Rock 'Em All Festival 2008: Venom, Iced Earth, Lacuna Coil, Meshuggah, Moonspell, Pain Of Salvation @ Τεχνόπολη, 20/07/08

Iced Earth, Moonspell, Pain Of Salvation... τελικά η ανακοίνωση του Rock 'Em All festival περιλάμβανε -μεταξύ άλλων- γνώριμα ονόματα που μας έχουν επισκεφθεί ουκ ολίγες φορές. Πρώτοι απ' όλους σε προτιμήσεις σίγουρα ήταν οι Iced Earth, καθώς η απροσδόκητη επιστροφή του Matt Barlow εκτίναξε ξανά τη δημοτικότητά τους στα ύψη - όπως και τις προσδοκίες μας για μία ζωντανή εμφάνιση στ' αθηναϊκά εδάφη. Απ' την άλλη, η ανακοίνωση των headliners Venom, η ευχάριστη προσθήκη των Lacuna Coil και η απροσδόκητη έκπληξη των Meshuggah έκανε το line-up ακόμη πιο ετερόκλητο για τα γούστα των οπαδών.

Κατά συνέπεια, λίγο το ανομοιογενές billing, λίγο η αλλαγή χώρου, συντέλεσαν σε μία υπολογίσιμη μεν αλλά όχι τόσο ικανοποιητική δε προσέλευση. Ο κόσμος που παρευρέθη υπολογίζεται γύρω στα 3μιση χιλιάδες άτομα, με την έλευσή τους να έχει αρχίσει από νωρίς, καθώς κατά συντριπτικό ποσοστό κανείς δεν ήθελε να χάσει τα πρώτα ονόματα. Έτσι λοιπόν, αν και στη συγκεκριμένη εμφάνιση οι Pain Of Salvation δεν είχαν κοντά τους τον βασικό πυρήνα οπαδών, άνοιξαν το φεστιβάλ υπό σχετικά ευνοϊκές προϋποθέσεις. Η έκβαση παρ' όλα αυτά δεν ήταν η καλύτερη δυνατή.



Το γκρουπ ξεκίνησε με το "Ashes", όπου και φάνηκαν τα πρώτα τεχνικά προβλήματα. Η κιθάρα του Daniel δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου, με αποτέλεσμα η εκτέλεση του κομματιού ν' αποκτά έναν σχετικά νωθρό χαρακτήρα. Στα "Used" και "America" που ακολούθησαν το πράγμα άρχισε κάπως να βελτιώνεται, αν κι όχι για πολύ. Πάνω που η μπάντα «ζεσταινόταν», η ατυχία χτύπησε τη κιθάρα του Daniel -δύο κιόλας φορές-, με την πρώτη σπασμένη χορδή να τον προτρέπει να κάνει ένα μικρό χιουμοριστικό διάλειμμα, προσπαθώντας να κρατήσει μία ισορροπία στο παρόν κλίμα.

Στη συνέχεια ακολούθησαν τα "Undertow", "Handful Of Nothing" και "Disco Queen", σημεία που κρύβουν τις πραγματικές μου ενστάσεις σχετικά με την όλη εμφάνιση. Δυστυχώς, αυτή τη φορά δε μπορώ να κατηγορήσω τόσο την ατυχία, όπως έκανα στο τελευταίο τους ηλεκτρικό set στο Gagarin205. Για δεύτερη συνεχή φορά κατακρεούργησαν το "Undertow", κόβοντας το σημείο που κορυφώνεται η ένταση, ενώ και πάλι, για 5η φορά που τους βλέπω, αντιμετωπίζω τις ίδιες επιλογές στο set list. Καταλαβαίνω πως είχαν περιορισμένο χρόνο και συνεπώς στενά περιθώρια, αλλά δε γίνεται σε κάθε επίσκεψή τους να μένουν τόσα κομμάτια εκτός. Για όσους έβλεπαν το γκρουπ πρώτη φορά, ομολογώ πως έδωσαν μία αξιοπρεπή εμφάνιση. Προσωπικά όμως δηλώνω οπαδός τους απ' το 2001 και πλέον πιστεύω πως χρωστάνε στην Ελλάδα μία συναυλία με δυνατό set list. Όταν σερβίρουν στον πελάτη το ίδιο φαγητό, κάπου του κόβεται η όρεξη. Και το χειρότερο όλων, οι άλλοτε οργανικές εκτελέσεις των κομματιών μου άφησαν αυτή τη φορά ψηφιακή γεύση. Το "Scarsick" ήταν ένας πραγματικά ωραίος δίσκος, αλλά από εδώ και πέρα, τι συμβαίνει;





