Philip Sayce

Steamroller

Provogue (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 28/03/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Από το θάνατο του Jimi Hendrix και μετά, πολλοί θέλησαν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Άλλοι στην πορεία κατάφεραν να δημιουργήσουν κάτι το δικό τους και μοναδικό  (π.χ Stevie Ray Vaughan) και για άλλους η πιο πετυχημένη μίμηση υπήρξε ίσως και καλύτερη στιγμή στην καριέρα τους (βλ. Lenny Kravitz). Ο Phillip Sayce κινείται κάπου ανάμεσα και προσπαθεί να βάλει και τη δική του προσωπικότητα στην εξίσωση – όχι πάντα με επιτυχία.

Για παράδειγμα το εναρκτήριο και ομότιτλο του άλμπουμ τραγούδι είναι δύσκολο να ακουστεί χωρίς να φανταστεί κανείς τον Jimi να παίζει την κιθάρα με τα δόντια του, να της βάζει φωτιές, να της κάνει έρωτα. Είναι ένα καλό τραγούδι με ωραίο ήχο και παιγμένο με τσαμπουκά, αλλά ετερόφωτο και, ως τέτοιο, αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση. Παρόμοια, ο funky χαρακτήρας και τα μαύρα φωνητικά του Sayce, όπως ακούγεται στο “Stung By A Woman”, φέρνει στο μυαλό τον προαναφερθέντα Kravitz, στις καλύτερες στιγμές του.

Κάπως έτσι κυλάει ολόκληρο το άλμπουμ με σκόρπιες περιπτώσεις κατά τη διάρκειά του να θυμίζουν διάφορους καλλιτέχνες και είδη, και πάντα τον Hendrix να εποπτεύει. Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.  Δε σταματάει για παράδειγμα το “Marigold”, παρόλο που θα μπορούσε να είναι μία μπαλάντα των Black Crowes,  από το να είναι ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του δίσκου. Ούτε το “Black Train” που έρχεται απευθείας από το hard rock των 70s ή το “The Bull” που ψυχεδελίζει λίγο περισσότερο θα δυσκολευτούν να ξεσηκώσουν τους φίλους της κατηγορίας αυτής.

Σε μεγάλο βαθμό η ποιότητα που τελικά διεκδικεί το “Steamroller” και το κάνει άκουσμα που θα αναζητήσουν αρκετοί, είναι απόρροια του πολύ καλού παιξίματος του Sayce στην κιθάρα, που, μπορεί να μην είναι πρωτότυπο, αλλά έχει αφομοιώσει φράσεις και ήχους με τέτοια ικανότητα ώστε η αναπαραγωγή τους να είναι  ταυτόχρονα μετρημένη και έξυπνη. Ως σύνολο δε βαλτώνει πουθενά και, αν και με λίγες κορυφώσεις, μαζεμένες μάλιστα στην αρχή, ο ρυθμός του δεν ρετάρει  ποτέ. Αυτό οφείλεται και στην ποικιλία ύφους που το διακατέχει. Από την άλλη, όμως, του στερεί μία συγκεκριμένη κατεύθυνση και τη μικρή αυτή συνεισφορά κάθε μουσικού, σε πράγματα που έχουν παιχτεί πολλές φορές πριν από αυτόν, που καθορίζει την ταυτότητά του.
  • SHARE
  • TWEET