The Aristocrats: «Οι επιτυχημένες συνεργασίες συμβαίνουν για τους σωστούς λόγους»

Είναι δύσκολο να μην εκτιμάς τις μουσικές ικανότητες, αλλά και μη συμπαθείς τις προσωπικότητες των Bryan Beller (μπάσο), Marco Minnemann (drums) και Guthrie Govan (κιθάρα), ήτοι των The Aristocrats. Το instrumental trio που συνθέτουν και κινείται μεταξύ rock, jazz, fusion και άλλων συναφών εδαφών πάντα βρίσκει τρόπο να εντυπωσιάζει μουσικά, αλλά είναι κι η όλη τους στάση είτε πάνω στη σκηνή, είτε μέσω των συνεντεύξεων που δίνουν που τους προσδίδει εξτρά πόντους.

Με αφορμή ένα νέο, διαφορετικό εγχείρημα, αυτό της συνεργασίας με μια ορχήστρα δωματίου και την κυκλοφορία του "The Aristocrats With The Primuz Chamber Orchestra" συνομιλήσαμε με τα τρία μέλη της μπάντας και μάθαμε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα γύρω από τη νέα τους κυκλοφορία κι όχι μόνο. Όπως αναμέναμε, δεν μας απογοήτευσαν ούτε αυτήν τη φορά, ούτε σε μουσικό επίπεδο, ούτε σε επίπεδο ενδιαφέροντος γύρω από τα όσα είχαν να πουν.

Γεια σας κύριοι! Πώς σας βρίσκει ο μετά-πανδημικός κόσμος; Ελπίζω να είναι όλα καλά.

Marco: Αρκετά καλά. Είναι ωραία να είμαστε ξανά έξω, να παίζουμε και να διασκεδάζουμε ενώ ταξιδεύουμε ανά τον κόσμο.

Προφανώς οι συναυλίες δεν ήταν και το πιο δημοφιλές γεγονός τα τελευταία δυο χρόνια. Επίσης, το να μπαίνατε στη διαδικασία να γράψετε άλλο ένα νέο άλμπουμ θα ήταν μάλλον περίεργο δεδομένου ότι και δεν έχει περάσει καιρός από το προηγούμενο και δεν θα μπορούσατε ούτως ή άλλως να περιοδεύσετε για να το υποστηρίξετε. Αυτές οι συνθήκες ήταν που σας οδήγησαν στο να συνεργαστείτε με την Primuz Chamer Orchestra; Ή ήταν απλώς σύμπτωση;

Bryan: Ήταν χαρά μας να συνεργαστούμε με την Primuz καθότι είχαν ήδη με δική τους πρωτοβουλία ενορχηστρώσει και αποδώσει τη δική τους εκδοχή του τραγουδιού "Culture Clash", χωρίς να μας ενημερώσουν επί αυτού. Μας φάνηκε πολύ ωραίο αυτό που έκαναν και επικοινωνήσαμε μαζί τους, οπότε κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα, και είμαστε χαρούμενοι που συνεχίστηκε σε αυτό το μοναδικό, όπως προέκυψε, άλμπουμ στον κατάλογό μας. Ανυπομονούμε να περιοδεύσουμε αυτό το καλοκαίρι στη Βόρεια Αμερική για να υποστηρίξουμε αυτό το άλμπουμ.

Αξιολογήσαμε ως πιο επιτυχημένες τις ενορχηστρώσεις που αβίαστα προσέδιδαν μια «νέα διάσταση» σε κάθε τραγούδι

Πώς καταλήξατε στα τραγούδια που θα συμπεριλαμβάνατε σε αυτό το εγχείρημα; Θέσατε κάποια συγκεκριμένα κριτήρια για να αποφασίσετε;

Guthrie: Αρχικά, θέλαμε να ξεχωρίσουμε τα τραγούδια που νιώθαμε πως θα επωφεληθούν περισσότερο από μια εκ νέου σύλληψή τους με ορχήστρα. Επίσης, ζητήσαμε από τον Wojtek, τον μαέστρο, να συμμετάσχει στις συζητήσεις, οπότε ο καθένας μας επέλεξε τα δικά του «αγαπημένα» και μετά ελέγξαμε το πώς επικαλύπτονται οι επιλογές που κάναμε.

Καταλήξαμε να δουλεύουμε πάνω σε ενορχηστρώσεις για δώδεκα τραγούδια, απ' όσο θυμάμαι, και έπειτα κάναμε την τελική μας επιλογή αξιολογώντας ποιες ενορχηστρώσεις έμοιαζαν πιο επιτυχημένες, υπό την έννοια του ότι αβίαστα προσέδιδαν μια «νέα διάσταση» σε κάθε τραγούδι. Η άλλη μας προτεραιότητα, φυσικά, ήταν να δημιουργήσουμε μια αλληλουχία τραγουδιών η οποία θα βοηθούσε να διατηρήσει στο μέγιστο το ενδιαφέρον και την ποικιλία κατά την εμπειρία της ακρόασης του άλμπουμ, στο σύνολο του.

