός του μαστουρωτικού, βρώμικου και σιχαμένου doom metal που μόνο αυτοί παίζουν. Το "Dopethrone" είναι κλασικό. Αν δεν το έχεις, απόκτησέ το άμεσα. Βαριά μουσική σε ιδεολογία και αισθητική. Κομμάτια σαν τα "Funeralopolis", "Dopethrone" και "I, The Witchfinder" δύσκολα θα ξαναγραφτούν. Επικά, μονολιθικά και άρρωστα πονήματα που αφήνουν πληγές. Προσοχή, αυτό εδώ το αριστούργημα μπορεί να σε καταστρέψει. «Nuclear warheads ready to strike. This world is so fucked, let's end it tonight»...
Video
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
7. Capricorns - Ruder Forms Survive(2005)
Αυτή η μπάντα είχε τρομερή σχέση με την λήθη και τα πρώην μέλη της ακόμα χαροπαλεύουν να ξεφύγουν από τα τοπικά συναυλιακά δρώμενα. Δεν έχει να κάνει με τον ήχο τους, το post / sludge metal μια χαρά άνθισε και ήταν παρόντες στο ξέσπασμά του, κάτι όμως δεν έκαναν καλά. Το "Ruder Forms Survive" είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους απόπειρα και τίποτα δεν προμήνυε την άτυχη πορεία τους. Το concept με ιστορικές χρονολογίες και συμβάντα, αποδόθηκε εξαιρετικά με το οργανικό τους ύφος και τις μουρμούρες / γρυλλίσματα, έκανε τον κύκλο του κι εντύπωση σε υποψιασμένους ακροατές, το κλικ του όμως συνέβαλε στην κυκλοφορία ενός ακόμα δίσκου και τίποτα παραπάνω εκτός...της βραδιάς εκείνης που στο metal-άδικο της Ιπποκράτους, η ακρόαση του "1440: Exit Wargasmatron" συγκίνησε τον παρόντα manager τους και ανάγκασε τον Lee Dorian να τσεκάρει το μουσικό βαλιτσάκι των Rocking DJs.
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
8. Gentlemans Pistols - Gentlemans Pistols(2007)
Το ντεμπούτο των Εγγλέζων είναι εκρηκτικό, σφύζει από blues rock των 70s κι έχει συνθέσεις άξιες μιας εκτόξευσης της κλίμακας Graveyard που όμως δεν ήρθε ποτέ. Προφανώς κι εδώ κάτι δεν έγινε σωστά. Μωρέ κι αυτοί ήταν παρόντες στο κύμα αναβίωσης του retro rock, αλλά δεν τους πήρε η μπάλα όπως τόσους και τόσους άμπαλους. Συγκυρίες και λάθη ίσως, που δεν μειώνουν την ποιότητα του πρώτου τους δίσκου, τα 30 λεπτά του οποίου σκόρπισαν χαμόγελα σε λάτρεις των Hendrix, Gallagher και Cream. Jean καμπάνες, μούσια, αμάνικα με αγγλική ταπετσαρία και ιδρώτας, συνθέτουν μια ομάδα που σου δίνει την αίσθηση ότι δεν χάνει πουθενά κι όμως 7 χρόνια μετά ψάχνεις να βρεις μια σπουδαία της νίκη. Οι Gentlemans Pistols μπορεί να έχασαν την ευκαιρία να γίνουν σπουδαίοι και τρανοί, έχοντας όμως εδώ και καιρό τον Bill Steer στις τάξεις τους, ακούγονται έτοιμοι να πάρουν την ανιούσα. Μια ώθηση ρε παιδιά...
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
9. Witchcraft - Τhe Alchemist(2007)
Ο Magnus Pelander και η τότε παρέα του εντυπωσίασαν ξανά με το τρίτο τους άλμπουμ. Λιγότερο heavy, αλλά με πάντα μεγάλες δόσεις 70s, στίχους αρκετά πάνω από το μέσο όρο και την μελαγχολία της φωνής του προαναφερθέντα να κυριαρχεί, ξετρέλαναν την συντακτική ομάδα του Rocking αλλά και αρκετούς αναγνώστες μας. Το γιατί; Κατάφεραν να θυμίζουν πολλά χωρίς να μιμούνται και να ευχαριστούν το αυτί χωρίς να «αποτίνουν φόρο τιμής», όπως ανέξοδα επιλέγουν εκατοντάδες καλλιτέχνες. Τέλος, κατά ένα περίεργο τρόπο κατάφεραν να μπουν στις καρδιές ανθρώπων με εκ διαμέτρου αντίθετα ακούσματα και γούστα. Πριν λοιπόν αλλάξουν σύνθεση, ήχο, κουρέματα και εταιρία πρόλαβαν να προσφέρουν τραγούδια όπως τα γεμάτα ονειρώδεις αλλαγές "Hey Doctor" και "Samaritan Burden", αλλά και το μονάκριβο ομώνυμο τραγούδι με την ερμηνεία του Pelander να στοιχειώνει τον ακροατή. «I can blow your mind...».
