Grand Magus

Δεν νομίζω πως χρειαζόταν να βγει η μαρμότα την Φλεβαριάτικη βόλτα της για να προβλέψει πως ο «Μέγας Μάγιστρος» θα ξαναχτυπούσε φέτος με ένα δίσκο καλοπαιγμένου heavy metal. Άλλωστε το τρίο από την Στοκχόλμη μας έχει συνηθίσει στις πολύ καλές κυκλοφορίες  σχεδόν κάθε δύο χρόνια από το 2001, όταν και δημιουργήθηκαν, οπότε αν στο δημοτικό είχατε μάθει σωστά τα μαθηματικά, θα γνωρίζατε πως εντός του 2012 επίκειται η έκτη δισκογραφική δουλειά της μπάντας.

Οι οιωνοί ήταν καλοί από τη μέρα που δημοσιεύτικε το επιβλητικό εξώφυλλο, το οποίο επιμελήθηκε ο Arik Roper, και οι οποίοι επαληθεύτηκαν πλήρως από το πρώτο άκουσμα. Το θέμα ήταν, πως θα μπορέσει κάποιος  να εκφράσει την ικανοποίησή του για το αποτέλεσμα και θα περιγράψει την ποιότητα του συγκροτήματος που, αν και ποτέ δεν θα πρωτοπορήσει σε ήχο και στυλ, θα μείνει πάντα πιστός υπηρέτης της καλής μουσικής. Δύσκολα πράγματα μου έβαλε πάλι ο JB και η παρέα του.

Το "The Hunt" λοιπόν μας προσφέρει για άλλη μια φορά αυτό το «μονόχνοτο» heavy metal που αγαπήσαμε, απαλλαγμένο από λούσα και υπερπαραγωγές, με την μουσική τον μοναδικό πρωταγωνιστή. Δεν είναι μόνο η φωνή/κιθάρα του Christofferson και το ωραιότατο rhythm section του Skinner και του Sippola (αντικαταστάθηκε πρόσφατα απο τον Witt των Spiritual Beggars), που κάνουν ενδιαφέρον το άλμπουμ. Είναι και τα riff που τόσο λατρέψαμε σε κλασικές metal μπάντες, μαζί με μια διάχυτη επική διάθεση, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, η οποία δίνει μια επιπλέον ώθηση στο συνολικό αποτέλεσμα.

Συνθετικά ο δίσκος είναι αρτιότατος και από την πρώτη νότα του πολύ καλού "Starlight Slaughter" μέχρι το σβήσιμο του πάρα πολύ καλού "Draksadd", αίσθηση κάνει η ποιότητα των τραγουδιών, τα οποία είναι ικανά να σε κρατήσουν στην τσίτα για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί ο δίσκος. Τις καλύτερες στιγμές του, κατά την άποψή μου, αποτελούν τα "Valhalla Rising", με το βαρύ riff και το φοβερό ρεφρέν, το "Storm Rising" που από την εισαγωγή σε πιάνει από τα μούτρα για να σε αφήσει ακριβώς μετά από 4' και 23", καθώς και το ομώνυμο μαζί με το "Silver Moon" επειδή απλά είναι κομματάρες. Αλλά το τραγούδι που μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση είναι το "Son Of The Last Breath" το οποίο ξεκινάει με ωραία αρπίσματα και τσέλο χτίζοντας μια μεσαιωνική ατμόσφαιρα, μέχρι που στο μέσο του το γυρνάει σε ένα επικότατο αργό ξέσπασμα, για να ξαναηρεμήσει στο τέλος, και το οποίο αφήνει μια διακριτική αίσθηση Bathory-ιλας να πλανάται.

Οι Grand Magus δεν είναι οι βασιλιάδες του χώρου που θα χαίρουν αμέριστης εκτίμησης άσχετα το τι κυκλοφορούν, ούτε οι γελωτοποιοί που τραβάνε μεν τα βλέμματα πάνω τους, αλλά θα  κρίνονται σκληρά όταν βγάλουν μέτρια δουλειά. Είναι ο πιστός και  χαμηλών τόνων υπηρέτης, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να προσφέρει τις υπηρεσίες του, βασιζόμενος στο τρίπτυχο: τιμιότητα, μελωδία και αρχοντιά. Το "The Hunt" δεν είναι κυκλοφορία που θα φέρει ουρές έξω από τα δισκοπωλεία ή θα ρίξει τον server σε μουσικό e-shop. Είναι όμως μια ακόμη αξιολογότατη προσθήκη στην δισκογραφία τους και αξίζει την προσοχή όλων μας.