Η ορχήστρα είναι σαν να υφάνθηκε μέσα στη μουσική, παρά αποτελεί κάτι σαν μπαχαρικό

Οφείλω να ομολογήσω πως το αποτέλεσμα ακούγεται πραγματικά οργανικό και η σύμπραξη μοιάζει να λειτουργεί πολύ καλά. Το βρίσκω διασκεδαστικό κι ενδιαφέρον την ίδια στιγμή. Πώς νιώθετε εσείς με το τελικό αποτέλεσμα και τι ήταν αυτό που σας εξέπληξε περισσότερο όταν ακούσατε για πρώτη φορά τις νέες εκδοχές των δικών σας τραγουδιών;

Marco: Νομίζω πως είναι υπέροχα ειρωνικό το πώς συνδέονται οι τροχοί δυο εντελώς διαφορετικών προσεγγίσεων και ακούγονται σαν μια καλά λαδωμένη μηχανή, υπό μια έννοια. Τι θέλω να πω: οι Aristocrats είναι ένα τρίο και η μουσική που συνθέτουμε συνήθως ως μπάντα είναι σχεδιασμένη για να αποδίδεται σωστά στη λογική των τριών μουσικών. Οπότε, το να κάνουμε τώρα μια στροφή 180 μοιρών, τροποποιώντας αυτά τα κομμάτια σε κάτι που περιλαμβάνει μια ολόκληρη ορχήστρα ήταν κάτι συναρπαστικό και που μας εξέπληξε με τη μια. Και ήταν κάτι που μας προσέφερε ικανοποίηση επίσης καθότι, κατά τη γνώμη μου, το αποτέλεσμα έχει μεγάλη συνοχή και η ορχήστρα είναι σαν να υφάνθηκε μέσα στη μουσική, παρά αποτελεί κάτι σαν μπαχαρικό σε αυτή.

Αν δεν κάνω κάποιο λάθος δεν πρόκειται για νέες ηχογραφήσεις των τραγουδιών, αλλά νέες μίξεις των υφιστάμενων ηχογραφήσεων, στις οποίες προστέθηκαν τα μέρη της ορχήστρας. Πώς κι επιλέξατε να κινηθείτε κατ’ αυτόν τον τρόπο; Αξιολογήσατε και κάποια άλλη ενδεχόμενη διαδικασία;

Bryan: Ανακαλύψαμε πως οι ενορχηστρώσεις του πολύ ταλαντούχου Wojtek Lemanski έγιναν στοχευμένα για να συμπληρώσουν και να ενδυναμώσουν τις υφιστάμενες ηχογραφήσεις στο στούντιο, ακόμα και τα αυτοσχεδιαστικά μέρη, κι αυτό έδωσε στο ρεπερτόριο μια αίσθηση «επανεφεύρεσης» από μόνο του. Από τη στιγμή που τις ακούσαμε κατά αυτόν τον τρόπο, και νιώσαμε τη μουσική φύση της συνεργασίας κατ’ αυτόν τον τρόπο, θεωρήσαμε ότι θα είναι καλύτερο απλά να ακολουθήσουμε αυτό το μονοπάτι και να μιξάρουμε εκ νέου τα πάντα από την αρχή. Στο τέλος, προέκυψε αυτό να είναι το καλύτερο μουσικό όραμα για το εν λόγω εγχείρημα.

Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να καταλάβει το concept αυτού του νέου όσο ο Forrester Savell

Κλείσατε έναν εκ των αγαπημένων μου παραγωγών, τον Forrester Savell να επιληφθεί της δουλειάς. Λατρεύω τις δουλειές του από όταν άκουσα το πρώτο άλμπουμ των Karnivool, οπότε θα ήθελα να ξέρω γιατί ήταν αυτός που επιλέχθηκε ως ο κατάλληλος για το εν λόγω εγχείρημα; Επίσης, αν έχετε κάποια δουλειά του που ξεχωρίζετε!

