Rival Sons

Πάνε μόλις μερικοί μήνες από τότε που ο Αντώνης Μουστάκας έσυρε στα δικαστήρια τους Rival Sons για το "Pressure & Time" και την απροκάλυπτη αναβίωση του classic rock των 70s την οποία πρεσβεύουν. Κάτι που όπως αποδείχτηκε δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για το κουαρτέτο από την Καλιφόρνια, το οποίο επιστρέφει δριμύτερο και αγνοώντας τις σειρήνες περί «κατάφωρης κλεπτομανίας», μας παρουσιάζουν άλλον έναν δίσκο βγαλμένο από τα παλιά, όταν το rock ήταν ακόμη «σέξυ και προκλητικό» (Μουστάκας speaking).

Για άλλη μια φορά η εξίσωση περιέχει την ανάμειξη των κλασικών hard rock στοιχείων με τα blues και της soul, πάντα υπό το πρίσμα της άρτιας συνθετικής προσέγγισης. Φτιάχνουν ένα χαρμάνι το οποίο, ναι μεν ανακατεύει τους κλασικούς (Led Zeppelin, Bad Company, Doors), αλλά διάβολε, βγάζει μια φρεσκάδα η οποία για κανένα λόγο δεν επιτρέπει στο αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί απλά ως νοσταλγικό. Τα φωνητικά του Jay Buchanan ακούγονται λες και ξεπηδούν από παλαιάς κοπής πικάπ, οι κιθάρες του Scott Holiday θυμίζουν τις χρυσές μέρες που ο μινιμαλισμός υπερτερούσε της επίδειξης και το rhythm section στήνεται «όπως πρέπει» για να εξυπηρετεί τα τραγούδια.

Το "Keep On Swinging", που ανοίγει τον δίσκο, καθιστά σαφές τι έπεται. Hard rock revival, χωρίς το πόδι μονίμως πατημένο στο γκάζι, καθώς περιέχονται συνθέσεις για όλα τα γούστα. Με το "You Want To" θυμάσαι τους Zeppelin, με το "Jordan" δεν μπορείς παρά να σκεφτείς τις ήρεμες στιγμές των Bad Company, τα "Wild Animal" και "Until The Sun Comes Down" σου ανεβάζουν τη διάθεση, το ορχηστρικό "Nava" και η μπαλάντα "True" σε ταξιδεύουν για όσο διαρκούν, ενώ τα δύο "Manifest Destiny" (Part I & II) αποτελούν το επιστέγασμα μιας μεγάλης κυκλοφορίας. Με την παραγωγή να φωνάζει «αναλογική» από χιλιόμετρα μακριά, ο δίσκος σερβίρεται αυστηρά με ένα μπουκάλι ουίσκι ή μια εξάδα παγμωμένης μπύρας.

Δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα για να πεις για αυτή την κυκλοφορία. Σε επίπεδο σύνθεσης και απόδοσης οι Rival Sons θέτουν εαυτούς στη ηγέτιδα τάξη της -όσο παράδοξο και αν ακουστεί- μοντέρνας σκηνής του κλασικού rock των 60s και 70s. To "Head Down" έρχεται για να πιστοποιήσει την συνθετική δεινότητα του συγκροτήματος, την ανοδική του πορεία, αλλά και τη δυνατότητα αναβίωσης αυτής της vintage αισθητικής η οποία μόνο εύκολη δεν είναι. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, οπότε οι φίλοι του είδους τρέξτε στα δισκάδικα. Οι υπόλοιποι κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και τσεκάρετέ τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως ήρθαν για να μείνουν και πως δικαστήρια με ενόρκους σαν και του λόγου μου τους αθωώνουν πανηγυρικά από ανυπόστατες κατηγορίες περί -φτου κακά- αντιγραφής.