Μετά από ένα εξονυχιστικό και χρονοβόρο soundcheck, το οποίο όμως δεν απέτρεψε ορισμένες ανακρίβειες του ήχου, οι Πορτογάλοι πένθιμοι μεταλλουργοί Moonspell βρέθηκαν αντιμέτωποι με το λιοπύρι και το νίκησαν. Επτά η ώρα ακριβώς και οι επιβλητικές νότες του "Finisterra" υποδέχονταν ένα πρόθυμο κοινό, σε ένα βίαιο γοτθικό ταξίδι συνολικής διάρκειας μόνο 37 λεπτών.

Το ασυγκράτητο headbanging της μπάντας, κατά το "At Tragic Heights", μαρτυρούσε την ευπρόσδεκτη περηφάνια που πηγάζει από την ποιότητα των συνθέσεων του τελευταίου της πονήματος. Στο ίδιο πνεύμα, "Night Eternal" και ο ήλιος σκοτείνιασε για λίγο. Τα ατμοσφαιρικά προηχογραφημένα μέρη φάνταζαν «νεκρά», πλάι στη μανιασμένη ζωντανή μουσική των Moonspell. Τα πρώτα μελωδικά φωνητικά στο "Opium" αντήχησαν ξεθωριασμένα, εξαιτίας των μυστηρίων της κονσόλας, αλλά το πάθος της στιγμής συγχωρούσε τα πάντα.



Το "Scorpion Flower" έφερε τη σεμνή Maxi Nil των Elysion σε ένα ανισόρροπο ντουέτο με τον Fernando Ribeiro, αναγκάζοντάς τη να υποστεί την αναπόφευκτη αυστηρή και μάλλον άδικη σύγκριση με τη μοναδική Anneke Van Giersbergen. Το "Alma Mater" πλημμύρισε το χώρο με αβάσταχτη δεσπόζουσα ένταση, στηριγμένο σε αγέρωχα brutal φωνητικά, που εμπεριείχαν σπάνια μελωδικότητα.



Τελευταίες εικόνες, η καταχειροκροτούμενη αφιέρωση του "Fool Moon Madness" στους Rotting Christ και στους Septic Flesh -σαν ομολογία πίστεως- και τα χέρια του Fernando Ribeiro να ενισχύουν την αποστολή των τυμπάνων, με μύες που φλέγονταν από την ανεξέλεγκτη βαρύτητα του riff.



Setlist:
Finisterra / At Tragic Heights / Night Eternal / Opium / Scorpion Flower / Alma Mater / Fool Moon Madness



Η τρίτη (και καλύτερη κατ' εμέ) μπάντα της ημέρας έμελλε να είναι οι Meshuggah. Άρτιοι όπως τους περιμέναμε, πορωμένοι όσο ποτέ, παρέδωσαν ένα 40λεπτο μάθημα τεχνικού χάους, καθώς οι μπροστινές σειρές ζητωκραύγαζαν τ' όνομά τους. Το γκρουπ έδειχνε ικανοποιημένο από την ανταπόκριση, μιας και πέραν της μάζας των οπαδών, μαζεύτηκε πολύς κόσμος που ήταν περίεργος για το εν λόγω «φαινόμενο» που τόσο έχει απασχολήσει την κοινή γνώμη.



