Opeth, Grand Magus @ Olympia, Paris, 21/02/25

Είχαμε χαθεί με τους Opeth, καθώς παρότι αγαπημένοι πολύ μέχρι το "Ghost Reveries" του 2005, όσο ξεμάκραιναν προς το καθαρό prog άνευ growls, τόσο ξεμάκραινα και εγώ. Σέβομαι τις αναζητήσεις του Akerfeld, αλλά, θα το γράψω, τις νέες δουλειές τους τις βαριόμουν.

Όταν όμως τα καλά παιδιά του rocking.gr έγραψαν τόσο καλά λόγια για τον νέο τους δίσκο, "The Last Will and Testament", προσθέτοντας επίσης ότι γυρίζουν κάπως στον παλιό τους ήχο και τα growls, τότε το ενδιαφέρον μου αναθερμάνθηκε. Έψαξα τον δίσκο, τον άκουσα, μου άρεσε πολύ και μετά είδα πως παίζουν στην πόλη μας σε λίγες εβδομάδες. Και έψαξα εισιτήρια για το φιλόξενο Olympia στο κέντρο της πόλης, χωρητικότητας 2.800 ατόμων.

Στις εβδομάδες που πέρασαν, η συναυλία έγινε sold out. Και όταν έφτασε η ώρα του Live, κατάλαβα γιατί. Αλλά ας μην προτρέχουμε...

...γιατί τρέχαμε να προλάβουμε μετά τη δουλειά και έτσι έπεσα στη μέση του set των Grand Magus, για τους οποίους θυμάμαι πως χρόνια ήταν πουλέν Rocking, αλλά τελευταία δεν έχει πάρει κάτι το αυτί ή το μάτι μου. Αλλά μέχρι εκεί. Ίσως κάποτε να είχα ακούσει μισό δίσκο. Και αυτό γιατί δεν είμαι πολύ φίλος του ήχου.

Αλλά να που η ζωή σε εκπλήσσει, καθώς όταν μπήκα έπαιζαν το "Raven Guide Our Way" και το πρώτο πράγμα που μου έκανε εξαιρετική εντύπωση , ήταν ο σφιχτός ήχος από το τρίο. Το δεύτερο ήταν το κέφι που είχαν. Και το τρίτο η ανταπόκριση των Γάλλων (που ευρύτερα είναι πάντα πολύ θετικοί σχεδόν στους πάντες – πάντα στηρίζουν όποιον παίζει, ακόμα και αν σέρνεται) και κάπου εκεί, ανάμεσα στο ping pong μεταξύ κοινού και μπάντας, το live όλο και ανέβαινε. Ο JB ήταν αγέρωχος και πολύ μεταλλοπαππούς, το heavy metal που παίζανε γκρουβάτο, και για ένα άτομο που δεν έχει επαφή με την μουσική τους, με κέρδισαν. Θα τους ψάξω περαιτέρω.

Αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κοινού, τα κομμάτια που έπαιζαν ήταν πολύ γνωστά, και ανάγκασαν τον JB να σχολιάσει πως είναι απλά «η support μπάντα» και πως δεν πρέπει να κάνουμε έτσι. Πέραν πλάκας όμως, ήταν πολύ ευχαριστημένος με το κοινό του Olympia, και το κοινό το ίδιο, με αυτούς. Μαζί με το κοινό και εγώ, που θα θυμάμαι τη συναυλία ως μια που δεν απλά ανεχτήκαμε το support, αλλά διασκεδάσαμε μαζί του.

Και καθώς το κοινό είχε ζεσταθεί, μισή ώρα μετά το σετ των Magus, βγήκαν και οι Opeth εν μέσω επευφημιών και ενός setting που ήταν γεμάτο από οθόνες με μαύρα, προσωπογραφίες και κεριά, στο ύφος και το στήσιμο του τελευταίου τους δίσκου.

Όπως έγραψα και στην εισαγωγή, είχα να δω τους Opeth ζωντανά, πάνω από 15 χρόνια. Αλλά είδα πως γέρασαν όμορφα, καθώς όχι μόνο η μπάντα σκότωνε, αλλά ο Akerfeld εξακολουθεί να είναι ένας υπέροχος μουσικός, που μπορεί να παίζει περίπλοκα θέματα και να τραγουδά παράλληλα, με μια άνεση που πάντα μου κάνει εντύπωση. Δίπλα του, ο εξαιρετικός Fredrik Åkesson στην κιθάρα, αλλά και ακόμα περισσότερο ο φοβερός ντράμμερ Waltteri Väyrynen.

Οι Opeth πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένοι με τον νέο τους δίσκο, καθώς τίμησαν τέσσερα κομμάτια με τα "§7" και "§3" να ξεχωρίζουν. Ένα σημείο που μας έκανε εντύπωση, και σχολίασε και ο ίδιος ο Akerfeld ήταν πως τα κομμάτια είναι πολύ δύσκολα τεχνικά, τόσο που ο ίδιος είπε πως έβριζε «αυτόν που τα έγραψε». Επίσης, χρειαζόταν να κουρδίσουν χαμηλότερα τις κιθάρες τους, εν μέσω των ίδιων των κομματιών, και ενόσω πλήκτρα/ντραμς και μπάσο, κάλυπταν τον χώρο και ήχο. Ομολογώ δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο σε Live. Σε κάθε περίπτωση, τα κομμάτια έχαιραν μιας εξαιρετικής ανταπόκρισης από το κοινό, και ο πάντα γλυκός Akerfeld, ανταπέδιδε τις φιλοφρονήσεις με χαμόγελα.

Ομολογώ πως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που οι Opeth γύρισαν σε ένα πιο παλιό ήχο, αλλά σε μια κρίση ειλικρίνειας ο Akefeld, είπε πως τα Prog τους στην Αμερική δεν πουλούσαν τόσο, σε σημείο που το κοινό τους φώναζε να μην παίζουν νέα τραγούδια, παρά μόνο παλιά, από την prog death περίοδό τους.

Το σετ προχώραγε, οι Opeth προσπάθησαν να πιάσουν όλες τους τις δουλειές και μας έκαναν να κουνηθούμε με hitάκια όπως "Master’s Apprentices" και "Leper Affinity". Μαζί με αυτά, το πάντα αγαπημένο "In My Time of Need", που τραγούδησε όλο το Olympia και το "Ghost Of Perdition". Με αυτά και με τα άλλα, έπαιξαν ένα σετ 13 κομματιών (που περιείχε το "You Suffer" διασκευή από Napalm Death, που διαρκεί τρία δευτερόλεπτα or something) και μας αποχαιρέτησαν μετά από σχεδόν δύο ώρες, οι οποίες όμως περιείχαν σίγουρα και είκοσι λεπτά πάρλας Akeferfeld.

Σε σύνοψη, οι Opeth ήταν όπως ακριβώς τους θυμόμουν – σφιχτοί, παιχταράδες, αντι-ήρωες, με ένα set που γκρούβαρε και σε ταξίδευε. Στην κριτική του, ο Χρήστος καταλήγει πως η νέα δουλειά των Opeth είναι «διχαστική». Τα χαμόγελα στην έξοδο δεν έδειξαν κανένα διχασμό, παρά μόνο ολική αποδοχή, για την επιστροφή σε αγαπημένα μέρη από παλιούς φίλους.

Μιας και έρχονται και Ελλάδα - μην τους χάσετε!

Φωτογραφίες: Terhi Ylimäinen