Nalyssa Green

Η Nalyssa Green δεν είναι άγνωστη, κι ως εκ τούτου έχουμε κάποια υπόνοια για το τι να περιμένουμε από τον πέμπτο της δίσκο, ακόμη κι αν το single “Όλα Τα Πάρτυ Του Κόσμου” μας έπιασε λίγο εξαπίνης με την ενέργειά του. Πρόκειται για μία φυσική συνέχεια αυτού που ξέρουμε ήδη από το 2018, όταν φάνηκε να κάνει αποφασιστικές κινήσεις στην τέχνη της, αλλάζοντας γλώσσα στο στίχο, αλλά και γενικότερο ύφος, συμβάλλοντας στη δημιουργία του σύγχρονου Greek Indie, με μερικούς ακόμη εκφραστές του να βρίσκουν το δρόμο τους στο “Πολύ Καλή Στα Πάρτυ”, μεταξύ άλλων ο Kristof, η Δεσποινίς Τρίχρωμη, και ο Βασίλης Ντοκάκης, ένας παραγωγός που έχει καταλυτικά επιδράσει στη σύγχρονη μουσική παραγωγή.

Και οκ, το “Κοκτέιλ” μπορεί να εκτόξευσε τη δημοτικότητά της, όμως το άστρο της παρέμεινε ψηλά λόγω ολόκληρης της ποιότητας του “Μπλουμ”, και του τέταρτου δίσκου της “Ταξίδι Αστρικό”, που δοκίμαζε το μπόλιασμα της pop με στοιχεία παραδοσιακού και λαϊκού τραγουδιού, με μία διακριτικότητα όμως που δεν άφηνε περιθώρια να μιλάμε για υβρίδιο. Στο “Πολύ Καλή Στα Πάρτυ” η Nalyssa Green παραμένει ανάλαφρη, με παιχνιδιάρικη διάθεση (οι Αρλετισμοί στο “Κρεμ Καραμελέ” είναι πραγματικά διασκεδαστικοί), και ρομαντισμό, αλλά και μία σκοτεινιά που μπορεί να περιγραφεί με τα ψυχρά μαύρα νερά των στίχων.

Παρ’ όλο που το ηλεκτρονικό στοιχείο είναι παρόν από την αρχή, υπάρχει μία αρμονική ισορροπία με τον οργανικό ήχο, που καταδεικνύει και την ικανότητα της Nalyssa Green στην παραγωγή, μιας και αυτή την φορά την ανέλαβε εξ ολοκλήρου μαζί με την σύνθεση. Απ’ το “Αλάτι” και μετά οι αντιθέσεις αυξάνονται, και με το προαναφερθέν “Όλα Τα Πάρτυ Του Κόσμου” με το dance beat του, και με το trip hop “Nail Salon”, που οι γλώσσες ξαναμπλέκονται αν και με λίγο αμφίβολο αποτέλεσμα, αλλά και με την hip-hop παρέμβαση της Penny στο συγκλονιστικό “Φίδια Στα Μαλλιά Μου” που κλείνει τον δίσκο με τρόπο εμφατικό. Αυτή η διαρκής παλινδρόμηση και η διπολικότητα μοιάζει να μπαίνει στο επίκεντρο του δίσκου, σε θεματικό και στιχουργικό επίπεδο (διαρκείς αντιπαραβολές, όπως, π.χ. “Πετάει ψηλά στον ουρανό, Κοιτάζει κάτω στο βυθό”, “Δες πως μέσα στη σιωπή, μια έκρηξη μπορεί ν΄ ακουστεί εκεί, σιωπηλή”) αλλά και στη διάθεσή του, που δεν κατασταλάζει σ’ έναν τόπο, αλλά κινείται αμφιθυμικά. Ακόμη και το εξώφυλλο μαγνητίζει με τον οξύ φωτισμό του, και την ζεστασιά των μαλλιών της Nalyssa Green πάνω στο ψυχρό μπλε ηλεκτρικ στα ρούχα και στο μέικ απ.

Για να μείνω, όμως, και σε μία αξιολογική αντίθεση του δίσκου, το “Πολύ Καλή Στα Πάρτυ” φαίνεται πολύ ανάλαφρο στην επιφάνεια, ήρεμο, γλυκό, απλό, κι όμως υποδόρια αφήνει την έντασή του, διακατέχεται από έναν διαρκή συμβολισμό με εικόνες και λέξεις που επανέρχονται ως μοτίβο (βότσαλα, πάρτυ, μέδουσα, μαλλιά, κόσμος), δημιουργώντας μία αυτοτέλεια, και μία συνέχεια που κάνει τον δίσκο να βιώνεται και ως ταινία, με σταδιακές κορυφώσεις, εναλλαγές, και επεισόδια. Αυτή του η οργάνωση είναι που σε κάνει να επιστρέφεις ξανά και ξανά, και να συγκινείσαι στις κρυφές γωνιές του, σ’ έναν δίσκο που μπορεί να μην είναι πολύ καλός για πάρτυ, αλλά είναι τρομερά καλός για να επενδύσει μουσικά την σύγχρονη αστική καθημερινότητα.

Bandcamp | Spotify