Guthrie: Ο Forrester είναι όντως φανταστικός... Ο Bryan ήταν αυτός που τον σύστησε στον Αριστοκρατικό μας κόσμο (εμπνευσμένος έστω κι εν μέρει από εκείνες τις ηχογραφήσεις με τους Karnivool που ανέφερες!) και εν συνεχεία ανέλαβε τη μίξη των "You Know What...?" και "Freeze!" άλμπουμ των The Aristocrats, επιπρόσθετα των σόλο δουλειών τόσο του Marco όσο και του Bryan. Με αυτά τα δεδομένα, ήταν η προφανής επιλογή για αυτό το εγχείρημα - όχι μόνο λόγω των υπέρτατων ικανοτήτων που έχει στη μίξη, αλλά επίσης λόγω του γεγονότος ότι είναι πολύ εξοικειωμένος τόσο με τον ήχο που έχουμε σαν μπάντα όσο και με τις επιμέρους μουσικές «φωνές» μας... Όλοι μας θεωρήσαμε ότι κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να καταλάβει το concept αυτού του νέου άλμπουμ τόσο ενστικτωδώς όσο ο Forrester!

Οι ζωντανές εμφανίσεις σας είναι ήδη συναρπαστικές. Αν τα logistics το επέτρεπαν, πόσο φοβερό θα ήταν να παίζατε ζωντανά με την Primuz ορχήστρα; Είναι κάτι που θα σκεφτόσασταν να κάνετε ή είναι υπερβολικά δύσκολο ένα τέτοιο εγχείρημα να καταστεί βιώσιμο;

Marco: Χαχα, ναι, αυτό θα είχε πλάκα. Από πλευράς logistics, όμως, κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο, καθώς το να ταξιδεύει αυτή η σύνθεση «μπάντας και ορχήστρας» θα σήμαινε περισσότερα λεωφορεία, πολλά δωμάτια σε ξενοδοχεία, αεροπορικά εισιτήρια κοκ. Από οικονομικής πλευράς κάτι μου λέει πως αν τα υπολογίζαμε δεν θα έβγαινε και πολύ σοφή επιλογή. Όμως, μερικά πολύ συγκεκριμένα events ή κάποια show σε σταθερές, προκαθορισμένες τοποθεσίες, για μια ή δυο εβδομάδες είναι κάτι που θα μπορούσα να φανταστώ να γίνεται. Για να δούμε τι θα φέρει το μέλλον.

Πάντα τρέφω εκτίμηση προς τις μπάντες που προσπαθούν να κάνουν κάτι νέο, αντί απλά να επαναλαμβάνουν τους εαυτούς τους

Οι συνεργασίες μεταξύ rock συγκροτημάτων και ορχήστρας δεν είναι κάτι καινούργιο. Αν και δεν είστε μια τυπική rock μπάντα και παρόλο που η δική σας προσέγγιση είναι κάπως διαφορετική, τι γνώμη έχετε γι' αυτές τις συνεργασίες; Οφείλω να πω ότι έχει υπάρξει αρκετή κριτική ως προς το ότι κάποια αποτελέσματα συχνά ακούγονται σαν μια μπάντα στην οποία να προστέθηκε ένας πληκτράς, οπότε θα ήθελα την άποψή σας.

Guthrie: Πάντα έχω σε εκτίμηση τις μπάντες που προσπαθούν να κάνουν κάτι νέο, αντί απλά να επαναλαμβάνουν τους εαυτούς τους, αλλά φαντάζομαι πως είναι αναπόφευκτο το ότι κάποια συνεργατικά πειράματα θα δουλέψουν καλύτερα από κάποια άλλα.

Αν κάποιος κυκλοφορήσει ένα "band meets orchestra" άλμπουμ και οι κριτικοί κατηγορήσουν το τελικό αποτέλεσμα ότι ακούγεται σαν «η μπάντα απλά να προσέθεσε έναν πληκτρά» αυτό δεν σημαίνει ότι το αρχικό σχέδιο ήταν λανθασμένο. Για μένα, αποτελεί απλά μια αντανάκλαση του με πόση σκέψη ενσωματώθηκε η ορχήστρα στη μουσική του συγκεκριμένου άλμπουμ... και αν και κατά πόσο ήταν ή όχι αναγκαία στην πραγματικότητα!

Η αίσθηση μου είναι πως οι πιο επιτυχημένες συνεργασίες τείνουν να είναι αυτές που συμβαίνουν για τους σωστούς λόγους - όταν η μπάντα, ο ενορχηστρωτής και η ορχήστρα πραγματικά μοιράζονται ένα κοινό μουσικό όραμα. Οπότε, ευελπιστώ ότι οι ακροατές μας θα εκτιμήσουν πως οι εφευρετικές ενορχηστρώσεις του Wojtek (για να μην επισημάνω την φοβερή απόδοση της ορχήστρας!) πραγματικά προσδίδουν κάτι συναρπαστικό και φρέσκο στην μουσική μας, παρά την κάνουν απλώς να ακούγεται πιο «ακριβή».

Έχετε κάποια αγαπημένα άλμπουμ που έχουν προκύψει από την συνεργασία κάποιου (rock) συγκροτήματος και ορχήστρας; Αν ναι, πείτε μου και κάποια στοιχεία αναφορικά με το τι τα κάνει να ξεχωρίζουν κατά την άποψή σας.

