HammerFall

Να φταίει η εμπορική καθίζηση των καιρών; Μήπως ο υπερκορεσμός που «μάστιζε» το είδος για πολλά συναπτά έτη; Ενδεχομένως και η εσωτερική ανάγκη του υφολογικού επαναπροσδιορισμού; Όποια κι αν είναι η αιτία, το γεγονός είναι πως ο νέος δίσκος των HammerFall αποτελεί -τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως- μία παράτολμη στροφή από το γνώριμο ύφος τους. Προάγγελος το λιτό εξώφυλλο, σε συνδυασμό με το νέο λογότυπο που προσδοκά να τραβήξει τα βλέμματα. Πουθενά ο Hector, πουθενά και το σφυρί...

Απών όμως είναι και ο Charlie Bauerfeind από την κονσόλα, μετά από σχεδόν δέκα χρόνια συνεργασίας, καθώς την παραγωγή αναλαμβάνουν οι κιθαρίστες της μπάντας, Oscar Dronjak και Pontus Norgren, με σημαντική βοήθεια από τον James Michael (Scorpions, Mötley Crüe, Sixx:A.M.). Ως συνέπεια, ο ήχος γίνεται πιο ευθύς και mainstream, διατηρώντας παράλληλα τις αποστάσεις από το παρελθόν.

Ας περάσουμε όμως στα τραγούδια του δίσκου, όπου τα πράγματα είναι κάπως μπερδεμένα. Το "Patient Zero" εισάγει τον ακροατή στο νέο στιλιστικό πρόσωπο της μπάντας με το κοφτό, βαρύ riff του, ενώ οι εκμοντερνισμοί επεκτείνονται και στο στιχουργικό τομέα, που ασχολείται με μολυσματικούς ιούς και ζόμπι (!). Το πράμα κυλάει ομαλά μέχρι και το τέταρτο λεπτό, όταν οι mid tempo ρυθμοί δίνουν τη θέση τους σε ένα τυπικό power metal μονόλεπτο ξέσπασμα, που όμως μοιάζει εντελώς ασύνδετο στο συγκεκριμένο σημείο.

Αυτή η παράξενη αντίθεση είναι που χαρακτηρίζει και το άλμπουμ στο σύνολό του, αφού τα μισά τραγούδια ακολουθούν τη νέα προσέγγιση και τα υπόλοιπα παραπέμπουν στον κλασικό ήχο της μπάντας. Το πρώτο single, "One More Time" (που συνοδεύεται από ένα απολαυστικό video), μαζί με τα "I Refuse", "Immortalized" και το "Patient Zero" βρίσκονται στην πρώτη κατηγορία, ενώ στον αντίποδα έχουμε τα "Bang Your Head", "The Outlaw" και "Dia De Los Muertos", που αντιπροσωπεύουν την κληρονομιά του ονόματος των HammerFall. Κάπου στο μέσο συμβιβάζονται τα "666 - The Enemy Within" και "Redemption", επιχειρώντας μία συνένωση των δύο κατευθύνσεων που θυμίζει δουλειές των Primal Fear, των Masterplan ή ακόμη και των Sonata Arctica.

Σε γενικές γραμμές, πέρα από ένα-δύο fillerάκια, κανένα τραγούδι στο "Infected" δε χωλαίνει ιδιαίτερα, δεδομένου και ότι πρόκειται για την όγδοη δισκογραφική δουλειά των Σουηδών. Σε θέματα παραγωγής οι αλλαγές δεν είναι τρομακτικά μεγάλες, ενώ η φωνή του Joacim Cans παραμένει σε πολύ καλή κατάσταση και μάλιστα φαντάζει πιο «ζωντανή» από ποτέ. Το ζήτημα είναι ότι οι HammerFall δε δείχνουν διατεθειμένοι να αποφασίσουν ποιά ακριβώς κατεύθυνση να διαλέξουν, με συνέπεια ο δίσκος να χαρακτηρίζεται από μία εκτενή ασυμφωνία μεταξύ των ιδεών του. Και αυτό είναι το μεγάλο του μειονέκτημα έναντι των προκατόχων του. Αυστηρά και μόνο για ορκισμένους οπαδούς.