Μιας και προσωπικά είχα τη χαρά να τους απολαύσω στο Hellfest της Γαλλίας ένα μήνα νωρίτερα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως αυτή τη φορά βρίσκονταν σε τρελή μέρα! Ο ήχος μπορεί να μην «έσκαγε» τόσο καθαρός, αλλά ήταν όσο δυνατός πρέπει να είναι, με τις οχτάχορδες να διαλύουν εγκεφαλικά κύτταρα και τον Kidman να ξερνάει δόσεις αλλοφροσύνης στο μικρόφωνο. Στο "Perpetual Black Second" η αρένα μονομιάς σκοτείνιασε, καθώς αντί γι' ακούνητα κεφάλια έβλεπες γροθιές στον αέρα, ενώ όταν μπήκε η riffάρα του "Bleed" το circle pit άρχισε για πρώτη φορά να αποκτά σάρκα και το σαρδόνιο χαμόγελο να σχηματίζεται στα πρόσωπα των μελών. Το ρυθμικό μέρος του "Electric Red" ήταν σα μαστίγιο που με κάθε ευκαιρία σε ράπιζε, το "Straws Pulled At Random" έδινε νέες διαστάσεις στο θέμα ανθρώπινη αντοχή, το "Rational Gaze" αποτέλεσε έκρηξη απόλυτης οργής, ενώ το "Future Breed Machine" «παρέδωσε» τα ήδη ταλαιπωρημένα κορμιά, συγκρουόμενα σε άρρυθμες καταστάσεις.



Το τέλος της εμφάνισης των Meshuggah άφησε αρκετούς παρευρισκόμενους να κρατάνε ακόμα κλειστά τ' αυτιά τους, αποσβολωμένοι από το θέαμα, και κάμποσους εντυπωσιασμένους απ' το σθένος και την κατάρτιση που επιδεικνύει η μπάντα επί σκηνής. Υπάρχει βέβαια κι η τρίτη κατηγορία, τα άτομα στις μπροστινές και μη σειρές που σήκωναν τις γροθιές τους και ούρλιαζαν το όνομα της μπάντας, επειδή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τους είδαμε και η αποχώρησή τους άφησε -με κάθε έννοια- συντρίμμια. Αυτοί είναι κύριοι οι Meshuggah. Κατεστραμμένη τεχνική παράνοια! Φέρτε τους ξανά για full-set, εδώ και τώρα!



Λίγα δευτερόλεπτα πριν τις 9 σπεύσαμε κοντά στη σκηνή για ακόμη μια φορά, όντας απομακρυσμένοι για μερικές ανάσες, αναζητώντας μάταια λιγοστές δροσοσταλίδες νερού και κάπου εκεί το πήραμε απόφαση πως έτσι θα βγάλουμε όλο το live. Παρηγοριά μας (για την ώρα) οι Ιταλοί Lacuna Coil που ως αναμενόταν, συγκέντρωσαν στις πρώτες σειρές, τους μικρότερους σε ηλικία και τον άμαχο πληθυσμό (γυναικόπαιδα), όπως επίσης και αρκετούς αρρένες που φρόντισαν να αντικρύσουν το κάλλος της κυρίας Scabbia από όσο το δυνατό μικρότερη απόσταση. Σημειώστε πως εκείνη τη στιγμή οι παρευρισκόμενοι άγγιζαν τους 3000, διόλου ευκαταφρόνητο νούμερο για την Τεχνόπολη. Το πανό- barcode που στήθηκε στο πίσω μέρος του stage υποδήλωνε από νωρίς πως το set list θα βασιζόταν κυρίως στο "Karmacode" και η αγωνία μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη, μιας και δεν είχα την ευκαιρία μέχρι τώρα να τους δω live.

Το ρολόι μου έδειχνε επτά λεπτά μετά τις 9, όταν λευκοί καπνοί τύλιξαν το ολόμαυρο σκηνικό, τα πρώτα φώτα άναψαν και το κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει τους «una faccia, una razza» φίλους μας αναφωνούσε διψασμένο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) το όνομα των Iced Earth. Εδώ είναι Βαλκάνια...