Marco: Η πρώτη φορά που ένιωσα ότι διασκεδάζω με την ιδέα της συνεργασίας και του συνδυασμού της rock μουσικής με μια ορχήστρα ήταν πιθανότατα όταν άκουσα το "Orchestral Favorites" του Frank Zappa. Εκεί που συχνά η προσθήκη οργάνων ορχήστρας σε υφιστάμενα rock τραγούδια μπορεί να επιφέρει έναν τυρένιο παράγοντα (σ.σ.: cheesiness factor) σε αυτά, το εν λόγω άλμπουμ απλά έμοιαζε σαν το τέλειο πάντρεμα μεταξύ rock και κλασσικών στοιχείων. Γενικά, μου αρέσει η σκέψη, αντί απλά να μπαίνουν πρόσθετα πράγματα, να γίνεται ενορχήστρωση «με» όλα τα όργανα παρόντα στη σύνθεση. Ο Frank Zappa το έκανε αυτό τέλεια.

Bryan: Η αγαπημένη μου συνεργασία μεταξύ ενός rock συγκροτήματος και μιας ορχήστρας είναι το σόλο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1975 ο Chris Squire, με τίτλο "Fish Out Of Water". Η θρυλική progressive μπάντα του Squire, οι Yes, ήδη έτειναν έντονα προς τις κλασσικές δομές στις δικές τους μουσικές, αλλά το πήγε σε ένα νέο επίπεδο προσλαμβάνοντας μια ορχήστρα για να ηχογραφήσει πέντε τραγούδια συνολικής διάρκειας σαράντα λεπτών, ακραία φιλόδοξου υλικού, ειδικά ενορχηστρωμένου για αυτό το εγχείρημα. Η rock μπάντα ήταν ένας μοναδικός αστερισμός πρώην μελών των Yes, αφού πέραν του Squire βρίσκονταν σε αυτήν ο Bill Bruford στα drums, ο Patrick Moraz στα ηλεκτρικά πλήκτρα και ο Andrew Pryce Jackman (ο οποίος έκανε όλη την ενορχήστρωση για το project) στο πιάνο. Υπάρχει ένα βίντεο με την μπάντα και την ορχήστρα να παίζουν το single μέσα από το άλμπουμ, το "Hold Out Your Hand" και αποτελεί συναρπαστικό θέαμα. Αλλά η πραγματικά επική κλιμάκωση της δουλειάς γίνεται πραγματικότητα στις δυο συνθέσεις που ξεπερνάνε τα δέκα λεπτά, το "Silently Falling" και το "Safe (Canon Song)". Νομίζω πως όποιος γουστάρει το κλασσικό prog και τον ήχο μιας πλήρους ορχήστρας θα εκτιμήσει αυτό το μερικές φορές παραγνωρισμένο άλμπουμ-κόσμημα, κατ’ εμέ το καλύτερο σόλο άλμπουμ που κυκλοφόρησε ποτέ οποιοδήποτε μέλος των Yes.

Ποτέ δεν νιώσαμε την ανάγκη να προσθέσουμε φωνητικά σε τραγούδια μας

Θα βλέπατε ως μια επόμενη πρόκληση του να βάλετε φωνητικά σε κάποιο νέο τραγούδι ή θα ήταν εντελώς εκτός σκέψης σας κάτι τέτοιο; Το να γράφατε νέο υλικό παρέα με την ορχήστρα ίσως;

Guthrie: Πάντα ήμασταν μια instrumental μπάντα και ποτέ δεν νιώσαμε την ανάγκη να προσθέσουμε φωνητικά, οπότε σίγουρα δεν υπάρχουν άμεσα πλάνα να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση! Όσον αφορά τις περαιτέρω συνέργειες με την ορχήστρα, ποτέ μη λες ποτέ, αλλά... αυτήν τη στιγμή όλοι μας είμαστε πιο επικεντρωμένοι στο να γράψουμε νέο υλικό το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει σε ένα πιο κανονικό πλαίσιο των συναυλιών μας. Είμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό και βαθιά στην καρδιά μας μια ζωντανή μπάντα, οπότε φαίνεται πως οι πιο τραχείς ενορχηστρώσεις για τρίο θα παίζουν πάντα σημαντικό ρόλο στην μουσική μας πρόταση.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Θα ήθελα πριν κλείσουμε να γνωρίζω αν έχετε κάποια ανακοινώσιμα πλάνα και τι μπορούμε να περιμένουμε από τους The Aristocrats στο άμεσο μέλλον.

Bryan: Απλά ανυπομονούμε να βγούμε πάλι στη σκηνή και να παίξουμε σε δυνατή ένταση για πρώτη φορά μετά από καιρό!