Alabama Shakes

Boys & Girls

Rough Trade / ATO (2012)
Από τον Παντελή Μαραγκό, 11/05/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αγαπητοί αναγνώστες,

Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας αναγγείλω την άφιξη ενός πραγματικά σπουδαίου ταλέντου. Ονομάζεται Brittany Howard, είναι 23 χρόνων, μεγάλωσε δύσκολα (έχασε την αδελφή της και οι δικοί της χώρισαν), μέχρι πρότινος δούλευε ως ταχυδρόμος και απέχει από το πρότυπο της όμορφης (κατά τα πρότυπα της showbiz) γυναίκας τουλάχιστον την τριπλάσια απόσταση από ό,τι η Adele. Ωστόσο, όσα κάλλη της λείπουν, τόσα (και περισσότερα) είναι τα χαρίσματα με τα οποία την προίκισε ο Μεγαλοδύναμος, και αυτά αναδεικνύονται κάθε φορά που ερμηνεύει τα blues με ψυχή κι αφοσίωση που είχαμε χρόνια να δούμε.

Παρέα με τους Alabama Shakes, μας έρχεται από την Αθήνα της Alabama κι από εκεί μοιάζει πανέτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Ακούγοντας το "Boys & Girls", τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο της τετραμελούς μπάντας, μου είναι αδύνατον να φανταστώ ότι υπάρχει περίπτωση να μη γίνουν ένα όνομα του βεληνεκούς των Kings Of Leon (τουλάχιστον). Θεωρώ, μάλιστα, ότι έχουν όλα τα φόντα να αποδειχθούν περισσότερο επιδραστικοί από αυτούς. Όπως οι White Stripes ήρθαν για να επαναφέρουν τα blues στο προσκήνιο, όπως οι Strokes αναζωπύρωσαν την εκεί πλευρά του μουσικού φάσματος, έτσι κι οι Alabama Shakes έρχονται να «ταΐσουν» πραγματική soul μια γενιά που δεν είχε την τύχη να ζήσει την ένδοξη εποχή του είδους.

Αν έχετε την παραμικρή θετική προδιάθεση προς τα blues και τη soulful Americana θα νιώσετε ότι χτυπήσατε φλέβα χρυσού. Οι υπέροχες ερμηνείες της Brittany φέρνουν στη μνήμη όλους τους μεγάλους του είδους. Από τον Otis Redding και το Sam Cooke, μέχρι την Etta James και την Janis Joplin. Πιστεύετε ότι είμαι ιερόσυλος που αναφέρω όλα αυτά τα ιερά τέρατα του παρελθόντος για να περιγράψω μια πρωτοεμφανιζόμενη; Αναλαμβάνω την ευθύνη των γραφόμενών μου και σας προκαλώ να τη δείτε να ερμηνεύει το "Hold On" (π.χ. εδώ). Εξακολουθείτε να θεωρείτε ότι υπερβάλλω;

Ωμό, χωρίς την παραμικρή διάθεση να στρογγυλέψει τις γωνίες, τo track αυτό είναι ένα από τα καλύτερα singles της χρονιάς και παράλληλα περιέχει μια από τις ομορφότερες εναρκτήριες ατάκες σε φετινό άλμπουμ: «Bless my heart, Bless my soul / Didn't think I'd make it to 22-years-old». Κι αμέσως μετά κοιτάζει ψηλά στον ουρανό και έχει το τσαγανό και τη μαγκιά να απευθυνθεί στον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο, αναφερόμενη σε μια δύναμη που τη βοήθησε να βγει από μια στενωπό («There must be someone up above / Sayin' "Come on Brittany, you got to come on up / You got to hoοοοοοld on"»). Κι όλα αυτά έχουν συμβεί μέσα στο πρώτο από τα 36 λεπτά του δίσκου!

Στο "Boys & Girls" σας περιμένει ένα πρώτης ποιότητας déjà vu. Θα μπορούσε κανείς να γράψει σελίδες επί σελίδων για να περιγράψει τις αναφορές από το παρελθόν στα τραγούδια τους. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στο "Rise To The Sun" η Brittany θυμίζει την Tina Turner της πρώτης εποχής, αλλά και τις σπουδαίες στιγμές της Macy Grey. Στο "Hang Loose" κρύβεται μέρος του "Proud Mary" (στην εκτέλεση των Creedence Clearwater Revival). Στο ομότιτλο κομμάτι αναβιώνει το συναίσθημα που έβγαζε η Patsy Cline, ενώ στα εκπληκτικά "Heartbreaker" και "Be Mine" αφήνεται απολύτως ελεύθερη θυμίζοντας την Janis Joplin.