Ένα-ένα τα μέλη του γκρουπ πήραν τη θέση τους πάνω στη σκηνή, με τελευταίους τους fronts, Andrea και Cristina, ντυμένους με ασορτί κοστούμια πληρώματος (λευκό πουκάμισο / μαύρο παντελόνι / φουλάρι), με τη διαφορά ότι η κυρία Scabbia είχε ραμμένα τα γαλόνια στο πουκάμισό της και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό. Όσο κι αν χτυπιόταν ο παρτενέρ της προσπαθώντας να ζεστάνει το ελληνικό κοινό, εκείνη είχε όλα τα βλέμματα στραμένα πάνω της και χωρίς να κουνήσει το μικρό της δαχτυλάκι, αν και αρκετές φορές μου έδωσε την εντύπωση πως η φωνή της ήταν αρκετά καταπονημένη.



Ο ήχος δυστυχώς παρέμεινε κακός σε όλη τη διάρκεια του set τους (σημειώστε 37 λεπτά), οι δεύτερες της Cristina έφερναν εύλογα ερωτηματικά στα πρόσωπά μας, το μπάσο ήταν κομμένο και ραμμένο για τα του "Karmacode" κομμάτια, σκεπάζοντας ακόμη και τις κιθάρες (!), και το απόλυτο μελανό σημείο ήταν αδιαμφισβήτητα τα προηχογραφημένα μέρη στα οποία πάτησε κυριολεκτικά όλο το live: στα πλήκτρα, στα εφέ, στις δεύτερες, πάντου! Προσωπικά, θα προτιμούσα τον Zelati στα πλήκτρα με λιγότερη προσέγγιση στο cd ίσως, αλλά με πραγματική live performance ηχητικά. Χαρακτηριστικό δείγμα της όλης ατυχούς κατάστασης ήταν πως ο κόσμος, το μόνο κομμάτι που τραγούδησε ήταν η διασκευή των Depeche Mode! E un peccato...



Τα συναισθήματα του κόσμου ανάμικτα, ανάμικτα και τα δικά μου: από τη μία χαιρόμουν που επιτέλους έβλεπα τους αγαπημένους μου gothic metallers από κοντά σε ένα πολυδιάστατο και με μεγάλα ονόματα live, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έμεινα ευχαριστημένη. Γιατί δεν ακούμε πια ύμνους από τα "In A Reverie" και "Unleashed Memories"; Γιατί αυτή η εμμονή στο "Karmacode" δυο χρόνια μετά; Γιατί μου έδωσαν την εντύπωση πως βγήκαν σαν στυγνοί επαγγελματίες, χωρίς να προσπαθήσουν για το χειροκρότημα που πήραν; Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί να είμαι πολύ απαιτητική αλλά το «geia sou Athina» και το 5λεπτο headbanging της Cristina δεν ήταν σε καμία περίπτωση αρκετά.



Περιμένοντας καινούρια δουλειά, όταν μας επισκεφτούν ξανά (ελπίζω να είναι σε κλειστό χώρο την επόμενη φορά) θα τους δώσω άλλη μία ευκαιρία για να αποζημιωθώ και για το σημερινό live τους ως οπαδός. Μέχρι τότε, ci vediamo e arrivederci Lacuna Coil.

Το set list ήταν:
To The Edge / Fragments of Faith / Swamped / Fragile / Enjoy The Silence / Daylight Dancer / Heaven's A Lie / Our Truth



Είναι γνωστό ότι το ελληνικό κοινό έχει αποδείξει κατά καιρούς ότι τρέφει ιδιαίτερα αισθήματα για ένα πολύ συγκεκριμένο αριθμό συγκροτημάτων. Ένα μεγάλο «φετίχ» του έλληνα metalhead τα τελευταία 15 χρόνια, τουλάχιστον, είναι ασφαλώς το δημιούργημα του Schaffer που ακούει στο όνομα Iced Earth. Η παρουσία των Venom στο festival ως headliners θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένη σε περίπτωση που τα ονόματα των groups που συμμετείχαν έμπαιναν σε μια εικονική ζυγαριά που μετρά σε χρόνια παρουσίας, παγκόσμια αναγνώριση και ασφαλώς πωλήσεις, αλλά στη χώρα μας τα πράγματα ήταν πάντα σχετικά σε θέματα συγκρίσεων.



