Chickn

Αν το 2016 οι Chickn μας συστήθηκαν ως ένα συγκρότημα οι ορίζοντες και η ευρύτητα των οποίων ήταν δύσκολο να περιοριστεί, το 2018 το ίδιο (;) συγκρότημα εμφανίζεται ως ένα ορμητικό, αλλά και πιο συγκροτημένο μουσικό σχήμα που χωρίς ενδοιασμούς βγάζει ίσες ποσότητες δύναμης και μελωδίας αμφότερες με μία ένταση που σε παρασύρει από το πρώτο μέχρι το... προτελευταίο τραγούδι. Ας εξηγήσουμε τώρα τους αστερίσκους που βάλαμε στην παράγραφο αυτή και είναι εκεί, ακόμα κι αν δεν τους βλέπετε.

Οι Chickn δεν είναι το ίδιο συγκρότημα που ήταν πριν από ενάμιση χρόνο. Ακόμα κι αν ένας πυρήνας έχει μείνει, με κεντρική φιγούρα φυσικά τον βασικό συνθέτη Άγγελο Κράλλη, έχουν αλλάξει τόσοι πολλοί από τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν, όσο και η προσέγγισή τους στις συνθέσεις. Αντί για τα μακράς διάρκειας jam του πρώτου δίσκου που εξαντλούσαν τα όρια της κάθε σύνθεσης και επένδυαν στη μουσικότητα της περιπέτειας (ή ίσως καλύτερα στην περιπέτεια της μουσικότητας) εδώ έχουμε τραγούδια που εμφανώς έχουν δημιουργηθεί με αρχή, μέση και τέλος (ίσως όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά πάντως). Τραγούδια που μπορεί να μην αναδεικνύουν πλέον τόσο τους τρόπους με τους οποίους σύνολο και μονάδες  περιπλανώνται, χάνονται και ξαναβρίσκονται, αλλά σίγουρα αναδεικνύουν ένα σφιχτό σχήμα που ως τέτοιο παράγει τραγούδια μέγιστης διάρκειας πέντε λεπτών τα οποία μπορούν και να θορυβούν και να είναι χορευτικά και να δίνουν και καμμιά γροθιά στο στομάχι, αν πρέπει ρε αδερφέ.

Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "Am I Cher", "Elevational Love Of Frank Zappa" και κυρίως το "Chickn Tribe (Reprise)" (το τελευταίο και λόγω της άμεσης σύγκρισης με την εκδοχή του πρώτου δίσκου) είναι αυτά που με τον καλύτερο τρόπο εκπροσωπούν το βασικό άξονα του "Wowsers". Αν μη τι άλλο το παίξιμο των μουσικών στα τραγούδια αυτά είναι εντυπωσιακά ουσιαστικό και τεχνικό συνάμα. Δεν είναι η μόνη τους έκφανση αυτή όμως, αφού διεκδικούν και παίρνουν σημαντικό χρόνο και οι απενοχοποιημένες μελωδίες που θα μπορούσαν να είχαν ξεπηδήσει από έναν δίσκο των Cockney Rebel όπως το "Too Many Parables" ή των Beatles (αν παραστρατούσαν προς την country) όπως το "Egg Of Love". Σε άλλες εκφάνσεις τους το bluesy, sexy (δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς) "China Must Win" είναι το μεγαλύτερο τραγούδι του δίσκου και ενώ έχει τα φόντα να είναι και το καλύτερο, κάπου χάνει τον προσανατολισμό του αποδεικνύοντας ότι οι Chickn του "Wowsers" δεν είναι στα καλύτερά τους στις μακράς διάρκειας συνθέσεις.

Ειδική μνεία θα κάνουμε στο μάλλον εθιστικότερο τραγούδι του δίσκου κατά την ταπεινή άποψη των δύο αυτιών που γράφουν τούτο ‘δω το κείμενο, το "I Cry Diamonds" που έχει την καλύτερη οικονομία παιξίματος, το καλύτερο χτίσιμο έντασης και την καλύτερη έκρηξη με τη μορφή ενός υπέροχου κλασικοροκίζοντως σόλο κιθάρας που υποστηρίζεται από ένα εξίσου υπέροχο μελωδικό μπάσο. Ο δίσκος κλείνει με το εκτός κλίματος και εκτός ύφους "Cloud Over Athens" που παρότι δε σε παρασύρει, όπως υπονοήθηκε στον πρόλογο του κειμένου, σε προσγειώνει και θα 'λεγες σε επουλώνει κλείνοντας ιδανικά τον δίσκο.

Αν ο δεύτερος δίσκος ενός συγκροτήματος ενδείκνυται για συγκρίσεις με τον προηγούμενο, τότε θα λέγαμε ότι ποιοτικά έχουν κρατηθεί στο ίδιο επίπεδο και αυτό αποτελεί από μόνο του επιτυχία. Είναι καθαρά το προσωπικό κριτήριο του καθένα που θα γύρει την πλάστιγγα είτε προς την εξερευνητική ίσως χίπικη και jam διάθεση του ομώνυμου άλμπουμ είτε προς το acid glam party του "Wowsers". Η δική μου έχει γύρει λίγο προς το 2016.