Γιάννης Αγγελάκας

Είναι εύκολο να σταθεί κανείς στις αδυναμίες της "Γελαστής Ανηφόρας". Κι αυτό γιατί είναι και αρκετές και εμφανείς.

Ξεκινώντας από την πιο απλή και, η αλήθεια είναι, πέραν των δυνάμεων των συντελεστών της, ο Αγγελάκας εδώ, ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του, δεν μας εκπλήσσει. Οι εκτεταμένες εμφανίσεις του με το περίφημο πλέον σχήμα «3» και την εξέλιξή του μας είχαν όχι μόνο προϊδεάσει αλλά σχεδόν πλήρως περιγράψει τον ήχο που ακούμε στη "Γελαστή Ανηφόρα". Δεκτόν ότι εδώ εμπλουτίζεται η ενορχήστρωση από έγχορδα, λούπες, πολυφωνίες, αλλά η βάση, η καρδιά των εκτελέσεων παραμένει η τριάδα των Αγγελάκα - Σαδίκη - Αραμπατζή με τους Καργιωτάκη και Χαρμπίλα να φροντίζουν για το ηλεκτρονικό συμπλήρωμα και την απόδοση του ήχου. Όπως δηλαδή συμβαίνει και στις συναυλίες.

Εδώ κάπου υπεισέρχεται και ο παράγοντας «Επισκέπτες». Ακόμα και οκτώ χρόνια μετά το "Από 'Δω Και Πάνω" εκείνη η φοβερή μάζωξη μουσικών και ο ήχος που δημιούργησε εξακολουθούν να παραμένουν τόσο ελκυστικά που κάνουν την πιο λιτή "Γελαστή Ανηφόρα" να φαίνεται πρωτόλεια. Αυτό σε σημαντικό βαθμό συνεπικουρείται και από την τωρινή ενορχήστρωση. Από τη μία οι ερμηνείες του Αγγελάκα όπου είναι δεδομένο και γενικά αποδεκτό ότι συνήθως το τραγούδι του είναι πιο κοντά στη ρυθμική απαγγελία παρά στη μελωδική έκφραση. Από την άλλη εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο στακάτα, καθώς ούτε τα πνευστά των Επισκεπτών υπάρχουν να δώσουν έναν πιο αρμονικό τόνο αλλά και ο μπαγλαμάς και η κιθάρα κινούνται σε ακόμα πιο ρυθμικά μονοπάτια παίζοντας τα λιγότερα δυνατά ακόρντα που η σύνθεση επιτρέπει.

Τέλος, από τα δεκατρία τραγούδια του δίσκου υπάρχουν και αυτά που μοιάζουν να είναι κάτω από το υψηλό επίπεδο που ο Αγγελάκας μας έχει συνηθίσει. Πρώτο και καλύτερο το, με την κακή έννοια «εύκολο», "Τηλεντρόγκες" που στη γηπεδικότητά του θυμίζει τις κακές εκδοχές του «ελληνικού rock». Από κοντά και το ομώνυμο που μοιάζει μάλλον με μία παρέα που περνάει καλά έχοντας ξεχάσει το μαγνητόφωνο να γράφει, παρά ως δουλεμένο τραγούδι. Πιο δίπλα το "Γιαννάκης" έχει κάτι από τις "Παροιμίες Από Τον Κρόνο" και το "Όλα Τα Αστέρια Του Ουρανού" έχει λίγο από όλον τον προηγούμενο δίσκο γενικώς και αορίστως, κάτι σαν περίληψη χωρίς δική του προσωπικότητα.

Είναι εύκολο λοιπόν να σταθεί κανείς στις αδυναμίες της "Γελαστής Ανηφόρας", είναι πιο δύσκολο όμως να σταθεί κανείς στα προσόντα της. Κι αυτό γιατί είναι απροσδιόριστα και περισσότερο σκιαγραφούνται παρά με ακρίβεια περιγράφονται.

Γιατί πώς μπορείς να εξηγήσεις τη δύναμη που τελικά σου αφήνει ο δίσκος στο τέλος του; Μια δύναμη που πηγάζει από την ερμηνεία του Αγγελάκα που χρόνια τώρα ξέρει πώς να χρωματίζει τη φωνή του, πώς να παίζει το ρόλο του, πώς να αναδεικνύει την εσωτερική φλόγα των στίχων του; Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις πώς αυτή η σχεδόν βαλκανική punk folk μουσική προσέγγιση δημιουργεί έναν μουσικό όγκο αδιαπέραστο. Τι να πει κανείς για τους στίχους του Αγγελάκα που, απλοί και καθημερινοί στον λόγο τους, όταν πετυχαίνουν στόχο κάνουν τη δημιουργία τους να φαντάζει τόσο εύκολη; Τι κι αν (ουσιαστικά) έχουμε ακούσει το "Ευγνωμοσύνη" σε πόσες και πόσες παραλλαγές από τον πρώτο κιόλας δίσκο των Τρυπών, δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί να ξεσπάει μαζί με τον ηλεκτρισμό του ρεφρέν: «ευγνωμοσύνη γιατρέ μου, ευγνωμοσύνη». Πώς να δικαιολογήσεις γιατί οι ίδιοι παράγοντες που «φτήνυναν» το "Τηλεντρόγκες" εδώ μπορούν να εκθειαστούν; Η "Μαύρη Νύχτα" είναι τόσο χαρακτηριστικά Επισκέπτες όσο και Χειμερινοί Κολυμβητές και τα "Σαράβαλο" και "Δικαιοσύνη" είναι το ελληνικό rock όπως θα μπορούσε να είναι σήμερα.

Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι φαινόμενο για την ελληνική μουσική σκηνή και δεν χρειαζόταν η "Γελαστή Ανηφόρα" για να το καταλάβουμε αυτό. Είναι ίσως όμως η πρώτη φορά που αυτό αναδεικνύεται ακόμα πιο ειλικρινά και αυθόρμητα μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις του δημιουργού του. Άλλοτε παγιδευμένος στο ύφος του και άλλοτε πετυχαίνοντας με άνεση απλά όντας ο εαυτός του, στο σύνολό του παραμένει άξιος.