Αντώνης Μουστάκας
10. Grand Magus - Iron Will(2008)
Ο JB είχε ήδη κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ με τους Grand Magus (όλα στην Rise Above), δείχνοντας μικρά αλλά σημαντικά σημάδια εξέλιξης του ήχου της μπάντας, σε μια πορεία που στηρίζεται στο τρίπτυχο «Epicus, Doomicus, Metallicus», απλά όχι με αυτή τη σειρά. Το "Iron Will" αποτέλεσε το πραγματικό breakthrough άλμπουμ του συγκροτήματος, μεταφέροντας το βάρος στο επικό συναίσθημα και στις πιο παραδοσιακές metal φόρμες, από το doom στοιχείο το οποίο κυριαρχούσε ως τότε στη μουσική της μπάντας. Το"Like The Oar Strikes The Water" και φυσικά το ομώνυμο τραγούδι αποτελούν τις συνθέσεις που ξεχωρίζουν και κατέχουν ως σήμερα ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις των οπαδών, αν και όλο το άλμπουμ στέκεται σε υψηλότατο επίπεδο. Το γεγονός πως τους χάρισε τη μεταγραφή στην Roadrunner αποτελεί τεκμήριο τόσο για την αξία, όσο και για τη σημαντικότητά αυτού.
Χρήστος Καραδημήτρης
11. Diagonal - Diagonal(2008)
Παρότι πιθανότατα όχι η ειδικότητά της, η Rise Above δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να εντάξει στο δυναμικό της prog rock σχήματα αρκεί να είχαν, φυσικά, ποιότητα αλλά και χαρακτήρα, underground νοοτροπία και μία ...εσάνς (sic) ψυχεδέλειας. Οι Diagonal όχι μόνο πληρούν όλα αυτά αλλά και είναι μία βρετανική μπάντα που ευτυχώς θυμάται ακόμα πώς έπαιζαν οι πρόγονοί. Το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους ήρθε από το πουθενά ακριβώς την εποχή που πλέον το prog rock άρχισε να επιστρέφει ως ισχυρό ρεύμα και αν δεν είχε περάσει τόσος καιρός για να κυκλοφορήσει ο διάδοχός του, το επίσης καλό "The Second Mechanism" (2012), τώρα θα είχαν ήδη καθιερωθεί. Τζαμαριστοί, ρυθμικά πολύπλοκοι και με jazz επιρροές, φέρνουν κάτι από την αυθόρμητη προσέγγιση των συγκροτημάτων της δεκαετίας του '70 στη σύγχρονη εποχή.
Κώστας Σακκαλής
12. Church Of Misery - Houses Of The Unholy(2009)
Γιαπωνέζοι. Ψυχεδελικοί. Ανώμαλοι. Μπαρουτοκαπνισμένοι. Τρελοί. Παράφρονες. Λασπωμένοι. Εκκεντρικοί... Serial Killers και μαζικές δολοφονίες... Έχουν εμφανιστεί στο Roadburn '08, '09, '10 και '12. Μάστορες του Stoner-ο-doom! Ναρκωτικά, feedbacks, γρέζι και λάσπη. Η μπάντα είναι από τις κορυφαίες του είδους. Αν και κρατάει μια σταθερά και δεν την αλλάζει ποτέ, διακρίνεις ευχάριστες rock 'n' roll παρεμβολές στον ήχο τους και sludge περάσματα που ανατριχιάζουν. Ευχάριστοι, φασαριόζοι, ρυθμικοί και metal. Είναι πιασάρικοι, ελκυστικοί και προκαλούν τεράστιες επιθυμίες για ανάρμοστο και ξεθεωτικό head-banging με συνοδεία τόνων μπύρας! Μπάσταρδοι μάγκες που χαράσσουν Sabbath-ικούς δρόμους στο διάβα τους. Groov-άτο metal από κάμποσα Γιαπώνια που ακούγονται κάργα σαν Αμερικάνοι του Νότου... Από τα καλύτερα doom άλμπουμ εάν αναπολείς γεύσεις, ύφος, ρυθμούς και ήχους των 70s. Ξεκίνα με το επικό "El Padrino" και δεν θα φύγεις ποτέ.
