Ανασκόπηση 2012: Blues / Soul / Country / R&B

O Gregg Allman δήλωσε κάποτε πως το rock 'n' roll φτιάχνεται ως εξής: «Παίρνεις περίπου έξι μέρη blues, ένα μέρος country και το δίνεις σε ένα φτωχό λευκό αγόρι», ενώ ο Muddy Waters τραγουδούσε «The Blues Had A Baby And They Named It Rock And Roll». Σε αυτό λοιπόν το άρθρο θα διαβάσετε για τα ιδιώματα που αποτελούν τις ρίζες της αγαπημένης μας μουσικής και πως αυτά κινήθηκαν τη χρονιά που πέρασε.



Winners' Version Of Events

Η χρονιά ξεκίνησε με την είδηση ότι ο Dan Auerbach των Black Keys ανέλαβε την παραγωγή στο νέο άλμπουμ του Dr. John. Οι καλές ενδείξεις δεν άργησαν να μετουσιωθούν στα σπουδαία νέα του "Locked Down", που κατέκτησε τη 2η θέση στη λίστα μας με τις σημαντικότερες κυκλοφορίες του 2012. Σπουδαίο δίσκο έβγαλε κι ο Bob Dylan, ο οποίος στα τέλη Μαΐου παρέλαβε το Medal Of Freedom, το ανώτατο βραβείο που απονέμεται σε Αμερικανούς πολίτες, δια χειρός Barack Obama.

H Αdele συνέχισε να πουλάει σαν τρελή, αποδεικνύοντας ότι η δισκογραφία δεν διέρχεται κρίση όταν υπάρχουν πραγματικά σπουδαίες κυκλοφορίες. Το "21" Κέρδισε 6 Grammys και παρότι κυκλοφόρησε στις αρχές του 2011 ήταν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πιο μοσχοπουλημένο άλμπουμ στις Η.Π.Α., την ώρα που στο Ην. Βασίλειο ήταν δεύτερο. Παράλληλα, κατάφερε να γίνει το τέταρτο εμπορικότερο άλμπουμ στην ιστορία του βρετανικού chart, ξεπερνώντας διαδοχικά ιστορικούς δίσκους των Pink Floyd, Dire Straits, Michael Jackson και (πριν λίγες ημέρες) Oasis. Ωστόσο, στην πατρίδα της, η χρονιά που έφυγε ανήκε στην Emeli Sande, η οποία έγινε ευρύτερα γνωστή και με το πολύ καλό R&B ντεμπούτο της "Our Version Of Events", κατάφερε να έχει το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις για το 2012.



Gone But Not Forgotten

Ως συνήθως στο χώρο αυτό είχαμε και τις περισσότερες απώλειες. Ας θυμηθούμε τις σημαντικότερες. Έφυγε από τη ζωή ο Louisiana Red, μία από τις σημαντικότερες φιγούρες των blues, όπως κι η Etta James, μια από τις μεγάλες κυρίες του χώρου. Αρκετά νωρίς, αλλά ίσως όχι και τόσο αναπάντεχα, έφυγε η Whitney Houston, μια από τις δημοφιλέστερες τραγουδίστριες στην ιστορία της soul και της μουσικής γενικότερα, όπως κι η Donna Summer, η βασίλισσα της disco. Η disco είχε άλλη μία μεγάλη απώλεια στο πρόσωπο του Robin Gibb.

Πλήρεις ημερών μας άφησαν: ο Johnny Otis, επονομαζόμενος και «πατέρας των Rhythm and Blues», ο οποίος έφερε τη μαύρη μουσική στο λευκό ακροατήριο, o σπουδαίος τζαζίστας Dave Brubeck του "Take Five", o βιρτουόζος του sitar και πατέρας της ethnic Ravi Shankar, ο Hal David της τεράστιας συνθετικής δυάδας Bucharach/David, ο σπουδαίος πιανίστας Marvin Hamlish των "The Way We Were" και "The Sting", ο Andy Williams του "Moon River", o Earl Scruggs, ένας από τους πατριάρχες του bluegrass, ο πρωτοπόρος της folk, Doc Watson, και η Kitty Wells που υπήρξε η πρώτη γυναίκα star της country. Για τ' αστέρια «αναχώρησε» κι ο Barney McKenna, το τελευταίο ιδρυτικό μέλος της ιρλανδέζικης folk μπάντας των Dubliners, όπως και ο Herb Reed τελευταίο εναπομείναν μέλος των Platers και αξέχαστη φωνή των "Only You" και "The Great Pretender".