Η ανυπομονησία των οπαδών άγγιξε τα όρια της προσβλητικής αντιμετώπισης σε μια μπάντα όπως οι Lacuna Coil που βγήκαν αλλά και αποχώρησαν από τη σκηνή εν μέσω επευφημιών για το group που θα ακολουθούσε. Δικαιολογημένο ή όχι, το γεγονός ζέστανε ιδιαίτερα την ατμόσφαιρα εν όψει της πρώτης παρουσίας των Iced Earth στην Ελλάδα μετά τον «επαναπατρισμό» του πρώην μέλους των αμερικανικών σωμάτων ασφαλείας, που «έκλεψαν» για ένα μεγάλο διάστημα μια από τις σπουδαιότερες φωνές που «γέννησε» ποτέ ο ηλεκτρικός ήχος.

O Matt Barlow έχει πάρει τη θέση του στο κέντρο της σκηνής και το μόνο που μοιάζει αλλαγμένο μετά από τόσα χρόνια είναι η απουσία της χαρακτηριστικής του κώμης, που όπως αποδείχτηκε δεν αποτελούσε την πηγή της «δύναμης» που έχει αυτός ο άνθρωπος κρυμμένη στις φωνητικές του χορδές. Σε καταπληκτική κατάσταση, ο Barlow έκανε τους πάντες να ξεχάσουν την περσινή εμφάνιση των Iced Earth στο Rockwave, καθώς η μπάντα πλέον βρήκε και πάλι το στοιχείο εκείνο που την έκανε τόσο ξεχωριστή και αγαπητή.



Ένα ιδιαίτερα περιορισμένο setlist, λόγω ασφαλώς της ιδιαιτερότητας που έχουν τα festival, ανάγκασε τον Schaffer να απολογηθεί, αλλά τo "Dark Saga" είχε ήδη κηρύξει την έναρξη μιας πολύ σπουδαίας εμφάνισης, που είχε ασφαλώς ως βάση την καλύτερη -συνθετικά- περίοδο του group, αφήνοντας εκτός κομμάτια από τη σύγχρονη εποχή, γεγονός ιδιαίτερα παράξενο αν σκεφτεί κανείς ότι οι Iced Earth ήρθαν στα πλαίσια της προώθησης καινούριου υλικού.



Ο Schaffer δεν παύει να δίνει το ρυθμό εκείνο που προκαλεί μια ξαφνική άνοδο της αδρεναλίνης που διατηρείται σε υψηλά επίπεδα σε όλο το live, ακόμα κι όταν κομμάτια όπως το "Melancholy" έρχονται να προσθέσουν ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο για το συνθετικό (κάποτε) αλλά και εκτελεστικό επίπεδο που βρίσκεται ακόμα το group. Δυστυχώς όμως ο ήχος δε στάθηκε αρωγός στην προσπάθεια των Iced Earth να κερδίσουν και πάλι το ελληνικό κοινό. Οι πολλές μεταβολές στις εντάσεις έκαναν εμφανέστατο το γεγονός ότι δεν είχε προηγηθεί η απαραίτητη προεργασία. Είναι πραγματικά λυπηρό να χάνεις τόσα πολλά από την ερμηνεία του Barlow λόγω της λανθασμένης λειτουργίας ενός διακόπτη...



Η απουσία κομματιών σαν το "Question Of Heaven" είναι ένα γεγονός που δε μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Η επιλογή του "Iced Earth" για κλείσιμο της αυλαίας δε θα μπορούσε παρά να με αφήσει σχετικά προβληματισμένο και με σκέψεις ότι η τριλογία των "Prophecy", "Birth Of The Wicked" και "The Coming Curse", που ακούστηκε νωρίτερα, μάλλον θα έμοιαζε ως ιδανική επιλογή σε περίπτωση που υπήρχε η χρονική δυνατότητα.

Πολλοί θα συμφωνήσουν ότι ήταν η πιο ουσιαστική και «γεμάτη» παρουσία στο festival, αλλά αυτή η άποψη θα με βρει εν μέρει σύμφωνο, καθώς ένα ημιτελές live από μια μπάντα που ξέρει πολύ καλά να στέκεται επί σκηνής δε μπορεί παρά να λειτουργεί ως πρόδρομος της μέρας εκείνης που θα τους δούμε μόνους τους με συνθήκες αντάξιες των ιδίων, αλλά και εφάμιλλες του ελληνικού κοινού που δικαιούται να βλέπει κάποιες μπάντες που αγαπά όπως ακριβώς το επιθυμεί...



