Feinstein

Μόλις ήρθε το CD στα χέρια μου απόρησα, γιατί έχω να ακούσω power metal πολύ καιρό (δεν είναι το είδος μου άλλωστε) και σκέφτηκα ότι μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος για να κάνω κριτική σε ένα τέτοιο δίσκο. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουνα αρνητικά προκατειλημμένος, και είχα ακονίσει το μεγάλο φτυάρι μου. Μόλις έβαλα το cd στο cd player όμως έπαθα πλάκα. Οι Feinstein είναι το προσωπικό συγκρότημα του David Feinstein (ex- Rods, Elf), που ζήτησε την βοήθεια του τραγουδιστή John West.

Το άλμπουμ ροκάρει άσχημα και παρ’ ότι είχα σταματήσει να ασχολούμαι με το power, το “Third Wish” με κέρδισε. Οι κιθάρες σπέρνουν, το rhythm section είναι στακάτο και οι up-tempo, ρυθμοί κυριαρχούν στα κομμάτια. Τα φωνητικά του John West δίνουν ρέστα, και η παραγωγή (έχει βάλει το χεράκι του και ο κύριος De Maio) είναι πεντακάθαρη. Τα κομμάτια ακροβατούν ανάμεσα στο Hard Rock και στο Power, και γίνεται εμφανές με την πρώτη ότι οι Feinstein παίζουν αυτό που γουστάρουν, χωρίς καινοτομίες αλλά χωρίς να καταντούν γραφικοί. Τα τραγούδια έχουν έναν αέρα φρεσκάδας που λείπει από πολλά σημερινά power συγκροτήματα, και πραγματικά κερδίζουν τον ακροατή. Οι συνθέσεις είναι πολύ προσεγμένες με αρκετές αλλαγές, γενικότερα οι Feinstein δείχνουν να έχουν δουλέψει αρκετά τα τραγούδια τους. Φυσικά όμως ξεχωρίζει ο κύριος Feinstein που παίζει απίστευτη κιθάρα και ανεβάζει τα κομμάτια σε άλλο επίπεδο μόνο και μόνο από το παίξιμό του και σε συνδυασμό με τα φωνητικά του West πραγματικά κλέβουν την παράσταση. Ο ήχος είναι επηρεασμένος κυρίως από την αμερικάνικη σχολή και κάνει τους Feinstein να ξεχωρίζουν από την μάζα. Ούτε συνεχόμενα σόλο (αν και είναι αρκετά αλλά δεν κουράζουν), ούτε κομμάτια βασισμένα σε αντιγραφές άλλων.

Το “Third Wish” φωνάζει για αυτό που είναι, μουσική παιγμένη από την ψυχή των Feinstein και αυτό γίνεται αντιληπτό σε όλους, άσχετα με το τι είδος μουσικής γουστάρει ο καθένας. Το άλμπουμ ακούγεται πολύ ευχάριστα και δεν μπορείς να βρεις κάτι αρνητικό. Ίσως ότι το power πλέον έχει κορεστεί (κατά την προσωπική μου άποψη πάντα), είναι καλό γιατί μπάντες όπως οι Feinstein έχουν περισσότερες ευκαιρίες να ξεχωρίσουν και επιτέλους να σταματήσουν να βγαίνουν συνέχεια κόπιες των Helloween, Μaiden κτλ.

Για μένα οι Feinstein κέρδισαν το σεβασμό μου, γιατί αν και δεν είμαι φαν της μουσικής που παίζουν πραγματικά τράβηξαν την προσοχή και με έκαναν να ασχοληθώ μαζί τους. Λογικά οι power/hard rock οπαδοί θα την καταβρούν με την πάρτη τους και θα ανακαλύψουν ένα συγκρότημα αν μη τι άλλο τίμιο. Μπράβο στους Feinstein γιατί αποδεικνύουν ότι η καλή μουσική δεν έχει πεθάνει και πάντα θα υπάρχουν μπάντες που θα παίζουν αυτό που γουστάρουν, πατώντας γερά στο παρελθόν, χωρίς όμως να αντιγράφουν κανέναν και κυρίως έχοντας προσωπικότητα. Εύγε...

Υ.Γ.: Το μόνο αρνητικό στο δίσκο είναι το riff του κομματιού “Far Beyond”, το οποίο είναι κλεμμένο από το κλασσικό “Holy Diver”. Είπαμε κανείς δεν είναι τέλειος.