Cathedral

Αποτελεί ομολογουμένως ένα ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα, η άσκηση κριτικής στον τελευταίο δίσκο μίας μπάντας τόσο σημαντικής και επιδραστικής όσο λίγες στην doom metal σκηνή. Οι Cathedral άφησαν για τα καλά το στίγμα τους μέσα από τα 23 χρόνια της καριέρας τους και έχοντας ήδη εγκαταλείψει το σανίδι και τις ζωντανές εμφανίσεις, γράφουν και κυκλοφορούν φέτος το τελευταίο κεφάλαιο της δισκογραφικής τους παρουσίας με το "The Last Spire".

Ο τελευταίος δίσκος των Βρετανών doomsters που φαίνεται να ρίχνει την αυλαία στη δισκογραφία του συγκροτήματος κινείται στο ύφος του αριστουργηματικού "The Guessing Game" του 2010, αλλά όχι τόσο πολύ μέσα από την prog/ folk rock ψυχεδέλεια του πρώτου CD, όσο στην doom προσέγγιση του δεύτερου. Το "The Last Spire" είναι ένας από τους πιο μελαγχολικούς δίσκους των Cathedral -ενδεικτικό ίσως της διάθεσης των μελών κατά τη διάρκεια της συνθετικής διαδικασίας- με τραγούδια αργόσυρτα και πολύ μεγάλα σε διάρκεια. Το tempo ανεβαίνει σε ελάχιστα σημεία και κάποιες πινελιές διαφορετικού σε κομμάτια όπως το "An Observation" αποτελούν εξαίρεση, με τον κανόνα να τον γράφουν τα μονολιθικά Sabbath-ικά riff και η μουντή, πένθιμη σχεδόν ατμόσφαιρα. Ούτε και το καθιερωμένο συναυλιακό hit-άκι a la "Hopkins" βρίσκει κανείς στο "The Last Spire" σε αντίθεση με τους τελευταίους δύο δίσκους που είχαν "The Casket Chasers" και "Corpsecycle". Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για έναν δίσκο που δεν σκοπεύουν να αποδώσουν ποτέ ζωντανά.

Όλη η ουσία του δίσκου είναι ότι πρόκειται για το κλείσιμο του κύκλου της μπάντας και το γεγονός αυτό φέρνει το "The Last Spire" πιο κοντά στο ντεμπούτο των Βρετανών όσο δεν ήρθε ποτέ κανένας άλλος δίσκος τους. Μπορεί η παραγωγή του να είναι αναμενόμενα καλύτερη και με διαφορά πιο καθαρή από αυτήν του "Forest Of Equilibrium" και φυσικά δεν νομίζω να περιμένει κανείς να ακούσει τον Lee Dorian να γρυλίζει στα γεράματα, αλλά κάτι ο πένθιμος τόνος του εισαγωγικού "Entrance Τo Hell", κάτι οι μεγάλες διάρκειες που αγγίζουν μέχρι και τα δώδεκα λεπτά μαρτυρούν μία ίσως επιτηδευμένη προσπάθεια των Cathedral να αποτίσουν φόρο τιμής στον πρώτο τους δίσκο. Και φυσικά, ο μουντός, doom χαρακτήρας τραγουδιών όπως τα "Infestation Οf Grey Death" και "This Body, Thy Tomb" δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης των προθέσεών τους. Τέλος, παρότι θεωρώ ότι ένα αυτοβιογραφικό "Journeys Into Jade" χωρούσε σαν concept καλύτερα εδώ, στον τελευταίο δίσκο τους, ίσως έσπαγε την συνοχή του, επομένως σοφά συμπεριλήφθη στον προκάτοχο όπου και ταιριάζει καλύτερα μουσικά.

Οι Cathedral ανέκαθεν ήταν αυτό που λέμε σταθερή αξία στην μουσική. Άπαξ και σου άρεσαν και δεν ήσουν κάποιος περιστασιακός ακροατής που η επαφή του με την μπάντα ξεκινούσε και τελείωνε με το "Hopkins", γνώριζες ότι ο Dorian και η παρέα του δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ τους κακό ή έστω μέτριο δίσκο. Το "The Last Spire" δεν θα μπορούσε φυσικά να σπάσει αυτή την παράδοση. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο και ένα άξιο κλείσιμο του μεγάλου κεφαλαίου της metal μουσικής που ονομάζεται Cathedral.

Ο mastermind πίσω από την μπάντα δε, ο Lee Dorian, είναι ένα κεφάλαιο της μουσικής αυτής, ακόμα μεγαλύτερο και από το ίδιο το όνομα του συγκροτήματός του. Τόσο για την ιστορία του με τους Napalm Death, μετέπειτα με τους Cathedral στην ενίσχυση του Sabbath-ικού, doom ήχου και φυσικά όλα αυτά τα χρόνια μέσα από την εξαιρετική Rise Above Records και τα συγκροτήματα - διαμάντια που μας έχει προσφέρει. Δεν ξέρω αν σκοπεύει να ρίξει το βάρος της ενασχόλησής του στην εταιρία του και κατά πόσο οριστικό είναι το disband των Cathedral, αλλά ευελπιστούμε σε σύντομο χρονικά reunion γιατί η πορεία της μπάντας του δεν μαρτυρά τον κορεσμό που διακρίνει πολλά άλλα γκρουπ με 20 και βάλε χρόνια στην πλάτη τους. Η όπως έλεγε καλύτερα και ο ίδιος... Through the black mist. They ride. Knights templar. Αrise!