Iced earth setlist:
Dark Saga / Vengeance Is Mine / Burning Times / Declaration Day / Violate / Pure Evil / Ten Thousand Strong / Coming Curse / Travel In Stygian / Melancholy / My Own Savior (Holy Martyr) / Iced Earth



Η ώρα πλησίαζε προς τις δώδεκα. Ο κόσμος μετά και την πολύ καλή εμφάνιση των Iced Earth ήταν αρκετά αραιωμένος μπροστά από τη σκηνή, κάτι αρκετά λογικό, ώστε να πάρει τις απαραίτητες ανάσες. Η εικόνα σχετικά με αυτή των Iced Earth, που είχε αρκετό παλμό, ήταν κάπως άσχημη για τέτοιου βεληνεκούς όνομα. Ευτυχώς όταν το group ήταν σχεδόν έτοιμο να ξεκινήσει, ο κόσμος είχε ξανα-συσπειρωθεί μπροστά από τη σκηνή, λιγότερος βέβαια από αυτόν των Iced Earth, αλλά τουλάχιστον όχι απογοητευτικά λίγος.

Να ομολογήσω ότι περίμενα αρκετά την εμφάνιση τους, όχι μόνο γιατί στην προηγούμενη δεν ήμουν παρών, αλλά και γιατί ήμουν αρκετά περίεργος για την απόδοση των τραγουδιών, αφού τώρα πια μόνο ο Cronos στα φωνητικά έχει απομείνει από την αυθεντική σύνθεση. Μετά από ένα σύντομο intro, περίπου 15 λεπτά πριν τις δώδεκα, που σε έβαζε κατευθείαν στην κόλαση, έκαναν την εμφάνιση τους οι μεγάλοι all time thrashers εν μέσω επευφημιών.



Το "Black Metal", ένα κομμάτι ορόσημο και για το group αλλά και για το ιδίωμα, ήταν αυτό που επέλεξε το συγκρότημα για να ανοίξει το set του. Πραγματικά απόρησα με την επιλογή, αφού το εν λόγω κομμάτι, που είναι ίσως μέσα στα 5 all time classic hits που έχει το group, θεωρούσα ότι θα παιζόταν αργότερα. Είναι περιττό να περιγράφει το ότι ο κόσμος δεν ήθελε και πολύ για να ξεσηκωθεί, ειδικά με τέτοια εισαγωγή που έκανε η μπάντα. Οι κοφτές και επιθετικές νότες του κομματιού έδωσαν το κατάλληλο έναυσμα που ήθελε ο κόσμος. Στο άκουσμα και του δεύτερου κομματιού, "Straight To Hell", από την καινούργια τους δουλειά, η έκσταση του κοινού στην αρένα ήταν μεγάλη. Όλοι επιδόθηκαν από τα πρώτα δευτερόλεπτα στο γνωστό moshing, δημιουργώντας ένα από τα μεγαλύτερα mosh pits που έχω δει. Ο κόσμος έτρεχε με όση δύναμη του είχε απομείνει πια, λόγω και τον προηγούμενων αρκετά δυνατών εμφανίσεων των υπόλοιπων συγκροτημάτων.

Από 'κει και πέρα το set list ήταν σίγουρα ιδανικό. Με κομμάτια όπως τα "Welcome To Hell", "The 7 Gates Of Hell", "Countess Bathory", "Buried Alive", "Warhead" κλπ. κατάφεραν να ανεβάσουν την αδρεναλίνη όλων στα ύψη. Ειδικά η «doom» εκτέλεση του "Welcome To Hell", η οποία εξαιτίας ενός προβλήματος στην κιθάρα του La Rage αποδόθηκε με μπάσο και drums, θυμίζοντας στον γράφοντα το "Orgasmatron" των Motorhead σα στυλ τραγουδιού.