Μην πάει ο νους σας στο κακό όμως. Θα ήταν εντελώς άδικο να ειπωθεί ότι οι δυνατότητες της Howard περιορίζονται στην ακριβή αναπαραγωγή των ιερών τεράτων του παρελθόντος, έστω κι αν είναι ξεκάθαρο ότι γαλουχήθηκε σε ύψιστο βαθμό ξεπατικώματος από την εποχή του μεγαλείου των προαναφερθέντων. Η κοπελιά δεν αντιγράφει. Ξαναπερπατά κάποια σπουδαία μονοπάτια και το κάνει με ήθος, ευθύνη -και το κυριότερο- με το δικό της μοναδικό τρόπο. Σπάνια φωνή, με απίθανο εύρος, τόσο μουσικό, όσο και εκφραστικό. Η υπέρβασή που καταφέρνει σε κάθε κομμάτι στηρίζεται στο τρίπτυχο: πόνος/σπαραγμός -απόλυτη δέσμευση (σε βαθμό αυταπάρνησης)- λύτρωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "I Found You", το οποίο ξεκινά αντηχώντας το "Try A Little Tenderness" του Otis Redding, το μπάσο του έχει μια ροπή προς το "My Girl" των Temptations, αλλά η απόλυτη  αφοσίωση της Brittany το οδηγεί σε μια υπερχείλιση πολύ μακριά από τα στενά όρια των pop δομών. Ακόμη πιο όμορφο είναι το "You Ain't Alone" που κρύβει τόση ψυχή μέσα του, που αδυνατώ να μπω στη διαδικασία να το περιγράψω. Πολλές ανατριχίλες (δείτε το εδώ).

Ακριβώς όπως αρμόζει σε μια τέτοια κυκλοφορία, ο εξοπλισμός που χρησιμοποιήθηκε για την ηχογράφηση έρχεται από μια μακρινή, άκρως αναλογική, εποχή, ενώ η παραγωγή είναι σκόπιμα επίπεδη, με ξεκάθαρη ροπή προς το μονοφωνικό ήχο. Συνολικά η μπάντα ακούγεται απολύτως δεμένη (φήμες λένε ότι το "Hold On" γράφτηκε ζωντανά επί σκηνής). Το μπάσο του Zac Cockrell (απίθανη μορφή παρεμπιπτόντως) δένει θαυμάσια με τα drums του Steve Johnson, ενώ πολύ καλό είναι και το παίξιμο του Heath Fogg στην κιθάρα. Είναι ξεκάθαρό, πάντως, ότι όλοι αντιλαμβάνονται τί τεράστιο ταλέντο είναι αυτό που περιβάλλουν και -πολύ σωστά- έχουν σαν κύριο μέλημά τους να δίνουν στη Brittany το χώρο που χρειάζεται για να κάνει τα δικά της. Κάπως έτσι, υπάρχουν στιγμές που καταφέρνουν να ακούγονται πιο αυθεντικοί ακόμη κι από εκείνους που τους «δίδαξαν», παίζοντας λες και τίποτε δε μεσολάβησε κατά τα τελευταία 40 χρόνια μουσικής εξέλιξης.

Επόμενο είναι η φήμη του συγκροτήματος να διαδίδεται με εκπληκτική ταχύτητα. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν η λίστα με τους επώνυμους θαυμαστές τους περιλαμβάνει μεγαθήρια όπως ο Jack White, η Adele, ο David Byrne, ο Booker T. Jones, o Alex Turner, ο Jarvis Cocker, κλπ; Όλοι τους στάζουν μέλι για την Brittany και τον τρόπο με τον οποίο προσφέρει τη γυμνή αλήθεια, δίχως ίχνος ειρωνείας, θεατρινισμούς ή οποιαδήποτε επιτήδευση. Μακάρι να καταφέρουν να διαχειριστούν την τεράστια προσοχή που έχουν προσελκύσει. Εάν αποφύγουν τη γνωστή παγίδα των media, τους περιμένει μια υπέρλαμπρη καριέρα.

Οι Alabama Shakes ήρθαν για να μας θυμίσουν, ότι δε χρειάζεται να κάνεις κωλοτούμπες και μαγικά για να πετύχεις. Στο "Boys & Girls" δε θα βρείτε την παραμικρή καινοτομία. Αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία, καθώς μερικά καλά τραγούδια και μια ερμηνεύτρια με το ταλέντο της Brittany αρκούν για να παραχθεί μεγαλείο και άσε τους άλλους με τα μπιμπλίκια να κουρεύονται. Δεν χωράει αμφιβολία. Όποιος αγαπάει το rock που πατάει με το ένα πόδι στα blues και με το άλλο στη soul, πρέπει να ακούσει το "Boys & Girls" το συντομότερο. Ποιός το περίμενε; Συνυπολογίζοντας τις δισκάρες που έβγαλαν ο Jack White κι ο Dr. John, τα blues απέδειξαν μέσα σε διάστημα ενός μηνός πόσο ζωντανά παραμένουν. Η χρονιά δικαιωματικά τους ανήκει.

Φιλικά (και με ενθουσιασμό που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια),
  • SHARE
  • TWEET