Ακόμη, αποχαιρετήσαμε τον Bob Babbit, μπασίστα των Funk Brothers, αλλά και τον Donald 'Duck' Dunn, που υπήρξε μπασίστας στους Blues Brothers και τους Booker T. & The M.G.'s. Έφυγε επίσης ο Terry Callier, που είχε αναμίξει με ιδιαίτερη επιτυχία jazz, soul, folk και funk. Τέλος, αυτοκτόνησε ο Bob Welch, κιθαρίστας στην πρώτη περίοδο των Fleetwood Mac, ενώ λίγες ημέρες πριν αλλάξει η χρονιά μας άφησε και η Fontella Bass, που το 1965 με το "Rescue Me" έδειξε το δρόμο στην Aretha Franklin.



Too many notes, too loud, very well played

Ενθουσιαστήκαμε με το "Last Of The Analogues" του Wilson T. King, ο οποίος μας θύμισε την ελευθερία έκφρασης ενός ιδιώματος που έχει εγκλωβιστεί καλλιτεχνικά εδώ και πολλά χρόνια.

Στους δίσκους που ξεχώρισαν δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το "El Camino" των Black Keys, το οποίο μπορεί να κυκλοφόρησε στο τέλος του 2011, αλλά γνώρισε την αναγνώριση που του άξιζε μέσα στο 2012. Το άλμπουμ της χρονιάς που είχε το μεγαλύτερο ειδικό βάρος ήταν το 35ο του τεράστιου Bob Dylan, το οποίο ήρθε 50 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία. Με τίτλο "Tempest" οδήγησε σε μεγάλη συζήτηση για το αν αποτελεί προάγγελο του τέλους αυτής της απίθανης καριέρας, καθώς τον ίδιο τίτλο είχε και το τελευταίο έργο του Σαίξπηρ. Ωστόσο, αμέσως μετά, το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στο περιεχόμενο του άλμπουμ, το οποίο έλαβε διθυραμβικές κριτικές (άριστα 10 από τα Rolling Stone, Mojo, Uncut και Classic Rock δεν έχουμε ξαναδεί) και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία. Εδώ στο Rocking.gr, πάντως, μας ενθουσίασε ακόμη περισσότερο το αποτέλεσμα της συνεργασίας του 72χρονου Dr. John με τον Dan Auerbach των Black Keys στο εξαιρετικό "Locked Down". Ομολογουμένως, το πέρασμα των funk, soul, voodoo blues του Dr. John μέσα από το (ήπια) εκσυγχρονιστικό φίλτρο του Auerbach υπήρξε μια άκρως επιτυχημένη συνεύρεση. Μαζί με αυτούς, ο Jack White επιβεβαίωσε το κορυφαίο status του με το "Blunderbuss", την πρώτη προσωπική του κυκλοφορία, με την οποία εκτός από ευρεία κριτική αποδοχή, είχε και αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία κατακτώντας την κορυφή των album charts και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Δίχως υπερβολή, η μεγάλη ποικιλία μοντέρνων blues που υπάρχει στο άλμπουμ, πήγε το είδος ένα βήμα μπροστά (π.χ. στο "Freedom At 21", τον ακούμε να ραπάρει!).  Πιο αθόρυβα, αλλά -για πολλούς- εξίσου σημαντικά επέστρεψαν (έπειτα από οκτώ χρόνια) οι Jon Spencer Blues Explosion με ένα άλμπουμ γεμάτο αλήτικα riff.

Μέσα στη χρονιά που έφυγε, ξεχώρισαν και οι blues rockers Joe Bonamassa και Walter Trout, ο Σουηδός τραγουδοποιός Anders Osborne, ο Gary Clark Jr. ενώ έχοντας το ένα πόδι στο classic rock των 70s και το άλλο στα blues, οι Rival Sons παρουσίασαν έναν από τους πιο δυναμικούς δίσκους του είδους. Ομοίως, οι The Heavy με τη funky garage rock αναβίωσή τους συνέχισαν την ανοδική τους πορεία, διευρύνοντας το εν Ελλάδι κοινό τους.