Οι νεότεροι ηλικιακά οπαδοί, ειδικά αν ήταν η πρώτη ζωντανή συνάντηση τους με τη μπάντα, σίγουρα θα θυμούνται για πολλά χρόνια αυτό που βίωσαν. Οι παλιότεροι σίγουρα το ευχαριστήθηκαν από θέμα επιλογής κομματιών, αλλά η απουσία του Mantas στις κιθάρες ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Ο La Rage έκανε ό,τι μπορούσε έτσι ώστε τα κομμάτια να αποδοθούν όσο το δυνατόν καλύτερα, αλλά αυτό ήταν μάλλον το αρνητικό. Η κιθάρα του ακουγόταν αρκετά καθαρή, μη έχοντας τη «βρωμιά» και την «αλητεία» του ήχου του Mantas. Κάποιος που ήταν συνηθισμένος ή είχε εντρυφήσει στα κομμάτια των Venom το καταλάβαινε από χιλιόμετρα. Ο La Rage είναι πολύ σωστή επιλογή κιθαρίστα για κάθε group που θέλει έναν τεχνίτη στη ταστιέρα, αλλά όχι για τους Venom!

Έπειτα, το set list τους ήταν κάπως επαγγελματικό, περιέχοντας κυρίως επιτυχίες και όχι κομμάτια της πρώιμης εποχής. Βέβαια αυτό είχε μια λογική ίσως και λόγω του γεγονότος ότι έπαιζαν σε festival και όχι μόνοι τους για να αποδώσουν περισσότερα παλιότερα τραγούδια. Στα περίπου 45 λεπτά εμφάνισης τους, και μετά το εντυπωσιακό τελείωμα του κομματιού "Warhead", όπου έσπασαν την κιθάρα και το μπάσο τους οι La Rage και Cronos αντίστοιχα, μας καληνύχτισαν αιφνιδιάζοντας τους πάντες.

Ξαναβγήκαν σχεδόν αμέσως και, αναφέροντας ότι έχουν περιορισμένο χρόνο, έπαιξαν το "Witching Hour" πριν την τελευταία τους καληνύχτα. Σίγουρα όλοι έμειναν εμβρόντητοι, αφού δε θυμάμαι να ξανάγινε το headline group να παίζει πιο λίγο από το προηγούμενο συγκρότημα. Αυτά μόνο στο Ελλαδιστάν συμβαίνουν. Πάντως, εξαιρώντας τα παραπάνω, ήταν ολοφάνερο ότι όλο το group έδωσε τον καλύτερο του εαυτό από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα, προσπαθώντας να ευχαριστήσει τον κόσμο που ήταν από κάτω.

Ευτυχώς σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, ο ήχος που είχαν ήταν αρκετά καλός, αλλά τι να το κάνεις όταν τους βλέπεις τόσο λίγο... Tο group εγκατέλειψε τη σκηνή ναι μεν αποθεούμενο, αλλά εμφανώς ξενερωμένο από το κόψιμο που υπέστη το set list του.

Δυστυχώς το φεστιβάλ έπασχε κάπως οργανωτικά. Ναι μεν τα groups που ήρθαν ήταν αρκετά καλές επιλογές, αλλά δυστυχώς, επειδή όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος, είναι απαράδεκτο να παίζουν οι headliners λίγα λεπτά παραπάνω από τους προηγούμενους. Επίσης θεωρώ αρκετά άσχημο για τον οπαδό να βλέπει συγκροτήματα μόνο για 37 λεπτά, όση δηλαδή ήταν η διάρκεια του set list των περισσότερων, αφού το sound check σε κάποιους παρα-άργησε. Για το γεγονός ότι για περίπου μια και κάτι ώρα δεν υπήρχε δείγμα νερού, απλά θα αναφέρω ότι με τέτοια ζεστή ευτυχώς που δεν είχαμε τίποτα χειρότερο. Κρίμα γιατί το festival ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Άντε να δούμε ποτέ κάποιοι θα σεβαστούν τον Έλληνα οπαδό...



Το set list των Venom ήταν:
Black Metal / Straight To Hell / Welcome To Hell / Bloodlust / The 7 Gates Of Hell / Don’t Burn The Witch / Countess Bathory / Antechrist / Buried Alive / Warhead
Encore: Witching Hour