Video
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
13. Firebird - Grand Union(2009)
Δεν ξέρω αν είναι ότι οι μεταλλάδες του ακραίου ήχου έχουν τελικά γούστο ή απλά κάποια στιγμή βλέπουν το «φως το αληθινό», αλλά (και;) όταν καταπιάνονται με τον vintage 60s ή 70s ήχο ξυπνάει μέσα τους η έμπνευση. Κάπως έτσι και ο Bill Steer των Carcass και κάποτε Napalm Death, έφτιαξε το προσωπικό του σχήμα που επέλεξε να πατήσει στα βήματα του Hendrix, των Grand Funk, των Spooky Tooth και των υπόλοιπων σεσημασμένων hard rock ηρώων των 70s. Η αλήθεια είναι ότι δεν προσέφερε κάτι καινοτόμο, προσέφερε όμως κάτι σημαντικότερο που δεν είναι πουθενά εμφανέστερο από ότι στο "Grand Union": Ένα σύνολο τραγουδιών που σπάνε κόκκαλα, riff από αυτά που ποτέ δεν περισσεύουν και μία ευκαιρία να παίξει αυτή τη μουσική στο σανίδι, εκεί όπου ξεχωρίζουν τα γατάκια από τα ...φλεγόμενα πουλιά.
Κώστας Σακκαλής
14. Uncle Acid And The Deadbeats - Blood Lust(2011)
Είναι ίσως ο ορισμός της DIY μπάντας που κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό των ακροατών από την μουσική τους και μόνο. Χωρίς φωτογραφίσεις και συναυλίες, οι Άγγλοι έχτισαν την φήμη τους μέσω ήχου στο διαδίκτυο και ξεπούλησαν δις όταν το "Blood Lust" τυπώθηκε σε βινύλιο από την Rise Above. Ο δεύτερος καλύτερος δίσκος για το 2011, έχει τα στοιχεία εκείνα της έκπληξης που αν και γνώριμα ως προς το ύφος, δεν παύουν να ακούγονται πρωτόγνωρα. Τρισάθλια παραγωγή που γουστάρουμε, μια ελάχιστη horror αισθητική στο garage-o-doomάνι τους, με σημειολογική στιχουργία και το συγκλονιστικό "13 Candles" που εξακολουθεί να φέρνει στο νου Bon Scott. Το album αυτό έγινε γνωστό με τις δικές του δυνάμεις, η Rise Above βοήθησε στην μετέπειτα διανομή και κοπή βινυλίου και κάπως έτσι έφτασαν στο σημείο να είναι support στους Black Sabbath. Προσεχώς και στα μέρη μας...
Video
Γιώργος Ζαρκαδούλας
15. Αstra - Black Chord(2012)
Από τα δύο αριστουργήματα των Astra δύσκολο να επιλέξεις πoιό είναι το καλύτερο. Οριακά το "Black Chord" κερδίζει στα σημεία γιατί η διαστημική, ψυχεδελική τροπή που δίνουν στον progressive προσανατολισμό τους εδώ είναι κάπως πιο καλά δομημένη, με σαφέστερη κατεύθυνση, τηρουμένων των αναλογιών και εν γνώσει της υπερβολής του χαρακτηρισμού, είναι πιο song based. Στρώσεις πλήκτρων άλλοτε επιθετικών και άλλοτε ατμοσφαιρικών, ενίοτε και τα δύο ταυτόχρονα, ρυθμικές εναλλαγές που οδηγούν τις συνθέσεις και ασταμάτητες κιθάρες που ακόμα και όταν γίνονται τεχνικές ξέρουν να κρατάνε την ουσία, όπως έχουν διδαχθεί από τον Fripp, αλλά δε διστάζουν να περιδιαβούν και ακουστικά μονοπάτια: Αυτή είναι η πλατφόρμα των Astra.
Κώστας Σακκαλής
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