Από τον χώρο της soul, ιδιαιτέρως επιτυχημένη ήταν η επιστροφή του Bobby Womack (παρέα με τον αεικίνητο Damon Albarn στην παραγωγή). Ωστόσο, θα ήταν ελλιπέστατη αυτή εδώ η ανασκόπηση εάν δεν γινόταν έστω και μια ελάχιστη αναφορά στα "Channel Orange" και "Good Kid, M.A.A.d City" των Frank Ocean και Kendrick Lamar, καθώς στη χρονιά που έφυγε, ασχέτως μουσικού προσανατολισμού, δεν υπήρξαν δίσκοι με πιο διευρυμένη αποδοχή από το διεθνή μουσικό Τύπο.



Big Motors

Έπειτα από εννέα χρόνια είχαμε δισκογραφική επιστροφή από τους ZZ Top, οι οποίοι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Ο Ry Cooder συνεπής στο δισκογραφικό του ραντεβού, εμπνεύστηκε από τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και κυκλοφόρησε το "Election Day", το οποίο βρίσκεται ένα σκαλοπάτι κάτω από τις πρόσφατες κυκλοφορίες του. Ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα ήταν και το "Nothing But Love" της μπάντας του Robert Cray.

Στο "Blues For Jimmy" ακούσαμε έναν από τους πιο εκφραστικούς κιθαρίστες (Gary Moore) να διασκευάζει ζωντανά τον κορυφαίο όλων των εποχών (Jimi Hendrix) και το αποτέλεσμα μας έκανε να αναστενάξουμε για την απώλεια του Moore.

Σε έναν άλλο δίσκο διασκευών, η Diana Krall μας έδωσε ένα ιδιαίτερο άλμπουμ (και ένα εξώφυλλο που βγάζει μάτια), ενώ ωραιότατες γάμπες και ζαρτιέρες θα βρείτε και στο "Bang Bang Boom Boom" της Beth Hart. Ο Lionel Richie επέστρεψε πατώντας σε country και R&B μονοπάτια και είχε έναν από τους εμπορικότερους δίσκους της χρονιάς με τη συμμετοχή εκλεκτών φίλων. Σε παρόμοιο ύφος ήταν και το τελευταίο άλμπουμ του Tom Jones με μπόλικες gospel και country αποχρώσεις. Η Alicia Keys επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά πόσο σημαντικό κεφάλαιο είναι για τη σύγχρονη soul/R&B. Ο Alvin Lee ξαναεπισκέφτηκε τα μονοπάτια του "On The Road To Freedom" (1973), ενώ πολύ καλές δισκογραφικές επιστροφές είχαμε κι από τον Willie Nelson, την Bonnie Raitt, τον Otis Taylor και τους Blues Traveler. Σε «τίμια» και αξιοπρεπή επίπεδα κινήθηκαν οι Savoy Brown και ο Philip Sayce, ενώ κυκλοφορίες είχαμε και από τα blues «πιτσιρίκια» Joanne Shaw Taylor και Oli Brown. Αξιόλογο άλμπουμ (με ευφάνταστο τίτλο, ως συνήθως) είχαμε κι από τον Παύλο Καραπιπέρη.



Low Flyin' Birds

Δίχως αμφιβολία, ο αδύναμος κρίκος της χρονιάς που έφυγε ήταν η country και τα παρακλάδια της, καθώς ελάχιστες ήταν οι αξιόλογες κυκλοφορίες, από αυτόν τον χώρο που παραδοσιακά δίνει κάποιες σημαντικές κυκλοφορίες που κάνουν το crossover στα εκτός country ακροατήρια. Κακός ήταν ο Kid Rock στο "Rebel Soul" και ο Hank Williams Jr. στο "Old School New Rules". Μέτρια ήταν η alt-country μετάλλαξη του Graig Finn, ενώ αδιάφορα ήταν και τα "Mirage Rock" και "Americana" των Band Of Horses και Neil Young αντίστοιχα. Τουλάχιστον ο δεύτερος έβγαλε το εξαιρετικό "Psychedelic Pill", ενώ οι Band Of Horses διέκοψαν την ανοδική πορεία που διέγραφαν. Για παρηγοριά, πάντως, αξίζει να σας θυμίσουμε το διπλό αφιέρωμα που κάναμε μέσα στη χρονιά για τα 40 σημαντικότερα alt-country ονόματα (μέρος Α', μέρος Β').

