Blood Ceremony

The Eldritch Dark

Rise Above (2013)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 26/07/2013
Ο καλύτερος δίσκος των Blood Ceremony μέχρι τον επόμενο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα από τον Καναδά που έχουν ξεχωρίσει για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της μουσικής τους: Μερικά παραδείγματα διαχρονικά αποτελούν ο Neil Young, οι Rush, οι Voivod, οι Annihilator, οι Tea Party…και εσχάτως οι Blood Ceremony.

O κιθαρίστας και βασικός συνθέτης του group, Sean Kennedy είχε χαρακτηρίσει στο παρελθόν το ύφος του σχήματος ως folkier (πιο folk δηλαδή) Sabbath. Εάν αυτό ίσχυε αρκετά στο ντεμπούτο των Καναδών και λιγότερο στο δεύτερό τους άλμπουμ, τότε πριν ξεκινήσετε την ακρόαση του "The Eldritch Dark" αφαιρέστε κι άλλο Sabbath και προσθέστε μία ακόμη ισχυρή δόση protoprog. Κύρια υπεύθυνη για την εξέλιξη αυτή φαίνεται ότι είναι η τραγουδίστρια, φλαουτίστρια και οργανίστρια των Blood Ceremony, Alia O’Brien, καθώς εκείνη είναι η prog maniac της παρέας. Κατά τα άλλα, έχουμε τις αρμοδιότητες του μπασίστα Lucas Gadke να αυξάνονται, τον νέο drummer Michael Carillo να τα πηγαίνει περίφημα (όλα καλά μέχρι εδώ δηλαδή), και πολύ απλά έναν δίσκο που σκίζει.

Σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλειές των Καναδών η παραγωγή είναι πιο καθαρή παραμένοντας βέβαια vintage και οι κιθάρες ακούγονται ακόμη περισσότερο παλιακές, ενώ οι φωνητικές μελωδίες για άλλη μια φορά αιχμαλωτίζουν. Οι Deep Purple στα πιο progressive τους, η δραματικότητα των Pink Floyd και τα solos του Gilmour, οι εντάσεις των Uriah Heep και γενικότερα μεγάλος μέρος της early 70s παράδοσης βρίσκονται εδώ εγκλωβισμένα και άψογα φιλτραρισμένα μέσα από το ηχόχρωμα των Blood Ceremony. Σε σχέση με τον προκάτοχό του, το "The Eldritch Dark" είναι περισσότερο δουλεμένο και συνάμα λιγότερο πολύπλοκο και δυσνόητο. Τα 41 λεπτά που διαρκεί μπορεί βέβαια να φαίνονται λίγα, από την άλλη πλευρά όμως το καθιστούν κομμένο και ραμμένο για μονό (ευτυχώς) βινύλιο, ενώ πολύ εύκολα το ακούς καπάκι δεύτερη (μη σου πω και τρίτη) φορά.

Ο δίσκος ανοίγει με το "Witchwood", κομμάτι που έχει τις περισσότερες εναλλαγές και συνοψίζει στα επτά λεπτά που διαρκεί όλα τα στυλ που περικλείει ο δίσκος. Το single "Goodbye Gemini" έχει την αμεσότητα του έντονου ρυθμού και ένα αρκετά συμπαθητικό ρεφρέν, δεν θα έλεγα όμως ότι είναι αντιπροσωπευτικό του συνόλου. Έκπληξη αποτελεί σίγουρα το τραγουδισμένο από τον Gadke "Lord Summerisle", το οποίο αν και διαφορετικά ενορχηστρωμένο από το κομμάτι των Sabbath, θυμίζει κάτι από τη γαλήνη του "Planet Caravan". Η πρώτη από τις δύο κορυφές του δίσκου ανήκει στο "Ballad Of Τhe Weird Sisters". Μεγάλο τραγούδι, βασισμένο στις prog/folk διδαχές των Jethro Tull, με το βιολί να θυμίζει στους αμετανόητους σαν εμένα και το Πολύζο κάτι από Todd Ehle και Jag Panzer (αυτό όμως είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο).

Στο ομώνυμο του δίσκου, - όσο κι αν έχει περιοριστεί γενικότερα η επιρροή των Sabbath - η παρέα του Iommi έχει τη τιμητική της. Σειρά έχει το καθοδηγούμενο από τα πλήκτρα με το εντυπωσιακό break στη μέση και το εξαιρετικό solo "Drawing Down The Moon".Το "Faunus" που ακολουθεί βαδίζει ακριβώς στα χνάρια των προγενέστερων ορχηστρικών "The Hermit" και "A Wine Of Wizardry" και μας προδιαθέτει κατάλληλα για το grand finale. Κάπως έτσι φτάνουμε λοιπόν στη έτερη κορυφή του δίσκου, με τον "Magician" Oliver Haddo να επιστρέφει θριαμβευτικά. Ένας εντυπωσιακός δίσκος χρειάζεται ένα αντίστοιχα εντυπωσιακό φινάλε και οι Blood Ceremony κράτησαν το καλύτερο από μια σειρά σπουδαίων τραγουδιών για το τέλος. Η μελωδία είναι καθηλωτική, το solo απλά μαγικό (μόνο που θα θέλαμε να διαρκεί περισσότερο μετά την αλλαγή του) και η φλοϋδική μεγαλοπρέπεια στο τελείωμα μας επαναφέρει (δυστυχώς) ομαλά (ευτυχώς) στην πεζή πραγματικότητα.

Το ιδιαίτερο στίγμα τους (retro doom rock με γυναικεία φωνητικά, φλάουτο και όργανο) οι Blood Ceremony το είχαν δώσει εξαρχής. Το ζητούμενο ήταν να φιλτράρουν καλύτερα μέσα από αυτό τις επιρροές τους και αν είναι δυνατόν να διευρύνουν το ύφος τους, κάτι που καταφέρνουν με εξαιρετικό τρόπο στο "The Eldritch Dark". Αν θεωρήσει λοιπόν κανείς ότι το πρώτο τους άλμπουμ έχανε πόντους λόγω των πολλών Sabbath αναφορών και ότι στο δεύτερο αναζητούσαν ένα πιο προσωπικό ύφος, τότε κυκλοφόρησαν σίγουρα το καλύτερό τους άλμπουμ. Και ναι, we are bewitched.

  • SHARE
  • TWEET