Live Wire

Στο συναυλιακό πεδίο, η ταλαιπωρημένη υγεία του Johnny Winter, είχε ως αποτέλεσμα την ακύρωση των προγραμματισμένων εμφανίσεών του. Ευτυχώς, κανονικά πραγματοποιήθηκε η εμφάνιση της μπάντας του Andy Timmons και εκείνοι που παραβρέθηκαν, παραμιλάνε ακόμη.

Επιτυχημένη ήταν και η επίσκεψη του C.W. Stoneking, ενώ η χρονιά έκλεισε με το festival του Jumping Fish, όπου το αθηναϊκό κοινό είχε την ευκαιρία να δει τη Macy Grey και τους The Heavy. Ο Δεκέμβριος ήταν ο πιο γεμάτος μήνας, καθώς είχαμε μία ακόμη επίσκεψη από την Orquesta Buena Vista Social Club, τον -επίσης τακτικό επισκέπτη Al Di Meola- ο οποίος εμφανίστηκε παρέα με τον Gonzalo Rubalcaba, αλλά και την gypsy jazz των Ολλανδών The Rosenberg Trio. Κοινός παρανομαστής στις δύο τελευταίες εμφανίσεις, ο «δικός μας» Μιχάλης Παούρης, ο οποίος με τη δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι κερδίζει ολοένα και περισσότερους φίλους. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στο δραστήριο Γιώργο Φακανά που συνεχίζει να εξασφαλίζει τον ερχομό σημαντικών καλλιτεχνών του jazz & fusion χώρου, όπως ο Guthrie Govan.



Birth Of The Cool

Όπως κάθε χρονιά, έτσι και το 2012 είχαμε την εμφάνιση νέων ονομάτων που κέρδισαν τις εντυπώσεις. Στην κατηγορία αυτή, ξεχωρίζει το ντεμπούτο των Alabama Shakes και η εξαιρετική τραγουδίστρια του συγκροτήματος, Brittany Howard, η οποία είναι ένα από τα πιο εκφραστικά ταλέντα που μας προέκυψε τα τελευταία χρόνια. Το single τους "Hold On" ήταν το τραγούδι της χρονιάς, σύμφωνα με το Rolling Stone. Επίσης, στη χρονιά που χάσαμε τον Terry Callier, ξεπετάχτηκε ένας άξιος διάδοχός του, στο πρόσωπο του άκρως ελπιδοφόρου Michael Kiwanuka. Όπως είπαμε και παραπάνω, στο Ην. Βασίλειο κανένα αστέρι (νέο ή εδραιωμένο) δεν έλαμψε όσο εκείνο της Emeli Sande, η οποία με τη φορτισμένη Neo-Soul του πολύ καλού ντεμπούτο της, πέρασε όλο το χρόνο στο βρετανικό top-10. Πολύ καλή σύγχρονη R&B μας έδωσε και η 24χρονη βρετανίδα Jessie Ware, κυκλοφορώντας ένα πειστικό παρθενικό άλμπουμ που περιείχε το εξαιρετικό single "Wildest Moments". Στα καθαρόαιμα blues, τώρα, ο νεοεισερχόμενος που τράβηξε τα περισσότερα βλέμματα ήταν ο Mitch Laddie, ένας 21χρονος μουσικός απόγονος του Joe Bonamassa, ο οποίος ήρθε στο προσκήνιο με περίσσιο μουσικό τσαμπουκά και από ότι φαίνεται, το μέλλον του ανήκει. Τέλος, αξίζει να θυμίσουμε ότι -μεταξύ άλλων- την χρονιά που έφυγε σας παρουσιάσαμε και ένα ειδικό αφιέρωμα στους 30+1 blues καλλιτέχνες που αξίζουν την προσοχή σας και χαρήκαμε ιδιαιτέρως που το αγκαλιάσατε.  



Future Blues

Πολύ καλή χρονιά για τα blues και τα υπόλοιπα «μαύρα» ιδιώματα το 2012 - εξαιρουμένων πάντα των αναπόφευκτων απωλειών.
Η ανακοίνωση του νέου άλμπουμ του Seasick Steve, το νέο EP του Anders Osborne και η συνεργασία των Ben Harper και Charlie Musselwhite κάτω από τη στέγη της Stax είναι τα πρώτα καλά σημάδια για ένα πολύ δυνατό  2013. Καλή μουσική χρονιά!